donderdag 18 december 2008
Elke keer...
... als ik naar België terugkeer, is er een crisis aan de gang. Bankencrisissen, communautaire crisissen, politieke crisissen : ze wachten allemaal netjes tot ik terugkeer naar België. Ik zie hier een patroon in :-). Maar mannen, laat die regering a.u.b. niet vallen. Anders moet ik volgend jaar twee keer geld spenderen aan een vlucht enkel en alleen om te gaan stemmen. Mijn koopkracht! Denkt er daar dan niemand aan mijn koopkracht?!?
maandag 15 december 2008
Italianen zijn woessies.
Slecht weer in Italië. Het regent een beetje, niet zo erg als wat er gemiddeld in België op een normale novemberdag naar beneden valt. 't Is ongeveer 5 à 6 graden overdag in Turijn. En wat ziet een mens? Sommigen lopen hier rond in ski-outfit. In ski-outfit! Ok, het is fris, niet bepaald weer om in korte broek of t-shirt rond te lopen. Maar ski-outfit?!? Toch een beetje overdreven. En 't ziet er compleet idioot uit, zo'n ski-outfit, met jaren '90 kleuren (paars en fluo-geel!), in een stad. 't Zijn woessies, die Italianen.
Toen ik zaterdag ging fietsen (het motregende een beetje) werd ik dan ook nogal verbaasd achternagekeken. Bij terugkomst werd ik overigens begroet door een als kerstman verklede snotaap met de woorden : "Ciao Pantani, Buon Natale." Het was een truc om indruk te maken op zijn kerstvrouw. Het werkte overigens, hij kreeg zijn kerstvrouw hard aan het lachen... En toch vind ik dat ik er in mijn wieleroutfit duizend keer minder belachelijk uitzag dan al die anderen in hun skipakken...
Toen ik zaterdag ging fietsen (het motregende een beetje) werd ik dan ook nogal verbaasd achternagekeken. Bij terugkomst werd ik overigens begroet door een als kerstman verklede snotaap met de woorden : "Ciao Pantani, Buon Natale." Het was een truc om indruk te maken op zijn kerstvrouw. Het werkte overigens, hij kreeg zijn kerstvrouw hard aan het lachen... En toch vind ik dat ik er in mijn wieleroutfit duizend keer minder belachelijk uitzag dan al die anderen in hun skipakken...
woensdag 10 december 2008
Een leuke discussie
Op de trein zondagavond van Bologna naar Torino was het weer zover : een oud vrouwtje begon spontaan tegen ons te babbelen. Je moet het hen nageven, de mensen hier kunnen behoorlijk extravert zijn. Niets op tegen : niets is gezelliger dan babbelen met oudere Italianen en de tijd gaat wat rapper voorbij. Het leverde een bijwijlen hilarische discussie op. Vooreerst was ze een grote fan van theoretische fysici ("bijzonder creatieve mensen"), de eerste keer dat ik een dergelijke reactie tegenkom. Vervolgens werd elke Belgische man beledigd met volgende frase : "Ik ken nog een andere Belg en die heeft precies dezelfde verwarde haarstijl als jij. Het zal wel iets Belgisch zijn." (Stijn, je kent toevallig geen oud Italiaans madammeke?)
Maar de echte hilariteit begon toen ze zei : "Italië is een mooi land, maar onze eerste minister is niet bepaald van de beste." Hilarisch, want op dat moment begonnen nog andere mensen zich in de discussie te mengen. Bepaalden onder hen waren diplomatisch en zeiden : "In Italië praat je beter niet over twee dingen : politiek en voetbal. De meningsverschillen zijn niet te overzien." Een ander was echter nogal pro-Berlusconi en begon aan het madammeke te vragen : "Wat hebt u toch tegen Berlusconi als premier?". Het begin van een nogal pittig debat, dat, toegegeven, op elk moment bijzonder hoffelijk bleef. Zelden zo'n hoffelijke politieke discussie meegemaakt.
Het madammeke was van Milaan en reageerde op bijzonder typische manier op het feit dat wij in Torino woonden : "Torino, mooie stad, alleen jammer dat de Turijners zo'n halvegaren zijn." De regionale reflexen hier nemen vaak echt grappige vormen aan. Turijners en Milanezen : het is water en vuur. Aangezien de rest van het gezelschap ook uit Milaan kwam, waren ze het uiteraard volmondig eens met voorgaande uitspraak.
Het echte Italië, je leert het pas kennen als je begrijpt wat mensen zeggen en als je tegen hen kunt babbelen.
Maar de echte hilariteit begon toen ze zei : "Italië is een mooi land, maar onze eerste minister is niet bepaald van de beste." Hilarisch, want op dat moment begonnen nog andere mensen zich in de discussie te mengen. Bepaalden onder hen waren diplomatisch en zeiden : "In Italië praat je beter niet over twee dingen : politiek en voetbal. De meningsverschillen zijn niet te overzien." Een ander was echter nogal pro-Berlusconi en begon aan het madammeke te vragen : "Wat hebt u toch tegen Berlusconi als premier?". Het begin van een nogal pittig debat, dat, toegegeven, op elk moment bijzonder hoffelijk bleef. Zelden zo'n hoffelijke politieke discussie meegemaakt.
Het madammeke was van Milaan en reageerde op bijzonder typische manier op het feit dat wij in Torino woonden : "Torino, mooie stad, alleen jammer dat de Turijners zo'n halvegaren zijn." De regionale reflexen hier nemen vaak echt grappige vormen aan. Turijners en Milanezen : het is water en vuur. Aangezien de rest van het gezelschap ook uit Milaan kwam, waren ze het uiteraard volmondig eens met voorgaande uitspraak.
Het echte Italië, je leert het pas kennen als je begrijpt wat mensen zeggen en als je tegen hen kunt babbelen.
dinsdag 9 december 2008
Trenitalia, altijd een beetje reizen.
De trein pakken in Italië doet een mens met heimwee terug verlangen naar de NMBS. De NMBS is duizend keer zo goed als Trenitalia. Vertragingen in België? Waar klagen jullie over, over die vijf minuutjes dat de trein eens per maand te laat is?
Neen dan, hier kom je echte dolle pret tegen : vertragingen van twee uur en meer, om de haverklap stakingen. Ongeveer elke keer dat ik hier de trein genomen heb, was er wel iets dat fout liep. Het beste staaltje ben ik afgelopen vrijdagavond tegengekomen. Om naar Bologna te gaan, moesten we een regionale trein nemen. Dat zijn de vuilste, volste, luidruchtigste, heetste en vochtigste treinstellen die je hier kunt tegenkomen. Niet meteen een plezier, maar soit, een iPod helpt al veel om niet te moeten horen hoe een volledig treinstel zit te bellen naar 'la mamma' wat ze van plan zijn om 's avonds te eten.
Alles ging goed, tot ergens halfweg de trein zijn gewone stop nam in een klein stationnetje, ergens op de Po-vlakte. De trein staat stil gedurende vijf minuten (geen argwaan), gedurende tien minuten (hmm, duurt wel een beetje lang), vijftien minuten (grrr), twintig minuten... Waarop stilaan de trein begint te ontvolken. Na een halfuur toch maar eens aan een aantal mensen gevraagd of ze wisten wat er aan de hand was. Niemand die van iets weet, want er was niets gezegd over de intercom. Tot iemand binnenkomt die in het station was gaan vragen wat er aan de hand was : "il treno è soppresso". Vrij vertaald : de machinist had goesting om hier te stoppen en niet meer verder te gaan.
Bon, dan maar naar de caffetaria om te wachten op een andere trein een uur later. Tot we plots weer iedereen onze eerste trein zagen opstappen. Vreemd, want wederom was er niets omgeroepen. We hebben maar hetzelfde gedaan en wat bleek... de trein was niet langer 'soppresso'. Ik vermoed dat de machinist gewoon wat tijd nodig had om wat sigaretten te roken en naar 'la mamma' te bellen wat hij van plan was om 's avonds te eten.
Die vertragingen, daar geraakt een mens gewoon aan. Maar dat er niets wordt omgeroepen, geen greintje informatie wordt verschaft, doet de goesting om een Italiaanse krachtterm te uiten toch wel fel toenemen.
Neen dan, hier kom je echte dolle pret tegen : vertragingen van twee uur en meer, om de haverklap stakingen. Ongeveer elke keer dat ik hier de trein genomen heb, was er wel iets dat fout liep. Het beste staaltje ben ik afgelopen vrijdagavond tegengekomen. Om naar Bologna te gaan, moesten we een regionale trein nemen. Dat zijn de vuilste, volste, luidruchtigste, heetste en vochtigste treinstellen die je hier kunt tegenkomen. Niet meteen een plezier, maar soit, een iPod helpt al veel om niet te moeten horen hoe een volledig treinstel zit te bellen naar 'la mamma' wat ze van plan zijn om 's avonds te eten.
Alles ging goed, tot ergens halfweg de trein zijn gewone stop nam in een klein stationnetje, ergens op de Po-vlakte. De trein staat stil gedurende vijf minuten (geen argwaan), gedurende tien minuten (hmm, duurt wel een beetje lang), vijftien minuten (grrr), twintig minuten... Waarop stilaan de trein begint te ontvolken. Na een halfuur toch maar eens aan een aantal mensen gevraagd of ze wisten wat er aan de hand was. Niemand die van iets weet, want er was niets gezegd over de intercom. Tot iemand binnenkomt die in het station was gaan vragen wat er aan de hand was : "il treno è soppresso". Vrij vertaald : de machinist had goesting om hier te stoppen en niet meer verder te gaan.
Bon, dan maar naar de caffetaria om te wachten op een andere trein een uur later. Tot we plots weer iedereen onze eerste trein zagen opstappen. Vreemd, want wederom was er niets omgeroepen. We hebben maar hetzelfde gedaan en wat bleek... de trein was niet langer 'soppresso'. Ik vermoed dat de machinist gewoon wat tijd nodig had om wat sigaretten te roken en naar 'la mamma' te bellen wat hij van plan was om 's avonds te eten.
Die vertragingen, daar geraakt een mens gewoon aan. Maar dat er niets wordt omgeroepen, geen greintje informatie wordt verschaft, doet de goesting om een Italiaanse krachtterm te uiten toch wel fel toenemen.
vrijdag 5 december 2008
Een leuk lied
Ik heb eindelijk een Italiaans musicus/zanger gevonden die ik goed vind : Paolo Conte, door sommigen de Italiaanse Tom Waits genoemd. Behoorlijk foute vergelijking aangezien alleen Conte's stem wel wat van die van Waits weg heeft. Conte is echter eerder een jazz-man. Enfin, hij slaagt erin goede teksten te schrijven, die het poëtische karakter van de lingua italiana ten volle naar voren brengen. En hij verpest het intimistische karakter van zijn teksten niet door plots in hevige tranen en pathos uit te barsten, zoals hier meestal wel het geval is.
En, hij heeft een lied geschreven ten behoeve van elke wielerliefhebber die naar de koers wil kijken, maar wiens vrouw begint te zagen : Bartali. De tekst luidt als volgt:
Farà piacere un bel mazzo di rose e anche il rumore che fa il cellophane ma una birra fa gola di più in questo giorno appiccicoso di caucciù. Sono seduto in cima a un paracarro e sto pensando agli affari miei tra una moto e l'altra c'è un silenzio
che descriverti non saprei. Oh, quanta strada nei miei sandali quanta ne avrà fatta Bartali quel naso triste come una salita quegli occhi allegri da italiano in gita e i Francesi ci rispettano che le balle ancora gli girano e tu mi fai - dobbiamo andare al cine - e vai al cine, vacci tu. - è tutto un complesso di cose che fa si che io mi fermi qui le donne a volte si sono scontrose o forse han voglia di far la pipì. E tramonta questo giorno in arancione e si gonfia di ricordi che non sai mi piace restar qui sullo stradone impolverato, se tu vuoi andare, vai... e vai che il sto qui e aspetto Bartali scalpitando sui miei sandali da quella curva spunterà quel naso triste da Italiano allegro tra i Francesi che si incazzano e i giornali che svolazzano C'è un po' di vento, abbaia la campagna e c'è una luna in fondo al blu... Tra i francesi che si incazzano e i giornali che svolazzano e tu mi fai - dobbiamo andare al cine - e vai al cine, vacci tu! -
Ik zal het niet vertalen, maar suggereer translate.google.com, alwaar een behoorlijk hilarische vertaling kan worden geproduceerd. Met veel fantasie kun je daar wel een redelijk goede vertaling uitpuren. En voor de wielerbarbaren : hier vind je iets over Bartali.
En nu ga ik mij klaarmaken voor een lang week-end, maandag is hier immers een vrije dag en vieren we allen dat Maria ongeveer 2008 jaar geleden onbevlekt ontving. Een goede gelegenheid om eens een bezoek te brengen aan Italië's culinaire hoofdstad : Bologna.
En, hij heeft een lied geschreven ten behoeve van elke wielerliefhebber die naar de koers wil kijken, maar wiens vrouw begint te zagen : Bartali. De tekst luidt als volgt:
Farà piacere un bel mazzo di rose e anche il rumore che fa il cellophane ma una birra fa gola di più in questo giorno appiccicoso di caucciù. Sono seduto in cima a un paracarro e sto pensando agli affari miei tra una moto e l'altra c'è un silenzio
che descriverti non saprei. Oh, quanta strada nei miei sandali quanta ne avrà fatta Bartali quel naso triste come una salita quegli occhi allegri da italiano in gita e i Francesi ci rispettano che le balle ancora gli girano e tu mi fai - dobbiamo andare al cine - e vai al cine, vacci tu. - è tutto un complesso di cose che fa si che io mi fermi qui le donne a volte si sono scontrose o forse han voglia di far la pipì. E tramonta questo giorno in arancione e si gonfia di ricordi che non sai mi piace restar qui sullo stradone impolverato, se tu vuoi andare, vai... e vai che il sto qui e aspetto Bartali scalpitando sui miei sandali da quella curva spunterà quel naso triste da Italiano allegro tra i Francesi che si incazzano e i giornali che svolazzano C'è un po' di vento, abbaia la campagna e c'è una luna in fondo al blu... Tra i francesi che si incazzano e i giornali che svolazzano e tu mi fai - dobbiamo andare al cine - e vai al cine, vacci tu! -
Ik zal het niet vertalen, maar suggereer translate.google.com, alwaar een behoorlijk hilarische vertaling kan worden geproduceerd. Met veel fantasie kun je daar wel een redelijk goede vertaling uitpuren. En voor de wielerbarbaren : hier vind je iets over Bartali.
En nu ga ik mij klaarmaken voor een lang week-end, maandag is hier immers een vrije dag en vieren we allen dat Maria ongeveer 2008 jaar geleden onbevlekt ontving. Een goede gelegenheid om eens een bezoek te brengen aan Italië's culinaire hoofdstad : Bologna.
maandag 24 november 2008
The village idiot of Salbertrand.
Gisteren ben ik nog eens naar Salbertrand geweest, waar zich op iets meer dan een uur sporen van Torino een mooi natuurpark bevindt. Foto's van die tocht zijn te vinden op deze site.
Op de terugweg naar Turijn zijn we echter weer een interessant figuur tegengekomen. Aangekomen in het station van Salbertrand, vroegen wij beleefd aan een wachtend persoon : "Scusi, sa quando parte il treno per Torino?" ofte : "Excuseer, weet u wanneer de trein naar Torino vertrekt?" Waarop die persoon in het Engels repliceert : "You German?" Wij van neen natuurlijk, waarop die persoon zijn beste Engels bovenhaalt en begon te converseren. We hadden geluk of pech, 't is maar hoe je 't bekijkt, want we hadden direct de dorpsidioot van Salbertrand te pakken. Salbertrand, één kerk, één café, 100 zielen, waarvan één behorende tot een Engelstalige dorpsidioot.
De conversatie ging tussen 'the village idiot' (hierna afgekort VI.) en David, een canadese maat van mij (hierna afgekort D.). Het ging als volgt:
-VI. : "You likeuh Italy?"
-D.: "Yeah, it's great."
-VI. : "I think Canada is great too, but I also likeuh Italy. But you know, the problem in Italy is the government. I'm a socialist."
(Het begon goed, op 't eerste zicht was hij nog vrij snugger. Een politieke vragenreeks over de Canadese regering volgde. Na een tijd kwam hij terug op zijn eigen overtuigingen.)
-VI. : "You have to work a lot in Canada?"
-D. : "Yeah, people in general work hard in Canada."
-VI. : "Yes, I have been in England, but I think I had to work too hard there. I can work, but I don't like it. I'm a socialist. I try to work four hours. Eight hours is too long. I'm a socialist."
(Tot zover zijn definitie van het socialisme. Nadat hij te horen kreeg dat we onderzoek deden, begon hij aan volgende wetenschappelijke uitleg.)
-VI. : "I studied astronomy. I studied galaxies. I am reading about galaxies now. There are many galaxies : elliptical, spiral, radiogalaxies. There are also galaxies with aliens. I believe in aliens. I also believe in flying disks. I believe aliens have taken away people from the earth. I also studied astrology."
-D. : Woesj (geluid van de luchtverplaatsing tengevolge van zich te snel te verwijderen).
Italianen, 't is en blijft interessant volk om mee te praten.
Op de terugweg naar Turijn zijn we echter weer een interessant figuur tegengekomen. Aangekomen in het station van Salbertrand, vroegen wij beleefd aan een wachtend persoon : "Scusi, sa quando parte il treno per Torino?" ofte : "Excuseer, weet u wanneer de trein naar Torino vertrekt?" Waarop die persoon in het Engels repliceert : "You German?" Wij van neen natuurlijk, waarop die persoon zijn beste Engels bovenhaalt en begon te converseren. We hadden geluk of pech, 't is maar hoe je 't bekijkt, want we hadden direct de dorpsidioot van Salbertrand te pakken. Salbertrand, één kerk, één café, 100 zielen, waarvan één behorende tot een Engelstalige dorpsidioot.
De conversatie ging tussen 'the village idiot' (hierna afgekort VI.) en David, een canadese maat van mij (hierna afgekort D.). Het ging als volgt:
-VI. : "You likeuh Italy?"
-D.: "Yeah, it's great."
-VI. : "I think Canada is great too, but I also likeuh Italy. But you know, the problem in Italy is the government. I'm a socialist."
(Het begon goed, op 't eerste zicht was hij nog vrij snugger. Een politieke vragenreeks over de Canadese regering volgde. Na een tijd kwam hij terug op zijn eigen overtuigingen.)
-VI. : "You have to work a lot in Canada?"
-D. : "Yeah, people in general work hard in Canada."
-VI. : "Yes, I have been in England, but I think I had to work too hard there. I can work, but I don't like it. I'm a socialist. I try to work four hours. Eight hours is too long. I'm a socialist."
(Tot zover zijn definitie van het socialisme. Nadat hij te horen kreeg dat we onderzoek deden, begon hij aan volgende wetenschappelijke uitleg.)
-VI. : "I studied astronomy. I studied galaxies. I am reading about galaxies now. There are many galaxies : elliptical, spiral, radiogalaxies. There are also galaxies with aliens. I believe in aliens. I also believe in flying disks. I believe aliens have taken away people from the earth. I also studied astrology."
-D. : Woesj (geluid van de luchtverplaatsing tengevolge van zich te snel te verwijderen).
Italianen, 't is en blijft interessant volk om mee te praten.
vrijdag 21 november 2008
Leve de jonge Duivels!
Gisteren weer een Italiaan tegengekomen die dacht dat ik Duitser was. Toen ik hem zei dat ik Belg was, lachte hij me quasi uit met de woorden : "Haha, België-Luxemburg was toch 1-1, nietwaar? Op wat trekt dat nu?" Waarop ik repliceerde : "Hebben we Italië niet in de pan gehakt op de Olympische Spelen?" En jawel, hij werd er stil van...
Hehehe, leve de jonge Rode Duivels...
Hehehe, leve de jonge Rode Duivels...
woensdag 19 november 2008
Roger De Vlaeminck heeft een fan
... en die fan woont in Turijn. Zaterdag was een prachtige dag om te gaan fietsen. Het weer was ronduit stralend, de 'vochtigheidsgraad' (smog dus) was vrij laag en het uitzicht op de Alpen was om in te kaderen. De Italianen waren behoorlijk uitgelaten. Een fietser in Turijn, het wordt nog altijd als een zeldzaamheid aanzien en ze vinden zo iemand precies wel sympathiek. Voor rode lichten werden ramen opengedraaid om toch maar te vragen hoeveel kilometer we hadden afgelegd of om ons te laten meegenieten van een streep Pavarotti.
De coolste Italiaan was echter degene die spontaan onze fietsen begon te inspecteren en het als schoon materiaal begon aan te duiden. Gezien ik blijkbaar toch een buitenlands accent heb wanneer ik Italiaans probeer te babbelen, vroeg hij me of ik Duitser was. Uiteraard heb ik hem verteld dat dat niet het geval was en dat ik Belg ben. Zijn gezicht fleurde direct op. "Ha", zei hij, "dat zijn de groten. Eddy Merckx, Briek Schotte, Rik Van Looy, Freddy Maertens, Stan Ockers. Jaja, dat zijn de groten." Maar hij wist nog te zeggen dat hij vooral een fan was van "Rotzjer De Flajmenk". Roger De Vlaeminck heeft dus een fan, en wel in Turijn. Komt dat tegen.
De coolste Italiaan was echter degene die spontaan onze fietsen begon te inspecteren en het als schoon materiaal begon aan te duiden. Gezien ik blijkbaar toch een buitenlands accent heb wanneer ik Italiaans probeer te babbelen, vroeg hij me of ik Duitser was. Uiteraard heb ik hem verteld dat dat niet het geval was en dat ik Belg ben. Zijn gezicht fleurde direct op. "Ha", zei hij, "dat zijn de groten. Eddy Merckx, Briek Schotte, Rik Van Looy, Freddy Maertens, Stan Ockers. Jaja, dat zijn de groten." Maar hij wist nog te zeggen dat hij vooral een fan was van "Rotzjer De Flajmenk". Roger De Vlaeminck heeft dus een fan, en wel in Turijn. Komt dat tegen.
maandag 17 november 2008
vrijdag 14 november 2008
De eerste sneeuw
... is gevallen in de bergen. De toppen zijn terug glanzend wit. Het week-end belooft goed weer te geven, dus ik zal proberen wat foto's te nemen. Als er geen smog is tenminste...
maandag 10 november 2008
Silvio toch...
Haa, de Italiaanse pers. Bijwijlen is het toch dagenlang lachen, gieren, brullen. Met dank aan Silvio's gevoel voor humor toch. Ik moet ongetwijfeld zijn laatste exploot niet vertellen. De Italiaanse pers is nogal gepolariseerd, je hebt dus harde tegenstemmen en vergoelijkende stemmen. De pers heeft hier een vrij verhalende toon. Artikels zijn dus vaak niet droogjes objectief, maar eerder sappig verhalend. De journalist komt er vaak vrij duidelijk als individu in voor en geldt niet louter als objectieve neerpenner. Dat aspect maakt de Italiaanse pers bijwijlen grandioos. Het moet evenwel gezegd dat sommige kranten er ondanks die subjectiviteit toch in slagen kwaliteitsvolle artikels te produceren. Ik ben vaak toch zeer erg onder de indruk van de cultuur-secties in sommige kranten hier, maar dat terzijde...
Maar goed, als Silvio eens een grapje maakt, worden de pennen dus aangescherpt. Vooreerst, ik denk niet dat Berlusconi een racist is. In zijn regering zitten wel wat racisten, maar Berlusconi zelf is geen racist volgens mij. Obama een goed gebruinde jongeman noemen, dat is echt Silvio zijn stijl. Die mens is gewoon zo, hij kan daar niet aan doen, hij vindt zo'n dingen echt grappig. En zoals iedereen weet : 'de gustibus coloribusque non disputandum est'. Maar goed, hij had het pas uitgesproken of hij moet beseft hebben dat de (helft van de) pers hem ging neerkogelen.
Tijd voor een 'preemptive strike' dus, moet Silvio gedacht hebben. Dus reageerde hij door te zeggen dat zijn criticasters humorloze imbecielen zijn. Letterlijk imbecielen. Dat woord is dus letterlijk uit zijn mond gerold. Volgens sommige gazetten zijn er overigens nog andere woorden uit Berlusconi's mond gerold, die ik hier voor de goede orde niet zal neerschrijven. En op de top in Brussel heeft Berlusconi een journalist het zwijgen opgelegd door hem te antwoorden : "Moet ik je op die lijst die ik gisteren gedefinieerd heb zetten?" Ter verduidelijking : die lijst, dat was de imbecielenlijst. Mja, over het 'grapje' kan gediscussieerd worden, over de reactie al wat minder...
De pers had er een vette kluif aan. En heeft er nog altijd een vette kluif aan. Vandaag kwam bijvoorbeeld Carla Bruni in de pers met de uitspraak dat ze soms toch blij was dat ze de Franse nationaliteit had i.p.v. de Italiaanse. Carla Bruni, imbecielen en Berlusconi in één artikel : het moet zowat de natte droom zijn van de journalisten alhier...
Maar goed, als Silvio eens een grapje maakt, worden de pennen dus aangescherpt. Vooreerst, ik denk niet dat Berlusconi een racist is. In zijn regering zitten wel wat racisten, maar Berlusconi zelf is geen racist volgens mij. Obama een goed gebruinde jongeman noemen, dat is echt Silvio zijn stijl. Die mens is gewoon zo, hij kan daar niet aan doen, hij vindt zo'n dingen echt grappig. En zoals iedereen weet : 'de gustibus coloribusque non disputandum est'. Maar goed, hij had het pas uitgesproken of hij moet beseft hebben dat de (helft van de) pers hem ging neerkogelen.
Tijd voor een 'preemptive strike' dus, moet Silvio gedacht hebben. Dus reageerde hij door te zeggen dat zijn criticasters humorloze imbecielen zijn. Letterlijk imbecielen. Dat woord is dus letterlijk uit zijn mond gerold. Volgens sommige gazetten zijn er overigens nog andere woorden uit Berlusconi's mond gerold, die ik hier voor de goede orde niet zal neerschrijven. En op de top in Brussel heeft Berlusconi een journalist het zwijgen opgelegd door hem te antwoorden : "Moet ik je op die lijst die ik gisteren gedefinieerd heb zetten?" Ter verduidelijking : die lijst, dat was de imbecielenlijst. Mja, over het 'grapje' kan gediscussieerd worden, over de reactie al wat minder...
De pers had er een vette kluif aan. En heeft er nog altijd een vette kluif aan. Vandaag kwam bijvoorbeeld Carla Bruni in de pers met de uitspraak dat ze soms toch blij was dat ze de Franse nationaliteit had i.p.v. de Italiaanse. Carla Bruni, imbecielen en Berlusconi in één artikel : het moet zowat de natte droom zijn van de journalisten alhier...
dinsdag 28 oktober 2008
Grrttvr#!ç%$§#@#
Het regenseizoen is begonnen, de temperaturen nemen een ferme duik, de zon laat zich niet meer zien, mijn bureau is volledig omgeven door enkel glas, de ramen sluiten nauwelijks, het Italiaans kent geen woord voor 'isolatie' en wat werkt er weer niet op de universiteit...
juist ja, de verwarming...
Soms vraagt een mens zich af of hij zich nog binnen de Europese Unie bevindt...
juist ja, de verwarming...
Soms vraagt een mens zich af of hij zich nog binnen de Europese Unie bevindt...
maandag 27 oktober 2008
Parco Nazionale del Gran Paradiso
Op een uurtje rijden van Turijn ligt het Parco Nazionale del Gran Paradiso. Da's een bijna 70.000 ha groot nationaal park, dat ligt rond de Gran Paradiso-piek (4061 m), de 7de hoogste Alpentop en tevens de enige 'vierduizender' die volledig op Italiaans grondgebied ligt. Het is een buitengewoon mooie plek, vooral in de herfst. Oktober is een fantastische maand in Piëmonte : de temperaturen zijn nog altijd aan de hoge kant, het regenseizoen is nog niet echt begonnen en het Gran Paradiso-park is dus nog grotendeels sneeuwvrij. Enkele foto's van een dagje Gran Paradiso (van Posio naar Monte Arzola):
Zicht op de Bordone-vallei.
De kleuren!
De besneeuwde top aan de rechterkant is de Gran Paradiso-piek.
Iets links van het midden opnieuw Gran Paradiso.
Panorama
Zicht op het Lago d'Eugio, Lago Nero en Gran Paradiso.
De schaduwen strekken zich uit...
Zicht op de Bordone-vallei.
De kleuren!
De besneeuwde top aan de rechterkant is de Gran Paradiso-piek.
Iets links van het midden opnieuw Gran Paradiso.
Panorama
Zicht op het Lago d'Eugio, Lago Nero en Gran Paradiso.
De schaduwen strekken zich uit...
donderdag 23 oktober 2008
Bezet II
Dag 4 van de universiteitsbezettingen en het begint toch al een beetje grimmiger te worden. Hier in Turijn gaat alles er vrij beschaafd en rustig aan toe, maar elders durven de gemoederen toch al wat verhitter te geraken. Studenten willen de gebouwen niet meer verlaten. Er wordt echter geen geweld gebruikt, hoogstens wat vuile praat geroepen. Studenten zijn ook in Italië niet meer wat ze veertig jaar geleden waren :-).
En Berlusconi doet niet echt veel om de gemoederen te bedaren. Integendeel, hij heeft zijn minister van Binnenlandse Zaken bij zich geroepen. De heren hebben besloten om de politie erop af te sturen. Wat denken die studenten wel, zomaar vuile praat roepen in een universiteitsgebouw? Daar moet de oproerpolitie op worden afgestuurd. De bewindsvoerders in Italië doen wel nog wat ze veertig jaar geleden zouden gedaan hebben :-).
Ook de middelbare scholieren trekken de straat op. Het doet me allemaal denken aan het jaar '96 in België, toen de scholieren omwille van de Dutroux-zaak ook massaal 'spontane witte-marsen' begonnen te 'organiseren'. Ook toen ontstond er een vorm van lichte anarchie in de straten, die door veel scholieren werd gezien als een reden om eens wat lessen te missen. De reden hier is uiteraard volkomen anders, maar de vorm van het protest lijkt er wel wat op. 't Is alleen nog iets luidruchtiger. En ik heb de indruk dat ze wel weten waar ze de straten voor op trekken (in tegenstelling tot velen in '96 in België).
De herfst, in elk land is het wel een socio-politiek warme periode. De hete herfst is in Italië alvast toch al begonnen.
En Berlusconi doet niet echt veel om de gemoederen te bedaren. Integendeel, hij heeft zijn minister van Binnenlandse Zaken bij zich geroepen. De heren hebben besloten om de politie erop af te sturen. Wat denken die studenten wel, zomaar vuile praat roepen in een universiteitsgebouw? Daar moet de oproerpolitie op worden afgestuurd. De bewindsvoerders in Italië doen wel nog wat ze veertig jaar geleden zouden gedaan hebben :-).
Ook de middelbare scholieren trekken de straat op. Het doet me allemaal denken aan het jaar '96 in België, toen de scholieren omwille van de Dutroux-zaak ook massaal 'spontane witte-marsen' begonnen te 'organiseren'. Ook toen ontstond er een vorm van lichte anarchie in de straten, die door veel scholieren werd gezien als een reden om eens wat lessen te missen. De reden hier is uiteraard volkomen anders, maar de vorm van het protest lijkt er wel wat op. 't Is alleen nog iets luidruchtiger. En ik heb de indruk dat ze wel weten waar ze de straten voor op trekken (in tegenstelling tot velen in '96 in België).
De herfst, in elk land is het wel een socio-politiek warme periode. De hete herfst is in Italië alvast toch al begonnen.
dinsdag 21 oktober 2008
Herfstbeelden
Yep, de (vroege) herfst is mijn favoriete seizoen in Piëmonte. Twee weken geleden was er wat wind (zeldzaam!) en was er geen smog (wel, de locals noemen dat 'vochtigheid', ik noem dat smog :-)). Dat levert volgende beelden op (vanaf de Colle della Maddalena):
Monte Monviso
De opening in het gebergte, net iets links van het midden, is waar de Val di Susa begint.
De besneeuwde toppen van het Monte Rosa-massief.
Monte Monviso
De opening in het gebergte, net iets links van het midden, is waar de Val di Susa begint.
De besneeuwde toppen van het Monte Rosa-massief.
Bezet
De universiteit is bezet. Het klinkt jaren '68, maar tegenwoordig is het iets minder spectaculair. Het betekent gewoon dat de studenten een nachtje slapen in de universiteitsgebouwen. Het gaat er allemaal vreedzaam aan toe. Ook al omdat het personeel de actie volkomen steunt en ook wel een beetje meedoet. Er hangen wat spandoeken en de universiteit opent 's avonds haar deuren voor het algemene publiek. Zo kan iedereen eens zien wat er in een universiteit zoal gebeurt. En er worden bijvoorbeeld lessen in de open lucht gegeven.
De reden? De angstwekkende/hilarische (voor een buitenstaander) besparingsplannen van de regering Berlusconi en meer bepaald de minister van onderwijs : Mariastella Gelmini (één van de weinige vrouwen in de regering). De Italiaanse begroting heeft (net als de Belgische) een miljardentekort. In plaats van wat te foefelen met cijfers, groeiverwachtingen enzovoorts gaat men hier (in tegenstelling tot in België) wat drastischer te werk. Men pakt die miljarden gewoon af van een enkele uitgavepost. Briljant, nietwaar? En welke uitgavepost is onbenullig genoeg om wat miljarden te missen? Juist, onderwijs en onderzoek, dat perfide systeem dat enkel bedoeld is om communisten en linkse rakkers te creëren en dat verder geen enkel maatschappelijk nut heeft. En o ja, als we onderwijs en onderzoek toch al knock-out hebben geslagen door al hun geld af te pakken, kunnen we ze maar beter helemaal afmaken. Door er bijvoorbeeld voor te zorgen dat er geen personeel meer is om communisten en linkse rakkers te vormen. Of door aan universiteiten te zeggen dat ze privé-instellingen moeten worden en dat ze voortaan maar zelf hun geld moeten vinden.
Het gaat overigens niet alleen om universiteiten, ook basisscholen en secundaire scholen mogen in de klappen delen. Dat communistengebroed wordt hier immers al van in de pampers gevormd. Pak hun geld af, ontsla die leraars, één leraar kan in een basisschool toch wel de volle zes jaren in één klap geven, nietwaar? En och, tegenwoordig verdienen die leraars toch wat veel geld (een pakje minder dan in België, ter vergelijking). Dat kan wel met wat minder rondkomen.
'Less is more', zo verdedigt Mariastella dat, met het weinige Engels dat ze kent. En ik vrees dat de lokale jeugd binnen een tiental jaar zelfs dat niet meer zal begrijpen...
De reden? De angstwekkende/hilarische (voor een buitenstaander) besparingsplannen van de regering Berlusconi en meer bepaald de minister van onderwijs : Mariastella Gelmini (één van de weinige vrouwen in de regering). De Italiaanse begroting heeft (net als de Belgische) een miljardentekort. In plaats van wat te foefelen met cijfers, groeiverwachtingen enzovoorts gaat men hier (in tegenstelling tot in België) wat drastischer te werk. Men pakt die miljarden gewoon af van een enkele uitgavepost. Briljant, nietwaar? En welke uitgavepost is onbenullig genoeg om wat miljarden te missen? Juist, onderwijs en onderzoek, dat perfide systeem dat enkel bedoeld is om communisten en linkse rakkers te creëren en dat verder geen enkel maatschappelijk nut heeft. En o ja, als we onderwijs en onderzoek toch al knock-out hebben geslagen door al hun geld af te pakken, kunnen we ze maar beter helemaal afmaken. Door er bijvoorbeeld voor te zorgen dat er geen personeel meer is om communisten en linkse rakkers te vormen. Of door aan universiteiten te zeggen dat ze privé-instellingen moeten worden en dat ze voortaan maar zelf hun geld moeten vinden.
Het gaat overigens niet alleen om universiteiten, ook basisscholen en secundaire scholen mogen in de klappen delen. Dat communistengebroed wordt hier immers al van in de pampers gevormd. Pak hun geld af, ontsla die leraars, één leraar kan in een basisschool toch wel de volle zes jaren in één klap geven, nietwaar? En och, tegenwoordig verdienen die leraars toch wat veel geld (een pakje minder dan in België, ter vergelijking). Dat kan wel met wat minder rondkomen.
'Less is more', zo verdedigt Mariastella dat, met het weinige Engels dat ze kent. En ik vrees dat de lokale jeugd binnen een tiental jaar zelfs dat niet meer zal begrijpen...
maandag 20 oktober 2008
Verslag van een week-end
-Vrijdagavond vroeg gaan slapen, wegens een lichte kater van de avond ervoor.
-Zaterdagmorgen om 6.30 opgestaan.
-Om acht uur afgesproken op Piazza Vittorio Veneto, om met twee auto's, twee Duitsers, een Spaanse, een Iraniër, een Oostenrijker en een Italiaanse naar een vallei in Valle d'Aosta te gaan.
-De auto's zijn bezit van een Duitser en de Italiaanse. De Italiaanse was op tijd, de Duitser nota bene was tien minuten te laat. Nooit gedacht dat ik dat nog zou meemaken.
-Rond 10 uur aangekomen in de Val de St.-Barthelémy. En beginnen te wandelen.
-Rond 13 uur aangekomen op de Colle di Sialvè (of zoiets).
-Rond 15 uur aangekomen op de Monte Morion. Onderweg een stambecco gezien. Da's een groot beest met nog grotere horens. Op de top van Monte Morion aangevallen door een kudde (zeker twintig) agressieve geiten (met horens) die nogal onbeleefd ons eten probeerden te stelen. Hun buit bestond uit een stuk kip, wat brood en veel plastiek zakken. De plastiek zakken waren nogal populair, in tegenstelling tot fruit, dat ze rustig lieten liggen. Italiaanse geiten zijn echt rotbeesten.
-Rond 17 uur terug aan de auto's aangekomen.
-Rond 19 uur terug in Turijn.
-Om 21.30 naar 'Murphy's six nation's Irish pub' gegaan om wat bier binnen te kappen, evenals een goede cheese-burger, met niet al te goeie frieten. Frieten bakken kunnen ze nog altijd niet in Italië.
-Rond 2 uur in bed.
-Zondag om 8 uur wakker geworden, veel te vroeg...
-Om 11 uur de huur gaan betalen. De huisbazin was weer grappig. Ze is volgens mij al ver over de 70, maar zeer alive and kicking...
-Gegeten, niets gedaan, gekuist, gegeten, gaan slapen.
-Zaterdagmorgen om 6.30 opgestaan.
-Om acht uur afgesproken op Piazza Vittorio Veneto, om met twee auto's, twee Duitsers, een Spaanse, een Iraniër, een Oostenrijker en een Italiaanse naar een vallei in Valle d'Aosta te gaan.
-De auto's zijn bezit van een Duitser en de Italiaanse. De Italiaanse was op tijd, de Duitser nota bene was tien minuten te laat. Nooit gedacht dat ik dat nog zou meemaken.
-Rond 10 uur aangekomen in de Val de St.-Barthelémy. En beginnen te wandelen.
-Rond 13 uur aangekomen op de Colle di Sialvè (of zoiets).
-Rond 15 uur aangekomen op de Monte Morion. Onderweg een stambecco gezien. Da's een groot beest met nog grotere horens. Op de top van Monte Morion aangevallen door een kudde (zeker twintig) agressieve geiten (met horens) die nogal onbeleefd ons eten probeerden te stelen. Hun buit bestond uit een stuk kip, wat brood en veel plastiek zakken. De plastiek zakken waren nogal populair, in tegenstelling tot fruit, dat ze rustig lieten liggen. Italiaanse geiten zijn echt rotbeesten.
-Rond 17 uur terug aan de auto's aangekomen.
-Rond 19 uur terug in Turijn.
-Om 21.30 naar 'Murphy's six nation's Irish pub' gegaan om wat bier binnen te kappen, evenals een goede cheese-burger, met niet al te goeie frieten. Frieten bakken kunnen ze nog altijd niet in Italië.
-Rond 2 uur in bed.
-Zondag om 8 uur wakker geworden, veel te vroeg...
-Om 11 uur de huur gaan betalen. De huisbazin was weer grappig. Ze is volgens mij al ver over de 70, maar zeer alive and kicking...
-Gegeten, niets gedaan, gekuist, gegeten, gaan slapen.
maandag 13 oktober 2008
De witte van Alba
Alba is een klein, middeleeuws stadje ten zuiden van Turijn. Alba ligt in één van de mooiste streken van Piemonte, namelijk de Langhe-streek. Die streek wordt gekenmerkt door bosrijke, zachtglooiende heuvels, bezaaid met kleine dorpjes. De bossen staan vol hazelaars en dit is dan ook de streek waar Nutella geboren is. De heuvels zijn uitstekende plekken om wijngaarden neer te planten en de kleine dorpjes hebben dan ook namen als bijvoorbeeld Barbaresco en Barolo. Het leven in de Langhe is dus goed.
Alba is echter ook bekend om een andere reden, met name omwille van 'de witte van Alba'. Het gaat hier niet om het Italiaanse equivalent van een roman van Ernest Claes. Het gaat om het gastronomische luxeproduct der gastronomische luxeproducten : de witte truffel van Alba. Het groeit onder eikenbomen, wordt gezocht met behulp van honden, het kost verschrikkelijk veel geld (4000 euro per kilo) en het wordt in de herfst (plukseizoen) gevierd met een "Fiera internazionale del tartufo".
Da's simpelweg een soort expo waar lokale truffelboeren hun waren stallen. De Fiera vindt plaats in een grote hal, waar een zeer penetrante witte-truffelgeur heerst. Jaja, de witte truffels geven nogal wat aroma af. Niet alleen truffelboeren stallen er hun waren. Ook kaasboeren, salamiboeren, banketbakkers, en vooral wijnboeren stallen er hun waren uit en laten de bezoekers gretig proeven. De inkom kost 10 euro, maar je krijgt daar een wijnglas bij en een handig zakje om rond je nek te hangen en er je wijnglas in te stoppen. En dan kun je vrij rondlopen en vrij proeven. En ja, er zijn nogal wat wijnboeren en nogal wat Barolo's, Barbaresco's, Ruché's, Dolcetti, Barbera's enzoverder te proeven. 't Is dus niet zo moeilijk om die 10 euro terug te drinken.
De honger wordt gestild door wat kazen (al dan niet met truffels erin verwerkt), salami's (al dan niet met Barolo of truffels erin verwerkt) of wat hazelnoottaarten naar binnen te werken.
En dat alles onder een temperatuur van nog altijd 22 graden. Daar klagen de truffelboeren overigens steen en been over. Regen hebben ze nodig om die truffels te vinden. Enfin, mij hoor je daar niet over klagen, voor mij zijn dat zomerse temperaturen, een welkome afwisseling na de hel van 35 graden die hier in juli en augustus heerst.
Die Fiera van Alba is ongeveer het grootste gastronomische evenement in de streek in herfst. Maar ach, in de herfst organiseert zowat elk dorpje hier wel iets dergelijks. Ha, de herfst, da's hier in Piemonte het mooiste seizoen.
Alba is echter ook bekend om een andere reden, met name omwille van 'de witte van Alba'. Het gaat hier niet om het Italiaanse equivalent van een roman van Ernest Claes. Het gaat om het gastronomische luxeproduct der gastronomische luxeproducten : de witte truffel van Alba. Het groeit onder eikenbomen, wordt gezocht met behulp van honden, het kost verschrikkelijk veel geld (4000 euro per kilo) en het wordt in de herfst (plukseizoen) gevierd met een "Fiera internazionale del tartufo".
Da's simpelweg een soort expo waar lokale truffelboeren hun waren stallen. De Fiera vindt plaats in een grote hal, waar een zeer penetrante witte-truffelgeur heerst. Jaja, de witte truffels geven nogal wat aroma af. Niet alleen truffelboeren stallen er hun waren. Ook kaasboeren, salamiboeren, banketbakkers, en vooral wijnboeren stallen er hun waren uit en laten de bezoekers gretig proeven. De inkom kost 10 euro, maar je krijgt daar een wijnglas bij en een handig zakje om rond je nek te hangen en er je wijnglas in te stoppen. En dan kun je vrij rondlopen en vrij proeven. En ja, er zijn nogal wat wijnboeren en nogal wat Barolo's, Barbaresco's, Ruché's, Dolcetti, Barbera's enzoverder te proeven. 't Is dus niet zo moeilijk om die 10 euro terug te drinken.
De honger wordt gestild door wat kazen (al dan niet met truffels erin verwerkt), salami's (al dan niet met Barolo of truffels erin verwerkt) of wat hazelnoottaarten naar binnen te werken.
En dat alles onder een temperatuur van nog altijd 22 graden. Daar klagen de truffelboeren overigens steen en been over. Regen hebben ze nodig om die truffels te vinden. Enfin, mij hoor je daar niet over klagen, voor mij zijn dat zomerse temperaturen, een welkome afwisseling na de hel van 35 graden die hier in juli en augustus heerst.
Die Fiera van Alba is ongeveer het grootste gastronomische evenement in de streek in herfst. Maar ach, in de herfst organiseert zowat elk dorpje hier wel iets dergelijks. Ha, de herfst, da's hier in Piemonte het mooiste seizoen.
dinsdag 7 oktober 2008
De Nobelprijs
Deze tijd van het jaar is immer een plezante tijd voor een fysicus. Het is altijd plezant om te zien wie dit jaar de Nobelprijs fysica krijgt. De helft van de keren ken je de namen namelijk (omdat het een theoretisch fysicus is). En dit jaar zijn het nog eens twee theoreten. 't Zijn niet van de minsten. De helft van de prijs gaat naar Nambu "for the discovery of the mechanism of spontaneous broken symmetry in subatomic physics". De andere helft wordt gedeeld door Kobayashi en Maskawa "for the discovery of the origin of the broken symmetry which predicts the existence of at least three families of quarks in nature". Beiden zijn welbekend in theoretische fysica-middens. Nambu is bekend vanwege "de Nambu-Goldstone bosonen" (heeft te maken met datgene waar hij de prijs voor krijgt). Kobayashi en Maskawa zijn bekend vanwege de "Cabibbo-Kobayashi-Maskawa" matrix (CKM-matrix) die een bijzondere rol speelt in het Standaard Model van de deeltjesfysica. Meer algemeen hebben ze het fenomeen van CP-schending bestudeerd. En die CP-schending is waarvoor ze nu de prijs krijgen.
Nambu is ook bekend als een van de grondleggers van snaartheorie, maar daar krijgt hij de prijs niet voor :-).
De bijdragen van deze drie mannen zijn van essentieel belang voor onze huidige kennis van de subatomaire wereld. Ik zal later misschien voor de geïnteresseerden posten wat ze precies hebben bedacht en waarom dat zo belangrijk is.
Nambu is ook bekend als een van de grondleggers van snaartheorie, maar daar krijgt hij de prijs niet voor :-).
De bijdragen van deze drie mannen zijn van essentieel belang voor onze huidige kennis van de subatomaire wereld. Ik zal later misschien voor de geïnteresseerden posten wat ze precies hebben bedacht en waarom dat zo belangrijk is.
maandag 6 oktober 2008
Kijk eens aan, op de website van de krant 'La Repubblica' staat deze ode aan een groot coureur :-). In 11 foto's!
Italië : meer dan één jaar later
Aangezien ik hier nu toch al meer dan één jaar ben, kan ik toch al een soort van round-up maken wat betreft mijn gedachten over Italië. In dat jaar heb ik een soort van haat-liefde-verhouding met Italië ontwikkeld. Kortweg gesteld:
Ik vind Italië een zeer schoon land, ik vind het evenwel bijzonder spijtig dat het bewoond is door Italianen.
Voila, krachtiger kan ik het niet uitdrukken. Qua schoonheid van natuur, steden, cultuur, gastronomie,... is Italië fantastisch. Maar mijn god, die Italianen zijn er ferm te veel aan. Uiteraard is die uitspraak veel te veralgemenend en zijn er veel toffe Italianen, maar er is toch wel iets van aan. Ik verklaar me nader en zal ook proberen wat te nuanceren :-).
Ik vind de Italiaanse samenleving zeer individueel. Er heerst hier een soort van 'survival-of-the-fittest' mentaliteit, die zich op alle niveaus van het dagelijks leven uit. Bijvoorbeeld in navelstaarderij, die er bijvoorbeeld voor zorgt dat de jongeren hier nauwelijks andere talen dan Italiaans spreken. Ik weet nog dat in mijn tijd in het middelbaar we constant werden platgeslagen met uitspraken als : "Je moet andere talen leren, met Nederlands (of Brugs, Leuvens, Gents, Antwerps,...) ben je niets in het leven." Niet zo in Italië, of toch wel, maar er wordt in elk geval geen gevolg aan gegeven. Wat ik hier ook zeer mis, zijn lokale zomerfestivalletjes, bierfeesten, buurtbarbeques,... Het soort activiteiten dat typisch is voor België en dat mijns inziens een niet te onderschatten rol speelt in het creëren van een gemeenschapsgevoel. Dit soort buurtactiviteiten bestaat hier nauwelijks. Als er iets georganiseerd wordt, is het megagroot en overheerst weer het individuele gevoel. Dit heeft deels te maken met het feit dat Torino een grootstad is, maar aan de andere kant vind je zelfs in Brussel dergelijke buurtfeestjes en is België eigenlijk één grote stad (10 miljoen inwoners op een stuk land dat je nauwelijks herkent op de landkaart).
Maar de individualiteit herken je het best in het dagelijks leven. Het verkeer, het chaotische aanschuiven aan de kassa in de supermarkt, mensen die op het voetpad nooit, maar dan ook nooit uit de weg gaan,... het zijn stuk voor stuk voorbeelden van de Italiaanse mentaliteit. Een voorbeeld : vorige vrijdag zat ik in de cinema en ging er een gsm af. Dat op zich is al irritant, maar als die persoon dan opneemt en begint te tetteren in de cinema en zelfs niet de moeite neemt om de zaal uit te gaan, vind ik dat gewoon hallucinant. Dit is typisch en toont aan dat vele mensen hier geen flauw benul hebben van het bestaan van 'de medemens'. In België is de mentaliteit eerder : hier leven andere mensen en ik moet proberen die zo weinig mogelijk te storen. Hier geldt : hier leef ik en doe ik wat ik wil.
De mensen hier zijn zeer vriendelijk, dat wel. Altijd een goedendag of een goedenavond, maar als het er echt op aankomt, dan is er hier wat ik noem 'een compleet gebrek aan elementaire beleefdheid'. Wat ben je met een goedendag als je later door diezelfde persoon quasi van je sokken wordt gereden als je een voetpad oversteekt?
Ben ik alleen met die visie hier? Neen! Ik heb hier ondertussen een vrij internationale kennissenkring. Chilenen, Colombianen, Canadezen, Fransen,... En iedereen zegt hetzelfde. De Canadezen hebben als theorie : 'de wereld stopt voor een Italiaan op vijf centimeter van zijn neus'. De Fransen spreken net als ikzelf van 'il n' y a pas de politesse élémentaire'. En ook alle anderen klagen.
Veralgemeen ik dus met bovenstaande uitspraken? Zeer zeker, absoluut zelfs. Er zijn hier heel toffe en vriendelijke mensen en er is wel degelijk een grote vorm van gezelligheid als je de mensen persoonlijk kent. Maar : slechts als je ze persoonlijk kent... Maar dat neemt niet weg dat mijn algemene kritiek terecht is. In Italië regeert de chaos en daar zijn de mensen hier zelf verantwoordelijk voor. Het is hier simpelweg de mentaliteit en zoals we allen weten valt daar moeilijk iets aan te veranderen. Zo is het nu eenmaal en niet anders en hoewel ongetwijfeld iedereen hier het er in zijn hart niet mee eens is, leven ze toch met die mentaliteit (waarschijnlijk zonder het echt te beseffen), omdat het nu eenmaal niet anders kan.
Maar goed : het land op zich is prachtig. Ik zal hier later ongetwijfeld op vakantie komen. Ik zal dan ook genieten van die chaos, die je op vakantie als charmant en exotisch ervaart. Maar niettemin zal ik mij altijd goed herinneren dat echt leven in die chaos niet van het plezantste is... En ik zal later nog wel eens schrijven over de geneugten des levens hier, om deze klaagpartij goed te maken :-).
Ik vind Italië een zeer schoon land, ik vind het evenwel bijzonder spijtig dat het bewoond is door Italianen.
Voila, krachtiger kan ik het niet uitdrukken. Qua schoonheid van natuur, steden, cultuur, gastronomie,... is Italië fantastisch. Maar mijn god, die Italianen zijn er ferm te veel aan. Uiteraard is die uitspraak veel te veralgemenend en zijn er veel toffe Italianen, maar er is toch wel iets van aan. Ik verklaar me nader en zal ook proberen wat te nuanceren :-).
Ik vind de Italiaanse samenleving zeer individueel. Er heerst hier een soort van 'survival-of-the-fittest' mentaliteit, die zich op alle niveaus van het dagelijks leven uit. Bijvoorbeeld in navelstaarderij, die er bijvoorbeeld voor zorgt dat de jongeren hier nauwelijks andere talen dan Italiaans spreken. Ik weet nog dat in mijn tijd in het middelbaar we constant werden platgeslagen met uitspraken als : "Je moet andere talen leren, met Nederlands (of Brugs, Leuvens, Gents, Antwerps,...) ben je niets in het leven." Niet zo in Italië, of toch wel, maar er wordt in elk geval geen gevolg aan gegeven. Wat ik hier ook zeer mis, zijn lokale zomerfestivalletjes, bierfeesten, buurtbarbeques,... Het soort activiteiten dat typisch is voor België en dat mijns inziens een niet te onderschatten rol speelt in het creëren van een gemeenschapsgevoel. Dit soort buurtactiviteiten bestaat hier nauwelijks. Als er iets georganiseerd wordt, is het megagroot en overheerst weer het individuele gevoel. Dit heeft deels te maken met het feit dat Torino een grootstad is, maar aan de andere kant vind je zelfs in Brussel dergelijke buurtfeestjes en is België eigenlijk één grote stad (10 miljoen inwoners op een stuk land dat je nauwelijks herkent op de landkaart).
Maar de individualiteit herken je het best in het dagelijks leven. Het verkeer, het chaotische aanschuiven aan de kassa in de supermarkt, mensen die op het voetpad nooit, maar dan ook nooit uit de weg gaan,... het zijn stuk voor stuk voorbeelden van de Italiaanse mentaliteit. Een voorbeeld : vorige vrijdag zat ik in de cinema en ging er een gsm af. Dat op zich is al irritant, maar als die persoon dan opneemt en begint te tetteren in de cinema en zelfs niet de moeite neemt om de zaal uit te gaan, vind ik dat gewoon hallucinant. Dit is typisch en toont aan dat vele mensen hier geen flauw benul hebben van het bestaan van 'de medemens'. In België is de mentaliteit eerder : hier leven andere mensen en ik moet proberen die zo weinig mogelijk te storen. Hier geldt : hier leef ik en doe ik wat ik wil.
De mensen hier zijn zeer vriendelijk, dat wel. Altijd een goedendag of een goedenavond, maar als het er echt op aankomt, dan is er hier wat ik noem 'een compleet gebrek aan elementaire beleefdheid'. Wat ben je met een goedendag als je later door diezelfde persoon quasi van je sokken wordt gereden als je een voetpad oversteekt?
Ben ik alleen met die visie hier? Neen! Ik heb hier ondertussen een vrij internationale kennissenkring. Chilenen, Colombianen, Canadezen, Fransen,... En iedereen zegt hetzelfde. De Canadezen hebben als theorie : 'de wereld stopt voor een Italiaan op vijf centimeter van zijn neus'. De Fransen spreken net als ikzelf van 'il n' y a pas de politesse élémentaire'. En ook alle anderen klagen.
Veralgemeen ik dus met bovenstaande uitspraken? Zeer zeker, absoluut zelfs. Er zijn hier heel toffe en vriendelijke mensen en er is wel degelijk een grote vorm van gezelligheid als je de mensen persoonlijk kent. Maar : slechts als je ze persoonlijk kent... Maar dat neemt niet weg dat mijn algemene kritiek terecht is. In Italië regeert de chaos en daar zijn de mensen hier zelf verantwoordelijk voor. Het is hier simpelweg de mentaliteit en zoals we allen weten valt daar moeilijk iets aan te veranderen. Zo is het nu eenmaal en niet anders en hoewel ongetwijfeld iedereen hier het er in zijn hart niet mee eens is, leven ze toch met die mentaliteit (waarschijnlijk zonder het echt te beseffen), omdat het nu eenmaal niet anders kan.
Maar goed : het land op zich is prachtig. Ik zal hier later ongetwijfeld op vakantie komen. Ik zal dan ook genieten van die chaos, die je op vakantie als charmant en exotisch ervaart. Maar niettemin zal ik mij altijd goed herinneren dat echt leven in die chaos niet van het plezantste is... En ik zal later nog wel eens schrijven over de geneugten des levens hier, om deze klaagpartij goed te maken :-).
dinsdag 30 september 2008
Banca di Roma in de namiddag
Banken hier hebben beperkte openingsuren en als ze open zijn, wordt er ook al niet veel gewerkt. In de namiddag zijn ze ongeveer een uur open en ook lichtelijk onderbemand. De grote verrassing voor mij was dat er ook ander personeel werkt. Geen gemoedelijke sfeer met incompetente edoch goedlachse vijftigers, geen koffiemadames die van de ene naar de andere vijftiger trekken om een klapke te doen.
Integendeel : de namiddag-vijftigers zijn ook incompetent, maar niet zo goedlachs. Alles gebeurt met een zucht en overduidelijk tegen hun goesting. De blik in hun ogen is duidelijk en zegt : "een overschrijving, gij wilt een overschrijving doen, manneke? Wetegijwel hoeveel werk dat voor mij betekent? Ik moet daar verdikke een formulierke voor invullen en een kopieke van maken. En 't is al tegen vieren, mijn één-uur-durende shift zit er bijna op. Ambetanterik..." De koffiemadam is vervangen door een streng uitziend madammeke achter een pc. Een ware Sarah Palin-kloon eigenlijk. Zo erg dat ik op de vraag waar ik die overschrijving kon doen een antwoord in de trant van : "daar, maar pas op voor de dinosaurus" verwachtte. Ik kan je zeggen : in 't echt ziet die Sarah Palin er veel angstwekkender uit dan op tv.
Eén ding verandert echter niet in de namiddag : de pc's draaien nog altijd op Windows NT. Nu ja, draaien...
En dan te bedenken dat die banken hier nog altijd niet failliet zijn... Sommige dingen zijn gewoon niet wetenschappelijk te verklaren.
Integendeel : de namiddag-vijftigers zijn ook incompetent, maar niet zo goedlachs. Alles gebeurt met een zucht en overduidelijk tegen hun goesting. De blik in hun ogen is duidelijk en zegt : "een overschrijving, gij wilt een overschrijving doen, manneke? Wetegijwel hoeveel werk dat voor mij betekent? Ik moet daar verdikke een formulierke voor invullen en een kopieke van maken. En 't is al tegen vieren, mijn één-uur-durende shift zit er bijna op. Ambetanterik..." De koffiemadam is vervangen door een streng uitziend madammeke achter een pc. Een ware Sarah Palin-kloon eigenlijk. Zo erg dat ik op de vraag waar ik die overschrijving kon doen een antwoord in de trant van : "daar, maar pas op voor de dinosaurus" verwachtte. Ik kan je zeggen : in 't echt ziet die Sarah Palin er veel angstwekkender uit dan op tv.
Eén ding verandert echter niet in de namiddag : de pc's draaien nog altijd op Windows NT. Nu ja, draaien...
En dan te bedenken dat die banken hier nog altijd niet failliet zijn... Sommige dingen zijn gewoon niet wetenschappelijk te verklaren.
maandag 29 september 2008
En hoe gaat het met de banken in Italië?
Goed zowaar. De kredietcrisis heeft de financiële markten in Italië er nog niet echt onder gekregen. De reden is precies datgene wat men een jaar geleden nog als dom en kortzichtig bestempelde : een zeer voorzichtig investeringsbeleid door de meeste banken hier. Niet al te veel speculatie dus. En dat blijkt nu toch wel een gelukje te zijn.
Ik hoef voorlopig dus nog niet te vrezen dat Banca di Roma in zware problemen terecht komt. Nationalisaties dringen zich hier voorlopig nog niet op. En de jobs van De Pesser, madame Mireille en de andere collega's staan nog niet op de helling. Ik kan me dus nog dikwijls gaan amuseren; het plezier zit hier soms in een simpele overschrijving.
Al weet je natuurlijk nooit, want die bankwereld, da's heden ten dage toch maar onvoorspelbaar...
Update : Hmm, Unicredit lijkt nu toch ook al klappen te krijgen. En daar is Banca di Roma toch een onderdeel van...
Ik hoef voorlopig dus nog niet te vrezen dat Banca di Roma in zware problemen terecht komt. Nationalisaties dringen zich hier voorlopig nog niet op. En de jobs van De Pesser, madame Mireille en de andere collega's staan nog niet op de helling. Ik kan me dus nog dikwijls gaan amuseren; het plezier zit hier soms in een simpele overschrijving.
Al weet je natuurlijk nooit, want die bankwereld, da's heden ten dage toch maar onvoorspelbaar...
Update : Hmm, Unicredit lijkt nu toch ook al klappen te krijgen. En daar is Banca di Roma toch een onderdeel van...
maandag 22 september 2008
Fietsen rond Turijn : enkele feiten.
1) De gemakkelijkste en leukste manier om Turijn uit te geraken is de heuvels achter de Po te doorkruisen. Deze manier leidt echter naar de vlakte en niet naar de bergen.
2) Als je naar de bergen wilt, moet je richting Rivoli. Daarheen leiden alleen drievaksbanen.
3) Viervaksbanen eigenlijk, want de pechstrook is bijzonder populair. Niet gebruiken dus als fietser.
4) Ongenoegen uit je in Italië door je pink en wijsvinger de lucht in te steken. Als fietser op drie(vier)vaksbanen is dit een essentieel gebaar. Vuile spaghetti-vreters...
5) Opletten voor groene lichten. Ook in Italië betekent dit dat je mag doorrijden en dat anderen een rood licht zien. Het betekent echter niet dat anderen ook voor dat rode licht stilstaan. Vuile spaghetti-vreters...
6) In Italië wordt de ratio meisjes-van-plezier-per-inwoner gemaximaliseerd. Dat wordt erg duidelijk op de banen rond Turijn. Neen, geen rode lichtjes, gewoon prostituées langs de straat. Om de honderd meter eentje.
7) Het duurt 50 minuten om Turijn uit te geraken (langs drie(vier)vaksbanen). Het duurt nog eens een uur eer de banen rustig worden en er geen meisjes-van-plezier meer langs staan.
8) Ter hoogte van het stadje Trana waan je je voor het eerst weg van Turijn. Trana is een leuk stadje aan de voet van de eerste bergen.
9) Niet ver van Trana begint de Colle di Braida. Een niet al te moeilijk klimmetje, dat zich uitstekend leent tot onderschatting.
10) Kilometeraanduidingen zijn een grap. Zo vind je het bordje 'Bruino 4 km' ongeveer 100 meter voor het bordje 'Welkom in Bruino, bloemengemeente'. En het bordje 'Trana 2 km' staat 100 meter achter het bordje 'Welkom in Trana, bloemengemeente'. En o ja, zowat elk dorpje noemt zichzelf hier 'bloemengemeente'.
2) Als je naar de bergen wilt, moet je richting Rivoli. Daarheen leiden alleen drievaksbanen.
3) Viervaksbanen eigenlijk, want de pechstrook is bijzonder populair. Niet gebruiken dus als fietser.
4) Ongenoegen uit je in Italië door je pink en wijsvinger de lucht in te steken. Als fietser op drie(vier)vaksbanen is dit een essentieel gebaar. Vuile spaghetti-vreters...
5) Opletten voor groene lichten. Ook in Italië betekent dit dat je mag doorrijden en dat anderen een rood licht zien. Het betekent echter niet dat anderen ook voor dat rode licht stilstaan. Vuile spaghetti-vreters...
6) In Italië wordt de ratio meisjes-van-plezier-per-inwoner gemaximaliseerd. Dat wordt erg duidelijk op de banen rond Turijn. Neen, geen rode lichtjes, gewoon prostituées langs de straat. Om de honderd meter eentje.
7) Het duurt 50 minuten om Turijn uit te geraken (langs drie(vier)vaksbanen). Het duurt nog eens een uur eer de banen rustig worden en er geen meisjes-van-plezier meer langs staan.
8) Ter hoogte van het stadje Trana waan je je voor het eerst weg van Turijn. Trana is een leuk stadje aan de voet van de eerste bergen.
9) Niet ver van Trana begint de Colle di Braida. Een niet al te moeilijk klimmetje, dat zich uitstekend leent tot onderschatting.
10) Kilometeraanduidingen zijn een grap. Zo vind je het bordje 'Bruino 4 km' ongeveer 100 meter voor het bordje 'Welkom in Bruino, bloemengemeente'. En het bordje 'Trana 2 km' staat 100 meter achter het bordje 'Welkom in Trana, bloemengemeente'. En o ja, zowat elk dorpje noemt zichzelf hier 'bloemengemeente'.
Belgische politiek...
... is zo ingewikkeld geworden. Eén week-end internet gemist en ik versta er al geen bal meer van. Waar is de tijd dat het moeilijkste om te volgen wat geharrewar in de vld over migrantenstemrecht was...
Update : Gelukkig is er www.iseraleenregering.be om mij vlug op de hoogte te houden, want het verandert precies weer om de vijf seconden...
Update : Gelukkig is er www.iseraleenregering.be om mij vlug op de hoogte te houden, want het verandert precies weer om de vijf seconden...
maandag 15 september 2008
Hier had iets spectaculairs moeten staan...
zwijnerij, wildplassen, naakte achterwerken, luid en schunnig gezang,... Hier had een verslag over de wijnfeesten in Asti moeten staan. De plotse intrede van de herfst heeft er echter anders over beslist. Plotse temperatuursdalingen, de nodige elektriciteit in de lucht en vooral heel veel regen hebben de openingsceremonie in Asti grondig verpest. Geen eten : geen witte truffel, geen konijn met witte truffel, geen agnolotti al sugo di ragù. Maar vooral : geen Barbaresco, geen dolcetto di Dogliani, geen Barolo, zelfs geen Barbera d'Asti. Toemetoch, volgende week nog eens proberen...
donderdag 11 september 2008
Grappig en wel om verschillende redenen
Dit...
Het is een fake-voorpagina van de site van de Italiaanse krant 'La Repubblica'. 'La Repubblica' kan hier gerust worden omschreven als één der kwaliteitskranten. De fake-voorpagina stelt een aantal berichten tentoon in verband met het einde van de wereld, aangezien LHC er toch wel in geslaagd is een bijzonder-massief-en-alles-opslorpend-zwart-gat te creëren. Een leuk staaltje fysica-humor in de eerste plaats. Het eerste bericht luidt : "De wereld vergaat binnen de 24 uur". De datum bovenaan luidt ook : "Laatste dag, 11 september".
Maar in de tweede plaats een schitterende illustratie van wat hier allemaal in de gazetten verschijnt. Bush en zijn strapatsen, de paus (Benedetto Sedici) en zijn strapatsen, en Berlusconi die beweert dat alles (in dit geval het zwarte gat) een communistisch complot is : het verschijnt hier wel degelijk elke dag in de gazetten. Maar ook de tweede kolom op de voorpagina is bijzonder typisch. Links naar video's, foto's en verhalen in verband met naakt (om LHC tegen te houden, 'te laat maar geef uw ogen toch nog maar eens goed de kost') en sex, evenals celebrity-nieuws (in dit geval : George Clooney die erkent dat hij gay is, aangezien het nu toch niet meer uitmaakt en Amy Winehouse die nog vlug een kosmische straal wil oproken). Remember : dit is wel degelijk een kwaliteitskrant hier! 't Is net niet zo erg als hln.be, maar toch... De derde kolom bevat traditioneel het vlugge nieuws. Ook hier staat iets leuks, namelijk Veltroni die in zijn typische besluiteloosheid zegt dat zijn partij wel aan de kant van de wetenschap staat maar tegen de ongewenste effecten is.
Zowel grappig op fysica-vlak als een bijzonder leuke manier om de Italiaanse samenleving en politiek te kijk te zetten : Italiaanse fysici hebben wel gevoel voor humor.
En o ja : 11 september vandaag, ik ben hier vandaag precies 1 jaar...
Het is een fake-voorpagina van de site van de Italiaanse krant 'La Repubblica'. 'La Repubblica' kan hier gerust worden omschreven als één der kwaliteitskranten. De fake-voorpagina stelt een aantal berichten tentoon in verband met het einde van de wereld, aangezien LHC er toch wel in geslaagd is een bijzonder-massief-en-alles-opslorpend-zwart-gat te creëren. Een leuk staaltje fysica-humor in de eerste plaats. Het eerste bericht luidt : "De wereld vergaat binnen de 24 uur". De datum bovenaan luidt ook : "Laatste dag, 11 september".
Maar in de tweede plaats een schitterende illustratie van wat hier allemaal in de gazetten verschijnt. Bush en zijn strapatsen, de paus (Benedetto Sedici) en zijn strapatsen, en Berlusconi die beweert dat alles (in dit geval het zwarte gat) een communistisch complot is : het verschijnt hier wel degelijk elke dag in de gazetten. Maar ook de tweede kolom op de voorpagina is bijzonder typisch. Links naar video's, foto's en verhalen in verband met naakt (om LHC tegen te houden, 'te laat maar geef uw ogen toch nog maar eens goed de kost') en sex, evenals celebrity-nieuws (in dit geval : George Clooney die erkent dat hij gay is, aangezien het nu toch niet meer uitmaakt en Amy Winehouse die nog vlug een kosmische straal wil oproken). Remember : dit is wel degelijk een kwaliteitskrant hier! 't Is net niet zo erg als hln.be, maar toch... De derde kolom bevat traditioneel het vlugge nieuws. Ook hier staat iets leuks, namelijk Veltroni die in zijn typische besluiteloosheid zegt dat zijn partij wel aan de kant van de wetenschap staat maar tegen de ongewenste effecten is.
Zowel grappig op fysica-vlak als een bijzonder leuke manier om de Italiaanse samenleving en politiek te kijk te zetten : Italiaanse fysici hebben wel gevoel voor humor.
En o ja : 11 september vandaag, ik ben hier vandaag precies 1 jaar...
woensdag 10 september 2008
En ze zijn vertrokken...
... de eerste protonbundels in LHC in Cern. De eerste officiële protonbundels hebben ondertussen hun eerste rondjes gedraaid. De energie van de bundels is op dit moment nog zeer laag, echte experimenten vinden nog niet plaats. De eerste anderhalve maand zal besteed worden aan het proberen te snappen hoe LHC en zijn experimenten werken. De eerste anderhalve maand zal er dus nog geen nieuws komen. De energie van de protonen zal echter geleidelijk aan worden opgevoerd en naar alle verwachtingen zal LHC rond eind oktober dan eindelijk deftige energieën bereiken en zullen de eerste interessante botsingen plaatsvinden. Interessante resultaten worden in de loop van volgend jaar verwacht. Tot rond eind oktober is er dus geen gevaar dat massieve, aarde-opslokkende zwarte gaten worden gevormd. Na eind oktober zal die kans stijgen tot ongeveer 10^{-27}. Op deze site kun je zien of LHC het einde van de wereld al heeft veroorzaakt.
De kans op een Belgische Nobelprijs fysica zal na eind oktober met de dag toenemen. Althans, dat hopen we, want anders zitten wij als theoretische fysici met een serieus probleem. Eén van de dingen die LHC hoopt te doen is namelijk het Higgs-deeltje vinden. Dat Higgs-deeltje is zowat het enige onderdeel van het Standaard Model dat nog niet is waargenomen. Het Standaard Model is de theorie die beschrijft uit welke elementaire deeltjes materie bestaat (quarks en electronen bijvoorbeeld) en hoe die deeltjes met elkaar interageren (bijvoorbeeld : hoe verloopt elektromagnetische afstoting tussen twee electronen) op subatomair niveau. Het Higgs-deeltje is een essentieel onderdeel van dit Standaard Model. Het beschrijft namelijk hoe de deeltjes een bepaalde massa krijgen. Zonder Higgs-deeltje hebben deeltjes geen massa en we weten dat het electron bijvoorbeeld massief is. Probleem : dat Standaard Model is zeer grondig getest, maar dat Higgs-deeltje, dat is tot nu toe nog niet waargenomen. Als Belg moet ik overigens Brout-Englert-Higgs-deeltje zeggen, naar de drie mensen die zo ongeveer de eersten waren om het bestaan van dit deeltje onafhankelijk van elkaar te voorspellen. En Brout en Englert zijn twee Belgen van de ULB. Als het Higgs-deeltje wordt gevonden betekent dit zo goed als zeker een Nobelprijs, vandaar...
En daarnaast hoopt LHC nog een hoop andere nieuwe en coole fenomenen en deeltjes te vinden, die wat meer inzicht kunnen scheppen in hoe de natuur zich op zeer, zeer, zeer kleine schalen (afstanden) gedraagt. Supersymmetrie, extra dimensies, zwarte gaten, donkere materie, donkere energie, of gewoon iets compleet onverwachts : het kan allemaal. Spannende tijden breken aan...
En ja : wat zag de Google site er vandaag goed uit...
De kans op een Belgische Nobelprijs fysica zal na eind oktober met de dag toenemen. Althans, dat hopen we, want anders zitten wij als theoretische fysici met een serieus probleem. Eén van de dingen die LHC hoopt te doen is namelijk het Higgs-deeltje vinden. Dat Higgs-deeltje is zowat het enige onderdeel van het Standaard Model dat nog niet is waargenomen. Het Standaard Model is de theorie die beschrijft uit welke elementaire deeltjes materie bestaat (quarks en electronen bijvoorbeeld) en hoe die deeltjes met elkaar interageren (bijvoorbeeld : hoe verloopt elektromagnetische afstoting tussen twee electronen) op subatomair niveau. Het Higgs-deeltje is een essentieel onderdeel van dit Standaard Model. Het beschrijft namelijk hoe de deeltjes een bepaalde massa krijgen. Zonder Higgs-deeltje hebben deeltjes geen massa en we weten dat het electron bijvoorbeeld massief is. Probleem : dat Standaard Model is zeer grondig getest, maar dat Higgs-deeltje, dat is tot nu toe nog niet waargenomen. Als Belg moet ik overigens Brout-Englert-Higgs-deeltje zeggen, naar de drie mensen die zo ongeveer de eersten waren om het bestaan van dit deeltje onafhankelijk van elkaar te voorspellen. En Brout en Englert zijn twee Belgen van de ULB. Als het Higgs-deeltje wordt gevonden betekent dit zo goed als zeker een Nobelprijs, vandaar...
En daarnaast hoopt LHC nog een hoop andere nieuwe en coole fenomenen en deeltjes te vinden, die wat meer inzicht kunnen scheppen in hoe de natuur zich op zeer, zeer, zeer kleine schalen (afstanden) gedraagt. Supersymmetrie, extra dimensies, zwarte gaten, donkere materie, donkere energie, of gewoon iets compleet onverwachts : het kan allemaal. Spannende tijden breken aan...
En ja : wat zag de Google site er vandaag goed uit...
dinsdag 9 september 2008
Huh?!? Tour-isme : deel IV
Wel, er is een onverwacht vervolg gekomen aan onze avonturen in de Tour te Prato Nevoso. Herinner je dat we daar een aantal Amerikaanse meiden zijn tegengekomen die ons vergezeld hebben op dit toch wel vrij 'awesome' avontuur.
Welnu, die Amerikaanse chicks hebben ons blijkbaar nog een geschenkje toegestuurd, straight from the States. En wel een stel Amerikaanse, bijzonder flashy zonnebrillen. Flashy, maar gelukkig net niet zo flashy als die van 'het-gezicht-volledig-bedekkende-soort' zoals de lokale jeugd hier op zijn toeter placht te zetten.
Maar toch, een leuk en sympathiek gebaar van deze Amerikaanse meiden. Ze vonden ons blijkbaar heel tof. Een gebaar waardoor je het Amerikaanse volk de mogelijke come-back van Armstrong bijna zou vergeven... Bijna!
Welnu, die Amerikaanse chicks hebben ons blijkbaar nog een geschenkje toegestuurd, straight from the States. En wel een stel Amerikaanse, bijzonder flashy zonnebrillen. Flashy, maar gelukkig net niet zo flashy als die van 'het-gezicht-volledig-bedekkende-soort' zoals de lokale jeugd hier op zijn toeter placht te zetten.
Maar toch, een leuk en sympathiek gebaar van deze Amerikaanse meiden. Ze vonden ons blijkbaar heel tof. Een gebaar waardoor je het Amerikaanse volk de mogelijke come-back van Armstrong bijna zou vergeven... Bijna!
maandag 8 september 2008
Hoofdstad der decadentie!
Zonder enige twijfel : Milano! Milaan ligt maar op twee uur treinen van Turijn, maar ik was er dus nog niet geweest. Valt er iets te beleven? Ja, toch wel, maar niet zo veel als in andere steden in Italië. Er is natuurlijk de Duomo
met een heel cool dak:
Ze hebben er ook een lokale 'Galeries St.-Hubert'
En er is ook de Pinacoteca Ambrosiana, waar wel wat interessante kunstwerken hangen. Schone landschappen van Jan Breughel bijvoorbeeld, maar ook een prachtige voorstudie van Rafael's 'School van Athene'.
Maar bovenal is Milaan dus decadent. Vooral in het 'Vierkant van de mode'. Ten bewijze : een prijskaartje
Hmm, een cashmere-trui voor een duizendtal euro's, die er verdacht uitziet als diegene die mijn grootmoeder placht te breien... Voor een fijne drie maandlonen kun je je ook volgende 'metrosexuele' look aanschaffen
Of voor de vrouwen:
Het prijskaartje staat in het midden van volgende foto:
Het meest verbazingwekkende vond ik dat er effectief mensen uit die winkels kwamen, met gevulde winkelzakken (die waarschijnlijk ook al 100 euro extra kosten). Ze stapten evenwel onmiddellijk in hun auto'kes:
Milaan... 't Is toch goed voor één keer...
met een heel cool dak:
Ze hebben er ook een lokale 'Galeries St.-Hubert'
En er is ook de Pinacoteca Ambrosiana, waar wel wat interessante kunstwerken hangen. Schone landschappen van Jan Breughel bijvoorbeeld, maar ook een prachtige voorstudie van Rafael's 'School van Athene'.
Maar bovenal is Milaan dus decadent. Vooral in het 'Vierkant van de mode'. Ten bewijze : een prijskaartje
Hmm, een cashmere-trui voor een duizendtal euro's, die er verdacht uitziet als diegene die mijn grootmoeder placht te breien... Voor een fijne drie maandlonen kun je je ook volgende 'metrosexuele' look aanschaffen
Of voor de vrouwen:
Het prijskaartje staat in het midden van volgende foto:
Het meest verbazingwekkende vond ik dat er effectief mensen uit die winkels kwamen, met gevulde winkelzakken (die waarschijnlijk ook al 100 euro extra kosten). Ze stapten evenwel onmiddellijk in hun auto'kes:
Milaan... 't Is toch goed voor één keer...
maandag 1 september 2008
Toerisme in Valle d'Aosta + quizvraag
Niet zo heel ver van Piemonte ligt de Valle d'Aosta. Da's de vallei die ligt tussen het Gran Paradiso-massief aan de ene kant en de Alpenreuzen (van Mont Blanc tot Monte Rosa) aan de andere kant. Valle d'Aosta is een autonoom gebied in Italië, ze hebben dus enige vorm van zelfbestuur in zaken als cultuur en zo. Voertalen zijn Italiaans en Frans, wat leidt tot grappige wegwijzers:
Frans en Italiaans lekker door mekaar dus. Fijn om te zien dat ze niet alleen in België er een zootje van durven maken. Taalproblemen zijn er hier echter precies niet. Hoofdstad Aosta is een aardig, klein stadje, met een Romeinse triomfboog
en een schoon panorama
Ze hebben in Valle d'Aosta ook dolle feesten, zoals dit feest:
In het lokale dialect betekent dit : "Feest van het spek". Allen daarheen dus.
In Valle d'Aosta kun je ook schone wandelingen gaan maken. Zoals bijvoorbeeld van Cervinia (ski-station op 2050 meter) naar een refuge aan de voet van Monte Cervino op 2800 meter. In goed gezelschap uiteraard:
Happy times!
Veel watervallen rond Monte Cervino
Mja, 't was enigszins bewolkt en Monte Cervino (4.476 meter) liet zich maar sporadisch bewonderen. Maar goed, hier is hij dan:
en nog eens:
Hmm, tot slot een kleine quizvraag. Zoals altijd moeten Italianen alles veritalianiseren, zo ook namen van bergen. Mont Blanc wordt dus Monte Bianco. Idem met Monte Cervino. Zowat gans de wereld kent deze reus onder zijn naam in een andere taal. Kent dus iemand (zonder te wikipedia'en, google'en ofzo) die andere naam van deze toch wel heel bekende berg. Kun je met andere woorden de berg op bovenstaande foto's herkennen? Tip : op 2800 meter switchte onze gsm van operator Vodafone naar operator Swisscom (hoewel we nog steeds in Italië waren).
Frans en Italiaans lekker door mekaar dus. Fijn om te zien dat ze niet alleen in België er een zootje van durven maken. Taalproblemen zijn er hier echter precies niet. Hoofdstad Aosta is een aardig, klein stadje, met een Romeinse triomfboog
en een schoon panorama
Ze hebben in Valle d'Aosta ook dolle feesten, zoals dit feest:
In het lokale dialect betekent dit : "Feest van het spek". Allen daarheen dus.
In Valle d'Aosta kun je ook schone wandelingen gaan maken. Zoals bijvoorbeeld van Cervinia (ski-station op 2050 meter) naar een refuge aan de voet van Monte Cervino op 2800 meter. In goed gezelschap uiteraard:
Happy times!
Veel watervallen rond Monte Cervino
Mja, 't was enigszins bewolkt en Monte Cervino (4.476 meter) liet zich maar sporadisch bewonderen. Maar goed, hier is hij dan:
en nog eens:
Hmm, tot slot een kleine quizvraag. Zoals altijd moeten Italianen alles veritalianiseren, zo ook namen van bergen. Mont Blanc wordt dus Monte Bianco. Idem met Monte Cervino. Zowat gans de wereld kent deze reus onder zijn naam in een andere taal. Kent dus iemand (zonder te wikipedia'en, google'en ofzo) die andere naam van deze toch wel heel bekende berg. Kun je met andere woorden de berg op bovenstaande foto's herkennen? Tip : op 2800 meter switchte onze gsm van operator Vodafone naar operator Swisscom (hoewel we nog steeds in Italië waren).
zaterdag 30 augustus 2008
Ladri nella casa
Een post die zeer sterk gecorreleerd is aan de vorige. Na enige domestieke taken te hebben verricht in een lokale wasserette, begon ik weer aan de klim naar het dak van Via Massena 63, alwaar ik halverwege werd tegengehouden door een paniekerige Pagliarini. Pagliarini is zo ongeveer mijn favoriete bewoner van Via Massena 63. Hij moet toch al ver over de 90 jaar zijn, maar loopt toch nog dagelijks de trappen op en af om zijn gazet bij een krantenwinkel in de buurt te gaan kopen. Iedere keer als ik hem 's ochtends op de trappen tegenkom, begint hij (terecht!) te klagen over het feit dat er in Via Massena 63 geen lift is. Waarbij hij steevast vervaarlijk met zijn wandelstok in de richting van de deur met naamplaatje 'Spada' wijst, onderwijl "en 't is de schuld van diejen gierige rotzak" uitstotend. Soms wijst hij met zijn stok naar het bordje 'Gelieve de deur goed te sluiten tegen inbrekers', waarbij hij mij dan meedeelt dat die vuile inbrekers hem maar beter niet tegenkomen, want zijn stok, amai, daar kan hij nog serieus mee toeslaan. En dat toont hij mij dan netjes voor (en tja, ik denk dat die inbrekers zijn stok en hem erbij wel in twee zouden breken).
Maar goed, hij hield mij dus tegen (hij vindt mij echt tof om tegen te babbelen en ik verwachtte me aldus aan een nieuw, boeiend verhaal over den oorlog) en zei : "Ladri nella casa". Dat begreep ik zowaar : het betekent "Inbrekers in huis". Bleek dat Via Massena 63 een paar uur terug bezoek had gekregen van onverlaten die een paar deuren hebben geforceerd en wat dingen hebben meegepakt. Pagliarini vertelde mij nog dat ze al waren ontsnapt en dat het toch erg is met de criminaliteit (weerom volkomen terecht, verdikke al dat fietsenpikkend gespuis hier!). Hij haalde er direct connecties met een overval op een abdij in de buurt van Turijn bij, waar een dag eerder een hoop paters buiten westen waren geslagen (de zogenaamde "Arancia Meccanica"-zaak; dat betekent "Clockwork Orange"-zaak). En tenslotte wist hij me nog te zeggen dat, als hij ze was tegengekomen, amaiamai. "Ik mag dan wel oud zijn, ik kan nog goed van mij afbijten", zo zei hij, handenwringend en "krrr,krrr" sissend.
Maar goed, inbraken in huis op klaarlichte dag. En plots begreep ik hoe mijn fiets gestolen is geworden. Gelukkig zijn ze in mijn flat niet binnen geweest. Gelukkig, want daar staat nu dit
Veilig(?) binnen (voor hoelang?).
Maar goed, hij hield mij dus tegen (hij vindt mij echt tof om tegen te babbelen en ik verwachtte me aldus aan een nieuw, boeiend verhaal over den oorlog) en zei : "Ladri nella casa". Dat begreep ik zowaar : het betekent "Inbrekers in huis". Bleek dat Via Massena 63 een paar uur terug bezoek had gekregen van onverlaten die een paar deuren hebben geforceerd en wat dingen hebben meegepakt. Pagliarini vertelde mij nog dat ze al waren ontsnapt en dat het toch erg is met de criminaliteit (weerom volkomen terecht, verdikke al dat fietsenpikkend gespuis hier!). Hij haalde er direct connecties met een overval op een abdij in de buurt van Turijn bij, waar een dag eerder een hoop paters buiten westen waren geslagen (de zogenaamde "Arancia Meccanica"-zaak; dat betekent "Clockwork Orange"-zaak). En tenslotte wist hij me nog te zeggen dat, als hij ze was tegengekomen, amaiamai. "Ik mag dan wel oud zijn, ik kan nog goed van mij afbijten", zo zei hij, handenwringend en "krrr,krrr" sissend.
Maar goed, inbraken in huis op klaarlichte dag. En plots begreep ik hoe mijn fiets gestolen is geworden. Gelukkig zijn ze in mijn flat niet binnen geweest. Gelukkig, want daar staat nu dit
Veilig(?) binnen (voor hoelang?).
maandag 25 augustus 2008
Ik ben boos!!! Sono arrabiato!!!
Men mag met mij veel doen, zo rap zal ik niet kwaad worden. Men mag mijn bord wegpakken als ik nog niet klaar ben met eten, boos word ik niet. Men mag als oud vrouwmens pertinent weigeren om uit de weg te gaan op een voetpad van 3 meter breed, ik zal hoogstens eens licht geïrriteerd zuchten. Men mag met gierende banden het zebrapad overrijden als ik ook al aan 't oversteken ben, ik zal de bestuurder geen woeste 'vaffanculo' toeschreeuwen.
MAAR WAT MEN NIET MAG DOEN, DAT IS MIJN VELO PIKKEN, GDVRDMM. Want jawel, na een namiddag in de Decathlon te hebben gespendeerd om een nieuwe koersbroek te kopen, heb ik gemerkt dat mijn velo niet meer op de binnenplaats van Via Massena 63 staat. En daar stond hij wel voor ik naar België ben teruggekeerd.
Mijn trots, mijn stalen ros, mijn Bottecchia Alta Velocita is dus rubata, geschoept, gepikt, gestolen, verschwunden. En dat is toch vrij straf, want op die binnenplaats, daar geraak je toch alleen maar als je de sleutels hebt. Enige manier die ik kan bedenken is merken dat iemand de voordeur niet goed heeft gesloten, geniepig binnensluipen en hopen dat niemand je opmerkt, naar de binnenplaats gaan, fiets opheffen (ze was gesloten!) en er dan terug geniepig mee naar buiten gaan. En er vervolgens door de straten van Turijn mee rondlopen op je schouder.
Mja, er stonden nog fietsen op de binnenplaats. Die staan er nu nog altijd. Maar goed, dat zijn oude wrakken en mijn Bottecchia Alta Velocita was dat natuurlijk niet. De levensduur van een nieuwe fiets is hier blijkbaar niet zo lang.
Ondertussen staat hier op elke hoek van de straat een politieagent, een soldaat of een andere pipo met een geweer in zijn pollen. Want ja, de burger moet zich veilig voelen, aldus die kerel die zich hier minister van Binnenlandse Zaken mag noemen. Ondertussen hebben ze hier ondertussen ook al elke illegaal het land uitgekickt. Want ja, de burger moet zich veilig voelen.
Veiligheid, mijn plek waar het zonlicht niet aan kan, ja.
vrijdag 22 augustus 2008
LHC - the rap
Voor diegenen die geen tijd hebben om te wikipedia-en of te googelen :
LHC : the rap.
Toegegeven, redelijk cheesy filmke, maar fysicagewijs zeer ok. En echt op de CERN-terreinen gefilmd.
LHC : the rap.
Toegegeven, redelijk cheesy filmke, maar fysicagewijs zeer ok. En echt op de CERN-terreinen gefilmd.
CERN
Ik schrijf vanuit een hotelkamer in Genève, een afgelikte stad, keurig, netjes, tikkend als een Zwitsers uurwerk. Bijzonder regelmatig dus, maar ook zonder excessen. Zonet is 'Strings 2008' afgelopen, de jaarlijkse hoogmis van de stringtheoreten. Aangezien binnenkort het LHC-experiment wordt opgestart (zie vorige post), heeft men besloten om de conferentie dit jaar symbolisch in CERN te houden. En over CERN wil ik het toch eens even hebben.
Over LHC zal ik het niet meteen hebben. Ik heb het er ooit al eens over gehad en wat googelen en wikipedia-en zal wel info genoeg opleveren. Ik volsta hier met te zeggen dat fysici van LHC verwachten dat het experiment revolutionaire data zal opleveren. De meest gehoorde frase in deeltjesfysicamiddens in deze periode luidt ongeveer als volgt : "These are exciting times to live and work in, as LHC is bound to provide us with revolutionary data."
Ik wil het echter vooral eens hebben over het gevoel dat iemand krijgt als hij in CERN rondloopt. Dat gevoel is immers zo kenmerkend voor het 'wetenschapper-zijn'. Kortweg : CERN is een doodsaaie plek, vlakbij een niet echt exuberante stad (Genève). CERN ademt werken uit. Concreet in mijn geval (dat van theoretisch fysicus) : van zodra ik het domein betreed, besluipt mij het gevoel, ja zelfs verlangen, om mij ergens in de cafetaria te zetten en een paper te lezen of wat berekeningen te doen. En als ik in een sociale bui ben, dan toch op zijn minst een kennis op te zoeken om wat over fysica te babbelen of te discussiëren. Er valt in CERN werkelijk niets te beleven, tenzij fysica. Dat geldt zowel voor theoretische fysici als voor de experimentatoren of de ingenieurs die hier werken.
Het is evenmin een dynamische plek. Alle kantoren stralen een jaren '50-'60-sfeer uit, want ja, alle geld gaat hier naar hetgeen onder de grond zit. De gebouwen bovengronds verdienen niet al te veel aandacht. Er is evenmin veel enthousiasme, iedereen werkt gewoon aan zijn ding en probeert te doen wat gedaan moet worden om zijn ding te voltooien. En dat ding is meestal een belachelijk detail. Er zijn hier bij wijze van spreken mensen die gewoon een jaar bezig zijn met een vijs onder de grond (lichtelijk overdreven natuurlijk, maar het geeft toch wel een beetje het gevoel weer). Echt superenthousiast kun je er niet van worden. De meeste mensen lopen hier wat verveeld, bijna gefrustreerd, nadenkend rond. Er wordt gewerkt, gegeten en gewerkt. En als er gepraat wordt, dan gaat het over wat men aan het doen is, werken dus.
Bovenstaande paragrafen geven niet echt een rooskleurig beeld van werken in CERN. En toch : ik kom hier graag. En ik denk ook dat de mensen die hier werken, hier ook echt wel graag werken. Ze tonen het alleen niet. Want ook al is iedereen hier met een detail bezig in een saaie omgeving, iedereen beseft dat dat detail deel uitmaakt van een onderneming die de grens van de menselijke kennis weer wat zal vooruitschuiven. Nergens kun je beter het 'deel van het geheel'-gevoel ondervinden, dat zo karakteristiek en broodnodig is voor wetenschap, dan hier in CERN. Iedereen hier werkt samen aan één enkel doel : iets meer begrijpen van de wereld waarin we leven. En als dat doel eist dat je moet leven en werken in CERN, so be it. Dan doe je dat als wetenschapper graag.
En daarom kom ik hier graag...
Over LHC zal ik het niet meteen hebben. Ik heb het er ooit al eens over gehad en wat googelen en wikipedia-en zal wel info genoeg opleveren. Ik volsta hier met te zeggen dat fysici van LHC verwachten dat het experiment revolutionaire data zal opleveren. De meest gehoorde frase in deeltjesfysicamiddens in deze periode luidt ongeveer als volgt : "These are exciting times to live and work in, as LHC is bound to provide us with revolutionary data."
Ik wil het echter vooral eens hebben over het gevoel dat iemand krijgt als hij in CERN rondloopt. Dat gevoel is immers zo kenmerkend voor het 'wetenschapper-zijn'. Kortweg : CERN is een doodsaaie plek, vlakbij een niet echt exuberante stad (Genève). CERN ademt werken uit. Concreet in mijn geval (dat van theoretisch fysicus) : van zodra ik het domein betreed, besluipt mij het gevoel, ja zelfs verlangen, om mij ergens in de cafetaria te zetten en een paper te lezen of wat berekeningen te doen. En als ik in een sociale bui ben, dan toch op zijn minst een kennis op te zoeken om wat over fysica te babbelen of te discussiëren. Er valt in CERN werkelijk niets te beleven, tenzij fysica. Dat geldt zowel voor theoretische fysici als voor de experimentatoren of de ingenieurs die hier werken.
Het is evenmin een dynamische plek. Alle kantoren stralen een jaren '50-'60-sfeer uit, want ja, alle geld gaat hier naar hetgeen onder de grond zit. De gebouwen bovengronds verdienen niet al te veel aandacht. Er is evenmin veel enthousiasme, iedereen werkt gewoon aan zijn ding en probeert te doen wat gedaan moet worden om zijn ding te voltooien. En dat ding is meestal een belachelijk detail. Er zijn hier bij wijze van spreken mensen die gewoon een jaar bezig zijn met een vijs onder de grond (lichtelijk overdreven natuurlijk, maar het geeft toch wel een beetje het gevoel weer). Echt superenthousiast kun je er niet van worden. De meeste mensen lopen hier wat verveeld, bijna gefrustreerd, nadenkend rond. Er wordt gewerkt, gegeten en gewerkt. En als er gepraat wordt, dan gaat het over wat men aan het doen is, werken dus.
Bovenstaande paragrafen geven niet echt een rooskleurig beeld van werken in CERN. En toch : ik kom hier graag. En ik denk ook dat de mensen die hier werken, hier ook echt wel graag werken. Ze tonen het alleen niet. Want ook al is iedereen hier met een detail bezig in een saaie omgeving, iedereen beseft dat dat detail deel uitmaakt van een onderneming die de grens van de menselijke kennis weer wat zal vooruitschuiven. Nergens kun je beter het 'deel van het geheel'-gevoel ondervinden, dat zo karakteristiek en broodnodig is voor wetenschap, dan hier in CERN. Iedereen hier werkt samen aan één enkel doel : iets meer begrijpen van de wereld waarin we leven. En als dat doel eist dat je moet leven en werken in CERN, so be it. Dan doe je dat als wetenschapper graag.
En daarom kom ik hier graag...
vrijdag 8 augustus 2008
Voor de geïnteresseerden...
Geen Italië-nieuws, wegens niet in Italië op dit moment, maar wel wat wetenschappelijk nieuws, voor de geïnteresseerden... Vanuit Cern in Genève is namelijk volgend persbericht rondgestuurd. De ganse hoge-energie-fysica-wereld slaakt bij het lezen hiervan een zucht van verlichting en het woord 'eindelijk' weerklinkt uit talloze monden.
CERN announces start-up date for LHC
Geneva, 7 August 2008. CERN* has today announced that the first attempt to
circulate a beam in the Large Hadron Collider (LHC) will be made on 10 September.
This news comes as the cool down phase of commissioning CERN’s new particle
accelerator reaches a successful conclusion. Television coverage of the start-up
will be made available through Eurovision.
The LHC is the world’s most powerful particle accelerator, producing beams seven
times more energetic than any previous machine, and around 30 times more intense
when it reaches design performance, probably by 2010. Housed in a 27-kilometre
tunnel, it relies on technologies that would not have been possible 30 years ago.
The LHC is, in a sense, its own prototype.
Starting up such a machine is not as simple as flipping a switch. Commissioning is
a long process that starts with the cooling down of each of the machine’s eight
sectors. This is followed by the electrical testing of the 1600 superconducting
magnets and their individual powering to nominal operating current. These steps
are followed by the powering together of all the circuits of each sector, and then
of the eight independent sectors in unison in order to operate as a single
machine.
By the end of July, this work was approaching completion, with all eight sectors
at their operating temperature of 1.9 degrees above absolute zero (-271°C). The
next phase in the process is synchronization of the LHC with the Super Proton
Synchrotron (SPS) accelerator, which forms the last link in the LHC’s injector
chain. Timing between the two machines has to be accurate to within a fraction of
a nanosecond. A first synchronization test is scheduled for the weekend of 9
August, for the clockwise-circulating LHC beam, with the second to follow over the
coming weeks. Tests will continue into September to ensure that the entire machine
is ready to accelerate and collide beams at an energy of 5 TeV per beam, the
target energy for 2008. Force majeure notwithstanding, the LHC will see its first
circulating beam on 10 September at the injection energy of 450 GeV (0.45 TeV).
Once stable circulating beams have been established, they will be brought into
collision, and the final step will be to commission the LHC’s acceleration system
to boost the energy to 5 TeV, taking particle physics research to a new frontier.
‘We’re finishing a marathon with a sprint,’ said LHC project leader Lyn Evans.
‘It’s been a long haul, and we’re all eager to get the LHC research programme
underway.’
CERN will be issuing regular status updates between now and first collisions.
Journalists wishing to attend CERN for the first beam on 10 September must be
accredited with the CERN press office. Since capacity is limited, priority will be
given to news media. The event will be webcast through http://webcast.cern.ch, and
distributed through the Eurovision network. Live stand up and playout facilities
will also be available.
A media centre will be established at the main CERN site, with access to the
control centres for the accelerator and experiments limited and allocated on a
first come first served basis. This includes camera positions at the CERN Control
Centre, from where the LHC is run. Only television media will be able to access
the CERN Control Centre. No underground access will be possible.
For further information and accreditation procedures:
http://www.cern.ch/lhc-first-beam
--------------------------------
*CERN, the European Organization for Nuclear Research, is the world's leading
laboratory for particle physics. It has its headquarters in Geneva. At present,
its Member States are Austria, Belgium, Bulgaria, the Czech Republic, Denmark,
Finland, France, Germany, Greece, Hungary, Italy, Netherlands, Norway, Poland,
Portugal, Slovakia, Spain, Sweden, Switzerland and the United Kingdom. India,
Israel, Japan, the Russian Federation, the United States of America, Turkey, the
European Commission and UNESCO have Observer status.
CERN announces start-up date for LHC
Geneva, 7 August 2008. CERN* has today announced that the first attempt to
circulate a beam in the Large Hadron Collider (LHC) will be made on 10 September.
This news comes as the cool down phase of commissioning CERN’s new particle
accelerator reaches a successful conclusion. Television coverage of the start-up
will be made available through Eurovision.
The LHC is the world’s most powerful particle accelerator, producing beams seven
times more energetic than any previous machine, and around 30 times more intense
when it reaches design performance, probably by 2010. Housed in a 27-kilometre
tunnel, it relies on technologies that would not have been possible 30 years ago.
The LHC is, in a sense, its own prototype.
Starting up such a machine is not as simple as flipping a switch. Commissioning is
a long process that starts with the cooling down of each of the machine’s eight
sectors. This is followed by the electrical testing of the 1600 superconducting
magnets and their individual powering to nominal operating current. These steps
are followed by the powering together of all the circuits of each sector, and then
of the eight independent sectors in unison in order to operate as a single
machine.
By the end of July, this work was approaching completion, with all eight sectors
at their operating temperature of 1.9 degrees above absolute zero (-271°C). The
next phase in the process is synchronization of the LHC with the Super Proton
Synchrotron (SPS) accelerator, which forms the last link in the LHC’s injector
chain. Timing between the two machines has to be accurate to within a fraction of
a nanosecond. A first synchronization test is scheduled for the weekend of 9
August, for the clockwise-circulating LHC beam, with the second to follow over the
coming weeks. Tests will continue into September to ensure that the entire machine
is ready to accelerate and collide beams at an energy of 5 TeV per beam, the
target energy for 2008. Force majeure notwithstanding, the LHC will see its first
circulating beam on 10 September at the injection energy of 450 GeV (0.45 TeV).
Once stable circulating beams have been established, they will be brought into
collision, and the final step will be to commission the LHC’s acceleration system
to boost the energy to 5 TeV, taking particle physics research to a new frontier.
‘We’re finishing a marathon with a sprint,’ said LHC project leader Lyn Evans.
‘It’s been a long haul, and we’re all eager to get the LHC research programme
underway.’
CERN will be issuing regular status updates between now and first collisions.
Journalists wishing to attend CERN for the first beam on 10 September must be
accredited with the CERN press office. Since capacity is limited, priority will be
given to news media. The event will be webcast through http://webcast.cern.ch, and
distributed through the Eurovision network. Live stand up and playout facilities
will also be available.
A media centre will be established at the main CERN site, with access to the
control centres for the accelerator and experiments limited and allocated on a
first come first served basis. This includes camera positions at the CERN Control
Centre, from where the LHC is run. Only television media will be able to access
the CERN Control Centre. No underground access will be possible.
For further information and accreditation procedures:
http://www.cern.ch/lhc-first-beam
--------------------------------
*CERN, the European Organization for Nuclear Research, is the world's leading
laboratory for particle physics. It has its headquarters in Geneva. At present,
its Member States are Austria, Belgium, Bulgaria, the Czech Republic, Denmark,
Finland, France, Germany, Greece, Hungary, Italy, Netherlands, Norway, Poland,
Portugal, Slovakia, Spain, Sweden, Switzerland and the United Kingdom. India,
Israel, Japan, the Russian Federation, the United States of America, Turkey, the
European Commission and UNESCO have Observer status.
maandag 21 juli 2008
Tour-isme : deel III - het verslag
Een multi-cultureel gezelschap op weg naar het grote Tourfeest : een Colombiaan, een Chileen, een Canadees en een Belg (mezelf dus). In België heb ik de Tour wel al een paar keer zien passeren, maar dat waren altijd vlakke ritten. Ik was dus wel benieuwd om eens een echte bergrit mee te maken. De verwachting was dat ze op een col niet in twee seconden voorbijgezoefd zijn. Die verwachting is uitgekomen :-).
Enfin, bovengenoemd multi-cultureel gezelschap heeft de trein genomen naar Mondovi. Daar de Colombiaan, de Chileen, de Canadees en de Belg allen van het mannelijke geslacht waren, heeft de Colombiaan zijn charmes gebruikt om het gezelschap in Mondovi wat aan te vullen met Amerikaanse chicks :-). Wel, ze moesten ons volgen eigenlijk, want eenmaal in Mondovi aangekomen, bleek er geen enkele mogelijkheid te zijn om aan de voet van de klim (op een tiental kilometer van Mondovi) te geraken. Een tour-etappe eindigt vlakbij, maar dat er wel eens veel toeristen zouden zijn die dat willen meemaken, dat hadden die Italianen niet begrepen. Italiaans organisatietalent, ik zou er tientallen posts over kunnen volleuteren :-). En er waren veel toeristen. Naast de Amerikaanse chicks, werden we nog gevolgd door twee Denen en een Italiaan. Er waren ook Hollanders, maar die zijn we vakkundig kwijt gespeeld. Amerikaanse chicks en Denen in paniek : stranden op tien kilometer van de voet van de klim, hoe stom kan een dag verpest worden.
Gelukkig zijn we hier al lang genoeg om te weten wat men dan dient te doen. Italiaans babbelen, grote en weidse gebaren maken en jawel, het werkte, een goede mens heeft ons een taxi naar Frabosa Sottana weten te versieren, aan de voet van de klim. Verder mochten we niet, want de Italiaanse politie liet geen niet-geautoriseerde auto's meer naar boven. Ze deden hun werk goed (op dat moment toch). Goed, te voet naar boven gewandeld. De berg stond vol, veel Italiaanse campers, veel Hollanders, Belgen, Aussies, Nieuw-Zeelanders en zelfs Tsjechen. Gezellig wel, iedereen aan de barbecue. Gestrand op 350 meter van de top, maar zo erg was dat niet. We stonden juist in een bocht en hadden schoon zicht. Anderhalf uur degoutante reclame later kwam het lawaai der helikopters en supporters dichterbij en daar waren de vier vroege vluchters, gevolgd door de grotere mannen. Na ongeveer een half uur passeerde de tweede bus. En dan...
... en dan een sterk staaltje Italiaans organisatietalent. Al dat volk springt over de dranghekkens en rusht richting finish. De weg liep vol en er moesten nog renners toekomen. Onder andere onze eigenste Christophe Brandt (Vansevenant was al veilig toegekomen :-)). Mja, hij heeft het toch gehaald, maar ik begrijp toch niet hoe. De carabinieri deden dit keer hun werk niet goed en stonden erbij en keken ernaar. Of ze waren aan 't gsm'en. Het is zo dat de niet-kopmannen de berg terug moesten afrijden en ook voor hen was het niet plezant. McEwen's gezicht stond op storm en ik kon volgende conversatie tussen Vansevenant en Hoste afluisteren:
- Vansevenant : "Wat voor een kl*teboel is me dat hier?"
- Hoste : "Jajong, wa wilt ge? Da's ier Italië, he."
Een betere samenvatting kan ik niet geven. Cunego vond het wel plezant, hij stond rustig tussen het "Damiano, Damiano"-schreeuwende volk te laveren en te glimlachen en te wuiven. Mja, hij zal het wel gewoon zijn zeker.
Enfin, nadat de grote massa al vertrokken was, zijn we terug naar beneden gelopen. Letterlijk. De tour-karavaan vond het een vreemd zicht : een multi-cultureel gezelschap met Amerikaanse chicks 11 km naar beneden spurtend. Maar ze waren fan van ons en wuifden ons vrolijk na. En ja, we zijn zelfs thuisgeraakt in Torino. We hebben onze taxi terug weten te versieren naar Mondovi. Italië : hier leert een mens wel wat improviseren is...
Enfin, bovengenoemd multi-cultureel gezelschap heeft de trein genomen naar Mondovi. Daar de Colombiaan, de Chileen, de Canadees en de Belg allen van het mannelijke geslacht waren, heeft de Colombiaan zijn charmes gebruikt om het gezelschap in Mondovi wat aan te vullen met Amerikaanse chicks :-). Wel, ze moesten ons volgen eigenlijk, want eenmaal in Mondovi aangekomen, bleek er geen enkele mogelijkheid te zijn om aan de voet van de klim (op een tiental kilometer van Mondovi) te geraken. Een tour-etappe eindigt vlakbij, maar dat er wel eens veel toeristen zouden zijn die dat willen meemaken, dat hadden die Italianen niet begrepen. Italiaans organisatietalent, ik zou er tientallen posts over kunnen volleuteren :-). En er waren veel toeristen. Naast de Amerikaanse chicks, werden we nog gevolgd door twee Denen en een Italiaan. Er waren ook Hollanders, maar die zijn we vakkundig kwijt gespeeld. Amerikaanse chicks en Denen in paniek : stranden op tien kilometer van de voet van de klim, hoe stom kan een dag verpest worden.
Gelukkig zijn we hier al lang genoeg om te weten wat men dan dient te doen. Italiaans babbelen, grote en weidse gebaren maken en jawel, het werkte, een goede mens heeft ons een taxi naar Frabosa Sottana weten te versieren, aan de voet van de klim. Verder mochten we niet, want de Italiaanse politie liet geen niet-geautoriseerde auto's meer naar boven. Ze deden hun werk goed (op dat moment toch). Goed, te voet naar boven gewandeld. De berg stond vol, veel Italiaanse campers, veel Hollanders, Belgen, Aussies, Nieuw-Zeelanders en zelfs Tsjechen. Gezellig wel, iedereen aan de barbecue. Gestrand op 350 meter van de top, maar zo erg was dat niet. We stonden juist in een bocht en hadden schoon zicht. Anderhalf uur degoutante reclame later kwam het lawaai der helikopters en supporters dichterbij en daar waren de vier vroege vluchters, gevolgd door de grotere mannen. Na ongeveer een half uur passeerde de tweede bus. En dan...
... en dan een sterk staaltje Italiaans organisatietalent. Al dat volk springt over de dranghekkens en rusht richting finish. De weg liep vol en er moesten nog renners toekomen. Onder andere onze eigenste Christophe Brandt (Vansevenant was al veilig toegekomen :-)). Mja, hij heeft het toch gehaald, maar ik begrijp toch niet hoe. De carabinieri deden dit keer hun werk niet goed en stonden erbij en keken ernaar. Of ze waren aan 't gsm'en. Het is zo dat de niet-kopmannen de berg terug moesten afrijden en ook voor hen was het niet plezant. McEwen's gezicht stond op storm en ik kon volgende conversatie tussen Vansevenant en Hoste afluisteren:
- Vansevenant : "Wat voor een kl*teboel is me dat hier?"
- Hoste : "Jajong, wa wilt ge? Da's ier Italië, he."
Een betere samenvatting kan ik niet geven. Cunego vond het wel plezant, hij stond rustig tussen het "Damiano, Damiano"-schreeuwende volk te laveren en te glimlachen en te wuiven. Mja, hij zal het wel gewoon zijn zeker.
Enfin, nadat de grote massa al vertrokken was, zijn we terug naar beneden gelopen. Letterlijk. De tour-karavaan vond het een vreemd zicht : een multi-cultureel gezelschap met Amerikaanse chicks 11 km naar beneden spurtend. Maar ze waren fan van ons en wuifden ons vrolijk na. En ja, we zijn zelfs thuisgeraakt in Torino. We hebben onze taxi terug weten te versieren naar Mondovi. Italië : hier leert een mens wel wat improviseren is...
Tour-isme : deel II
De passage!!! Vanuit de voorlaatste bocht (op 400m van de streep).
Anderhalf uur reclame eerst...
Uitzinnige Italianen in afwachting...
Hier zit de winnaar ergens!
Kohl en Sastre
Valverde
Menchov
Vooraan Frank Schleck, achteraan Evans.
Ik vermoed de achterkant van Monfort.
Mario Aerts
De bus
Monsieur 60%. Hij ziet er keiblij uit.
Net een fractie van een seconde te laat afgedrukt. Let evenwel op de gele schijn door de ruit van de achterdeur. Jawel, op de voorste passagierszetel zat Frank Schleck. En hij zag er ook keiblij uit.
Anderhalf uur reclame eerst...
Uitzinnige Italianen in afwachting...
Hier zit de winnaar ergens!
Kohl en Sastre
Valverde
Menchov
Vooraan Frank Schleck, achteraan Evans.
Ik vermoed de achterkant van Monfort.
Mario Aerts
De bus
Monsieur 60%. Hij ziet er keiblij uit.
Net een fractie van een seconde te laat afgedrukt. Let evenwel op de gele schijn door de ruit van de achterdeur. Jawel, op de voorste passagierszetel zat Frank Schleck. En hij zag er ook keiblij uit.
Tour-isme : deel I
Foto's van de 11 km lange wandeling van Frabosa Sottana naar de top in Prato Nevoso
Frabosa Sottana, waar de slotklim begint...
en waar de bevolking polyglot is en Franse spandoeken kan maken.
Slogan om een gevallen held nog wat dieper te laten vallen ("Ricco, je bent een stuk str*nt.")
Tamzakken langsheen een riviertje.
Dit betekent : "Leve de smurfen." Toegevoegd aan deze blog ter ere van de nationale feestdag :-).
Geen commentaar :-)
Italiaanse cheerleaders, die proberen "Prato Nevoso" te vormen. Wederom een schitterend toonbeeld van Italiaans organisatietalent, waarbij mij spontaan de zinsnede "Hoe in godsnaam zijn die Romeinen er ooit in geslaagd om Europa te veroveren?" te binnen schiet.
Yeah, de Aussies.
Ik heb een sterk vermoeden dat deze kerel niet veel van de passerende Tour heeft gezien...
Ultimo chilometro!
Tot slot een natuurbeeld.
Frabosa Sottana, waar de slotklim begint...
en waar de bevolking polyglot is en Franse spandoeken kan maken.
Slogan om een gevallen held nog wat dieper te laten vallen ("Ricco, je bent een stuk str*nt.")
Tamzakken langsheen een riviertje.
Dit betekent : "Leve de smurfen." Toegevoegd aan deze blog ter ere van de nationale feestdag :-).
Geen commentaar :-)
Italiaanse cheerleaders, die proberen "Prato Nevoso" te vormen. Wederom een schitterend toonbeeld van Italiaans organisatietalent, waarbij mij spontaan de zinsnede "Hoe in godsnaam zijn die Romeinen er ooit in geslaagd om Europa te veroveren?" te binnen schiet.
Yeah, de Aussies.
Ik heb een sterk vermoeden dat deze kerel niet veel van de passerende Tour heeft gezien...
Ultimo chilometro!
Tot slot een natuurbeeld.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
