Shockerend bericht!

Een kort edoch bijzonder shockerend bericht!

Frieten worden hier gebakken in olijfolie!!! Bovendien durven sommigen ze aan tafel nog eens met extra olijfolie besprenkelen! En ze zijn slap en olijfolievettig...

Geef toe, dergelijke inbreuk op de Belgische keuken zou zwaar bestraft moeten worden.

Tekort

Welja, dachten de truckers in Italië. 't Is alweer een dikke week geleden dat we het werk nog eens hebben neergelegd. Pfjoe, wat is dat lang geleden zeg. Laat ons ons recht maar eens opeisen en laat ons nog eens gaan staken. Maar, een goede week geleden was 't eigenlijk maar een woessiestaking. Laat het ons dit keer te goei doen. Laat ons het land eens echt platleggen.

Welja, 't is pas als alle truckers in een land ermee kappen, dat je doorhebt hoe belangrijk ze eigenlijk zijn. Vandaag is de derde dag dat de camionneurs staken (en daarbij alle autosnelwegen blokkeren). Gevolg : er is stilaan een tekort aan benzine, en stilaan beginnen de winkels in Italië er wat leegjes uit te zien. Hier in Torino valt het allemaal nog wel mee. Een auto heb ik niet en in de winkels valt het hier voorlopig nog mee. Torino is groot, maar niet zo groot als Rome en Milaan, dus de voorraden slinken hier niet zo rap. FIAT ligt wel volledig plat, maar zoveel merk je daar ook niet van.

Op dit moment zijn ze aan het onderhandelen met de regering, die de staking als illegaal en ingaand tegen de grondwettelijke rechten van de burger heeft bestempeld (en daar eigenlijk gelijk in heeft). Hopelijk gaat dat onderhandelen hier wat rapper dan in Brussel :-).

Woord van het jaar

Er kan gestemd worden op het nederlandstalige woord van het jaar. En wel hier. De lijst is nogal Hollands, behalve een woordje dat duidelijk Vlaams is...

Schade

Er wordt nogal veel gesproken over schade voor België in het buitenland, dankzij de politieke crisis. Eerlijk gezegd, zoveel merk ik daar niet van. Ik heb nogal sterk de indruk dat de crisis in België alleen leeft bij de Hollanders en de Fransen. De rest van Europa trekt zich er niet veel van aan. In de pers hier verschijnt weinig over België en zijn politieke crisis. Alleen op de echte sleutelmomenten (= ontslag van formateurs) in de formatie, troosten ze zich de moeite om er iets over te schrijven. Ze hebben nochtans massa's journalisten in Brussel, want de Europese Unie interesseert hen wel. Om eens aan te tonen hoeveel ze kennen van de huidige situatie, volgt hier het artikel dat in La Stampa stond. 't Is in 't Italiaans, maar iemand die zich nog wat flarden Latijn en Frans herinnert, zal er wel aan uit kunnen. Let vooral op de namen van de politici :

Laterme lascia l'incarico. In Belgio crisi senza precedenti.

Alberto II ha convocato a sorpresa l'ex premier Verhofstadt, a cui potrebbe affidare l'incarico di formare un nuovo governo. Anche il liberale francofono Reynerds tra i possibili pretendenti

Laterme non ce l’ha fatta. Ieri il cristiano democratico fiammingo che lo scorso 10 giugno ha vinto le elezioni del Belgio con 800 mila voti a suo favore, ha consegnato le sue dimissioni al re Alberto II, riconoscendo la sua incapacità a creare un nuovo governo. La decisione di Laterme, nell’aria già da diverso tempo, ha dato ulteriore vigore alle ipotesi di scissione del Belgio, spingendo il Paese in una crisi politica senza precedenti. L’ex candidato premier ha ammesso la sua incapacità di dare vita alla coalizione “Orange Bleu”, che avrebbe dovuto riunire la famiglie liberali e democratiche dei partiti fiamminghi e valloni. “E’ venuta meno la possibilità di trovare un accordo chiaro tra tutti i partiti” ha dichiarato ieri Laterme. 

Il panorama politico belga è particolarmente intricato. Il paese tradizionalmente diviso tra i ricchi fiamminghi (che abitano il nord del Paese) e i poveri Valloni (residenti al sud) ha serie difficoltà a trovare compromessi che soddisfino entrambe le etnie. Una situazione già difficile per motivi storici e economici, inasprita dalla presenza del Vlaams Belang, il partito xenofobo delle Fiandre che auspica la scissione con il sud del Paese e che mantiene un consenso forte tra i cittadini fiamminghi. 

Laterme, ex revisore contabile, ha avuto particolari difficoltà nell’affrontare riforme istituzionali, uno dei tanti temi su cui non è riuscito a conciliare le idee del suo partito (Cdv), con quelle dei cristiani democratici francofoni di Joelle Milliquet, dei liberali francofoni di Didier Reynerds, dei fiamminghi guidati da Guy Verhofstadt e degli indipendentisti del gruppo Nva di Bart Wever. 

Le ipotesi di scissione, all’ordine del giorno negli ultimi sei mesi, si sono rafforzate nelle ultime ore. Il re è sceso in campo per calmarle, e ieri, a sorpresa, ha convocato a Castello Belvedere di Laeken il premier uscente Guy Verhofstadt, grande perdente delle elezioni dello scorso 10 giugno. La mossa del re è di duplica interpretazione. Alberto II potrebbe infatti aver convocato l’ex premier solo per una consultazione, oppure per assegnargli l’incarico di formare il nuovo governo. Tra i possibili pretendenti alla creazione di una coalizione forte c’è anche quella del candidato dei liberali francofoni Didier Reynerds.  

De enige die ze echt kennen is dus Guy Verhofstadt (zoals gezegd, de EU volgen ze wel). Overigens spijtig voor Somers, de Gucht en De Wael, maar hier staan ze nog altijd in de schaduw van Verhofstadt, en is hij nog altijd de onbetwiste leider. Toch ook schattig hoe ze altijd de namen van koningen vertalen. Ze weten uiteraard niet dat Alberto in België eerder doet denken aan dikke kappers in roze jas...

Italiaanse politiek II

Awel ja, 't kan rap keren in de politiek :-). Hier verandert er ook wel iets, 't is niet dat er elke minuut iets anders gebeurt, zoals in België, maar toch. De voorbije weken is het jaren oude pact tussen Berlusconi en zijn foute vriendjes volledig uit elkaar gevallen. Silvio (de Jean-Marie Dedecker van de Italiaanse politiek) komt de laatste weken toch niet meer zo goed overeen met Bossi (de Karel Dillen van Italië) en Fini (de lokale Gerolf Annemans). Groot dispuut is het plan van Berlusconi om een nieuwe partij op te richten, als reactie op de oprichting van de megagrote Partitito Democratico aan de linkerzijde. De rechtse rakkers in Italië mogen binnenkort dus stemmen op de naam van de nieuwe partij : het wordt ofwel 'Partito della libertà' ofwel 'Popolo della libertà'. Mja, in beide gevallen een behoorlijk foute naam wat mij betreft. Bossi en Fini hebben echter niet meteen plannen om in de nieuwe partij te stappen, dus 't ziet er naar uit dat Berlusconi's huidige Forza Italia gewoon even van naam zal veranderen.

Nog straffer is dat Berlusconi en Veltroni, baas van de Partito Democratico, elkaar gisteren hebben ontmoet, om te spreken over diverse zaken. Een van die zaken was ... een staatshervorming!!! Wel, eigenlijk een mini-mini-mini-staatshervorming-light. Het gaat eigenlijk gewoon over de hervorming van de kieswetgeving. Ik vermoed dat de rol van de Senaat ook zal herbekeken worden enzo. 't Is allemaal vrij moeilijk om te volgen, aangezien mijn kennis van het Italiaans nog niet van die aard is om technische, politieke termen goed te snappen.

Enfin, tot voor enkele weken was het samenzetten van Berlusconi en Veltroni zowat te vergelijken met Bart De Wever die, in het bezit van zelfgebakken koekjes, op theevisite gaat bij Olivier Maingain, die vervolgens in vloeiend Nederlands een sprookje over een leeuw voorleest aan De Wevers kinderen. Vrijwel onmogelijk dus. Maar kijk, na het onderhoud van gisteren, was er sprake van 'een convergentie van ideëen' en 'wederzijds respect'. Te vergelijken met Leterme die Milquet na een avondje thé dansant een - weliswaar - zedige kus ter afscheid geeft. Ook moeilijk in te beelden. Vooral als je beseft dat Berlusconi twee weken geleden nog ijverig handtekeningen aan het verzamelen was om de regering Prodi (toch een lid van de Partito Democratico) te laten vallen. Het toont alleen maar aan dat Prodi al lang niet meer de man is in Italië...

En o ja, er is hier nog een politieke factor die ik nog niet vermeld heb, maar die in Italië bijzonder veel invloed heeft. Komt hier werkelijk elke dag in de kranten om iets moraliserend te zeggen. Ik zeg niet wie het is, maar zal toch enkele tips geven : 't is eigenlijk een Duitser, hij heeft onlangs een lange brief geschreven, loopt rond in lange gewaden en met grappige, rode schoenen en als hij sterft, is 't twee weken lang spektakel, tot er witte rook uit een schouw komt.

Weeral sciopero

Hoewel België nog altijd geen regering heeft (een feit dat nu blijkbaar ook al in Noorwegen bekend is geraakt), lijkt het land toch nog altijd beter te werken dan Italië. Terwijl Yves dag-ik-weet-niet-meer-precies-hoeveel probeerde om een regering te vormen, probeerde Prodi hier een mega-staking te voorkomen. De gelijkenis met Yves is treffend : Romano is niet in zijn opzet geslaagd. Gevolg : de tweede staking in 3 weken tijd. Dit keer is 't een echt coole staking : de volledige Italiaanse transportsector ligt vandaag plat.

Geen trams, bussen, treinen dus, maar ook geen werkende luchthavens. De verschillende transportorganisaties hebben eens besloten om de mensen eens echt goed pijn te doen en eens goed samen te werken. Eendracht maakt macht, heet dat. Om de autostrade op te mogen, moet je hier overigens tol betalen. De tolbeambtes staken ook vandaag. Met andere woorden, als je voor negen uur niet van de autostrade af was, kon je er niet meer af voor een paar uur :-).

Stakingen zijn hier wel iets sympathieker dan in België. Er wordt over de middag namelijk wel gewerkt. Met name van 12 tot 15 uur werken ze wel weer, om er dan weer voor een paar uur mee te kappen. Als je dus besluit om het om 12 uur toch eens te proberen en een trein op te springen, kan het gebeuren dat je om 15 uur alsnog komt vast te zitten. Dolle pret!

Niets dat rijdt, vaart of vliegt dus vandaag, behalve natuurlijk personenwagens. Bij gebrek aan openbaar vervoer zijn dat er vandaag meer dan anders. Gevolg : "traffico molto, molto intenso nelle grandi città".

Troppo largo

De tijd van het jaar was weer daar om nog eens wat kleren te kopen (mijn broeken beginnen stilaan doorkijk te worden). Vandaar : naar Via Roma gegaan om kleren te kopen. Via Roma is samen met Via Garibaldi de fancy, sjieke winkelstraat van Torino. Je vindt er onder meer de Armani-winkel, waar je kostuums van 3000 euro en sjakossen van 800 euro kunt kopen. Allemaal heel mooi allemaal (wel, om eerlijk te zijn vind ik dat het op geen zak trekt, maar kom), maar een blik op mijn financiële situatie heeft me toch maar doen besluiten om daar met een grote boog omheen te lopen. Wel, nagenoeg alle klerenwinkels op de Via Roma (en dat zijn er heel veel) zijn nogal aan de duurdere kant, behalve eentje : de UPIM. UPIM is het Italiaanse equivalent van ketens als C&A en H&M. Betaalbaar dus. Je kunt er ook zelf kiezen, zonder lastig gevallen te worden door een, weliswaar knappe, jongedame die je algauw in vijf dure broeken en 10 nog duurdere kostuumvestjes probeert te steken.

Er is echter één probleem. Een probleem dat eigenlijk ook al in België bestaat. Klerenwinkels zijn blijkbaar voornamelijk gericht op vrouwen. 't Is te zeggen, alleen van vrouwen wordt blijkbaar begrepen dat ze niet allemaal de ideale maten hebben, en het is blijkbaar alleen voor vrouwen mogelijk om kleren in de juiste maten te vinden. Of zie ik dat verkeerd? Van mannen wordt blijkbaar verwacht dat ze allemaal 1 meter 90 groot zijn en beschikken over spieren waar het Michelinmannetje jaloers op kan zijn. Het is hier met andere woorden nog moeilijker dan in België om de kleinere maten te vinden. Doemetoch.

Een avondje film

Hoerahoera, er is hier een cinema waar ze zowat om de twee weken een film in originele versie spelen. Een cinema waar George Clooney niet klinkt als Silvio Berlusconi en waar Arnold Schwarzenegger op sappig Duitse wijze 'I'll be back' zegt in de plaats van 'ritorno fra poco'. Veel keuze is er niet, slechts een film om de twee weken, maar 't is toch elke twee weken een andere film. 't Is toch al iets.

Gisterenavond dus met een Noor en een Hollander gaan zien naar 'Death at a funeral', een komedie met lijken, dwergen, drugs, mannelijk naakt en stront in de hoofdrollen. De Hollander komt hier een stuk van zijn thesis maken (bij FIAT), de Noor geeft hier les in een middelbare school. Hij geeft Frans en Engels en vindt zijn studenten 'irritating rich Juventus-fans'. Hij vindt ze ook allemaal idioten, omdat ze maar niet willen begrijpen dat Engels en Frans kennen toch wel enigszins nuttig kan zijn in het leven. Ze vinden andere talen nutteloos, want 'je hebt het toch niet nodig' (zelfs niet op tv of in de cinema) en 'Italiaans is toch de mooiste en poëtische taal ter wereld'. Jaja, zo gaat dat hier. Lesgeven in Italië heeft toch wel één voordeel, aldus de Noor. Zowat om de twee weken mag je immers staken. Staken is echt een hobby van de Italianen. Dat vinden ze keitof. Vandaar volgend toevoegsel aan het woordenboek voor de survivor in Italië : sciopero (staking dus, uitgesproken als "sjooperoo").

Na afloop van de film aan de bushalte nog een vriendelijke, edoch er vrij armoedig uitziende Italiaan tegengekomen. Hij bood me spontaan een plaats onder zijn paraplu aan. Er viel immers een druppel water en dan beweren ze hier dat het keihard aan het gieten is. Ik kon hem zowaar begrijpen en er wat woorden mee wisselen. De paraplubezitter was een Calabriër, wat hem enigszins verdacht maakt als maffia-infiltrant in het Noorden. Daar ik niet moest betalen voor zijn paraplubescherming veronderstel ik echter dat hij safe was. Hij vroeg hoe de economische situatie in België is en vatte de Italiaanse situatie samen als volgt : "molto studenti, poco lavoro". Ik vermoed dat hij een dezer dagen gaat staken...

Italiaanse politiek

Italië mag dan wel een 155-partijen systeem hebben, in werkelijkheid is dat maar een tweepartijensysteem. Er is links en er is rechts. Dat is onlangs meer dan duidelijk geworden, met de oprichting van een nieuwe linkse partij, die de voornaamste oude, linkse partijen verenigt. Die nieuwe mega-partij heet de PD (Partito Democratico), naar model van de Amerikaanse Democraten. Aan rechtse zijde is zoiets nog niet gebeurd, maar Berlusconi is er nog steeds de onbetwiste leider.

Wie zijn in de Italiaanse politiek de hoofdrolspelers? Vooreerst is er natuurlijk de premier : Romano Prodi. 'Il presidente del Consiglio' wordt meestal aangeduid met behulp van zijn bijnaam 'il Professore'. Door sommige Italianen wordt hij echter ook 'vierkante kop' genoemd. Dat heeft te maken met zijn geboortestad, waar volgens de inwoners van de buursteden alleen maar vierkante koppen wonen. De rivaliteit tussen steden neemt hier grappige vormen aan... Hij staat aan het hoofd van een weinig stabiele regering, die woeste aanvallen van buitenuit (vooral Berlusconi dan) en binnenuit (niet al te snuggere ministers) moet trotseren. Zijn regering is overigens al eens gevallen in februari, maar toen heeft president Napolitano hem gevraagd om toch maar verder te doen. Prodi zijn populariteit in Italië is op dit moment quasi nul, en dat niet alleen bij de inwoners van die steden waar hij 'vierkante kop' wordt genoemd.

Hoewel hij premier is, is Prodi vreemd genoeg niet langer de belangrijkste figuur aan de linkerzijde. Dat heeft te maken met de oprichting van de PD. Voor het voorzitterschap van de PD zijn er verkiezingen geweest, waar alle Italianen aan mochten deelnemen. Die 'primary elections' waren een bijzonder groot succes (vier miljoen Italianen hebben hun stem uitgebracht). Uiteindelijk is Walter Veltroni de eerste grote baas van de PD geworden. Dankzij het grote aantal stemmen voor Veltroni en het grote succes van de voorverkiezingen, is hij eigenlijk 'incontournable' geworden (vergelijk het met Leterme die 800.000 stemmen haalt :-)). Dat maakt het leven van Prodi er niet gemakkelijker op, want eigenlijk is die nu uitgerangeerd. Walter Veltroni (in de kranten liefkozend 'Walter' genoemd) is burgemeester van Rome, maar ook graag gezien in Turijn. Dat laatste niet alleen omdat Turijn een eerder links georiënteerde stad is, maar ook omdat hij een fan van Juventus is en politiek en voetbal hier toch altijd een beetje gelinkt zijn.

De rechterzijde dan. Voornaamste figuur daar is uiteraard Silvio Berlusconi, bijgenaamd 'il Cavaliere'. Begonnen als Italiaans charmezanger, is hij uitgegroeid tot zakenman. Al gauw besefte hij dat, als hij echt succesvolle zaken wilde doen, hij in de politiek moest gaan om alle wetten in zijn voordeel te veranderen. Om veel stemmen te kunnen halen, heeft hij een succesvolle voetbalploeg opgekocht, evenals de helft van de media in Italië. Heeft onder andere de controle over heel wat tv-kanalen, waar hij af en toe zijn kwaliteiten als charmezanger ten toon komt spreiden. Heeft veel geld, dat gebruikt wordt om af en toe wat correcties aan zijn lichaam aan te brengen. Verschijnt dus regelmatig op tv met nieuwe oren, ogen, mond, haar,... Het heeft allemaal gewerkt, hij mocht zich in een niet zo ver verleden premier van Italië noemen en heeft zich binnen Europa heel populair gemaakt door Duitse Europarlementariërs met kampbewakers te vergelijken en door reclame te maken voor Italië, "het land met de mooiste secretaresses van Europa". Hij heeft vele vriendjes. Op zijn recente verjaardagsfeestje heeft hij van die vriendjes een tof cadeautje gekregen. Een mooi t-shirt waarop staat : "Godzijdank dat er in mijn familie geen communisten zitten." Lachen, gieren, brullen was dat. Overigens zijn die communisten de schuld van alle kwaad in de wereld. Evenals sommige media in Italië, die nooit een goed woord over hebben voor Silvio. Vuile communistengazetten allemaal...

Een van zijn vriendjes is Gianfranco Fini. Die heeft als jongeman ooit een misstap begaan door neo-fascistje te spelen, maar dat is allemaal lang geleden. Nu is Gianfranco een deftig politicus, die op partijbijeenkomsten steevast vriendelijk wordt toegejuicht door aardige, kale jongelingen, die aan een ziekte lijden waardoor ze hun rechterarm niet meer kunnen plooien en die, tot overmaat van ramp, geregeld de hoogte in gaat. Een ander vriendje van il Cavaliere is Umberto Bossi. Umberto heeft het niet zo op met die tamzakken uit het zuiden van Italië. Hij vindt dat het noorden beter onafhankelijk zou worden. Hij heeft zelfs al een naam voor dat onafhankelijke noorden : Padania. Padania moet op korte termijn het land van melk en honing worden, dankzij een goede politiek waarbij geldt : Padania voor de Padaniërs. Geen vreemdelingen zoals Afrikanen, Oost-Europeanen,... dus. Zeker geen Italianen uit het zuiden ook, hoewel Umberto dat nooit vermeldt. Voor hem behoren zuid-Italianen namelijk al bij Afrika. Bossi heeft wel wat weg van Karel Dillen.

Enfin, de voornaamste hobby van il Cavaliere op dit moment is verwoed proberen om de regering Prodi te laten vallen en opnieuw naar de stembus te trekken. De voorbije weken zag het ernaar uit dat het ging lukken. Deze week moest er in de Senaat namelijk gestemd worden over de begroting, een immer kritiek punt. Alle pogingen om een regering te laten vallen moeten in de Senaat gebeuren omdat de linkse meerderheid daar bijzonder klein is. Silvio had alles goed voorbereid. Hij had wat linkse senatoren bij hem thuis uitgenodigd en hen een grote zak vol geld laten zien. Prodi was natuurlijk kwaad. Hij nodigde dus een aantal journalisten uit voor het avondeten en begon in alle vertrouwen zijn verhaal te doen, in de veronderstelling dat hij eens kon uithuilen bij zijn vrienden-journalisten zonder dat het verhaal in de pers zou komen. Uiteraard stond het verhaal de volgende dag in de kranten :-). Berlusconi verontwaardigd : "Ik heb enkel een aantal ontevredenen politiek asiel aangeboden. Ik ga niet shoppen." Waarop Prodi : "Een aantal senatoren hebben het aan mij toegegeven. Ze zeiden : "Romano, wij hebben een vrouw en kinderen..."". Jaja, interessante lectuur, zo'n Italiaanse gazet. Enfin, een aantal dagen terug is er dan uiteindelijk gestemd in de Senaat over de begroting. 't Was een marathonzitting, aangezien er een duizendtal amendementen waren ingediend. Italianen hebben immers geen woord voor filibusteren. Uiteindelijk heeft Prodi het gehaald, met een vijftal stemmen op overschot. Wenende senatoren en in het rond vliegende senaatszitjes waren het gevolg. Evenals een tandenknarsende Cavaliere. Zijn vriendjes beginnen zich nu zelfs een beetje tegen hem te keren. Vooral Fini heeft nogal wat kritiek geuit ("Je kunt er niet mee discussiëren", of het allerergste wat je tegen Berlusconi kunt zeggen : "Berlusconi was zelf ook geen al te goede premier."). Il Cavaliere heeft zijn nieuwe poging om de regering te doen vallen overigens al ingezet. Dit keer verzamelt hij handtekeningen. Hij beweert al vier miljoen handtekeningen tegen Prodi te hebben. 't Is toch een beetje een rakker, die Berlusconi.

Moord en brand

Voor diegenen die zich afvragen wat hier de actualiteit beheerst, kort samengevat : moord en brand.

Brand, omwille van de wolk in Londen. Daar moet Tom maar meer over berichten. Moord, omdat het toch wel vurige mensen zijn, die Italianen. Zomaar eventjes drie moordzaken beheersen hier het nieuws. Laat ons beginnen met de oudste zaak.

Zaak 1. De criminele Roemenen. Welja, Italië wordt blijkbaar overspoeld door de Roemenen, die moderne Vikingen die andermans land komen teisteren en plunderen en die de Italiaanse vrouwen komen verkrachten (aldus een aantal mensen hier). Zo'n Roemeen heeft een aantal weken terug een Romeinse vrouw vermoord en dat heeft geleid tot een politieke storm in Italië. Het gevolgd is dat criminele Roemenen (en bij uitbreiding andere EU-burgers) hier zomaar mogen worden uitgezet. Ze zijn er goed mee begonnen. Er heerst een ware criminele-Roemenenjacht, die raprap het land worden uitgezet. Straffe uitspraken van politici, zowel van links als van rechts waren het gevolg. Roemeense presidenten en premiers die repliceerden eveneens. Ander gevolg : een vendetta tegen de Roemenen. Her en der zijn al Roemenen aangevallen door gemaskerde Italianen, gewapend met knuppels en boksringen. Hoewel Torino een van de steden is met het grootste aantal Roemenen, zijn hier nog geen ongeregeldheden voorgevallen. Het is vooral Rome dat met de Ro(e)menen zit.

Zaak 2. De zaak Meredith. Een echte moordzaak. Een Engelse die in Perugia kwam studeren en daar vermoord is in de nacht van Halloween! Veel bloed enzo. Elke dag staat haar foto in de krant, samen met die van de verdachten. En dat is nu al bijna twee weken zo.

Zaak 3. De vermoorde tifoso. Dit is een verse zaak van gisteren. Een van de hobby's van Italianen is naar het voetbal gaan. Een deel van de voetbalsupporters combineert die hobby met een andere hobby : eens goed wat mensen in elkaar gaan slaan. En aangezien je niet elke dag een Roemeen in mekaar kunt slaan (dat zou toch wat te veel opvallen), is het op zondag ook wel eens leuk om een supporter van een andere ploeg in mekaar te kloppen. Sinds iemand er ooit is in geslaagd een scooter in het stadion te smokkelen en die naar een aantal mensen heeft gesmeten (echt gebeurd!), kunnen ze elkaar niet meer in het stadion afmotten. Daarom spreken ze af in wegrestaurants, voor de eigenlijke match, en dan kunnen ze op de parking mekaar eens goed bijtimmeren. Dat gebeurt hier wel vaker, voetbal is namelijk oorlog. Maar o wee als er een politiewagen voorbijpasseert. Dan stopt die om eens te kijken. Politiemannen weten dan niet goed wat te doen en besluiten dan maar om een waarschuwingsschot te lossen in de lucht. Gisteren was dit in de lucht recht voor hen, in plaats van recht boven hen. Gevolg : een dode tifoso en relletjes in Milaan.

Ik moet niet vragen wat het nieuws in België is zeker?

Blasco!

In vorige post al eventjes vermeld : Vasco Rossi (bijgenaamd Blasco, ik weet nog niet waarom). Dit populaire Italiaanse fenomeen (zie hier voor meer) was onder meer de lievelingszanger van de heden ten dage in Piemonte levende Marco Pantani. Hij combineert de charme en gladheid van Eros Ramazotti en Laura Pausini met scabreuze vuilbekkerij (hij durft al eens frasen als 'porcha troia' en 'stronza' in zijn teksten draaien, waarvan ik de betekenis niet zal vertalen). Een absolute aanrader voor iedereen die eens met de Italiaanse populaire cultuur wil kennis maken, dus.

Geniet dus van zijn website : www.vascorossi.net . Aan de rechterkant op 'Foto ufficiali/videoclip' klikken en dan maar genieten van de videoclips van zijn grootste hits. Voor de mannen onder ons : de clip van 'senorita' is een ware aanrader voor eenzame herfst- en winteravonden. Voor de vrouwen onder ons : de clip van 'senorita' legt de ware, Italiaanse-mannen-aard bloot en vertegenwoordigt bijgevolg een belangrijk cultureel document.

Begrijpen maar niet spreken

Dat is mijn toestand van het Italiaans tot nu toe. Ik begrijp het merendeel van wat er gezegd wordt, als het tenminste niet in een of ander goor dialectig accent is geformuleerd. Spijtig genoeg heb ik moeten vaststellen dat Italië nogal veel gore dialectige accenten heeft. Spreken is nog wat anders, daar moet ik nog te hard over nadenken om het vloeiend te kunnen. Maar hoopvol is de situatie in elk geval.

Ik begrijp zo stilaan wat er op de radio wordt gezegd, zelfs al ratelt de presentator aan een tempo waar prins Laurent in zijn sportwagen alleen maar jaloers op kan zijn. Favoriete radiozender tot nu toe : Radio Jukebox (uitgesproken als 'djoebox'), 'la prima radio telematica Italiana'. Zoals verwacht kan worden van een zender die zichzelf 'Radio Djoebox' noemt, vertegenwoordigt de muziekstijl van Radio Djoebox alles wat fout is op muzikaal gebied. Foute house, foute dance, en vooral veel foute Italiaanse muziek. Eros Ramazotti, Laura Pausini en minder bekend in het buitenland maar echt waar hyperfout : Vasco Rossi! Voor diegenen die iTunes hebben, luister gerust eens naar Vasco's muziek en stel vast dat ik gelijk heb.

Hilarisch op Radio Djoebox is steevast de verkeersinformatie. Die bestaat altijd uit een zinnetje : "traffico intenso nelle grandi città". Fantastische zin, boordevol nuttige informatie, die ik anders nooit te weten was gekomen.

Vanmorgen mocht Marco Zatterin het in het nieuws eens komen uitleggen. Marco is de correspondent voor de krant 'La Stampa' in Brussel. De man moet tegenwoordig overuren kloppen. Vorige week mocht hij de reactie van de Europese Unie op het Italiaanse Roemenenprobleem gaan verslaan. Italië kent nogal wat problemen met criminele Roemenen en heeft besloten om ze het land uit te zetten, vandaar. Vanochtend mocht Marco de Italiaanse bevolking (weliswaar met 2 dagen vertraging) uitleggen wat 'Brussel-Halle-Vilvoorde' nu precies betekent. Hij is er niet in geslaagd... Uit zijn verslag kon ik alleen maar vaststellen dat hij wel spreekt, maar niet begrijpt :-).

10 dingen die hier beter zijn dan in België.

Zoals beloofd... Tien dingen die hier beter zijn dan in België.

- wijn. Een goedkope fles Barbera kost hier 3 euro en is qua kwaliteit te vergelijkingen met een 'Belgische' fles van 10 à 15 euro. Piëmonte beschikt overigens over een aantal topwijnen.
- openingsuren van winkels : van 9.30u. tot 19.30u. Heel wat winkels zijn zelfs open op zondag. Ze werken hier wel hard, in het noorden van Italië.
- reliëf : toch wel wat gevarieerder dan in België.
- de herfst : stukken gematigder dan in België. Het regent wel, maar niet zo vaak als in België. Heel wat weekends vallen dus niet in het water en je kunt dus mooie boswandelingen in de buurt maken bij vallende bladeren en een temperatuur tussen 10 en 15 graden. Kleurrijk fenomeen ook, de herfst hier.
- vriendelijkheid. De mensen zijn hier over het algemeen vriendelijker dan in België. Bediening in winkels en dergelijke is stukken vriendelijker. Enige minpunt : bij gebrekkige kennis van het Italiaans is er van die vriendelijkheid niet veel te begrijpen.
- eetgelegenheden. Een groot cultureel verschil. De keuze aan eetgelegenheden is qua prijs veel democratischer. Je kunt hier aan goedkope prijs heel goed eten. In België zijn nagenoeg alle eetgelegenheden bedoeld als uitgaansgelegenheden, niet iets wat je dagelijks doet dus. Hier geldt dat maar voor de helft van de restaurants. De andere helft wordt door heel wat mensen dagelijks bezocht ('s middags bijvoorbeeld) en biedt een goede en goedkope keuken.
- wintersport. Vooralsnog nog niet beschikbaar in België, tenzij een plotse geologische activiteit er alsnog voor zorgt dat signal de Botrange op een hoogte van 2700 m komt te liggen.
- Koffie. Ik weet niet wat er zou gebeuren moest Italië plots zonder koffie komen te vallen. Ik vermoed dat ze allemaal zouden gaan staken. Koffie hoort hier bij het leven, zoals eten, drinken, staken en naar 't wc gaan : een absolute noodzaak dus. Er zijn tientallen variëteiten en creativiteit kent geen grenzen als het om koffie gaat. Zo ken ik hier een bar waar je, als je een 'caffè macchiato' vraagt een espresso krijgt, met een laagje melkschuim en daarop een lachend gezichtje in cacaopoeder. Schattig!
- Zoetigheden. De lijst lokale zoetigheden is hier schier eindeloos. Daar heb ik zeker geen klachten over.
- Natuur. Torino is een grote stad, maar toch hoef je niet zo ver te gaan om op plaatsen te komen waar niet alles is volgebouwd.

P.S. : Italiaanse politiek staat niet in dit lijstje. Het mag misschien verbazing wekken, maar de Belgische politiek is vooralsnog nog altijd een stuk beter dan de Italiaanse. Yves Leterme en zijn vriendjes zullen nog serieus hun best moeten doen om de Italiaanse politiek qua belachelijkheid en idiotie naar de kroon te steken. Zelfs de pogingen die woensdag ongetwijfeld zullen worden ondernomen, zullen er niet in slagen om de dolle fratsen van Prodi en Berlusconi in het niet te doen verzinken. Hier zijn overigens 155 (!) partijen, waaronder mijn persoonlijke favoriet : "Lega Maschio 100%" ("100% mannelijke liga"). Het cijfer 155 dateert overigens van twee weken terug, dus dat kunnen er ondertussen al 165 zijn...

Paulposition

Op mijn nooit eindigende jacht naar cyclo-crossnieuws ben ik op volgende site beland: http://www.gva.be/nieuws/sport/gvatrofee/ . Welja, die bestond al, het is de officiële site van de gva-trofee. Maar wat er echt schitterend aan is, zijn de gastcolumns die rechtsonder te bereiken zijn onder het titeltje 'Paulposition'. Een woordspeling die alleen in de Gazet van Antwerpen kan gedrukt worden en die ongetwijfeld bedacht is door de Paul in kwestie : Paul Herygers. Jawel, Herygers, de poëet van het veldrijden, vertrouwt zijn ontboezemingen nu ook toe aan het papier. Het levert literaire pareltjes op. Bijvoorbeeld:
"Er zijn gelukkig twee dingen waar ik alles over weet: stenen en cyclocross. Duw mij een baksteen in de handen en ik vertel je wat hij waard is. Dat leerde ik in de steenfabriek. Ook over de cyclocross mag je mij alles vragen. Ik hoef over mijn antwoord zelfs niet na te denken. Het stroomt eruit. Zoals een televisietechnicus meteen weet wat er hapert als ik mijn toestel bij hem aflever. " Paul zal er het volk ook enkele uitdrukkingen leren zoals:
"Voor geld danst de beer."
Voila, Herygers verdient een plaats in de links-sectie aan de rechterkant van deze blog.

Klagen en zagen

Aangezien ik hier nu al enige tijd zit, is het tijd om eens te klagen en te zagen. Hier volgt dus een lijstje met 10 dingen die ik het meest mis aan België. 't Is niet al kommer en kwel, vandaar dat dit lijstje later zal worden opgevolgd door een lijst met 10 dingen die hier beter zijn dan in België. Maar goed, de 10 grootste leemtes eerst (sommige ervan zullen wel belachelijk klinken, maar goed, het zij zo).

- Veldrijden. Uiteraard... Dit gemis bereikt tegenwoordig wekelijks een hoogtepunt en af en toe ook midweeks (zo rond de eerste november). Ongelooflijk dat in het nationale instituut dat 'Gazetta dello sport' heet, er niets over cyclocross te vinden is. Superhelden zoals Sven Nys en Bart Wellens kennen ze hier gewoonweg niet. Maar wacht maar tot Franzoi wereldkampioen wordt. Dan zullen ze hier wel uit hun dak gaan.
- Nederlands/West-Vlaams. In de eigen taal kunnen communiceren is toch wel een luxe en een genot. In de Italiaanse les is er een Nederlander met wie ik wekelijks toch efkes van dit genot kan genieten. Bovendien is Nederlands een taal die hier niemand begrijpt (net als Engels eigenlijk), zodat je dus rustig in het openbaar Italianen kan bekritiseren zonder op een djoef getrakteerd te worden.
- Stoofvlees met frieten. Sommige dingen zijn simpelweg onvervangbaar. En de frieten die ze hier bakken zijn ronduit verschrikkelijk. Van het vettige en slappe soort. Ze kunnen het gewoonweg niet...
- Kaas. Welja, ik zal het nooit luidop tegen een Italiaan zeggen, uit vrees op een djoef getrakteerd te worden, maar ik vind dat hun kazen sucken. Het is vooral het gebrek aan harde kazen dat me zwaar tegensteekt. Goede abdijkazen, zoals je er in België honderden vindt, vind je hier niet.
- Mosterd. Slechts in bepaalde supermarkten is er goede Dijon mosterd te vinden.
- Cinema. Daar is hier eigenlijk geen gebrek aan; Torino is de cinemastad van Italië. De Italiaanse filmindustrie is hier zowat begonnen. Enige probleem : ze kennen hier het begrip 'originele versie' niet. Films hebben dus namen als 'Arancia meccanica' of 'Incontri ravvicinati del terzo tipo' (enig idee welke klassiekers dit zijn?) en George Clooney klinkt als Silvio Berlusconi. Dubben is officieel een van de onnozelste dingen ooit uitgevonden. Het strafste is dat ze durven zeggen dat de gedubde versies beter zijn dan de originele, want 'Italiaans is toch de mooiste en meest poëtische taal in de wereld'. Dat laatste is voor de meeste jongeren blijkbaar ook een reden om geen Engels te leren. Navelstaarderij van het ergste soort is het! Gelukkig worden cd's hier nog niet gedubd...
- Zakjes om hondenuitwerpselen in te doen. De meeste Torinesi beschikken over een hondachtig beest met schofthoogte van anderhalve meter, waarmee ze nogal regelmatig mee gaan wandelen. Het in België zo ingeburgerde hondenpoepzakje is hier echter nog niet uitgevonden. Er kan dus in de straten een nogal kwalijk luchtje hangen. Dit zakje zou het milieu en de Kyoto-normen hier een grote dienst bewijzen.
- Het gebrek aan terrorismedreiging. Kijk, er is hier ook geen absoluut geen Al Qaeda-gevaar. Maar de vorige regering heeft de indruk gewekt dat die er wel is. Gevolg : nog wat meer administratie.
- Stedelijke fietspaden. Nog niet uitgevonden hier.
- Elementaire beleefdheid. Welja, ze zijn gastvrij en vriendelijk, maar op sommige punten scoren ze bijzonder slecht op eender welke elementaire beleefdheidsschaal. Voornaamste punt : het halsstarrig in de weg lopen op voetpaden. De voetpaden in Torino zijn ongeveer zo breed als de E40 ter hoogte van Sterrebeek en toch word je gedwongen op de straat te lopen, waar je van alle kanten belaagd wordt door opgefokte Fiat Panda's. Reden : 40 naast elkaar lopende en kwetterende Italianen die nooit, maar dan ook nooit uit de weg gaan, of toch voor eventjes achter elkaar lopen, als er een tegenligger komt aangestapt.

Hij leeft!!!

Er zijn van die hardnekkige geruchten in de wereld, die, sinds hun ontstaan, er altijd zullen zijn. Zo zijn de maanlandingen niet echt gebeurd en weet ook iedereen dat Elvis nog leeft. Laat mij daar vandaag een gerucht aan toevoegen : Marco Pantani leeft nog! Hij is niet dood, maar leeft vandaag in Piëmonte en gaat in de week-ends geregeld stappen met de Club Alpino Italiano. Ter bewijze daarvan :



Op deze foto's is hij duidelijk te herkennen. Let op de kerel met zwart petje, 'New York' t-shirt en meest belachelijke sokken. Hij is nog altijd dezelfde clown als in zijn grote fietsdagen. Het potske dient om zijn kale hoofd te verbergen, zijn geitensik is iets langer geworden, maar het is volgens mij wel degelijk Pantani. De belachelijke sokken dienen overduidelijk om te verbergen dat hij uit nostalgie nog altijd zijn benen scheert. Verdorie, ik heb hem niet om een handtekening gevraagd. Da's al de tweede keer : in Santiago hebben we Commesso zijn handtekening ook niet kunnen vastkrijgen.

Foto's!

Nieuwe foto's van bergen. Ditmaal niet vanuit Turijn, maar vanop de boerenbuiten. Ha, de gezonde lucht. Voor de kaartliefhebbers : de foto's zijn genomen ergens tussen Agliè en Scarmagno. Torinesi zijn trots op hun bergen en gaan er graag van genieten. Daartoe hebben ze de CAI (Club Alpino Italiano) opgericht, die geregeld excursies of wandeltochten richting boerenbuiten en gebergte organiseren. Onder de kundige leiding van een baardige geitenwollensokker kun je dus aan een zacht prijsje een dag hossen door de Piëmontese bossen. En die liggen er in deze tijd van het jaar bijzonder bekoorlijk bij. De geitenwollensokker luistert overigens naar de typisch Italiaanse naam Walter.

De liefhebber van het betere varken mag hier zijn geweer meepakken en op everzwijnen knallen.

Gelieve uw scherm 90° te draaien.


Panoramafoto. Ergens tussen die bergen moet een van de Turijnse valleien liggen, de Val di Susa. Die begint in Turijn en loopt door tot de skioorden van Bardonecchia en Sestrière.

Ha! De herfst en zijn kleurenpracht. (Gelieve uw scherm 90° te draaien.)

Deze foto dient om het begrip 'smog' te illustreren. Ergens onder dat gore misttapijt moet Torino liggen. Op de achtergrond is de top van Monte Monviso te zien. De top is net hoog genoeg om boven het misttapijt uit te torenen.


Dit stuk berg is ooit door een hitsige Italiaan "De liggende dame" genoemd.

La mia giornata

In het kader van de Italiaanse les, moesten we onze dag beschrijven, in ongeveer 10 lijnen. Een oefening op reflexieve werkwoorden. Het gevolg is volgend pareltje aan het Italiaanse literatuurfirmament :

Di solito, mi sveglio alle sette e mezza e mi alzo alle otto. Mi lavo e lavo i denti. Anche mi faccio la barba e mi pettino. Cammino circa quindici minuti all' università. Quando sono arrivato, prendo un cappuccino. Poi, spedisco un e-mail e guardo chi sono i nuovi sviluppi nel mondo della fisica teorica die alte energie. Allora, leggo un articolo o faccio qualche calcolo. Dopo due ore, mi stanco un poco e allora, prendo un caffè. All' una, andiamo con i collegi in un bar per pranzare. Dopo il pranzo, prendiamo anche un caffè. Poi, lavoro fino alle sette. Alle sette, vado alla casa e preparo qualcosa di mangiare. Dopo la cena, mi diverti un po, leggo un libro e mi addormento verso le undici.

Ongetwijfeld voorbestemd om een klassieker te worden, waar generaties Italiaanse bambini mee zullen opgroeien. Vergelijkbaar met de klassieke tekst 'Jan met de pet en de vis', waar we allemaal mee hebben leren lezen...

Smog

... is een probleem waar ze hier nogal wat last van hebben. Vooral veroorzaakt door overmatig gebruik van door FIAT geproduceerde statussymbolen. Niet dat ze er last van schijnen te hebben, of toch niet genoeg in elk geval om hun statussymbool aan de kant te laten als ze naar de bakker gaan. De smog is zo erg dat je er de bergen vaak niet of heel slecht door ziet. Eigenlijk zou dat alleen het geval mogen zijn bij regenweer of natuurlijke mist. Dit week-end was er iets minder smog en dat leidt tot volgende foto's.


De olijke knakker op de volgende twee foto's is zowat de lievelingsberg van de Torinesi. Hij heet 'Monte Monviso', hij is 3841 m hoog en op de flanken van de Monviso ontspringt de Po-rivier. Aangezien hij toch wat verder van Turijn ligt dan de bergen op de andere foto's, is hij het voornaamste slachtoffer van de smog.

Eten

Tijd om het eens te hebben over de eettijdstippen van de gemiddelde Italiaan. Dat valt in een woord samen te vatten : sempre. Eigenlijk eten ze hier gans de dag door. Vandaar : nog wat Italiaans voor survivors.

-la colazione : het ontbijt,
-lo spuntino : een soort van brunch (broodje of yoghurtje),
-il pranzo : het middagmaal, de belangrijkste maaltijd van de dag,
-la merenda : het vieruurtje (een koffie met zoetigheid in een bar),
-la cena : het avondeten.

Da's voor een doordeweekse dag, op vrijdagen en in het weekend komen daar nog bij:

-l'aperitivo : straks meer hierover,
-lo spuntino di mezzanotte : om middernacht nog rap efkens een spaghetti met look, olie en paprika naar binnen spelen.

L'aperitivo is een typisch Turijnse gewoonte. Het vindt plaats tussen la merenda en la cena, in de praktijk vanaf 19.30u. Je kunt er alle dagen van profiteren, maar de meeste Torinesi aperitieven alleen op vrijdagavond en in het week-end. Zoals je misschien kon raden gaat het hier om een aperitief. De kostprijs is ongeveer 5 euro en omvat een drank naar keuze. Naar keuze betekent echt naar keuze, je mag dus gelijk wat op de kaart staat kiezen. L'aperitivo omvat echter ook een uitgebreid buffet, waar à volonté van mag genomen worden. Meestal worden eerst dingen als koude pasta, couscous, slaatjes, kazen, salami's, olijven,... uitgestald. Later op de avond (zo vanaf 20.30u) komen ook warme dingen als stukken pizza, gnocchi, ... aan bod. Voor 5 euro heb je dus deftig gegeten en iets gedronken wat op zich al 5 euro waard kan zijn. Vroeger dronk men meestal vermout (Martini en Cinzano), tegenwoordig gaat het vaak om cocktails of Piëmontese wijnen, die overigens zeer goed zijn. Iedereen die ooit eens in Torino komt moet zeker eens 's avonds een bar binnenstappen om een aperitivo te nemen. Nadien heeft een normale mens geen nood meer aan la cena, tenzij je uiteraard Italiaan bent, dan moet je uiteraard nog eten, zoals de rest van de dag.

Effen tussendoor

Met dank aan Hans voor de reactie bij vorige post. Dit berichtje gewoon effen tussendoor om te laten weten dat deze blog mag gebruikt worden om mij op de hoogte te stellen van alles wat reilt en zeilt in het veldritwereldje. Er zijn wel sporza.be en cyclocross.info, maar 't is toch nog niet hetzelfde als de echte wedstrijden, met interviews voor en na. Ze zijn hier nogal veldritonwetend, zelfs niets over Ruddervoorde in 'la gazetta dello sport'.

Parkeertips

Het verkeer verloopt hier al bij al nog beschaafd. Ok, er wordt wel nogal vlug en agressief getoeterd, snelheidsregels kennen ze niet zo goed en af en toe steekt iemand zijn hoofd en bovenlichaam uit het autoraam om luid te roepen en te gesticuleren naar zijn voorganger, maar je kunt hier bijvoorbeeld wel de straat oversteken zonder een bumper tegen je te krijgen. Je moet wel gewoon blindelings oversteken en niet wachten tot iemand stopt, maar kom, uiteindelijk stoppen ze wel.

Waar ze hier evenwel niet zo hoffelijk in zijn, is parkeren. Een Italiaan heeft twee statussymbolen, met name zijn GSM (voorzien van een 100-tal toebehoren) en zijn auto. Parkeren is een manier om een van je statussymbolen in de kijker te zetten en dient dan ook met de nodige creativiteit te gebeuren. Gewoon je auto in de lengte langs de stoeprand deponeren, wordt hier dan ook als een flauwiteit ervaren. Als je hem zo zet, zet hem dan op zijn minst langs ten minste 1 andere rij auto's. Nog beter, zet hem schuin tegen de stoeprand, of gewoonweg haaks op de rand. Zo valt je statussymbool tenminste goed op. Ook origineel is de, blijkbaar typisch Turijnse, 'in-het-midden-van-de-straat-en-bij-voorkeur-op-een-doorlopende-witte-lijn'-parkeerwijze. Op die manier kan je Fiat Panda bekeken worden door 2 rijen voorbijrijdende auto's. En als de straat niet breed genoeg is om 1 van de vorige parkeerwijzes te gebruiken, dan kun je je johnnybak nog altijd gedurende een tweetal dagen voor iemand zijn garagepoort dumpen. De eerste dag valt hij niet zo op, maar na een aantal dagen wordt hij gedecoreerd met een vriendelijke nota : "Klo***ak, ge staat hier al twee dagen voor mijn garagepoort." En op die manier val je toch weer een beetje op...

Ciuffo

'Ciuffo', dat is hoe mijn haarstijl hier heet. Kan volgens de lerares Italiaans gebruikt worden om een toefje slagroom op een ijsje aan te duiden, evenals om mijn prachtige voorhoofdslokken aan te duiden. Toch poëtisch dat 'toefje' en mijn haar hier hetzelfde betekenen. 'Ciuffo' : mooi toch?

Grrrrrr... Italiano

Bon, Italiaans is een verschrikkelijke taal. Erger dan Frans. Tot op heden kon ik mij behelpen met een beperkt vocabularium, maar uiteindelijk wil een mens toch wat meer, zoals een boeiend gesprek met een ragazza beginnen bijvoorbeeld. U, beste lezer, zou dat ook willen na de ragazze hier gezien te hebben, geloof me vrij. Als ze hier iets zeggen, versta ik er echter niets van. Voor diegenen die de Britse comedyserie "The fast show" kennen, vergelijk het met de sketch van 'chanel neus', de televisiezender uit een of andere Latijns-Amerikaanse bananenrepubliek. Net als het taaltje dat daarin wordt gebrabbeld, klinkt Italiaans voor mij ongelooflijk grappig, maar net als 'chanel neus' kan ik alleen maar uit de body language van de spreker afleiden wat er gezegd wordt. Voor degenen die "The fast show" niet kennen, vergelijk het met wanneer Jef Braeckevelt spreekt.

Goed, om daar iets aan te doen volg ik sinds gisteren een cursus 'Italiano per stranieri' (Italiaans voor dummies, zeg maar). Terug naar school dus. En direct herinneringen aan de lessen Frans uit het middelbaar. Net als in de lessen Frans, staat er een lerares voor je neus, die alleen maar Italiaans spreekt. Het moet gezegd, ze valt mee en spreekt vrij traag. Italiaans blijkt in traag gesproken toestand verrassend verstaanbaar, om niet te zeggen bijna volledig verstaanbaar. Spreken is echter wat anders. Er zijn regels, maar nog sterker dan in het Frans, zijn die regels eerder uitzonderingen op de uitzonderingen. Dit is nog zo'n taal waar het levensbelangrijk is om te weten of een woord mannelijk of vrouwelijk is. De algemene regel is dus : eindigend op -o is mannelijk, op -a vrouwelijk. In het meervoud wordt dat -i, respectievelijk -e. Maar dan begint het : er zijn ook woorden die in het enkelvoud eindigen op -e en in het meervoud op -i. Die kunnen echter of mannelijk of vrouwelijk zijn. Soms is dat duidelijk (padre of madre bijvoorbeeld), maar meestal dus niet. Blokken dus om te weten of je er 'uno' of 'una' moet voorzetten. Daarnaast zijn er nog een honderdtal klassen van uitzonderingen, allemaal even onlogisch. Woorden die in het enkelvoud of -io eindigen, eindigen in het meervoud bijvoorbeeld op -i in plaats van -ii. Behalve het woord 'zio' (nonkel), dat wordt toch 'zii', want 'zi' zou toch wel te kort zijn, vinden ze hier. De meest fantastische uitzondering is die van de lichaamsdelen die in het enkelvoud mannelijk zijn, maar om een of andere reden in het meervoud plots vrouwelijk worden. Een knie bijvoorbeeld is hier mannelijk, terwijl knieën dan weer vrouwelijk zijn. Een andere leuke regel is het schrijven van getallen in cijfers. Het is welbekend dat de ganse wereld 'duizend' schrijft als 1.000, met het puntje beneden dus. Niet zo hier, om een of andere duistere reden dient het puntje hier bovenaan te worden geschreven. Bij gebrek aan passend keyboard kan ik dat echter niet reproduceren.

Bon, het heeft ook voordelen, zo'n taalcursus. Je moet er namelijk naar de faculteit letteren voor. Heel schoon uitzicht daar... heel schoon. (En eigenlijk mag dat uitzicht op de faculteit wetenschappen er ook al zijn.) Helaas moet ik nu echter mijn huiswerk maken...

Niente di nuovo

Toch een saai land, Italië. De voornaamste rel van de voorbije weken was de prijsverhoging van de pasta. Pasta, die overigens nog altijd spotgoedkoop is. De regering houdt zich hier blijkbaar ook bezig met feit dat jongeren hier tot hun vijfendertigste bij hun mama blijven wonen. Op juridisch vlak was de moord op een jongedame door haar ragazzo ook wel een topper. De ragazzo is ondertussen vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs. De komkommertijd duurt hier precies wel erg lang.

Geen megaprocessen tegen moordende, racistische pubers of sjoemelende taaltechnologen dus. Ook geen neiging tot splitsen van kieskringen, bijbehorende dreigementen en de ermee gepaard gaande belangrijke vraag : "Zullen er broodjes zijn vanavond?". En bovenal : er is hier een regering aan het werk... Neeneen, op het vlak van nieuwsgaring en actualiteit kunnen de Italianen toch wel wat leren van de Belgen. Hoe zit het daar trouwens met die regering?

Italiaans voor survivors

Voor degenen die van plan zijn ooit naar Italië te komen, hier alvast een aantal woorden en zinnen die nuttig kunnen zijn.

- tessera : Happy Days kaart
- busta : iets om dingen in te steken (zakje, envelop,...)
- sacchetto : zie vorige
- piselli : erwten
- fagioli : bonen
- verdura : groente
- patatine : patatten
- pesce : vis
- carne : vlees
- bere : drinken
- mangiare : eten
- cambiare : wisselen, veranderen
- indirizzo : adres
- conto : rekening, ook te gebruiken als bankrekening, die dient geopend te worden door een lokale Jean De Pesser
- ragazzo : woord waarmee jeugdige manspersoon wordt aangeduid (meervoud : ragazzi)
- ragazza : aangename verschijning die hier in overvloed rondloopt (meervoud : ragazze)
- Ciao bella : belangrijke frase die door ragazzi dient te worden uitgesproken in aanwezigheid van ragazze, voornamelijk om hun ragazzoheid te benadrukken
- Commesso : verkoper, tevens naam van een grappige Italiaanse wielrenner
- Di per di : keten van kleine supermarktjes, waarvan in ongeveer elke straat een filiaal aanwezig is
- Bar : hoeksteen van de Italiaanse samenleving. Ontmoetingsplaats waar men 100 varianten op koffie kan drinken, alcoholische en niet-alcoholische dranken kan nuttigen en 's middags voor weinig geld een deftige warme maaltijd (pesce of carne met verdura en patatine) kan verkrijgen. Wordt uitgebaat door gemiddeld een man en twee vrouwen. De vrouwen scheppen eten op, bedienen, wassen af, brengen drank en ruimen af, terwijl de man aan het espressomachien staat, op vraag van de vrouwen een koffie maakt en het geld ontvangt. De man gaat ook vaak naar buiten en maakt wat grapjes met de klanten. Vermoedelijk is een bar ook een spiegel van het doorsnee Italiaanse gezin.
- fiammingo : Vlaams, taal die hier als bijzonder grappig en vooral onbegrijpelijk wordt ervaren. Ik weet niet goed of er een verschil is met 'olandese'. Wel vreemd dat ik alleen nog maar 'fiammingo' heb gehoord en nog nooit 'olandese'.
- francese : Frans, taal van een bevolking die leeft op 100 km van Torino en die hier nergens wordt gesproken, behalve op de mega-markt van Porta Pallazzo, waar veel Fransen op afkomen.
- inglese : Engels, wereldtaal. De kaart van de gebieden in de wereld waar Engels wordt gesproken vertoont evenwel een blinde vlek in de vorm van de Italiaanse laars.

De collega's op zijn Italiaans

Hier wordt de edele kunst der bureaucratie nog echt tot in alle details beoefend en verfijnd. Bij voorkeur dient aan de uitoefening van die bureaucratie een jaren '70 à 80-tintje te hangen. Denk aan de nostalgie die uitgeademd wordt door de klassieke tv-serie 'De collega's.

Vooraleer je hier iets kunt doen (appartement huren, loon ontvangen,...) moet je hier een magisch nummer vastkrijgen : de Codice Fiscale. Echt moeilijk is dat niet. Je moet ervoor naar een belastingskantoor gaan, je identiteitskaart tonen aan een besnorde manspersoon die je een formulier geeft, een minuut lang onbegrijpelijk Italiaans brabbelt, luid 'Codice Fiscale' roept en vervolgens wijst naar een wachtzaal. Na een halfuur het formulier proberen te ontcijferen en te wachten, kun je dan naar een andere kerel gaan, die je aan de Codice Fiscale helpt. Bij het zien van een Belgisch paspoort, word je zelfs vriendelijk in het Frans geholpen (Belgen hebben ze blijkbaar overal graag). Overigens ziet iedereen je hier aan voor Erasmusstudent aan de Politecnico di Torino. Uitleggen dat ik geen Erasmusstudent ben, heb ik ondertussen al opgegeven.

Vervolgens kun je een rekening openen. Aangezien 'Banca di Sicilia' mij nogal riskant leek, heb ik maar voor 'Banca di Roma' gekozen, ook al omdat ze adverteren met het feit dat je niet al te veel formulieren moet meepakken om een rekening te openen. Op het eerste zicht zien de kantoren er hypermodern uit. Je moet binnen via een antiterrorismesluis, waar je gescreend wordt op bommen, geweren en gsm's. Na het achterlaten van voornoemde voorwerpen in een kluis, kun je de bank ook daadwerkelijk betreden. Waar de bank van buitenuit een hoog anno-2007-gehalte lijkt te hebben, is dit van binnen echter niet zo. Het ziet er precies zo uit als het kantoor van de Collega's in bovengenoemde serie. Het personeel lijkt overigens verdacht op Verastenhoven, De Pesser, Van Hie, Jomme Dockx en Madame Mireille. Gewerkt wordt er pas als het echt nodig is. Als je binnenkomt zitten ze dus allen vrolijk te kletsen, tot iemand 'Ha bisogno' vraagt en je na het zeggen van 'si' bediend wordt door iemand. Als je vervolgens 'sono straniero; non parlo Italiano' zegt, kijken ze bedenkelijk naar elkaar en wordt een strootje getrokken om te bepalen wie het best Frans spreekt en wie dus tijdelijk Baconfoy mag spelen.

Dik tegen zijn goesting begint Jean De Pesser (het strootje heeft beslist dat Baconfoy = Jean De Pesser) te werken. Dit kantoor is echter uitgerust met computers, niet echt het favoriete toestel van De Pesser. Ongetwijfeld zijn deze machines voor hem aanleiding geweest om al ettelijke keren te staken. Overigens zijn de computers van Banca di Roma van het soort dat in België met Spullenhulp wordt meegegeven, in de hoop dat ze in de derde wereld nog van nut kunnen zijn. Alleen met een computer werken kan Jean niet, dus moet hij constant de hulp van zijn maat Corrado Van Hie inroepen om er na een half uur toch in te slagen de vijf velden op zijn scherm in te vullen. Een half uur draaien is echter nogal veel voor zo'n computer, dus crasht die uiteraard. Gelukkig is er een vriendelijke klant om Jean de bekende truc 'Control-Alt-Cancel' (zo heet dat hier) aan te leren, zodat Jean na een kwartier tegen het scherm kloppen de procedure toch kan verder zetten. Die procedure bestaat uit het nemen van heel veel kopies van de benodigde documenten, en vervolgens een hoop formulieren af te printen. Die formulieren worden in tweevoud afgedrukt, in twee stapeltjes vastgeniet en elke pagina van zo'n geniet stapeltje moet worden getekend. Dat tekenen alleen al duurt ongeveer een half uur. Vervolgens probeert Jean uit te leggen dat er een kleine storting op de nieuwe rekening dient te gebeuren. Zijn vlekkeloos Franse uitleg lijkt verdacht op Italiaans, maar goed : 'ho capito'. Dat is het dan, na een tweetal uur in vroeger tijden te hebben doorgebracht, mag je terug de tijdmachine in op weg naar 2007, terwijl achter je Jean een grote 'oef' slaakt en zijn avontuur van de dag vrolijk begint uit te leggen aan Madame Mireille en Jomme Dockx, die Jean er uiteraard op wijst dat zijn Adelbert toch o zo handig is met computers.

Bergen

't Was vanochtend helder weer, dus was er een mooi zicht op de Alpen. Er ligt nog niet echt veel sneeuw in deze tijd van het jaar.

Zondagnacht was 't hier overigens nogal onrustig. Rond 22.30u was er nogal veel lawaai en cirkelden nogal veel helikopters boven de stad. Bleek dat er juist een risicomatch in de serie A was afgelopen. 't Was Juventus Torino tegen ... Torino FC. Het Italiaanse equivalent van Cercle Brugge-Club Brugge dus. Met dat verschil dat er hier dan relletjes ontstaan en een dertigtal mensen worden opgepakt. Voor de geïnteresseerden : Juventus heeft gewonnen met 0-1 (een goal van Trézeguet in de 93e minuut). Juventus staat nu tweede in de stand op 1 punt van Inter.

Oef...

... er is beschaving in dit land.

En dit is wat je er van krijgt : Arturo, de dikke kater.

Via Massena 63, 10128 Torino

... is mijn nieuwe adres. Voorlopig nog vrij leeg, maar daar zal misschien verandering in komen... En ja, wederom onder het dak.

Turijn

Een korte, maar accurate manier om Turijn te beschrijven is misschien wel : Franse stad, met Italiaans maniertjes. Frans, omdat Turijn er nu eenmaal niet echt Italiaans uitziet. Geen renaissance gebouwen, heel weinig Romeinse resten, geen smalle straatjes (tenzij in Quadrilatero Romano, een van de charmantste buurten van Torino), maar wel brede lanen (Corsi), en uitgestrekte pleinen, omgeven door barokke paleizen. Italiaanse maniertjes, omdat er nu eenmaal Italianen wonen. Supermarkten zijn er bijzonder klein (in België zouden we zoiets als 'buurtwinkel' aanduiden), dus van die dingen als de Carrefour in Korbeek-Lo heb ik nog niet gevonden. Speciaalzaken (wat in België toch stilaan aan het uitsterven is) vind je er echter nog in overvloed. Dus als je een elektrisch toestel nodig hebt, moet je naar een speciaalzaak, er zijn aparte winkels voor vis, voor brood, voor vlees, voor zoetigheden en ga zo maar door. Een groot ding, waar je alles in een klap kunt vinden, bestaat hier nauwelijks. Ook het begrip 'markt' wordt hier hoog in het vaandel gevoerd. Fans van de wekelijkse markten in België kunnen hier hun hart ophalen. Op mijn voorlopig verblijfsadres is er elke dag een markt. Tevens vindt elke dag (behalve op zondag) op de Piazza della Repubblica de grootste markt van Europa plaats. Turijn is eveneens Italiaans omwille van de Giovanni's en Marina's die in de drukke winkelstraten rondlopen in dure merkkledij (met enig gevoel voor schaamte : Bikkembergs). Huidige modetrend in Italië : opzichtige broeksriemen, waarvan de gesp allerlei onnozele vormen aanneemt (draken, arenden, ik heb er zelfs een gezien die een gesp in de vorm van een pistool boven zijn kruis had hangen).

Feit is dat Turijn in de Po-vlakte ligt, en dus behoort tot het rijkere gedeelte van Italië. Waar België zijn as Antwerpen-Brussel-Charleroi heeft, heeft Italië zijn Po-vlakte driehoek : Genua (havenstad), Milaan (financiële hoofdstad) en Turijn, industriehoofdstad van de driehoek. Pronkstuk van de industrie in Turijn is uiteraard de Fabbrica Italiana Automobili Torino (aka FIAT), verantwoordelijk voor ondingen als de FIAT Panda, maar er zijn nog wel meer dingen te noemen waar Turijn bekend voor is of zou moeten zijn. Zo is er bijvoorbeeld de familie Ferrero. De heren wonen weliswaar niet meer in Torino en verblijven tegenwoordig in Sint-Genesius-Rode, maar na de oorlog zijn ze in Turijn gestart met het fabriceren van allerlei chocoladetoestanden. Door de oorlog was chocolade nogal duur geworden, en dus besliste de oude Ferrero om een substituut te vinden. Dat werd een soort van hazelnootpasta, die gecombineerd met chocolade de wereld heeft veroverd onder de naam Nutella. De familie Ferrero heeft zijn assortiment uitgebreid met dingen als Kinder, Mon Chéri, de Ferrero Rochers uiteraard en nog wel wat dingen.

De industrie bepaalt het huidige leven in Turijn voor een groot stuk. Nogal wat mensen die hier leven, werken voor FIAT of een van zijn toeleveringsbedrijven. Blijkbaar leven hier ook heel wat pendelaars voor Milaan. Het beeld van de stad wordt echter in grote mate bepaald door de familie Savoye en de Fransen. Turijn ontstond eigenlijk als Romeins kamp, toen Juul Cesar in 58 v.C. Ambiorix een poepje ging laten ruiken. Later werd dat kamp een stadje, Augusta Taurinorum. Na de val van het Romeinse Rijk kwamen de Lombarden hier wat spelen, gevolgd door de Franken (Karel de Grote). In de 11de eeuw kwam een groot stuk van Piëmonte (en dus ook Turijn) door de gebruikelijke middeleeuwse trouwpartijen en inteelt in handen van de Savoyes. Die heren, oorspronkelijk leenheren van Bourgondië, hadden ondertussen een adellijke titel verkregen en hebben een bepalende rol gespeeld in de geschiedenis van Turijn. Ze zijn begonnen met hun eigen hertogdommetje op te richten en hebben hiervoor herhaaldelijk een robbertje moeten vechten met de Fransen. Turijn heeft dus verschillende keren andere machthebbers gehad : de Savoyes, de Fransen en ook de Spanjaarden zijn hier wel een aantal keer geweest. In de 17de eeuw bijvoorbeeld, was Turijn in handen van de Fransen. Marie-Christine van Frankrijk had in Turijn enkele geliefkoosde optrekjes. Ze werd 'Madama' genoemd en als je hier rondloopt kun je goed zien dat ze er inderdaad is geweest : er is een Palazzo Madama, er is een Via Madama Cristina en zo meer. Dat Turijn er Frans uitziet is dus niet zo verwonderlijk. In de 18de eeuw was het weer de beurt aan de Savoyes, die ondertussen een koninklijke titel hadden verkregen ('koning van Sicilië' blijkbaar) en werd Turijn een koninklijke hoofdstad. Tijd om nog wat barokke paleizen neer te poten dus. In de 19de eeuw werd Turijn terug Frans onder Napoleon, die zorgde voor de brede Corsi. Na de val van Napoleon en het verdrag van Wenen tenslotte (1815), kwam Turijn terug bij Savoyes terecht. Ondertussen was het tijdperk van Garibaldi aangebroken en begon de Italiaanse eenmaking. Het was de tijd van Verdi en overal in Italië werd bij wijze van graffiti 'Viva VERDI' op de muren gekalkt. Naast 'leve de grote componist', stond dit ook voor 'Viva Vittorio Emmanuele Re D'Italia'. In 1861 was het dan zover : Victor Emmanuel II van Savoye werd de eerste koning van het eengemaakte Italië en Turijn werd de eerste hoofdstad van Italië. Niet voor lang echter, want in 1864 werd de hoofdstad overgebracht naar Firenze en na de inname van Rome in 1870 werd het Rome. Enfin, het gevolg is dat Fransen en Savoyes hier hun sporen hebben achtergelaten in de vorm van straten, pleinen en paleizen, die ondanks het verdwijnen van de hoofdstedelijke bureaucratie, er nog altijd staan. Stilaan kwam de industrie opzetten, kwam communisme in zwang, vervolgens fascisme. Net zoals in België, kwam er na de oorlog een referendum omtrent het voorbestaan van de monarchie. Ze werden hier weggestemd, maar de familie Savoye bestaat nog altijd. Ze worden over het algemeen als oliedom beschouwd, in het bijzonder de 'kroonprins' Filiberto. Er zit er zelfs een in 't gevang voor corruptie of zelfs moord, denk ik. 't Is dus nog altijd een echte, goeie, koninklijke familie.

De echt zware industrie is tegenwoordig aan het terugvallen, maar nu komt het toerisme wel wat meer op gang. De ligging van Turijn is daar niet vreemd aan. Gisteren bijvoorbeeld was het stralend weer en dan is het panorama eigenlijk wel indrukwekkend. De lange, brede lanen laten je toe tot ver buiten de stad te kijken en het zicht op de Alpen is echt grandioos. Wintersport is hier dus populair. Toch barst de streek rond Turijn van de natuurparken, die opgericht zijn om de natuur enigszins tegen het toerisme te beschermen. Maar daar ben ik nog niet aan toe geweest...

There's something rotten in the state of Sint-Joris-Weert

Gelezen in La Stampa : 'La fine del Belgio non è più tabù.' Zowaar een ganse pagina over de Belgische politieke toestand in een Italiaanse gazet. Interessante en grappige lectuur. Ze hebben het ondermeer over 'Bruxelles-Hal-Vilvorde', slagen erin om het Belgische politieke bestel van gemeenschappen en gewesten uit te leggen en geven een korte geschiedenis van België en het ontstaan van de Vlaamse beweging. Zelfs de quote van Jules Destrée ("Sire, il n'y a plus de Belges.") wordt aangehaald. In het Italiaans klinkt dit als : "Sire, lasciate che Vi dica la verità, l'orribile verità : il Belgio non esiste."

Het grappigst is het bijstukje over de taalproblemen in België. Blijkbaar is er in Sint-Genesius-Rode een paar jaar geleden een begrafenis geweest van een Vlaming, waarbij de priester in het Frans de mis begon op te dragen. 'Grave errore', de mis stilgelegd en opnieuw begonnen in het Nederlands. Het Marseillaise-verhaal van Yves Leterme komt er uiteraard ook in voor ("una gaffe senza ritorno", vinden ze hier). Evenals het bijbehorende verhaal dat geen enkele van de politici wist dat op 21 juli "il re Alberto (sic) giuro fedeltà alla nuova costituzione", wat ik persoonlijk "una gaffe senza ritorno" vind, maar kom. Ze vinden het ook grappig dat je in België hopeloos verloren rijdt als je niet weet dat Bergen hetzelfde is als Mons, of dat je op weg van Brussel naar Aarlen de naam van Luik vier keer ziet veranderen. Uiteraard staat er ook een foto bij het artikel van een meertalig bord ergens in Brussel. In plaats van iets officieels te pakken (verkeersbord ofzo), staat op hun 'cartello multilingue' de heerlijke uitspraak "Een paar pintjes per dag en je blijft aan de slag", "Deux bières par jour, en forme toujours", "A pint or two a day keeps the doctor away".

Het toppunt van alle paradoxen vinden ze blijkbaar terug in Sint-Joris-Weert godbetert. In Sint-Joris-Weert loopt volgens de journalist Marco Zatterin blijkbaar een straat waar ze langs de ene kant Franse kranten lezen, crêpes en croques monsieurs eten, terwijl ze langs de andere kant alleen maar de Gazet van Antwerpen lezen en Waterzooi naar binnen spelen. Marco beweert ook dat, als je langs de Vlaamse kant Frans praat, uw gespreksgenoot fijntjes zal doen alsof hij je niet begrijpt. Tenzij je toerist bent, dan kun je wel op een vriendelijk 'bonjour' rekenen. Asterix, Obelix en Julius Caesar wisten het al : rare jongens, die Sint-Joris-Weerters.

Toch wel leuk om eens de Belgische politiek door een andere bril te zien. Niet zo leuk als door de bril van Herman de Croo, maar kom.

Sfeerbeelden van Torino

Kleine straatjes in Quadrilatero Romano

Porta Palatina, het enige Romeinse restant in Torino

Palazzo di Citta

De Po-rivier

Palazzo Madama