Bij wijze van afsluiter van deze blog : een verslagje van Italiës meest beruchte stad : Napoli. 'Napels zien en dan sterven', het is al heel lang geleden dat Goethe deze woorden neerschreef om zijn bewondering voor de prachtige stad, die Napels toen was, te uiten. De twintigste eeuw heeft Napels echter danig vermassacreerd. Armoede, werkloosheid, criminaliteit en corruptie hebben de ooit zo mooie baai van Napels grondig aangetast. Rondrijden in de buurt van Napels brengt je van de ene sloppenwijk naar de andere. En toch blijft Napels, en de ganse regio errond, nog altijd meer dan de moeite waard om eens te bezoeken.
Vooreerst omwille van de natuurpracht. Het panorama van de baai van Napels is subliem. Alleen moet je tegenwoordig wat ver gaan om er ten volle van te kunnen genieten. De baai is tegenwoordig immers volgebouwd met armoedige wijken en er zijn betere plekken om de golf van Napels te bekijken dan 'Torre del Greco-city'. De Vesuvius bijvoorbeeld. Of Sorrento. Of kaap Miseno. Een zonsondergang boven de baai van Napels, altijd gedomineerd door de dreigende Vesuvius is en blijft de moeite waard. Er zijn ook prachtige kuststroken. Aan de kant van Salerno is er de veelgeprezen Amalfitaanse kust. Da's één van Italiës mooiste en grilligste kuststroken. 'La costiera Amalfitana' zou bijna Cinque Terre in Ligurië evenaren, ware het niet dat de Amalfi-kust toch zwaar is aangetast door zonneklopperstoerisme. Ondanks dat alles blijft het zeer de moeite waard om eens een boottochtje richting Amalfi en Positano te maken.
Die natuurpracht is meteen de tweede reden waarom de regio rond Napels zo interessant is. Vroeger was het beter dan nu en vooral de Romeinen konden de baai van Napels zeer smaken. Nogal wat Romeinse geschiedenis is precies hier geschreven. Keizers en poëten hadden er hun vakantieverblijf en daar zijn nog altijd sporen van te vinden. Het is vanop kaap Miseno dat Plinius de jongere de uitbarsting van de Vesuvius in een van zijn 'Epistulae' beschreef en zijn oom Plinius de oudere vond tijdens diezelfde uitbarsting de dood in het huidige Castellamare di Stabia. En overal zijn nog altijd snapshots te vinden van hoe het alledaagse leven in het antieke Rome eruitzag, ten tijde van die befaamde uitbarsting. Pompei uiteraard, maar ook Oplontis, Castellamare di Stabia en niet te vergeten Ercolano. Een tip : als je de keuze moet maken tussen Pompei en Ercolano, kies Ercolano. 't Is kleiner, maar een stuk beter bewaard en minder druk. Waar je in Pompei toch nog altijd het gevoel hebt dat je tussen de ruïnes rondwandelt, heb je dat veel minder in Ercolano. De huizen zijn er een pak beter bewaard en hebben vaak nog altijd de structuur met meerdere verdiepingen. Ook het oude Griekenland is vertegenwoordigd in de regio rond Napels. Het was in het nabijgelegen Cuma dat de Grieken voor het eerst voet aan Italiaanse grond zetten en het was vanuit Cuma dat Parthenope, het later Neapolis (Napels dus) werd gesticht. En Cuma was zo belangrijk dat er zelfs een orakel zoals dat van Delphi was : de sybille van Cuma. De grot waarin ze orakelde is nog altijd te bezichtigen, omringd door citaten uit Vergilius' Aeneïs (want zijn held Aeneas ging in Cuma om raad vragen). Het is ook in Cuma dat Daedalus aan land zou zijn gegaan, na de vlucht die zijn zoon Icarus zo fataal is geworden. Wie de antieke oudheid wil ervaren moet eigenlijk niet naar Rome gaan, maar moet de baai van Napels bezoeken.
En tot slot is er Napels zelf. Een stad met een rijke, voor Italië vrij atypische geschiedenis. Overheerst door Grieken, Romeinen, Noormannen, Spanjaarden en Fransen is het een stad rijk aan monumenten. Maar je moet je best doen. Napels toont zich op het eerste zicht als een verloederde en lelijke stad. Maar wie goed kijkt ziet overal prachtige kerken en gebouwen. Best wel de moeite waard. Wel op voorhand informeren welke wijken te mijden zijn om het niet te avontuurlijk te maken.
En dat was het dan. Deze blog gaat op slot, wegens niet langer in Italia :-).
dinsdag 25 augustus 2009
vrijdag 7 augustus 2009
Chiuso per ferie
Dat is het bordje dat tegenwoordig zowat overal in Italië uithangt : 'gesloten wegens vakantie'. Het is weer zover : Italië valt plat. Bars sluiten, cinema's sluiten, je kunt bij wijze van spreken gaan zonnebaden in het midden van de drukste stedelijke verkeersassen. De verdeling van de Italiaanse bevolking heeft de vorm van een delta-functie, gecentreerd over een smalle strook die verdacht veel lijkt op de Italiaanse kuststrook.
Het is niet meer zo erg als vroeger (toen lag het land een ganse maand compleet stil, tegenwoordig nog maar een tweetal weken). Ondanks initiatieven om het leven in de steden toch niet helemaal te laten stilvallen, is het toch nog elk jaar van dat. Elk jaar gedurende de weken rond Ferragosto, oftewel 15 augustus. Interessante naam overigens, 'Ferragosto', een naam die alleen maar in Italië kan voorkomen. Ferragosto is natuurlijk een katholieke feestdag, maar de benaming heeft hoegenaamd niets met Maria's hemelvaart te maken. Integendeel, het komt van 'Feriae Augusti', de feestdagen die door keizer Augustus werden ingelast om de romeinse landbouwers te laten genieten van enkele vakantiedagen na de harde oogstdagen. Toch leuk om te zien hoe oude gewoontes soms heel lang kunnen nazinderen. Deels omdat Italië heel lang een landbouwland is geweest en pas zeer recent verstedelijkt is.
Mijn Ferragosto zal worden doorgebracht in de geburen van de stad waar zoveel romeinse keizers en notabelen hun vakantie indertijd doorbrachten : Napoli.
Vandaar dat ik hier nu ook een bordje zal uithangen : CHIUSO PER FERIE.
Het is niet meer zo erg als vroeger (toen lag het land een ganse maand compleet stil, tegenwoordig nog maar een tweetal weken). Ondanks initiatieven om het leven in de steden toch niet helemaal te laten stilvallen, is het toch nog elk jaar van dat. Elk jaar gedurende de weken rond Ferragosto, oftewel 15 augustus. Interessante naam overigens, 'Ferragosto', een naam die alleen maar in Italië kan voorkomen. Ferragosto is natuurlijk een katholieke feestdag, maar de benaming heeft hoegenaamd niets met Maria's hemelvaart te maken. Integendeel, het komt van 'Feriae Augusti', de feestdagen die door keizer Augustus werden ingelast om de romeinse landbouwers te laten genieten van enkele vakantiedagen na de harde oogstdagen. Toch leuk om te zien hoe oude gewoontes soms heel lang kunnen nazinderen. Deels omdat Italië heel lang een landbouwland is geweest en pas zeer recent verstedelijkt is.
Mijn Ferragosto zal worden doorgebracht in de geburen van de stad waar zoveel romeinse keizers en notabelen hun vakantie indertijd doorbrachten : Napoli.
Vandaar dat ik hier nu ook een bordje zal uithangen : CHIUSO PER FERIE.
woensdag 8 juli 2009
Roadtrip part 2 : San Marino en Le Marche
Na Emilia-Romagna volgt hier een verslagje van een streek in Italië waar ik nog nooit geweest was en die, zo bleek, zeer de moeite waard is : Le Marche. Maar vooraleer de provincie van de Marche binnen te rijden, hebben we eventjes Italië verlaten om een bezoekje te brengen aan één van 's werelds ministaatjes en tevens de oudste bestaande republiek ter wereld : San Marino. Veel valt over San Marino eigenlijk niet te zeggen. Behalve dan dat het op de grens van Emilia-Romagna en Le Marche ligt, op 10 kilometer van de Adriatische Zee. En dat het pokketoeristisch is. Overal vind je winkeltjes, die vaak van bijzonder slechte smaak getuigen. Je kunt er wijnflessen met beeltenis van Hitler, Mussolini en Che Guevara kopen (geen grap!). Het nationale motto 'Libertas' wordt dus zeer vrij geïnterpreteerd.
Toch loont het de moeite om San Marino eens binnen te rijden om te genieten van het panorama. Langs de ene kant kijk je richting het (vrij vlakke) Emilia-Romagna en de Adriatische kust. Je ziet er de zee, Rimini, Cesenatico (hometown van ene Marco Pantani!). In de andere richting zie je een ronduit fantastisch landschap, bestaande uit steile heuvels, die geleidelijk hoger en hoger worden, om uiteindelijk over te gaan in de Apennijnen. Dat is het typische Marche-landschap. Ik kende dit landschap nog niet, maar het is werkelijk bijzonder knap om te zien. Er zijn nog wel meer heuvelachtige streken in Italië, maar de Marche kennen hun gelijke toch niet. Toscane en Umbrië zijn ook zeer heuvelachtig, maar daar gaat het om zacht glooiende heuvels. Hier gaat het om steile puisten, gescheiden door zeer smalle dalletjes. Groene velden en bossen en gele korenvelden wisselen elkaar af en hier en daar wordt een heuveltop gedomineerd door een middeleeuws fort of stadje.
Eén van die middeleeuwse stadjes is Urbino. Opnieuw een kunststad, want Urbino is één van die Italiaanse steden waar de renaissance tot bloei is gekomen. Stukken minder bekend (en stukken kleiner en minder toeristisch) dan die andere renaissancestad Firenze, maar niettemin toch de moeite waard om eens een namiddag in rond te lopen. Net als in het historische centrum van Firenze krijg je er de indruk dat je in de 15de eeuw rondloopt. Topper van Urbino is ongetwijfeld het Palazzo Ducale, het paleis van de hertogen van Montefeltro. Het is vooral het werk van Frederik van Montefeltro, die van Urbino een soort van ideale stad wou maken, volgens de toen opkomende renaissance-idealen. Hij heeft er zijn sporen nagelaten. Urbino is ook de geboorteplaats van de schilder Rafaël (Raffaele Sanzio), ook niet van de minste.
Conclusie : als je in de buurt bent, rijd dan eens vlug San Marino binnen om van het landschap te genieten. Doe zeker de Marche en Urbino aan : 't zijn toppers zowel op landschappelijk als cultureel vlak.
Foto's van San Marino staan hier.
Foto's van Urbino staan hier.
Toch loont het de moeite om San Marino eens binnen te rijden om te genieten van het panorama. Langs de ene kant kijk je richting het (vrij vlakke) Emilia-Romagna en de Adriatische kust. Je ziet er de zee, Rimini, Cesenatico (hometown van ene Marco Pantani!). In de andere richting zie je een ronduit fantastisch landschap, bestaande uit steile heuvels, die geleidelijk hoger en hoger worden, om uiteindelijk over te gaan in de Apennijnen. Dat is het typische Marche-landschap. Ik kende dit landschap nog niet, maar het is werkelijk bijzonder knap om te zien. Er zijn nog wel meer heuvelachtige streken in Italië, maar de Marche kennen hun gelijke toch niet. Toscane en Umbrië zijn ook zeer heuvelachtig, maar daar gaat het om zacht glooiende heuvels. Hier gaat het om steile puisten, gescheiden door zeer smalle dalletjes. Groene velden en bossen en gele korenvelden wisselen elkaar af en hier en daar wordt een heuveltop gedomineerd door een middeleeuws fort of stadje.
Eén van die middeleeuwse stadjes is Urbino. Opnieuw een kunststad, want Urbino is één van die Italiaanse steden waar de renaissance tot bloei is gekomen. Stukken minder bekend (en stukken kleiner en minder toeristisch) dan die andere renaissancestad Firenze, maar niettemin toch de moeite waard om eens een namiddag in rond te lopen. Net als in het historische centrum van Firenze krijg je er de indruk dat je in de 15de eeuw rondloopt. Topper van Urbino is ongetwijfeld het Palazzo Ducale, het paleis van de hertogen van Montefeltro. Het is vooral het werk van Frederik van Montefeltro, die van Urbino een soort van ideale stad wou maken, volgens de toen opkomende renaissance-idealen. Hij heeft er zijn sporen nagelaten. Urbino is ook de geboorteplaats van de schilder Rafaël (Raffaele Sanzio), ook niet van de minste.
Conclusie : als je in de buurt bent, rijd dan eens vlug San Marino binnen om van het landschap te genieten. Doe zeker de Marche en Urbino aan : 't zijn toppers zowel op landschappelijk als cultureel vlak.
Foto's van San Marino staan hier.
Foto's van Urbino staan hier.
vrijdag 3 juli 2009
Roadtrip part 1 : Emilia-Romagna
Aangezien ik hier al bijna twee jaar ben, en ik eigenlijk nog niet zoveel van dit land heb gezien, zullen de laatste twee maanden waarschijnlijk voor een gedeelte opgaan aan rondreizen. Afgelopen week-end zijn we dan ook gestart met een vierdaagse langs enkele van Italiës minder grote kunststeden. Tevens een rondrit door maar liefst 4 Italiaanse provincies : Emilia-Romagna, Le Marche, Toscana en Umbria. En ook een kleine tussenstop in een ander land : San Marino. Een kleine set verslagjes volgt dus.
Eerste verslagje : Emilia-Romagna. Het stuk 'Emilia' in de naam komt van de 'Via Emilia', een oude Romeinse heirweg, waarvan het kaarsrechte tracé nog grotendeels gevolgd kan worden via de hedendaagse SS9 van Parma tot Ravenna. Emilia-Romagna ligt deels in de Po-vlakte en wordt deels al heuvelachtig. De nabijheid van de Apennijnen laat zich toch al voelen. Op gastronomisch vlak moet het één van Italiës meest bekende provincies zijn. De namen van de belangrijkste steden opnoemen volstaat al om deze streek te linken aan Italiës fijnste producten : Parma (Parmaham en Parmezaan), Modena (aceto balsamico) en uiteraard Bologna, bekend van de pastasaus (niet spaghettisaus!). Emilia-Romagna grenst ook aan de Adriatische kust, en net daar ligt één van Italiës bekendere kunststeden : Ravenna.
Rondwandelen in Ravenna geeft niet direct een gevoel dat je rechtstreeks naar eeuwenoude tijden wordt teruggekatapulteerd. Een groot verschil met steden als Firenze, Roma, Venezia,... Integendeel, niets laat echt vermoeden dat Ravenna een echte kunststad is. Er zijn hier en daar wat oudere gebouwen, maar die staan altijd in een modernere omgeving ingeplant. En toch, Ravenna heeft een ongelooflijk rijke geschiedenis. Reeds ten tijde van Augustus werd Ravenna een belangrijke stad, toen Augustus in het nabijgelegen Classe een van de twee militaire havens van het schiereiland vestigde. In de nadagen van het West-Romeinse rijk (in 409 n.C.) maakte keizer Honorius van Ravenna zijn hoofdstad. Ook zijn zusje en mede-regente Galla Placidia mocht er graag vertoeven. Ze zou haar sporen in de stad achterlaten. Later (in 476 n.C.) werd Ravenna opnieuw hoofdstad, maar nu van het Ostrogotische rijk van Theodoric de Grote. Ook hij zou zijn sporen achterlaten. Later maakte Justinianus, keizer van het Oost-Romeinse rijk, een einde aan de overheersing van Ravenna door de Goten. Nog tot 751 n.C. zou Ravenna onder een sterke Byzantijnse invloed staan. Ook die Byzantijnse invloed zou Ravenna tekenen. En daarna was het de beurt aan bisschoppen, pausen, Venetianen en Fransen. Tot Ravenna uiteindelijk in 1859 aan het koninkrijk Sardinië werd aangehecht. En dat koninkrijk Sardinië werd in 1861 uiteindelijk het koninkrijk Italië.
Al springt het eerst niet echt in het oog, Ravenna is volgepropt met monumenten die getuigen van dit rijke verleden. Vooral het West- en Oost-Romeinse verleden is er bijzonder rijkelijk aanwezig. En dat uit zich in het feit dat Ravenna Italiës mozaïekenhoofdstad is. Her en der in de stad bevinden zich basilica's, doopkapellen (battisteri) en mausolea, die er van buitenaf niet echt spectaculair uitzien. Maar van zodra je binnengaat word je overdonderd door de pracht en praal van de mozaïeken. En die laten mooi de evolutie van de stad zien. Er zijn enerzijds de West-Romeinse mozaïeken in bv. het mausoleum van Galla Placidia. Anderzijds zijn er ook de typisch Byzantijnse mozaïeken van bv. de basilica van San Appolinare Nuovo.
Foto's van Ravenna vind je hier.
Ravenna, absoluut een bezoekje waard voor wie daar toevallig in de buurt mocht zijn.
Eerste verslagje : Emilia-Romagna. Het stuk 'Emilia' in de naam komt van de 'Via Emilia', een oude Romeinse heirweg, waarvan het kaarsrechte tracé nog grotendeels gevolgd kan worden via de hedendaagse SS9 van Parma tot Ravenna. Emilia-Romagna ligt deels in de Po-vlakte en wordt deels al heuvelachtig. De nabijheid van de Apennijnen laat zich toch al voelen. Op gastronomisch vlak moet het één van Italiës meest bekende provincies zijn. De namen van de belangrijkste steden opnoemen volstaat al om deze streek te linken aan Italiës fijnste producten : Parma (Parmaham en Parmezaan), Modena (aceto balsamico) en uiteraard Bologna, bekend van de pastasaus (niet spaghettisaus!). Emilia-Romagna grenst ook aan de Adriatische kust, en net daar ligt één van Italiës bekendere kunststeden : Ravenna.
Rondwandelen in Ravenna geeft niet direct een gevoel dat je rechtstreeks naar eeuwenoude tijden wordt teruggekatapulteerd. Een groot verschil met steden als Firenze, Roma, Venezia,... Integendeel, niets laat echt vermoeden dat Ravenna een echte kunststad is. Er zijn hier en daar wat oudere gebouwen, maar die staan altijd in een modernere omgeving ingeplant. En toch, Ravenna heeft een ongelooflijk rijke geschiedenis. Reeds ten tijde van Augustus werd Ravenna een belangrijke stad, toen Augustus in het nabijgelegen Classe een van de twee militaire havens van het schiereiland vestigde. In de nadagen van het West-Romeinse rijk (in 409 n.C.) maakte keizer Honorius van Ravenna zijn hoofdstad. Ook zijn zusje en mede-regente Galla Placidia mocht er graag vertoeven. Ze zou haar sporen in de stad achterlaten. Later (in 476 n.C.) werd Ravenna opnieuw hoofdstad, maar nu van het Ostrogotische rijk van Theodoric de Grote. Ook hij zou zijn sporen achterlaten. Later maakte Justinianus, keizer van het Oost-Romeinse rijk, een einde aan de overheersing van Ravenna door de Goten. Nog tot 751 n.C. zou Ravenna onder een sterke Byzantijnse invloed staan. Ook die Byzantijnse invloed zou Ravenna tekenen. En daarna was het de beurt aan bisschoppen, pausen, Venetianen en Fransen. Tot Ravenna uiteindelijk in 1859 aan het koninkrijk Sardinië werd aangehecht. En dat koninkrijk Sardinië werd in 1861 uiteindelijk het koninkrijk Italië.
Al springt het eerst niet echt in het oog, Ravenna is volgepropt met monumenten die getuigen van dit rijke verleden. Vooral het West- en Oost-Romeinse verleden is er bijzonder rijkelijk aanwezig. En dat uit zich in het feit dat Ravenna Italiës mozaïekenhoofdstad is. Her en der in de stad bevinden zich basilica's, doopkapellen (battisteri) en mausolea, die er van buitenaf niet echt spectaculair uitzien. Maar van zodra je binnengaat word je overdonderd door de pracht en praal van de mozaïeken. En die laten mooi de evolutie van de stad zien. Er zijn enerzijds de West-Romeinse mozaïeken in bv. het mausoleum van Galla Placidia. Anderzijds zijn er ook de typisch Byzantijnse mozaïeken van bv. de basilica van San Appolinare Nuovo.
Foto's van Ravenna vind je hier.
Ravenna, absoluut een bezoekje waard voor wie daar toevallig in de buurt mocht zijn.
donderdag 25 juni 2009
Turijns feestdag
Nogal wat steden in Italië hebben een lokale feestdag, de dag van hun patroonheilige. Zo ook Turijn : 24 juni, de dag van San Giovanni Battista (St. Jan de Doper). En dat wordt in stijl gevierd met een vrije dag voor haast iedereen. En hoewel het tegenwoordig al loeiend heet is, is het een van die weinige vrije zomerdagen dat de Turijners niet richting koele bergen en aangename stranden trekken. Neen, een vreemde vorm van lokaal chauvinisme ('onze stad is de beste en alle andere italiaanse steden sucken' en tegelijkertijd ook 'Italië rules en alle andere landen sucken') zorgt ervoor dat de Turijner op 24 juni zijn stad viert.
Dat feest begint op de avond van de 23ste met een klassiek St.-Jans-vuurkestook : de Falò. Op Piazza Castello, het centrale plein van Turijn, wordt bovenop een enorme brandstapel een paal met daarop een beeltenis van een stier geplaatst. De stier, symbool van Turijn. Vervolgens wordt het geheel in de fik gestoken en wacht iedereen gespannen tot de paal met stier valt. Valt ze in de richting van het ex-koninklijk paleis, dan is er consternatie alom. Dat betekent dat het volgende jaar niet al te best zal zijn. Valt de paal in de richting van het station Porta Nuova dan neemt algehele blijdschap bezit van de locals : een goed jaar staat hen te wachten. De paal is dit jaar knal in het midden gevallen. Afhankelijk van het perspectief van waar je stond betekent dat een beetje pech of een beetje geluk voor volgend jaar. Reden genoeg voor de burgemeester om te verkondigen dat ze hier volgend jaar er toch maar goed aan doen om hard te werken.
De avond van de 24ste verzamelt gans Turijn (en dit is geen overdrijving) zich op een strook van een halve kilometer aan de oever van de Po. Dat vinden ze echt tof, zo allemaal keidicht op elkaar gepakt staan en dan maar beginnen duwen. Een Italianerhand is gauw gevuld. Maar ze zijn er toch vooral voor het vuurwerk, dat wordt afgestoken vanop bootjes op de rivier. Vergezeld van flarden bombastische muziek uiteraard. En hier en daar uiteraard ook een flard 'Inno di Mameli', oftewel 'Fratelli d'Italia', het nationale volkslied. En dan begint jong en oud luidkeels mee te kelen : 'Fratelli d'Italia, l'Italia s'è desta, dell'elmo di Scipio, s'è cinta la testa.' Enzovoort enzoverder. Vuurwerk, een half miljoen kelen die 'Wow, waauuw, guarda' roepen, een wonderbaarlijk vertoon van spuuglelijke en opzichtige mode waarin de kleur roze een hoofdrol speelt, luid getater en 'Fratelli d'Italia' : geloof het of niet, maar het is ongelooflijk charmant.
Dat feest begint op de avond van de 23ste met een klassiek St.-Jans-vuurkestook : de Falò. Op Piazza Castello, het centrale plein van Turijn, wordt bovenop een enorme brandstapel een paal met daarop een beeltenis van een stier geplaatst. De stier, symbool van Turijn. Vervolgens wordt het geheel in de fik gestoken en wacht iedereen gespannen tot de paal met stier valt. Valt ze in de richting van het ex-koninklijk paleis, dan is er consternatie alom. Dat betekent dat het volgende jaar niet al te best zal zijn. Valt de paal in de richting van het station Porta Nuova dan neemt algehele blijdschap bezit van de locals : een goed jaar staat hen te wachten. De paal is dit jaar knal in het midden gevallen. Afhankelijk van het perspectief van waar je stond betekent dat een beetje pech of een beetje geluk voor volgend jaar. Reden genoeg voor de burgemeester om te verkondigen dat ze hier volgend jaar er toch maar goed aan doen om hard te werken.
De avond van de 24ste verzamelt gans Turijn (en dit is geen overdrijving) zich op een strook van een halve kilometer aan de oever van de Po. Dat vinden ze echt tof, zo allemaal keidicht op elkaar gepakt staan en dan maar beginnen duwen. Een Italianerhand is gauw gevuld. Maar ze zijn er toch vooral voor het vuurwerk, dat wordt afgestoken vanop bootjes op de rivier. Vergezeld van flarden bombastische muziek uiteraard. En hier en daar uiteraard ook een flard 'Inno di Mameli', oftewel 'Fratelli d'Italia', het nationale volkslied. En dan begint jong en oud luidkeels mee te kelen : 'Fratelli d'Italia, l'Italia s'è desta, dell'elmo di Scipio, s'è cinta la testa.' Enzovoort enzoverder. Vuurwerk, een half miljoen kelen die 'Wow, waauuw, guarda' roepen, een wonderbaarlijk vertoon van spuuglelijke en opzichtige mode waarin de kleur roze een hoofdrol speelt, luid getater en 'Fratelli d'Italia' : geloof het of niet, maar het is ongelooflijk charmant.
woensdag 17 juni 2009
Il purtroppo delle cose
Je moet hard zoeken om in het italiaans vertaalde nederlandstalige literatuur te vinden. Heel hard. Zo hard dat tot voor kort ik enkel 'La sofferenza del Belgio' van Claus kon vinden. En daar zal zijn dood wel iets mee te maken hebben gehad.
Maar als je heel hard zoekt, vind je ook wel. Zo is er bijvoorbeeld uitgeverij 'Iperborea', die zich specialiseert in het vertalen van literatuur uit Noord-Europa. En het nederlandstalige taalgebied wordt netjes bij Scandinavië gerekend. Maar goed, er zijn dus vertalingen van Cees Nooteboom, Hella Haasse, Kader Abdolah en zelfs van Jan Jacob Slauerhoff. En ook twee boekjes van Elsschot : 'Fuoco fatuo' (Het dwaallicht) en 'Formaggio Olandese' (vreselijke vertaling van de titel 'Kaas').
Het is toch vreemd, al dat Italiaans, doorspekt met namen als 'Maria Van Dam' en 'Lange Ridderstraat'. En ik vermoed dat dat nog veel erger zal zijn voor de nieuwste aanwinst in de rekken van de betere boekhandel alhier : 'Il purtroppo delle cose' van ... Dimitri Verhulst. Jawel, 'De helaasheid der dingen' goes Italian.
Eerste vaststelling : ze hebben de cover vermassacreerd. Er staat hier een marginale keukenkast op. Dan past de cover met de sanseveria toch stukken beter bij de Vlaamse marginaliteit waarover dit boek gaat. Tweede vaststelling, ze hebben de namen niet vertaald : nonkel Zwaren wordt dus 'zio Zwaren' en niet 'zio Pesante'. Ze zijn er hier nochtans toe in staat.
Maar goed, vanaf heden kunnen de Italianen dus genieten van zinnen als : 'La strada tra Reetveerdegem e Scheldewindeke era lunga, brutta più che altro, ma disseminata di birrerie.' Benieuwd of de verkoop hard zal gaan.
Maar als je heel hard zoekt, vind je ook wel. Zo is er bijvoorbeeld uitgeverij 'Iperborea', die zich specialiseert in het vertalen van literatuur uit Noord-Europa. En het nederlandstalige taalgebied wordt netjes bij Scandinavië gerekend. Maar goed, er zijn dus vertalingen van Cees Nooteboom, Hella Haasse, Kader Abdolah en zelfs van Jan Jacob Slauerhoff. En ook twee boekjes van Elsschot : 'Fuoco fatuo' (Het dwaallicht) en 'Formaggio Olandese' (vreselijke vertaling van de titel 'Kaas').
Het is toch vreemd, al dat Italiaans, doorspekt met namen als 'Maria Van Dam' en 'Lange Ridderstraat'. En ik vermoed dat dat nog veel erger zal zijn voor de nieuwste aanwinst in de rekken van de betere boekhandel alhier : 'Il purtroppo delle cose' van ... Dimitri Verhulst. Jawel, 'De helaasheid der dingen' goes Italian.
Eerste vaststelling : ze hebben de cover vermassacreerd. Er staat hier een marginale keukenkast op. Dan past de cover met de sanseveria toch stukken beter bij de Vlaamse marginaliteit waarover dit boek gaat. Tweede vaststelling, ze hebben de namen niet vertaald : nonkel Zwaren wordt dus 'zio Zwaren' en niet 'zio Pesante'. Ze zijn er hier nochtans toe in staat.
Maar goed, vanaf heden kunnen de Italianen dus genieten van zinnen als : 'La strada tra Reetveerdegem e Scheldewindeke era lunga, brutta più che altro, ma disseminata di birrerie.' Benieuwd of de verkoop hard zal gaan.
vrijdag 5 juni 2009
Meer campagnenieuws
Hier vind je interessante foto's. Het zijn foto's van een oudjaarsfeestje ten huize Silvio. Ze zijn gepubliceerd door de Spaanse krant El Pais. Berlusconi heeft via een kortgeding de publicatie in de Italiaanse kranten kunnen voorkomen. En om deze foto's ging de Europese campagne hier. Om maar te zeggen hoe zielig de Italiaanse politiek wel niet is. Nikske Europese standpunten, enkel sex, drugs en rock 'n roll. Gisteren kreeg ik de vraag van een Italiaan wat ik daar allemaal van vond. Ik heb maar eerlijk geantwoord :-). Eerlijkheidshalve heb ik ook maar gezegd dat de Belgen tegenwoordig ook niet echt veel recht van spreken hebben als het over politiek gaat. Maar er is natuurlijk nog altijd een verschil tussen dieptepunten en complete afgronden.
Update : Volgens Berlusconi gaat het hier duidelijk om een communistische aanval op zijn persoon en zijn de foto's onschuldige kiekjes. Overigens heeft Silvio voor zijn feestjes legervliegtuigen ingezet, om zijn gasten te vervoeren. Niets aan de hand echter, want volgens een nieuwe wet (echter ingevoerd na de feestjes) mag de premier legervliegtuigen inzetten omwille van security-redenen, om mensen met hem mee te nemen, die hij absoluut niet kan missen.
Ondertussen heb ik voor de eerste keer iets over 'thema's' gehoord. Berlusconi heeft gezegd dat Milaan meer en meer op Afrika begint te lijken en dat daar toch wel eens een einde aan mag komen. Hij is tot deze conclusie gekomen na eens in Milaan te hebben gewandeld en keiveel Afrikanen te zijn tegengekomen. Een kleine berekening op basis van zijn wandeling heeft hem tot het briljante inzicht gebracht dat 60% van de Milanezen Afrikaans is. Verder heeft de gouverneur van de nationale bank zijn bezorgdheid uitgedrukt over het feit dat 1,6 miljoen Italianen, ingeval van werkloosheid, zonder uitkering zouden komen te zitten. Repliek van Berlusconi : "Het gaat om cijfers die ik niet ken en die dus niet waar zijn."
Update : Volgens Berlusconi gaat het hier duidelijk om een communistische aanval op zijn persoon en zijn de foto's onschuldige kiekjes. Overigens heeft Silvio voor zijn feestjes legervliegtuigen ingezet, om zijn gasten te vervoeren. Niets aan de hand echter, want volgens een nieuwe wet (echter ingevoerd na de feestjes) mag de premier legervliegtuigen inzetten omwille van security-redenen, om mensen met hem mee te nemen, die hij absoluut niet kan missen.
Ondertussen heb ik voor de eerste keer iets over 'thema's' gehoord. Berlusconi heeft gezegd dat Milaan meer en meer op Afrika begint te lijken en dat daar toch wel eens een einde aan mag komen. Hij is tot deze conclusie gekomen na eens in Milaan te hebben gewandeld en keiveel Afrikanen te zijn tegengekomen. Een kleine berekening op basis van zijn wandeling heeft hem tot het briljante inzicht gebracht dat 60% van de Milanezen Afrikaans is. Verder heeft de gouverneur van de nationale bank zijn bezorgdheid uitgedrukt over het feit dat 1,6 miljoen Italianen, ingeval van werkloosheid, zonder uitkering zouden komen te zitten. Repliek van Berlusconi : "Het gaat om cijfers die ik niet ken en die dus niet waar zijn."
vrijdag 29 mei 2009
Campagnenieuws
Ha, binnenkort Europese verkiezingen. Dat betekent een kiescampagne. Normaal gezien word je dan geacht iets te vernemen over programma's. Niets van dat alles hier! Af en toe eens een radiospotje, dat wel. Zo weten we dat Antonio Di Pietro (Italia dei Valori) wil 'terugkeren naar Europa', dat Pierferdinando Casini (UDC, de lokale christen-democraten zeg maar) wil dat de burger 'tussen links en rechts voor Italië kiest' en zichzelf als 'het extreme centrum' ziet en dat Umberto Bossi (Lega Nord), vergezeld van een bombastisch stukje barokmuziek, zo stilaan genoeg heeft van al die illegalen.
Maar da's ongeveer alles wat je te weten komt. Alles draait hier tegenwoordig namelijk rond Berlusconi. Omwille van twee redenen. Eerste reden : een week of zo geleden heeft het gerechtshof van Milaan een zekere meneer Mills schuldig geacht aan het aannemen van smeergeld. Meneer Mills was ten tijde van het aannemen van smeergeld advocaat van huidig presidente del consiglio Berlusconi. En o ja, meneer Mills kreeg het smeergeld van Berlusconi. De uitspraak van het gerechtshof komt er dus eigenlijk op neer dat Berlusconi corrupt is. Niet dat het hem iets kan schelen, aangezien hij ongeveer een jaar geleden zijn fantastische onschendbaarheidswet erdoor heeft geduwd, waardoor ze hem, zolang hij premier is, niets kunnen maken. Cool, nietwaar. De eerste reactie van Berlusconi op de uitspraak luidde vrij vertaald : "Dat gerechtshof van Milaan zit vol communisten. Linkse ratten, rolt uw matten." Ja, we hebben hier wel degelijk te maken met de premier van een West-Europees land.
De tweede reden waarom Berlusconi alomtegenwoordig is, heet Noemi Letizia. Dit is de Napolitaanse schone die van Berlusconi een mooi verjaardagscadeau mocht ontvangen : een diamanten halsband (volgens Silvio zijn standaard cadeautje). Zij is de reden waarom mevrouw Berlusconi onlangs heel kwaad is geworden en wil scheiden. Volgens Silvio is zij de dochter van een goede vriend van hem en heeft hij haar een drietal keer, telkens in gezelschap van papa en mama ontmoet. Volgens een ex-vriendje van Noemi, kreeg Noemi af en toe echter eens vriendschappelijke telefoontjes van Silvio. Daarin vertelde hij haar dat ze toch maar goed moest studeren en zichzelf proper moest houden, omdat ze toch zo'n mooi engelengezichtje heeft. En als ze een goed studieadvies nodig had, mocht ze Silvio altijd wel eens bellen. Ik moet wellicht niet vertellen dat dergelijke revelaties allerlei interessante speculaties oproepen over 'pikante relaties'. En daarover gaat de campagne hier, zie. Antwoord van Berlusconi luidt zoals altijd : "Linkse ratten, rolt uw matten." Overigens, voor diegenen die hun twijfels hebben over de smaak van Silvio, oordeel zelf hier.
Maar da's ongeveer alles wat je te weten komt. Alles draait hier tegenwoordig namelijk rond Berlusconi. Omwille van twee redenen. Eerste reden : een week of zo geleden heeft het gerechtshof van Milaan een zekere meneer Mills schuldig geacht aan het aannemen van smeergeld. Meneer Mills was ten tijde van het aannemen van smeergeld advocaat van huidig presidente del consiglio Berlusconi. En o ja, meneer Mills kreeg het smeergeld van Berlusconi. De uitspraak van het gerechtshof komt er dus eigenlijk op neer dat Berlusconi corrupt is. Niet dat het hem iets kan schelen, aangezien hij ongeveer een jaar geleden zijn fantastische onschendbaarheidswet erdoor heeft geduwd, waardoor ze hem, zolang hij premier is, niets kunnen maken. Cool, nietwaar. De eerste reactie van Berlusconi op de uitspraak luidde vrij vertaald : "Dat gerechtshof van Milaan zit vol communisten. Linkse ratten, rolt uw matten." Ja, we hebben hier wel degelijk te maken met de premier van een West-Europees land.
De tweede reden waarom Berlusconi alomtegenwoordig is, heet Noemi Letizia. Dit is de Napolitaanse schone die van Berlusconi een mooi verjaardagscadeau mocht ontvangen : een diamanten halsband (volgens Silvio zijn standaard cadeautje). Zij is de reden waarom mevrouw Berlusconi onlangs heel kwaad is geworden en wil scheiden. Volgens Silvio is zij de dochter van een goede vriend van hem en heeft hij haar een drietal keer, telkens in gezelschap van papa en mama ontmoet. Volgens een ex-vriendje van Noemi, kreeg Noemi af en toe echter eens vriendschappelijke telefoontjes van Silvio. Daarin vertelde hij haar dat ze toch maar goed moest studeren en zichzelf proper moest houden, omdat ze toch zo'n mooi engelengezichtje heeft. En als ze een goed studieadvies nodig had, mocht ze Silvio altijd wel eens bellen. Ik moet wellicht niet vertellen dat dergelijke revelaties allerlei interessante speculaties oproepen over 'pikante relaties'. En daarover gaat de campagne hier, zie. Antwoord van Berlusconi luidt zoals altijd : "Linkse ratten, rolt uw matten." Overigens, voor diegenen die hun twijfels hebben over de smaak van Silvio, oordeel zelf hier.
donderdag 28 mei 2009
Een tip
Gelezen op de overigens vrij goede site : gek-op-italie.be:
"Lionello Rosso van het huis Poderi Rosso Giovanni uit het Italiaanse Piemonte stelt op zaterdag 6 en zondag 7 juni 2009 zijn bijzonder fraaie collectie Barbera-wijnen voor in de Leuvense Wine Loft.
Het wijnhuis Poderi Rosso Giovanni uit Agliano Terme specialiseert zich in de productie van Barbera d'Asti en situeert zich op een domein van ruim 10 hectare. Het landgoed is volledig beplant met Barbera, met een dichtheid van zowat vijfduizend wijnstokken per hectare.
De typische kalkhoudende bodem en het microklimaat van de streek zorgen voor een aantal zeer mooie wijnen in een uitstekende prijs/kwaliteit-verhouding. Een degustatieweekend dat zal zorgen voor gegarandeerde ontdekkingen.
Organisatie: Wine-Loft, Kolonel Begaultlaan 15, B-3012 Wilsele
Bron: spqr.be"
Misschien een tip voor na het uitvoeren van 's belgenmans burgerplicht (of voor het uitvoeren daarvan :-))
"Lionello Rosso van het huis Poderi Rosso Giovanni uit het Italiaanse Piemonte stelt op zaterdag 6 en zondag 7 juni 2009 zijn bijzonder fraaie collectie Barbera-wijnen voor in de Leuvense Wine Loft.
Het wijnhuis Poderi Rosso Giovanni uit Agliano Terme specialiseert zich in de productie van Barbera d'Asti en situeert zich op een domein van ruim 10 hectare. Het landgoed is volledig beplant met Barbera, met een dichtheid van zowat vijfduizend wijnstokken per hectare.
De typische kalkhoudende bodem en het microklimaat van de streek zorgen voor een aantal zeer mooie wijnen in een uitstekende prijs/kwaliteit-verhouding. Een degustatieweekend dat zal zorgen voor gegarandeerde ontdekkingen.
Organisatie: Wine-Loft, Kolonel Begaultlaan 15, B-3012 Wilsele
Bron: spqr.be"
Misschien een tip voor na het uitvoeren van 's belgenmans burgerplicht (of voor het uitvoeren daarvan :-))
maandag 25 mei 2009
Het aards paradijs
Meer dan anderhalf jaar in Italië en nog geen enkele keer naar de zee geweest. Da's toch een beetje schandalig. 't Is nochtans niet dat ik geen zeemens ben; als je afkomstig bent van 10 kilometer van de Noordzee, dan ben je toch een beetje een zeemens. De geur van de zee is toch iets dat een fijn gevoel van herkenning oproept. Maar van de andere kant, als je vlak bij de kust woont, weet je ook dat het zomerseizoen toch niet bepaald prettig is. Massatoerisme en dergelijke, er zijn plezanter dingen. En 't is al zo erg aan de Belgische kust, dus wat moet dat niet geven aan de Mediterrannee. Bovendien : mensen van de Belgische kust vinden de zee vooral cool als er niemand is, bij voorkeur bij nacht en ontij. Niets plezanters dan eens goed uitwaaien aan het strand, of de macht van de natuur aanschouwen bij storm en ontij. En de Mediterrannee is in dat opzicht geen echte zee. 't Is eigenlijk toch maar een groot meer. Er zijn nauwelijks getijden, geen stormen,... De Middellandse Zee is een woessie-zee. Maar goed, men moet er toch eens naartoe gaan. Bovendien stijgt het kwik hier vlotjes boven de dertig graden en Torino is in die omstandigheden een vochtige, windvrije smog-oven geklemd tussen de Alpen en de Turijnse heuvels en ontsnappen is aangewezen als men wil ademen.
Naar de zee dus, meer bepaald naar de Ligurische kust, naar het twintig kilometer lange strookje Mediterraanse kust dat 'Cinque Terre' heet. Het ligt hier:
Grotere kaart weergeven
Cinque Terre is een aangename verrassing. Het is één van de bekendste stukken Ligurische kust (of Italiaanse kust tout court) en is bijgevolg bijzonder toeristisch. Dat roept al direct doembeelden van lillende oude vrouwenlijven op, maar neen. Superveel strand is er niet in Cinque Terre en de stranden die er zijn zijn vooral geconcentreerd rond het dorpje Monterosso. En dat is direct het minst toffe dorpje van de vijf die Cinque Terre rijk is.
Cinque Terre is een bijzonder grillig stukje kust dat in '99 Unesco werelderfgoed en beschermd nationaal park werd. Men is er vrij goed in geslaagd om massatoerisme en authenticiteit hand in hand te laten gaan. Een voorbeeld! Er zijn kleine rotsstranden en grillige kliffen. Het water is bijzonder helder en boordevol flora en fauna : een waar snorkelparadijs. De kust gaat direct over in pittige heuvels, waar het heerlijk wandelen is (niet gestoord door Amerikaanse toeristen) en waar men de typische Mediterrane plantengroei kan ontdekken. Het panorama vanaf de heuvels (en eigenlijk vanaf elk punt in Cinque Terre) is adembenemend. De heuvels worden doorkruist door eeuwenoude paden, trappen en terrassen waar wijnranken worden verbouwd. Er wordt immers witte wijn verbouwd, die spijtig genoeg peperduur is, door de nogal gecompliceerde en arbeidsintensieve manier waarop de druivenaanplanting hier moet gebeuren.
Omdat een beeld meer zegt dan duizend woorden, volgt hier een foto:
Meer foto's van dit stukje aards paradijs staan hier.
Naar de zee dus, meer bepaald naar de Ligurische kust, naar het twintig kilometer lange strookje Mediterraanse kust dat 'Cinque Terre' heet. Het ligt hier:
Grotere kaart weergeven
Cinque Terre is een aangename verrassing. Het is één van de bekendste stukken Ligurische kust (of Italiaanse kust tout court) en is bijgevolg bijzonder toeristisch. Dat roept al direct doembeelden van lillende oude vrouwenlijven op, maar neen. Superveel strand is er niet in Cinque Terre en de stranden die er zijn zijn vooral geconcentreerd rond het dorpje Monterosso. En dat is direct het minst toffe dorpje van de vijf die Cinque Terre rijk is.
Cinque Terre is een bijzonder grillig stukje kust dat in '99 Unesco werelderfgoed en beschermd nationaal park werd. Men is er vrij goed in geslaagd om massatoerisme en authenticiteit hand in hand te laten gaan. Een voorbeeld! Er zijn kleine rotsstranden en grillige kliffen. Het water is bijzonder helder en boordevol flora en fauna : een waar snorkelparadijs. De kust gaat direct over in pittige heuvels, waar het heerlijk wandelen is (niet gestoord door Amerikaanse toeristen) en waar men de typische Mediterrane plantengroei kan ontdekken. Het panorama vanaf de heuvels (en eigenlijk vanaf elk punt in Cinque Terre) is adembenemend. De heuvels worden doorkruist door eeuwenoude paden, trappen en terrassen waar wijnranken worden verbouwd. Er wordt immers witte wijn verbouwd, die spijtig genoeg peperduur is, door de nogal gecompliceerde en arbeidsintensieve manier waarop de druivenaanplanting hier moet gebeuren.
Omdat een beeld meer zegt dan duizend woorden, volgt hier een foto:
Meer foto's van dit stukje aards paradijs staan hier.
donderdag 21 mei 2009
De Giro in Torino
De Giro d'Italia was de afgelopen twee dagen in Piëmonte. Gisteren kreeg Turijn de eer om als vertrekstad te fungeren. En dan loopt er nogal wat bekend volk rond. Kent iemand deze nog?
Ook Mensjov ontbrak niet:
Hier tekent Mark Cavendish (hier 'cannonball' genoemd) het startregister:
Basso, die bijzonder populair is:
Een oud-Tourwinnaar:
Een meervoudig oud-Tourwinnaar (net een foto kunnen nemen vooraleer zijn bodyguard in de weg kwam lopen):
Het eigenlijke vertrek dan:
Garzelli en The Boss:
Ook Mensjov ontbrak niet:
Hier tekent Mark Cavendish (hier 'cannonball' genoemd) het startregister:
Basso, die bijzonder populair is:
Een oud-Tourwinnaar:
Een meervoudig oud-Tourwinnaar (net een foto kunnen nemen vooraleer zijn bodyguard in de weg kwam lopen):
Het eigenlijke vertrek dan:
Garzelli en The Boss:
vrijdag 15 mei 2009
Planck is vertrokken.
Men moet niet altijd LHC in de spotlights zetten. Een ander 'experiment' waar veel van verwacht wordt in de wereld van de hoge energie-fysica is Planck, een satelliet die nog maar eens de microgolfachtergrondstraling gaat opmeten. Zie Youtube voor meer info.
P.S. : 'Mid 2008' is in de wereld van ingewikkelde experimenten hetzelfde als '14 mei 2009'.
P.S. : 'Mid 2008' is in de wereld van ingewikkelde experimenten hetzelfde als '14 mei 2009'.
maandag 11 mei 2009
Meimaand, Mariamaand
De meimaand brengt een vreemd, maar o zo herkenbaar fenomeen met zich mee. Terwijl 's avonds de zon ondergaat en men alle ramen wijd openzet, wordt de eerste hitte van het jaar verjaagd door wat koelte, gemengd met ijl en krakend gezang. Zachtjes stijgen ontelbare 'Ave Maria's' ten hemel vanop de binnenpleintjes die zo kenmerkend zijn voor Turijn.
Terwijl de jongedames zich opmaken om aan de oevers van de Po voor de eerste maal dit jaar hun korste rokje te showen, verzamelen papa en mama zich op een binnenpleintje voor de wekelijkse Mariaviering. Terwijl de jongeheren zich op hun Vespa's richting de oevers van de Po bewegen om te doen wat hun testosterongehalte hen voorschrijft, verzamelen opa en oma zich rond de lokale parochieherder. Italië : zo liberaal en toch nog altijd zo katholiek.
Het lijkt het landelijke Vlaanderen wel, met z'n ontelbare Maria-kapelletjes, die elk jaar in mei door biddende en zingende bedevaarders worden overspoeld. Alleen is Turijn noch Oostakker, noch Scherpenheuvel. Men heeft hier geen Maria-kapelletjes. Turijn is een grote stad : hier is alleen maar plaats voor grote kerken, niet voor de intimiteit van een klein kapelletje, midden in de velden. En geef toe : het is toch simpelweg onmogelijk om te zingen tot de Heilige Maagd, wanneer je omgeven bent door rokende fabrieken, hippe disco's, razende auto's of jachtige voorbijgangers.
Maar kijk : men heeft er iets op gevonden; men verzamelt op een binnenpleintje (een cortile) om aldaar de maagd te prijzen en te eren en haar genade af te smeken. Welk binnenpleintje, dat wordt aangekondigd door affiches die door de pastoor in hoogsteigen persoon in de parochiestraten worden opgehangen. En stipt om 21 uur begint die pastoor, gewapend met micro en luidsprekers, een reeks 'Ave Maria's in te zetten. Zijn zware priesterbas wordt meteen vergezeld door de hoge, knersende of rokerige stemmen van de talrijke oudjes, die de pastoor volgen met al het enthousiasme dat hun leeftijd hen nog toelaat.
Een halfuur lang duurt het. Het is bijzonder aandoenlijk : de cortile waar men zich afsluit van het moderne en jachtige stadsleven om zich samen met anderen in een eeuwenoude traditie in te schrijven. De cortile van de grootstad als dorpskern. Een mens zou er bijna weemoedig van worden. Hoog tijd om de weemoed te verdrijven door de oevers van de Po op te zoeken dus.
Terwijl de jongedames zich opmaken om aan de oevers van de Po voor de eerste maal dit jaar hun korste rokje te showen, verzamelen papa en mama zich op een binnenpleintje voor de wekelijkse Mariaviering. Terwijl de jongeheren zich op hun Vespa's richting de oevers van de Po bewegen om te doen wat hun testosterongehalte hen voorschrijft, verzamelen opa en oma zich rond de lokale parochieherder. Italië : zo liberaal en toch nog altijd zo katholiek.
Het lijkt het landelijke Vlaanderen wel, met z'n ontelbare Maria-kapelletjes, die elk jaar in mei door biddende en zingende bedevaarders worden overspoeld. Alleen is Turijn noch Oostakker, noch Scherpenheuvel. Men heeft hier geen Maria-kapelletjes. Turijn is een grote stad : hier is alleen maar plaats voor grote kerken, niet voor de intimiteit van een klein kapelletje, midden in de velden. En geef toe : het is toch simpelweg onmogelijk om te zingen tot de Heilige Maagd, wanneer je omgeven bent door rokende fabrieken, hippe disco's, razende auto's of jachtige voorbijgangers.
Maar kijk : men heeft er iets op gevonden; men verzamelt op een binnenpleintje (een cortile) om aldaar de maagd te prijzen en te eren en haar genade af te smeken. Welk binnenpleintje, dat wordt aangekondigd door affiches die door de pastoor in hoogsteigen persoon in de parochiestraten worden opgehangen. En stipt om 21 uur begint die pastoor, gewapend met micro en luidsprekers, een reeks 'Ave Maria's in te zetten. Zijn zware priesterbas wordt meteen vergezeld door de hoge, knersende of rokerige stemmen van de talrijke oudjes, die de pastoor volgen met al het enthousiasme dat hun leeftijd hen nog toelaat.
Een halfuur lang duurt het. Het is bijzonder aandoenlijk : de cortile waar men zich afsluit van het moderne en jachtige stadsleven om zich samen met anderen in een eeuwenoude traditie in te schrijven. De cortile van de grootstad als dorpskern. Een mens zou er bijna weemoedig van worden. Hoog tijd om de weemoed te verdrijven door de oevers van de Po op te zoeken dus.
maandag 4 mei 2009
De lente is gearriveerd!
La primavera è arrivata! Mijn eerste echte lente in Piëmonte, want die van vorig jaar was nogal nat. De locals vonden er vorig jaar maar niets aan en klaagden steen en been dat er toch geen lentes als vroeger meer waren.
Dit jaar is 't wel echt lente, al is dat vrij relatief. Temperaturen van 27°C zijn voor mij eigenlijk al hoogzomer. Maar allez, de Iocals zijn content en het principe 'in Rome do as the Romans do' indachtig, ben ik dat ook.
Zo'n lome lentezondag wordt het best in één van de vele kasteeltuinen in de geburen van Turijn geconsumeerd. Dat levert mooie foto's op:
Voor meer foto's, zie deze link.
Dit jaar is 't wel echt lente, al is dat vrij relatief. Temperaturen van 27°C zijn voor mij eigenlijk al hoogzomer. Maar allez, de Iocals zijn content en het principe 'in Rome do as the Romans do' indachtig, ben ik dat ook.
Zo'n lome lentezondag wordt het best in één van de vele kasteeltuinen in de geburen van Turijn geconsumeerd. Dat levert mooie foto's op:
Voor meer foto's, zie deze link.
woensdag 29 april 2009
Veronica spreekt
Veronica Lario spreekt niet zo vaak. Veronica Lario is echter één van de weinige Italianen die begrijpt dat mensen die weinig spreken des te harder kunnen uithalen als ze toch eens hun mond opentrekken. Veronica Lario slaagt er dus telkens in alle Italiaanse krantenkoppen te domineren als ze spreekt. Veronica Lario is de vrouw van Berlusconi.
Twee jaar geleden deed ze het al eens : ze slaagde erin haar man door het stof te laten gaan, omwille van zijn geflirt met 'la Carfagna', ex-miss Italia, ex-tv-presentatrice en huidig minister van Gelijke Kansen. Vrouwen kunnen in dit land van onbeperkte mogelijkheden razendsnel carrière maken. Soit, Berlusconi zei twee jaar geleden "Als ik nog niet getrouwd was zou ik onverwijld met haar in het huwelijksbootje stappen" en Veronica nagelde manlief publiekelijk aan de schandpaal en eiste in alle gazetten excuses.
Nu, twee jaar later, spreekt Veronica nog eens. Ditmaal vindt ze de beslissing van manlief om nog een paar lokale schoonheden op de lijsten te zwieren, niet zo tofkens. "Ik en mijn kinderen zijn het hier niet mee eens, we zijn er het slachtoffer van", zo zegt ze. Ze vindt het nogal onterend dat in deze tijd, waarin vrouwen stilaan echte topposities krijgen, in Italië het verschijnsel vrouw voornamelijk wordt gebruikt om goedkope stemmen te halen. "Iemand heeft gezegd dat dit alles enkel ter verstrooiing van de keizer (i.e. Berlusconi) dient", aldus spreekt ze, "Wel, ik ben het eens met die uitspraak". Steek!
Verder vindt Veronica het ook niet tof dat manlief naar Napoli is afgereisd om daar in een disco de verjaardag van een lokale 18-jarige schoonheid te vieren. "Wat ik daarvan denk? Het heeft mij zeer verrast, des te meer omdat hij nooit is gekomen naar de verjaardagsfeestjes van zijn zonen. Hoewel hij daarvoor nochtans uitgenodigd was." Steek!
Reactie van de keizer? "Vrouwlief laat zich te veel leiden door communistische gazetten. 't Is een truc van de communisten om mij in een slecht daglicht te plaatsen." Gevraagd naar het feit wat hij van één van de genoemde schoonheden, die binnenkort misschien het Europees Parlement zullen versieren, vindt, antwoordt hij : "Ze heeft talent."
Je merkt het : de campagne voor de Europese verkiezingen in Italië is begonnen. En het gaat daadwerkelijk over de essentiële thema's die Europa aanbelangen.
En o ja, dit komt dus echt allemaal op de voorpagina's van de kranten hier. Beeld je de lokale 'TV-Story' maar eens in!
Twee jaar geleden deed ze het al eens : ze slaagde erin haar man door het stof te laten gaan, omwille van zijn geflirt met 'la Carfagna', ex-miss Italia, ex-tv-presentatrice en huidig minister van Gelijke Kansen. Vrouwen kunnen in dit land van onbeperkte mogelijkheden razendsnel carrière maken. Soit, Berlusconi zei twee jaar geleden "Als ik nog niet getrouwd was zou ik onverwijld met haar in het huwelijksbootje stappen" en Veronica nagelde manlief publiekelijk aan de schandpaal en eiste in alle gazetten excuses.
Nu, twee jaar later, spreekt Veronica nog eens. Ditmaal vindt ze de beslissing van manlief om nog een paar lokale schoonheden op de lijsten te zwieren, niet zo tofkens. "Ik en mijn kinderen zijn het hier niet mee eens, we zijn er het slachtoffer van", zo zegt ze. Ze vindt het nogal onterend dat in deze tijd, waarin vrouwen stilaan echte topposities krijgen, in Italië het verschijnsel vrouw voornamelijk wordt gebruikt om goedkope stemmen te halen. "Iemand heeft gezegd dat dit alles enkel ter verstrooiing van de keizer (i.e. Berlusconi) dient", aldus spreekt ze, "Wel, ik ben het eens met die uitspraak". Steek!
Verder vindt Veronica het ook niet tof dat manlief naar Napoli is afgereisd om daar in een disco de verjaardag van een lokale 18-jarige schoonheid te vieren. "Wat ik daarvan denk? Het heeft mij zeer verrast, des te meer omdat hij nooit is gekomen naar de verjaardagsfeestjes van zijn zonen. Hoewel hij daarvoor nochtans uitgenodigd was." Steek!
Reactie van de keizer? "Vrouwlief laat zich te veel leiden door communistische gazetten. 't Is een truc van de communisten om mij in een slecht daglicht te plaatsen." Gevraagd naar het feit wat hij van één van de genoemde schoonheden, die binnenkort misschien het Europees Parlement zullen versieren, vindt, antwoordt hij : "Ze heeft talent."
Je merkt het : de campagne voor de Europese verkiezingen in Italië is begonnen. En het gaat daadwerkelijk over de essentiële thema's die Europa aanbelangen.
En o ja, dit komt dus echt allemaal op de voorpagina's van de kranten hier. Beeld je de lokale 'TV-Story' maar eens in!
donderdag 23 april 2009
Kijk nou eens
Hier werken keiveel proffen en andere collega's die koersfanaten zijn. En als Belg word je dan automatisch zwaar geapprecieerd (ja, er wordt automatisch van uitgegaan dat iedere Belg ook een koersfanaat is). En dat zorgt ervoor dat ik mijn Italiaans kan bijspijkeren door uitvoerige discussies over 'il giro delle Fiandre', 'Parigi-Roubaix', 'la freccia Vallone' en uiteraard 'la Liegi' te voeren. De laatste twee wedstrijden zijn hier duidelijk toch iets meer geliefd dan de eerste twee, maar een coureur die niet nadenkt, maar altijd aanvalt, kan ook hier de mensen bekoren. Devolder en Boonen konden dus op veel bijval rekenen. Rebellin ook, maar dat zal wel niet veel verbazing wekken.
En tips om tijdens de werkuren de koers op allerlei illegale sites te volgen, dat een mens dan krijgt...
En tips om tijdens de werkuren de koers op allerlei illegale sites te volgen, dat een mens dan krijgt...
maandag 30 maart 2009
Bankieren in Italië : the saga continues
Het blijft toch altijd weer een avontuur zonder weerga, dat bankieren in Italië. Elke keer dat ik die bank binnenstap, vraag ik me af wat voor spannends mij nu weer te wachten staat.
Vandaag was het nog eens zover. Ik wou mijn Belgische zichtrekening eens bijspekken. Ik had dat vroeger al eens gedaan en toen was dat zonder problemen verlopen. Nu heeft de Italiaanse bureaucratie nogal eens de neiging om om de haverklap nieuwe regeltjes uit te vinden. Eén gelukte poging betekent dus geen garantie op later succes. En inderdaad : dit keer mocht ik een mooi, nieuw formulier invullen. Niet erg, formulieren invullen zijn we hier al gewoon.
De verrassing bleef echter niet lang uit : ik had mijn Italiaans rekeningnummer verkeerd ingevuld. Althans dat dacht de dame achter het loket. Dat dacht ik echter niet. Wat bleek : Banca di Roma is blijkbaar onlangs overgegaan in Unicredit. En blijkbaar hebben ze alle rekeningnummers veranderd. Van alle klanten van Banca di Roma. Dus ook van mij. En dat hebben ze mij nooit laten weten. Tofkes!
Goed, één verrassing achter de rug, de rest zou dan wel goed verlopen. Mja, ik had blijkbaar mijn Belgische IBAN en SWIFT verkeerd ingevuld. Althans dat dacht de dame achter het loket. Dat dacht ik echter niet. En toch vond ze mijn data niet in haar computer. Wat bleek : ik had als naam van de bank "Bank van de Post" ingevuld. Maar ja, hoe gaat dat in België, dat is hetzelfde als "Banque de la Poste". En dat is wat de computer (nog altijd vintage Windows NT) uitspuwde. En dat doet nogal wat wenkbrauwen fronsen, ook al verschijnen mijn naam en adres op haar scherm na het intikken van mijn IBAN en SWIFT. Maar ja, meneer, "Bank van de Post", dat is toch niet hetzelfde als "Banque de la Poste"...
Diepe, diepe, diepe zucht...
Vandaag was het nog eens zover. Ik wou mijn Belgische zichtrekening eens bijspekken. Ik had dat vroeger al eens gedaan en toen was dat zonder problemen verlopen. Nu heeft de Italiaanse bureaucratie nogal eens de neiging om om de haverklap nieuwe regeltjes uit te vinden. Eén gelukte poging betekent dus geen garantie op later succes. En inderdaad : dit keer mocht ik een mooi, nieuw formulier invullen. Niet erg, formulieren invullen zijn we hier al gewoon.
De verrassing bleef echter niet lang uit : ik had mijn Italiaans rekeningnummer verkeerd ingevuld. Althans dat dacht de dame achter het loket. Dat dacht ik echter niet. Wat bleek : Banca di Roma is blijkbaar onlangs overgegaan in Unicredit. En blijkbaar hebben ze alle rekeningnummers veranderd. Van alle klanten van Banca di Roma. Dus ook van mij. En dat hebben ze mij nooit laten weten. Tofkes!
Goed, één verrassing achter de rug, de rest zou dan wel goed verlopen. Mja, ik had blijkbaar mijn Belgische IBAN en SWIFT verkeerd ingevuld. Althans dat dacht de dame achter het loket. Dat dacht ik echter niet. En toch vond ze mijn data niet in haar computer. Wat bleek : ik had als naam van de bank "Bank van de Post" ingevuld. Maar ja, hoe gaat dat in België, dat is hetzelfde als "Banque de la Poste". En dat is wat de computer (nog altijd vintage Windows NT) uitspuwde. En dat doet nogal wat wenkbrauwen fronsen, ook al verschijnen mijn naam en adres op haar scherm na het intikken van mijn IBAN en SWIFT. Maar ja, meneer, "Bank van de Post", dat is toch niet hetzelfde als "Banque de la Poste"...
Diepe, diepe, diepe zucht...
vrijdag 27 maart 2009
dinsdag 24 maart 2009
Heren van De Standaard Online ...
gelieve de kwaliteit op uw webpagina weer te laten domineren. De Belg in het buitenland wil graag degelijk geïnformeerd worden, niet alleen over wat er in het binnenland gebeurt, maar ook over wat er in het buitenland gebeurt. De Belg in het buitenland beschikt niet over de inlandse tv en heeft dus geen behoefte aan de dolle fratsen in "Mijn restaurant", "Temptation Island" en consoorten. Evenmin is de Belg in het buitenland niet erg onder de indruk van een voorpagina waarop de split van K3 als hoofdpunt naar voren wordt gebracht. Je moet verdikke al ver doorklikken om nog iets serieus te vinden op die pagina.
Serieus nieuws eerst dus, de TV-Story-items zal ik wel vinden door te klikken op de rubriek "Meest aangeklikt". Laat de kwaliteit primeren, of ik schakel over op www.tijd.be. Een mens zou verdorie bijna terug verlangen naar de tijd toen er nog AVV-VVK op de voorpagina stond...
Serieus nieuws eerst dus, de TV-Story-items zal ik wel vinden door te klikken op de rubriek "Meest aangeklikt". Laat de kwaliteit primeren, of ik schakel over op www.tijd.be. Een mens zou verdorie bijna terug verlangen naar de tijd toen er nog AVV-VVK op de voorpagina stond...
vrijdag 13 maart 2009
Happy birthday WWW
Voor de informatici en informatica-liefhebbers onder ons, een foto van een belangrijk document:
Het betreft het voorstel van Tim Berners-Lee (in samenwerking met de Belg Robert Calliau) dat geleid heeft tot het World Wide Web, dat vandaag blijkbaar zijn twintigste verjaardag viert. De vraag die Berners-Lee zich stelde, was simpelweg : "Hoe kunnen we de massale toevloed aan informatie die LHC zal uitspuwen, zo gemakkelijk mogelijk beschikbaar stellen voor de geïnteresseerden?" Hypertext, html en het WWW waren het resultaat, de CERN-bobo's schoten het voorstel niet af maar vonden het 'vague, but exciting' and de rest is geschiedenis.
Ook wel grappig om te zien hoe lang men eigenlijk al aan LHC aan het werken is (eigenlijk is dat al langer dan twintig jaar) en tot welke spin-offs dit zoal niet leidt.
Nog zo'n foto:
Een screenshot van Berners-Lee's webbrowser uit '93. In het venstertje 'Experiments' staan niet alleen de toenmalige experimenten, maar ook de huidige LHC experimenten (ATLAS, CMS, ...).
Het betreft het voorstel van Tim Berners-Lee (in samenwerking met de Belg Robert Calliau) dat geleid heeft tot het World Wide Web, dat vandaag blijkbaar zijn twintigste verjaardag viert. De vraag die Berners-Lee zich stelde, was simpelweg : "Hoe kunnen we de massale toevloed aan informatie die LHC zal uitspuwen, zo gemakkelijk mogelijk beschikbaar stellen voor de geïnteresseerden?" Hypertext, html en het WWW waren het resultaat, de CERN-bobo's schoten het voorstel niet af maar vonden het 'vague, but exciting' and de rest is geschiedenis.
Ook wel grappig om te zien hoe lang men eigenlijk al aan LHC aan het werken is (eigenlijk is dat al langer dan twintig jaar) en tot welke spin-offs dit zoal niet leidt.
Nog zo'n foto:
Een screenshot van Berners-Lee's webbrowser uit '93. In het venstertje 'Experiments' staan niet alleen de toenmalige experimenten, maar ook de huidige LHC experimenten (ATLAS, CMS, ...).
donderdag 12 maart 2009
Boek
Zopas deze boekrecensie gezien op humo.be: De eenzaamheid van de priemgetallen. Dit boek is al ruim een jaar een bestseller in Italië. Het heeft vorig jaar de premio Strega gewonnen. Als je naar het palmares van die prijs kijkt, zie je dat dat geen kattenpis is. Ik heb het zelf nog niet gelezen, maar zal dat misschien wel eens (in het Italiaans) proberen. Ik ben behoorlijk verrast dat het nu al in het Nederlands verschijnt.
En de auteur is een collega van mij. Hij doctoreert hier aan de unief en zit in het bureau naast dat van mij.
En de auteur is een collega van mij. Hij doctoreert hier aan de unief en zit in het bureau naast dat van mij.
dinsdag 10 maart 2009
Talenkennis
Asjemenou, de talenkennis in Italië is over het algemeen van een belabberd niveau. Engels : inesistente, Frans : inesistente... Nederlands daarentegen : una sola parola! Jawel, één woord van onze schone Nederlandsche tale is doorgedrongen tot de Italianen. Verscheidene malen kreeg ik hier namelijk al de vraag : "Is het waar dat jullie een woord hebben voor 'het geslachtsdeel laten slingeren en moedwillig tegen een object aantikken, o.a. met het oogmerk hierdoor een ander of zichzelf op te winden'?"
Jawel, swaffelen is overduidelijk aan een internationale carrière begonnen.
Jawel, swaffelen is overduidelijk aan een internationale carrière begonnen.
maandag 9 maart 2009
Uitzonderlijk goed
is dit ski-jaar in Piemonte. En afgelopen week-end waren de condities zelfs extreem goed. Woensdag, donderdag en vrijdag was het barslecht weer in Turijn, dus viel er verse sneeuw in de bergen. En zaterdag en zondag was het ronduit stralend weer. Ideaal dus om het volledige week-end naar de Via Lattea (letterlijk : de Melkweg) te trekken. Die Via Lattea is zo'n verborgen plekje, in dit geval ski-paradijs, dat vrij onbekend is bij de grote massa toeristen, en dat de Italianen lekker voor zichzelf houden. Nu ja, plekje, in totaal vind je er toch meer dan 400 km aan pistes. En sinds 2006 is de Via Lattea toch ook wel iets bekender, aangezien zich hier het epicentrum van de Winterspelen bevond. Het gebied is dus bijzonder divers en je kunt hier nog altijd de Olympische pistes afdalen. Breed, hoog (dus koude temperaturen en bijgevolg geen plaksneeuw, maar goede harde sneeuw), goed onderhouden (dus geen ijspistes) en razendsnel. Vooral die van Sestriere zijn zeer de moeite, al was het maar omwille van het uitzicht vanop 2800 meter:
Niet alleen in Sestriere is het uitzicht de moeite. In het ganse gebied kun je plekken vinden waar het panorama ronduit magnifiek is. Vele liften brengen je een eind boven de boomgrens, waar je voluit de bergketen tussen Frankrijk en Italië kunt bewonderen.
Al bij al zijn de pistes rond deze tijd van het jaar niet al te druk, ook al omdat de Via Lattea iets moeilijker te bereiken is dan bijvoorbeeld Bardonecchia en dus niet zozeer geldt als ski-oord voor familieuitstapjes. En als je de Italiaanse truken kent, is het zelfs vrij goedkoop. 34 euro voor een dagpas voor de volledige Via Lattea. En de truken zorgen ervoor dat je 34 euro betaalt voor twee dagen.
Maar goed, de temperaturen beginnen stilaan te stijgen, dus het is hier bijna gedaan met skiën. Spijtig...
Niet alleen in Sestriere is het uitzicht de moeite. In het ganse gebied kun je plekken vinden waar het panorama ronduit magnifiek is. Vele liften brengen je een eind boven de boomgrens, waar je voluit de bergketen tussen Frankrijk en Italië kunt bewonderen.
Al bij al zijn de pistes rond deze tijd van het jaar niet al te druk, ook al omdat de Via Lattea iets moeilijker te bereiken is dan bijvoorbeeld Bardonecchia en dus niet zozeer geldt als ski-oord voor familieuitstapjes. En als je de Italiaanse truken kent, is het zelfs vrij goedkoop. 34 euro voor een dagpas voor de volledige Via Lattea. En de truken zorgen ervoor dat je 34 euro betaalt voor twee dagen.
Maar goed, de temperaturen beginnen stilaan te stijgen, dus het is hier bijna gedaan met skiën. Spijtig...
maandag 2 maart 2009
Tussen lente en winter
Turijn is een vreemde, maar plezante plek rond deze tijd van het jaar. In Turijn zelf loopt de winter 'op haar laatste benen'. Enfin, zo noemen de Italianen dat toch. In de praktijk betekent dat vrij zonnig weer, met temperaturen rond de 15 graden. Hooglente dus naar Belgische standaarden. Naar Italiaanse standaarden nog altijd het sein om volop te stoken en de winterfrak vooral nog niet in de kast te laten. Die winterfrak zullen ze hier nog wel een tweetal maanden dragen. Toch worden de mensen hier al wat vrolijker, er wordt hier en daar al een terrasje buitengezet, waarop de Turijners zich, in dikke winterfrak gehuld, rustig neerplanten. Het moge duidelijk zijn, 'la primavera' komt eraan. En ze wordt met open armen begroet.
Edoch, op slechts een uur rijden van Turijn, zit je nog volop in de winter. Anderhalve meter sneeuw, temperaturen tegen het vriespunt, bibberen en beven. En de enige mogelijkheid om er rond te lopen is met sneeuwraketten. Ik heb mij er zo'n paar aangeschaft. Enorm plezant, met twee van die overzetboten aan uw voeten in de sneeuw rondbaggeren. En volgend week-end zullen we nog eens twee dagen de latten onderbinden, zie.
Jaja, rond deze tijd van 't jaar levert de provincie Torino zowel het goede van de lente als het goede van de winter. En de slechte dingen beider kun je makkelijk vermijden. Meer moet dat niet zijn.
Edoch, op slechts een uur rijden van Turijn, zit je nog volop in de winter. Anderhalve meter sneeuw, temperaturen tegen het vriespunt, bibberen en beven. En de enige mogelijkheid om er rond te lopen is met sneeuwraketten. Ik heb mij er zo'n paar aangeschaft. Enorm plezant, met twee van die overzetboten aan uw voeten in de sneeuw rondbaggeren. En volgend week-end zullen we nog eens twee dagen de latten onderbinden, zie.
Jaja, rond deze tijd van 't jaar levert de provincie Torino zowel het goede van de lente als het goede van de winter. En de slechte dingen beider kun je makkelijk vermijden. Meer moet dat niet zijn.
dinsdag 24 februari 2009
Alaaaaaaaaf in 't kwadraat
Jawadde dadde, en ik die dacht dat carnaval in Italië soft was in vergelijking met de jaarlijkse zuippartij in Oilsjt. Die van Aalst zijn softies in vergelijking met die van Ivrea. Ivrea is een klein stadje ten noorden van Torino, vlak tegen de bergen. Heel schoon:
Maar wat een varkens daar leven, je kunt je er onmogelijk iets bij voorstellen tenzij je het in levende lijve gezien hebt. Ten tijde van carnaval doen ze daar iets bijzonder origineels en vettigs : ze spelen er oorlogje met ... appelsienen. Een twintigtal teams posteert zich in karren propvol appelsienen, getrokken door paarden. Die karren moeten vervolgens elk pleintje van Ivrea doorkruisen. En die pleinen staan vol mensen, gewapend met... appelsienen. Het ziet er zo uit:
En dat gaat zo uren door. Na twee uur zien de straten van Ivrea er zo uit:
of zo:
De geur die nadien in Ivrea hangt lijkt sterk op een cocktail van sterke drank en appelsiensap. Want je moet toch wel behoorlijk gezopen hebben om aan dit gebeuren deel te nemen. Zo'n ongepelde appelsien komt overigens bijzonder hard aan, zoals ettelijke toeschouwers (laat staan deelnemers) kunnen getuigen. Maar wel plezant om te zien...
Maar wat een varkens daar leven, je kunt je er onmogelijk iets bij voorstellen tenzij je het in levende lijve gezien hebt. Ten tijde van carnaval doen ze daar iets bijzonder origineels en vettigs : ze spelen er oorlogje met ... appelsienen. Een twintigtal teams posteert zich in karren propvol appelsienen, getrokken door paarden. Die karren moeten vervolgens elk pleintje van Ivrea doorkruisen. En die pleinen staan vol mensen, gewapend met... appelsienen. Het ziet er zo uit:
En dat gaat zo uren door. Na twee uur zien de straten van Ivrea er zo uit:
of zo:
De geur die nadien in Ivrea hangt lijkt sterk op een cocktail van sterke drank en appelsiensap. Want je moet toch wel behoorlijk gezopen hebben om aan dit gebeuren deel te nemen. Zo'n ongepelde appelsien komt overigens bijzonder hard aan, zoals ettelijke toeschouwers (laat staan deelnemers) kunnen getuigen. Maar wel plezant om te zien...
vrijdag 13 februari 2009
Hoog bezoek in CERN
Gisteren was er een beetje rumoer in CERN. Hoog bezoek namelijk : Ron Howard en Tom Hanks kwamen een promotiebezoekje brengen aan CERN. Dit ter ere van de nieuwe Dan Brown-film 'Angels and Demons', die later dit jaar uitkomt en die deels in CERN is opgenomen. Ik heb de heren niet gezien, omdat ik braaf de conferentie aan het volgen was, maar het stond hier toch in de gazetten vandaag.
En volgende week komt er hier ook hoog bezoek : Z.M. Koning Albert II van België komt naar CERN om zich te vergewissen van de perspectieven die de LHC zal openen in de deeltjesfysica en van de Belgische inbreng hierin. Ik was overigens verrast om te vernemen dat het koningshuis dergelijke bezoeken behoorlijk goed voorbereidt...
En dat was het dan weer voor een weekje CERN, terug naar Torino...
En volgende week komt er hier ook hoog bezoek : Z.M. Koning Albert II van België komt naar CERN om zich te vergewissen van de perspectieven die de LHC zal openen in de deeltjesfysica en van de Belgische inbreng hierin. Ik was overigens verrast om te vernemen dat het koningshuis dergelijke bezoeken behoorlijk goed voorbereidt...
En dat was het dan weer voor een weekje CERN, terug naar Torino...
dinsdag 10 februari 2009
LHC : de status
Wel, nu we hier toch terug voor een week in Cern, Genève zitten, kunnen we misschien nog eens een update geven over die enorme ringvormige frigo die ze hier in de grond hebben steken. Toeval of niet, maar net gisteren hebben de hoge omes van Cern beslist wat nu het schema is waarop LHC zal draaien, of althans verwacht wordt te draaien.
Zoals misschien wel geweten is, moest er allang deeltjes in die frigo ronddraaien, ware het niet dat een paar dagen nadat de ON-knop was ingeschakeld, een lichte ontploffing roet in het eten gooide. Reparatiewerken dienden zich dus aan.
Maar kijk, er is licht aan het einde van de tunnel (bijzonder flauwe woordspeling overigens) en naar alle verwachting gaan ze in september nog eens proberen om de ON-knop aan te zetten. Ze gaan de gas echter nog niet volledig openzetten, da's pas voor 2011. Maar allez, 't is toch al iets. Spijtig dat ik het niet meer als actief fysicus zal meemaken...
Uitzonderlijk is wel dat ze dit keer van plan zijn om de ON-knop ook tijdens de winter aan te laten. Normaal gezien wordt de winter gebruikt om kleine reparaties uit te voeren. De reden is grappig. Zo'n versneller gebruikt tijdens de winter blijkbaar iets meer ellentriek dan tijdens de zomer. Dat ietske meer ellentriek is genoeg om Genève nu en dan eens zonder stroom te zetten. Dat vindt de Genever niet zo tof, dus moeten ze die ellentriek van ergens anders gaan halen en dat kost geld. Dus om te besparen, leggen ze alles plat in de winter.
Maar nu hebben ze toch besloten om de Europese belastingbetaler wat ellentriek te laten betalen. In tijden van crisis, moet de economie draaien en moet er gekocht worden en niet bespaard. Dat hebben ze goed begrepen, hier. En de Fransen hebben zich bereid gevonden om wat ellentriek te verkopen, zie. Vive la France!
Zoals misschien wel geweten is, moest er allang deeltjes in die frigo ronddraaien, ware het niet dat een paar dagen nadat de ON-knop was ingeschakeld, een lichte ontploffing roet in het eten gooide. Reparatiewerken dienden zich dus aan.
Maar kijk, er is licht aan het einde van de tunnel (bijzonder flauwe woordspeling overigens) en naar alle verwachting gaan ze in september nog eens proberen om de ON-knop aan te zetten. Ze gaan de gas echter nog niet volledig openzetten, da's pas voor 2011. Maar allez, 't is toch al iets. Spijtig dat ik het niet meer als actief fysicus zal meemaken...
Uitzonderlijk is wel dat ze dit keer van plan zijn om de ON-knop ook tijdens de winter aan te laten. Normaal gezien wordt de winter gebruikt om kleine reparaties uit te voeren. De reden is grappig. Zo'n versneller gebruikt tijdens de winter blijkbaar iets meer ellentriek dan tijdens de zomer. Dat ietske meer ellentriek is genoeg om Genève nu en dan eens zonder stroom te zetten. Dat vindt de Genever niet zo tof, dus moeten ze die ellentriek van ergens anders gaan halen en dat kost geld. Dus om te besparen, leggen ze alles plat in de winter.
Maar nu hebben ze toch besloten om de Europese belastingbetaler wat ellentriek te laten betalen. In tijden van crisis, moet de economie draaien en moet er gekocht worden en niet bespaard. Dat hebben ze goed begrepen, hier. En de Fransen hebben zich bereid gevonden om wat ellentriek te verkopen, zie. Vive la France!
vrijdag 6 februari 2009
Eluana mag sterven?
Afgelopen week las ik ergens op De Standaard Online dat Van Rompuy zei dat men in de Fortisgate-kwestie er toch over moest waken dat men niet afglijdt naar 'Italiaanse toestanden'. Nu komt Fortisgate al zeer aardig in de buurt van 'Italiaanse toestanden'. Schending van scheiding der machten, guerre des juges, vallende regeringen, parlementaire onderzoekscommissies die de scheiding der machten moeten schenden om schending van scheiding der machten te onderzoeken; mja, zonder verdere uitspraken over schuld en onschuld te doen : chaotischer kan moeilijker en het doet een mens afglijden in een gevaarlijke lethargische toestand, waarin men niets anders dan 'e allora' kan uitbrengen.
Maar het kan toch nog net een stukje erger. Getuige de zaak Eluana Englaro, die Italië al jaren in de greep houdt en zo stilaan haar eindpunt bereikt. Eluana Englaro is een Italiaanse die, ten gevolge van een ongeval al 17 jaar in coma ligt. Haar hersenschors is afgestorven, dus er is 0,0% kans op herstel. Ze ademt zelfstandig, maar dat is alles. Voor het fatale ongeval heeft ze toevallig ooit te kennen gegeven dat men haar, mocht het haar ooit overkomen, een waardige dood mocht laten sterven. En dat is waar haar vader al 17 jaar voor strijdt. Al 17 jaar probeert vader Englaro er voor te zorgen dat de sondevoeding wordt stilgelegd, zodat hij zijn dochter, volgens haar eigen wil, kan begraven. Zeventien jaar is hij van rechtbank naar rechtbank getrokken, steeds nul op het rekest, tot plots, eind vorig jaar de hoogste Italiaanse rechtbank (ja, zo ver is hij moeten gaan) besliste dat het mocht. Een opmerkelijke uitspraak, want Italië kent, zoals de meeste landen, geen euthanasiewetgeving. Deze uitspraak betekent dus dat Eluana kan sterven zonder dat dokters en ouders voor moord worden aangeklaagd. Eluana mag sterven!
Maar ja, zo gemakkelijk ging het niet. Een ziekenhuis vinden waar het kon, bleek niet zo simpel. Ook al omdat de bevoegde minister er mee dreigde om het ziekenhuis waar men het zou doen, niet langer te financieren. Mja, daar is de rechter weer moeten tussenkomen om de minister terug te fluiten, die dan nog enkele keren tegenstribbelde. Scheiding der machten, we zullen het in deze zaak maar niet vermelden. En het Vaticaan speelt ook al een tijdje een rolletje in deze zaak. Scheiding tussen kerk en staat, we zullen het in Italië al heel lang maar niet meer vermelden. Mag Eluana eigenlijk wel sterven?
Maar goed, een privé-ziekenhuis werd bereid gevonden om Eluana te laten sterven. Men heeft haar in het holst van de nacht naar het ziekenhuis moeten overbrengen naar het ziekenhuis in kwestie, in de hoop de protesten te ontwijken. Ijdele hoop overigens. De ambulance heeft diverse katholieke groeperingen op haar weg gevonden. Het ziekenhuis in kwestie wordt nog altijd belegerd door katholieke drukkingsgroepen allerhande. Niettemin is het vandaag dan toch zover, de sondevoeding zou vandaag drastisch worden verminderd. Nog enkele dagen en Eluana zal sterven.
Dat is buiten de regering gerekend. Zopas heeft die een decreet uitgevaardigd dat zegt dat Eluana niet mag sterven. Berlusconi wil "niet persoonlijk verantwoordelijk worden gesteld voor de dood van Eluana Englaro". De regering heeft dit decreet uitgevaardigd, na herhaaldelijke waarschuwingen van president Napolitano dat "het toekomt aan het parlement om de wetten te stemmen en niet aan de regering". Maar ja, sinds Berlusconi kan de Italiaanse regering bij decreet regeren. Met andere woorden : "Staat het mij niet aan? Hierzie, decreetje en het zal mij wel weer aanstaan." In dit geval een decreet dus dat kan ingrijpen in het leven van één enkel individu (en kan beslissen over leven en dood). Denk er maar eens heel diep over na en voel de koude rillingen over je rug lopen bij de gedachte aan wat voor precedent dit decreet kan scheppen, zou ik zeggen... President Napolitano weigert voorlopig het decreet te ondertekenen, want hij vindt het in strijd met de grondwet (wel, duh!). Een institutionele crisis is het gevolg... Waarschijnlijk gaat men toch proberen in de gauwte een wet te stemmen in het parlement, die Napolitano dan wellicht wel zal ondertekenen. Maar het komt toch allemaal heel erg dicht in de buurt van wetgeving voor een enkel individu...
Ik geef toe : dit is een zaak die zowel juridisch als moreel zeer moeilijk is. Zelfs binnen het kader van de Belgische euthanasie-wetgeving zouden rechters hier een vette kluif aan hebben denk ik. Maar bij het zoeken naar oplossingen voor dergelijke zaken past enkel discretie. Deze manier, waarbij bijzonder creatief wordt omgesprongen met de pijlers van de moderne rechtsstaat, is moeilijk discreet te noemen. En waarom eigenlijk? Zou Berlusconi zich het lot van Eluana nu echt zo aantrekken? Ik durf het betwijfelen.
Het schrijnende aan de zaak is uiteraard dat er volledig aan het menselijke aspect wordt voorbijgegaan. Zal Eluana sterven? Ja, ooit, maar waardig zal het niet zijn. Dat kan niet meer na deze heisa...
Maar het kan toch nog net een stukje erger. Getuige de zaak Eluana Englaro, die Italië al jaren in de greep houdt en zo stilaan haar eindpunt bereikt. Eluana Englaro is een Italiaanse die, ten gevolge van een ongeval al 17 jaar in coma ligt. Haar hersenschors is afgestorven, dus er is 0,0% kans op herstel. Ze ademt zelfstandig, maar dat is alles. Voor het fatale ongeval heeft ze toevallig ooit te kennen gegeven dat men haar, mocht het haar ooit overkomen, een waardige dood mocht laten sterven. En dat is waar haar vader al 17 jaar voor strijdt. Al 17 jaar probeert vader Englaro er voor te zorgen dat de sondevoeding wordt stilgelegd, zodat hij zijn dochter, volgens haar eigen wil, kan begraven. Zeventien jaar is hij van rechtbank naar rechtbank getrokken, steeds nul op het rekest, tot plots, eind vorig jaar de hoogste Italiaanse rechtbank (ja, zo ver is hij moeten gaan) besliste dat het mocht. Een opmerkelijke uitspraak, want Italië kent, zoals de meeste landen, geen euthanasiewetgeving. Deze uitspraak betekent dus dat Eluana kan sterven zonder dat dokters en ouders voor moord worden aangeklaagd. Eluana mag sterven!
Maar ja, zo gemakkelijk ging het niet. Een ziekenhuis vinden waar het kon, bleek niet zo simpel. Ook al omdat de bevoegde minister er mee dreigde om het ziekenhuis waar men het zou doen, niet langer te financieren. Mja, daar is de rechter weer moeten tussenkomen om de minister terug te fluiten, die dan nog enkele keren tegenstribbelde. Scheiding der machten, we zullen het in deze zaak maar niet vermelden. En het Vaticaan speelt ook al een tijdje een rolletje in deze zaak. Scheiding tussen kerk en staat, we zullen het in Italië al heel lang maar niet meer vermelden. Mag Eluana eigenlijk wel sterven?
Maar goed, een privé-ziekenhuis werd bereid gevonden om Eluana te laten sterven. Men heeft haar in het holst van de nacht naar het ziekenhuis moeten overbrengen naar het ziekenhuis in kwestie, in de hoop de protesten te ontwijken. Ijdele hoop overigens. De ambulance heeft diverse katholieke groeperingen op haar weg gevonden. Het ziekenhuis in kwestie wordt nog altijd belegerd door katholieke drukkingsgroepen allerhande. Niettemin is het vandaag dan toch zover, de sondevoeding zou vandaag drastisch worden verminderd. Nog enkele dagen en Eluana zal sterven.
Dat is buiten de regering gerekend. Zopas heeft die een decreet uitgevaardigd dat zegt dat Eluana niet mag sterven. Berlusconi wil "niet persoonlijk verantwoordelijk worden gesteld voor de dood van Eluana Englaro". De regering heeft dit decreet uitgevaardigd, na herhaaldelijke waarschuwingen van president Napolitano dat "het toekomt aan het parlement om de wetten te stemmen en niet aan de regering". Maar ja, sinds Berlusconi kan de Italiaanse regering bij decreet regeren. Met andere woorden : "Staat het mij niet aan? Hierzie, decreetje en het zal mij wel weer aanstaan." In dit geval een decreet dus dat kan ingrijpen in het leven van één enkel individu (en kan beslissen over leven en dood). Denk er maar eens heel diep over na en voel de koude rillingen over je rug lopen bij de gedachte aan wat voor precedent dit decreet kan scheppen, zou ik zeggen... President Napolitano weigert voorlopig het decreet te ondertekenen, want hij vindt het in strijd met de grondwet (wel, duh!). Een institutionele crisis is het gevolg... Waarschijnlijk gaat men toch proberen in de gauwte een wet te stemmen in het parlement, die Napolitano dan wellicht wel zal ondertekenen. Maar het komt toch allemaal heel erg dicht in de buurt van wetgeving voor een enkel individu...
Ik geef toe : dit is een zaak die zowel juridisch als moreel zeer moeilijk is. Zelfs binnen het kader van de Belgische euthanasie-wetgeving zouden rechters hier een vette kluif aan hebben denk ik. Maar bij het zoeken naar oplossingen voor dergelijke zaken past enkel discretie. Deze manier, waarbij bijzonder creatief wordt omgesprongen met de pijlers van de moderne rechtsstaat, is moeilijk discreet te noemen. En waarom eigenlijk? Zou Berlusconi zich het lot van Eluana nu echt zo aantrekken? Ik durf het betwijfelen.
Het schrijnende aan de zaak is uiteraard dat er volledig aan het menselijke aspect wordt voorbijgegaan. Zal Eluana sterven? Ja, ooit, maar waardig zal het niet zijn. Dat kan niet meer na deze heisa...
maandag 2 februari 2009
Sneeuwpret, deel 2
Zaterdag was het nog eens zonnig weer alhier. Aangezien Italië sinds gisteren terug door een slechtweergolf wordt overspoeld (sneeuw, kou, regen,...) was het dus nog eens een ideale gelegenheid om de pistes van Bardonecchia op te zoeken.
En ik heb ontdekt dat het gebied iets groter is dan ik vorige keer dacht. Je kunt er wel degelijk een ganse dag rondskiën op steeds andere pistes. En er zijn ook vrij rustige pistes, die niet worden overspoeld door ouders met kindjes.
Bardonecchia was overigens één van de competitieplaatsen tijdens de winterspelen van 2006. Dat betekent dat in Melezet (deelgemeente van Bardonecchia) zowaar een olympische piste te vinden is. Ronduit fantastisch om zo'n piste af te sjezen. Steil, niet bultig, geen verraderlijke ijsplekken en enorm breed. Echt zo'n piste waar je vrij veilig full speed naar beneden kan gaan...
En ik ben slechts één keer gevallen! Op de meest domme manier dan nog. Om een foto te nemen, heb ik mij tegen een plastieken afsluiting geplaatst. Spijtig genoeg moest ik daarna een kleine helling naar boven klefferen en ben ik mijn evenwicht verloren. Ik lag dus midden in een dik pak sneeuw. Lichte hoofdpijn en een kop vol snot is dus nu mijn deel. Maar goed, ik ben toch maar niet al skiënd gevallen :-)
Overigens wordt het WK veldrijden alhier niet uitgezonden. Awoert aan de RAI dus en een dikke proficiat aan Niels Albert en de Belgen, die het dan toch kunnen, in blok rijden.
En ik heb ontdekt dat het gebied iets groter is dan ik vorige keer dacht. Je kunt er wel degelijk een ganse dag rondskiën op steeds andere pistes. En er zijn ook vrij rustige pistes, die niet worden overspoeld door ouders met kindjes.
Bardonecchia was overigens één van de competitieplaatsen tijdens de winterspelen van 2006. Dat betekent dat in Melezet (deelgemeente van Bardonecchia) zowaar een olympische piste te vinden is. Ronduit fantastisch om zo'n piste af te sjezen. Steil, niet bultig, geen verraderlijke ijsplekken en enorm breed. Echt zo'n piste waar je vrij veilig full speed naar beneden kan gaan...
En ik ben slechts één keer gevallen! Op de meest domme manier dan nog. Om een foto te nemen, heb ik mij tegen een plastieken afsluiting geplaatst. Spijtig genoeg moest ik daarna een kleine helling naar boven klefferen en ben ik mijn evenwicht verloren. Ik lag dus midden in een dik pak sneeuw. Lichte hoofdpijn en een kop vol snot is dus nu mijn deel. Maar goed, ik ben toch maar niet al skiënd gevallen :-)
Overigens wordt het WK veldrijden alhier niet uitgezonden. Awoert aan de RAI dus en een dikke proficiat aan Niels Albert en de Belgen, die het dan toch kunnen, in blok rijden.
maandag 26 januari 2009
Cyclocross in Italië
Voor foto's, zie deze Picasa-pagina.
Enkele opvallende verschillen met cyclocross in België:
-Er is heel weinig volk. Men moet dus niet twee uur op voorhand een plaats inpalmen en men kan tijdens de wedstrijd rustig van 't ene eind van 't parcours naar 't andere eind wandelen. Het is zelfs mogelijk om de finish te zien.
-De helft van het volk spreekt allerlei Vlaamse dialecten en staat in het veld.
-De andere helft van het volk spreekt Italiaans en staat vooral aan de finishlijn. Begrijpe wie kan!
-De Vlamingen dragen in het buitenland van die grappige Belgische-vlag-hoeden. Grappige combinatie : een Belgische-vlag-hoed en een jas van 'De grote prijs Sven Nys-1 januari-Baal'.
-Er zijn dus wel degelijk Vlamingen die naar alle crossen, waar dan ook, gaan.
-Italianen vertalen alles : Sven Nys wordt vertaald als 'Zzven Nies'.
-Italianen kennen Nys : als hij een gat van 5 meter kan slaan, roepen ze luid : "Avanti Zzven".
-Verder zijn ze bijzonder trots en blij met de prestatie van hun landgenoten, ver in de achtergrond.
-Er zijn geen hamburger- en frietkramen, alleen een peperduur broodjeskraam. Een broodjeskraam!!!
-Er zijn geen biertenten.
-Gebrek aan randanimatie heeft blijkbaar een gunstig effect op de organisatiekosten. Je hoeft hier namelijk op een Wereldbekercross geen inkom te betalen. Gratis, veur niet!
Enkele opvallende verschillen met cyclocross in België:
-Er is heel weinig volk. Men moet dus niet twee uur op voorhand een plaats inpalmen en men kan tijdens de wedstrijd rustig van 't ene eind van 't parcours naar 't andere eind wandelen. Het is zelfs mogelijk om de finish te zien.
-De helft van het volk spreekt allerlei Vlaamse dialecten en staat in het veld.
-De andere helft van het volk spreekt Italiaans en staat vooral aan de finishlijn. Begrijpe wie kan!
-De Vlamingen dragen in het buitenland van die grappige Belgische-vlag-hoeden. Grappige combinatie : een Belgische-vlag-hoed en een jas van 'De grote prijs Sven Nys-1 januari-Baal'.
-Er zijn dus wel degelijk Vlamingen die naar alle crossen, waar dan ook, gaan.
-Italianen vertalen alles : Sven Nys wordt vertaald als 'Zzven Nies'.
-Italianen kennen Nys : als hij een gat van 5 meter kan slaan, roepen ze luid : "Avanti Zzven".
-Verder zijn ze bijzonder trots en blij met de prestatie van hun landgenoten, ver in de achtergrond.
-Er zijn geen hamburger- en frietkramen, alleen een peperduur broodjeskraam. Een broodjeskraam!!!
-Er zijn geen biertenten.
-Gebrek aan randanimatie heeft blijkbaar een gunstig effect op de organisatiekosten. Je hoeft hier namelijk op een Wereldbekercross geen inkom te betalen. Gratis, veur niet!
vrijdag 23 januari 2009
Een literaire tip
Italië, land van paradoxen. Italië's populaire cultuur beschikt over de grootste wansmaak : Eros Ramazotti!, Laura Pausini!, tv-programma's met vrouwen met pluimen in hun gat!, tv-presentatoren met de naam 'Mike Buongiorno' (echt waar!)!, zomerfilms waarin oude venten met rondborstige dames op cruise gaan!, voetbal op tv waarbij je niets van de match ziet maar enkel een tafel met wenende of uitgelaten commentatoren!, ...
En tegelijk beschikt Italië over cultuur met een grote C. Cinema, bijvoorbeeld (de zomerfilms even buiten beschouwing gelaten), is zeer genietbaar. En de literatuur is bijzonder divers en bijwijlen magistraal.
In dat verband, raad ik graag Italo Calvino aan. Voor diegenen die Italiaans aan het leren zijn en eens een echt stuk Italiaanse literatuur willen lezen, kan ik 'Fiabe Italiane' (Italiaanse fabels) aanbevelen : een collectie door Calvino bewerkte fabels en sagen. Blijkbaar niet in het Nederlands verkrijgbaar, maar zeer makkelijk leesbaar in het Italiaans. Zijn ander werk valt ook wel te verteren, maar is woordenschatgewijs een pak moeilijker. Voor diegenen die zich er toch aan willen wagen, 'Le Cosmicomiche' is een prachtige mix van surrealisme en wetenschap.
En tegelijk beschikt Italië over cultuur met een grote C. Cinema, bijvoorbeeld (de zomerfilms even buiten beschouwing gelaten), is zeer genietbaar. En de literatuur is bijzonder divers en bijwijlen magistraal.
In dat verband, raad ik graag Italo Calvino aan. Voor diegenen die Italiaans aan het leren zijn en eens een echt stuk Italiaanse literatuur willen lezen, kan ik 'Fiabe Italiane' (Italiaanse fabels) aanbevelen : een collectie door Calvino bewerkte fabels en sagen. Blijkbaar niet in het Nederlands verkrijgbaar, maar zeer makkelijk leesbaar in het Italiaans. Zijn ander werk valt ook wel te verteren, maar is woordenschatgewijs een pak moeilijker. Voor diegenen die zich er toch aan willen wagen, 'Le Cosmicomiche' is een prachtige mix van surrealisme en wetenschap.
maandag 19 januari 2009
Fotoke
Ik heb een sterk vermoeden dat dit de berg Rocciamelone is. Da's een van de bekendere bergen rond Turijn. Het is de hoogste top in de Val di Susa.
De foto is genomen vanop de top van Monte Colomion. Die bevindt zich in Bardonecchia (anderhalf uur per trein van Turijn) en is uitstekend bereikbaar mits men bereid is twee latten onder zijn voeten te binden en vervolgens via een pannenkoekenlift naar boven te gaan. En dan naar beneden sjezen uiteraard. Skiën : een berg opgaan om die vervolgens weer af te suizen. Het is nog belachelijker en idioter dan met een balletje rondlopen om dat vervolgens zo ver mogelijk weg te sjotten. Maar plezant, plezant dat dat is, dat skiën, ge hebt daar geen idee van :-).
De foto is genomen vanop de top van Monte Colomion. Die bevindt zich in Bardonecchia (anderhalf uur per trein van Turijn) en is uitstekend bereikbaar mits men bereid is twee latten onder zijn voeten te binden en vervolgens via een pannenkoekenlift naar boven te gaan. En dan naar beneden sjezen uiteraard. Skiën : een berg opgaan om die vervolgens weer af te suizen. Het is nog belachelijker en idioter dan met een balletje rondlopen om dat vervolgens zo ver mogelijk weg te sjotten. Maar plezant, plezant dat dat is, dat skiën, ge hebt daar geen idee van :-).
IYA 2009
Dit jaar is door Unesco uitgeroepen tot 'International year of astronomy'. Het is immers 400 jaar geleden dat Galilei in de heuvels van Arcetri (bij Firenze) zijn zelfgebouwde telescopen naar de hemel richtte. Een kleine link vind je hier. Hier vind je de officiële Belgische IYA2009 site. En hier is de wereldwijde IYA2009 site te vinden.
maandag 12 januari 2009
Foto's
Bon, nu ik een deftige camera heb, is het ook tijd om een Flickr-pagina aan te maken. Dat hoort blijkbaar zo, net zoals Facebook ook bij de huidige tijden hoort, blijkbaar. Op de Flickr-pagina komen hoofdzakelijk alleen maar 'onpersoonlijke' dingen terecht. Foto's met gebouwen, bomen, bergen, heuvels en dergelijke dus. Geen foto's van personen, zatlapperij enzoverder. Praaivussie en 't ienternet, het is immers een vreemde combinatie. Ik zal wel proberen om er op gezette tijden een foto te posten.
Er staan al drie foto's op, woehoe. Foto's die ik zaterdag genomen heb op de eerste zonnige dag, sinds een halve week. De sneeuwval is weg, de sneeuw ligt er nog, 's nachts is het bitterkoud, overdag licht dooiend, maar het zal toch nog een halve week duren tegen dat het laatste vlokje sneeuw gesmolten is, denk ik. Maar wel heel schoon.
Er staan al drie foto's op, woehoe. Foto's die ik zaterdag genomen heb op de eerste zonnige dag, sinds een halve week. De sneeuwval is weg, de sneeuw ligt er nog, 's nachts is het bitterkoud, overdag licht dooiend, maar het zal toch nog een halve week duren tegen dat het laatste vlokje sneeuw gesmolten is, denk ik. Maar wel heel schoon.
donderdag 8 januari 2009
woensdag 7 januari 2009
't Is kalm in Torino.
De auto's hebben hier nog nooit zo traag gereden. De reden? Zoveel sneeuw dat strooien niet meer helpt. Er ligt een twintig- tot dertigtal centimeter. Toen ik vanmorgen door het raam keek, dacht ik even dat ik in Canada zat ofzo... Toch merkwaardig hoe sneeuw zelfs de lelijkste gebouwen mooi kan maken.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
