Hij leeft!!!

Er zijn van die hardnekkige geruchten in de wereld, die, sinds hun ontstaan, er altijd zullen zijn. Zo zijn de maanlandingen niet echt gebeurd en weet ook iedereen dat Elvis nog leeft. Laat mij daar vandaag een gerucht aan toevoegen : Marco Pantani leeft nog! Hij is niet dood, maar leeft vandaag in Piëmonte en gaat in de week-ends geregeld stappen met de Club Alpino Italiano. Ter bewijze daarvan :



Op deze foto's is hij duidelijk te herkennen. Let op de kerel met zwart petje, 'New York' t-shirt en meest belachelijke sokken. Hij is nog altijd dezelfde clown als in zijn grote fietsdagen. Het potske dient om zijn kale hoofd te verbergen, zijn geitensik is iets langer geworden, maar het is volgens mij wel degelijk Pantani. De belachelijke sokken dienen overduidelijk om te verbergen dat hij uit nostalgie nog altijd zijn benen scheert. Verdorie, ik heb hem niet om een handtekening gevraagd. Da's al de tweede keer : in Santiago hebben we Commesso zijn handtekening ook niet kunnen vastkrijgen.

Foto's!

Nieuwe foto's van bergen. Ditmaal niet vanuit Turijn, maar vanop de boerenbuiten. Ha, de gezonde lucht. Voor de kaartliefhebbers : de foto's zijn genomen ergens tussen Agliè en Scarmagno. Torinesi zijn trots op hun bergen en gaan er graag van genieten. Daartoe hebben ze de CAI (Club Alpino Italiano) opgericht, die geregeld excursies of wandeltochten richting boerenbuiten en gebergte organiseren. Onder de kundige leiding van een baardige geitenwollensokker kun je dus aan een zacht prijsje een dag hossen door de Piëmontese bossen. En die liggen er in deze tijd van het jaar bijzonder bekoorlijk bij. De geitenwollensokker luistert overigens naar de typisch Italiaanse naam Walter.

De liefhebber van het betere varken mag hier zijn geweer meepakken en op everzwijnen knallen.

Gelieve uw scherm 90° te draaien.


Panoramafoto. Ergens tussen die bergen moet een van de Turijnse valleien liggen, de Val di Susa. Die begint in Turijn en loopt door tot de skioorden van Bardonecchia en Sestrière.

Ha! De herfst en zijn kleurenpracht. (Gelieve uw scherm 90° te draaien.)

Deze foto dient om het begrip 'smog' te illustreren. Ergens onder dat gore misttapijt moet Torino liggen. Op de achtergrond is de top van Monte Monviso te zien. De top is net hoog genoeg om boven het misttapijt uit te torenen.


Dit stuk berg is ooit door een hitsige Italiaan "De liggende dame" genoemd.

La mia giornata

In het kader van de Italiaanse les, moesten we onze dag beschrijven, in ongeveer 10 lijnen. Een oefening op reflexieve werkwoorden. Het gevolg is volgend pareltje aan het Italiaanse literatuurfirmament :

Di solito, mi sveglio alle sette e mezza e mi alzo alle otto. Mi lavo e lavo i denti. Anche mi faccio la barba e mi pettino. Cammino circa quindici minuti all' università. Quando sono arrivato, prendo un cappuccino. Poi, spedisco un e-mail e guardo chi sono i nuovi sviluppi nel mondo della fisica teorica die alte energie. Allora, leggo un articolo o faccio qualche calcolo. Dopo due ore, mi stanco un poco e allora, prendo un caffè. All' una, andiamo con i collegi in un bar per pranzare. Dopo il pranzo, prendiamo anche un caffè. Poi, lavoro fino alle sette. Alle sette, vado alla casa e preparo qualcosa di mangiare. Dopo la cena, mi diverti un po, leggo un libro e mi addormento verso le undici.

Ongetwijfeld voorbestemd om een klassieker te worden, waar generaties Italiaanse bambini mee zullen opgroeien. Vergelijkbaar met de klassieke tekst 'Jan met de pet en de vis', waar we allemaal mee hebben leren lezen...

Smog

... is een probleem waar ze hier nogal wat last van hebben. Vooral veroorzaakt door overmatig gebruik van door FIAT geproduceerde statussymbolen. Niet dat ze er last van schijnen te hebben, of toch niet genoeg in elk geval om hun statussymbool aan de kant te laten als ze naar de bakker gaan. De smog is zo erg dat je er de bergen vaak niet of heel slecht door ziet. Eigenlijk zou dat alleen het geval mogen zijn bij regenweer of natuurlijke mist. Dit week-end was er iets minder smog en dat leidt tot volgende foto's.


De olijke knakker op de volgende twee foto's is zowat de lievelingsberg van de Torinesi. Hij heet 'Monte Monviso', hij is 3841 m hoog en op de flanken van de Monviso ontspringt de Po-rivier. Aangezien hij toch wat verder van Turijn ligt dan de bergen op de andere foto's, is hij het voornaamste slachtoffer van de smog.

Eten

Tijd om het eens te hebben over de eettijdstippen van de gemiddelde Italiaan. Dat valt in een woord samen te vatten : sempre. Eigenlijk eten ze hier gans de dag door. Vandaar : nog wat Italiaans voor survivors.

-la colazione : het ontbijt,
-lo spuntino : een soort van brunch (broodje of yoghurtje),
-il pranzo : het middagmaal, de belangrijkste maaltijd van de dag,
-la merenda : het vieruurtje (een koffie met zoetigheid in een bar),
-la cena : het avondeten.

Da's voor een doordeweekse dag, op vrijdagen en in het weekend komen daar nog bij:

-l'aperitivo : straks meer hierover,
-lo spuntino di mezzanotte : om middernacht nog rap efkens een spaghetti met look, olie en paprika naar binnen spelen.

L'aperitivo is een typisch Turijnse gewoonte. Het vindt plaats tussen la merenda en la cena, in de praktijk vanaf 19.30u. Je kunt er alle dagen van profiteren, maar de meeste Torinesi aperitieven alleen op vrijdagavond en in het week-end. Zoals je misschien kon raden gaat het hier om een aperitief. De kostprijs is ongeveer 5 euro en omvat een drank naar keuze. Naar keuze betekent echt naar keuze, je mag dus gelijk wat op de kaart staat kiezen. L'aperitivo omvat echter ook een uitgebreid buffet, waar à volonté van mag genomen worden. Meestal worden eerst dingen als koude pasta, couscous, slaatjes, kazen, salami's, olijven,... uitgestald. Later op de avond (zo vanaf 20.30u) komen ook warme dingen als stukken pizza, gnocchi, ... aan bod. Voor 5 euro heb je dus deftig gegeten en iets gedronken wat op zich al 5 euro waard kan zijn. Vroeger dronk men meestal vermout (Martini en Cinzano), tegenwoordig gaat het vaak om cocktails of Piëmontese wijnen, die overigens zeer goed zijn. Iedereen die ooit eens in Torino komt moet zeker eens 's avonds een bar binnenstappen om een aperitivo te nemen. Nadien heeft een normale mens geen nood meer aan la cena, tenzij je uiteraard Italiaan bent, dan moet je uiteraard nog eten, zoals de rest van de dag.

Effen tussendoor

Met dank aan Hans voor de reactie bij vorige post. Dit berichtje gewoon effen tussendoor om te laten weten dat deze blog mag gebruikt worden om mij op de hoogte te stellen van alles wat reilt en zeilt in het veldritwereldje. Er zijn wel sporza.be en cyclocross.info, maar 't is toch nog niet hetzelfde als de echte wedstrijden, met interviews voor en na. Ze zijn hier nogal veldritonwetend, zelfs niets over Ruddervoorde in 'la gazetta dello sport'.

Parkeertips

Het verkeer verloopt hier al bij al nog beschaafd. Ok, er wordt wel nogal vlug en agressief getoeterd, snelheidsregels kennen ze niet zo goed en af en toe steekt iemand zijn hoofd en bovenlichaam uit het autoraam om luid te roepen en te gesticuleren naar zijn voorganger, maar je kunt hier bijvoorbeeld wel de straat oversteken zonder een bumper tegen je te krijgen. Je moet wel gewoon blindelings oversteken en niet wachten tot iemand stopt, maar kom, uiteindelijk stoppen ze wel.

Waar ze hier evenwel niet zo hoffelijk in zijn, is parkeren. Een Italiaan heeft twee statussymbolen, met name zijn GSM (voorzien van een 100-tal toebehoren) en zijn auto. Parkeren is een manier om een van je statussymbolen in de kijker te zetten en dient dan ook met de nodige creativiteit te gebeuren. Gewoon je auto in de lengte langs de stoeprand deponeren, wordt hier dan ook als een flauwiteit ervaren. Als je hem zo zet, zet hem dan op zijn minst langs ten minste 1 andere rij auto's. Nog beter, zet hem schuin tegen de stoeprand, of gewoonweg haaks op de rand. Zo valt je statussymbool tenminste goed op. Ook origineel is de, blijkbaar typisch Turijnse, 'in-het-midden-van-de-straat-en-bij-voorkeur-op-een-doorlopende-witte-lijn'-parkeerwijze. Op die manier kan je Fiat Panda bekeken worden door 2 rijen voorbijrijdende auto's. En als de straat niet breed genoeg is om 1 van de vorige parkeerwijzes te gebruiken, dan kun je je johnnybak nog altijd gedurende een tweetal dagen voor iemand zijn garagepoort dumpen. De eerste dag valt hij niet zo op, maar na een aantal dagen wordt hij gedecoreerd met een vriendelijke nota : "Klo***ak, ge staat hier al twee dagen voor mijn garagepoort." En op die manier val je toch weer een beetje op...

Ciuffo

'Ciuffo', dat is hoe mijn haarstijl hier heet. Kan volgens de lerares Italiaans gebruikt worden om een toefje slagroom op een ijsje aan te duiden, evenals om mijn prachtige voorhoofdslokken aan te duiden. Toch poëtisch dat 'toefje' en mijn haar hier hetzelfde betekenen. 'Ciuffo' : mooi toch?

Grrrrrr... Italiano

Bon, Italiaans is een verschrikkelijke taal. Erger dan Frans. Tot op heden kon ik mij behelpen met een beperkt vocabularium, maar uiteindelijk wil een mens toch wat meer, zoals een boeiend gesprek met een ragazza beginnen bijvoorbeeld. U, beste lezer, zou dat ook willen na de ragazze hier gezien te hebben, geloof me vrij. Als ze hier iets zeggen, versta ik er echter niets van. Voor diegenen die de Britse comedyserie "The fast show" kennen, vergelijk het met de sketch van 'chanel neus', de televisiezender uit een of andere Latijns-Amerikaanse bananenrepubliek. Net als het taaltje dat daarin wordt gebrabbeld, klinkt Italiaans voor mij ongelooflijk grappig, maar net als 'chanel neus' kan ik alleen maar uit de body language van de spreker afleiden wat er gezegd wordt. Voor degenen die "The fast show" niet kennen, vergelijk het met wanneer Jef Braeckevelt spreekt.

Goed, om daar iets aan te doen volg ik sinds gisteren een cursus 'Italiano per stranieri' (Italiaans voor dummies, zeg maar). Terug naar school dus. En direct herinneringen aan de lessen Frans uit het middelbaar. Net als in de lessen Frans, staat er een lerares voor je neus, die alleen maar Italiaans spreekt. Het moet gezegd, ze valt mee en spreekt vrij traag. Italiaans blijkt in traag gesproken toestand verrassend verstaanbaar, om niet te zeggen bijna volledig verstaanbaar. Spreken is echter wat anders. Er zijn regels, maar nog sterker dan in het Frans, zijn die regels eerder uitzonderingen op de uitzonderingen. Dit is nog zo'n taal waar het levensbelangrijk is om te weten of een woord mannelijk of vrouwelijk is. De algemene regel is dus : eindigend op -o is mannelijk, op -a vrouwelijk. In het meervoud wordt dat -i, respectievelijk -e. Maar dan begint het : er zijn ook woorden die in het enkelvoud eindigen op -e en in het meervoud op -i. Die kunnen echter of mannelijk of vrouwelijk zijn. Soms is dat duidelijk (padre of madre bijvoorbeeld), maar meestal dus niet. Blokken dus om te weten of je er 'uno' of 'una' moet voorzetten. Daarnaast zijn er nog een honderdtal klassen van uitzonderingen, allemaal even onlogisch. Woorden die in het enkelvoud of -io eindigen, eindigen in het meervoud bijvoorbeeld op -i in plaats van -ii. Behalve het woord 'zio' (nonkel), dat wordt toch 'zii', want 'zi' zou toch wel te kort zijn, vinden ze hier. De meest fantastische uitzondering is die van de lichaamsdelen die in het enkelvoud mannelijk zijn, maar om een of andere reden in het meervoud plots vrouwelijk worden. Een knie bijvoorbeeld is hier mannelijk, terwijl knieën dan weer vrouwelijk zijn. Een andere leuke regel is het schrijven van getallen in cijfers. Het is welbekend dat de ganse wereld 'duizend' schrijft als 1.000, met het puntje beneden dus. Niet zo hier, om een of andere duistere reden dient het puntje hier bovenaan te worden geschreven. Bij gebrek aan passend keyboard kan ik dat echter niet reproduceren.

Bon, het heeft ook voordelen, zo'n taalcursus. Je moet er namelijk naar de faculteit letteren voor. Heel schoon uitzicht daar... heel schoon. (En eigenlijk mag dat uitzicht op de faculteit wetenschappen er ook al zijn.) Helaas moet ik nu echter mijn huiswerk maken...

Niente di nuovo

Toch een saai land, Italië. De voornaamste rel van de voorbije weken was de prijsverhoging van de pasta. Pasta, die overigens nog altijd spotgoedkoop is. De regering houdt zich hier blijkbaar ook bezig met feit dat jongeren hier tot hun vijfendertigste bij hun mama blijven wonen. Op juridisch vlak was de moord op een jongedame door haar ragazzo ook wel een topper. De ragazzo is ondertussen vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs. De komkommertijd duurt hier precies wel erg lang.

Geen megaprocessen tegen moordende, racistische pubers of sjoemelende taaltechnologen dus. Ook geen neiging tot splitsen van kieskringen, bijbehorende dreigementen en de ermee gepaard gaande belangrijke vraag : "Zullen er broodjes zijn vanavond?". En bovenal : er is hier een regering aan het werk... Neeneen, op het vlak van nieuwsgaring en actualiteit kunnen de Italianen toch wel wat leren van de Belgen. Hoe zit het daar trouwens met die regering?

Italiaans voor survivors

Voor degenen die van plan zijn ooit naar Italië te komen, hier alvast een aantal woorden en zinnen die nuttig kunnen zijn.

- tessera : Happy Days kaart
- busta : iets om dingen in te steken (zakje, envelop,...)
- sacchetto : zie vorige
- piselli : erwten
- fagioli : bonen
- verdura : groente
- patatine : patatten
- pesce : vis
- carne : vlees
- bere : drinken
- mangiare : eten
- cambiare : wisselen, veranderen
- indirizzo : adres
- conto : rekening, ook te gebruiken als bankrekening, die dient geopend te worden door een lokale Jean De Pesser
- ragazzo : woord waarmee jeugdige manspersoon wordt aangeduid (meervoud : ragazzi)
- ragazza : aangename verschijning die hier in overvloed rondloopt (meervoud : ragazze)
- Ciao bella : belangrijke frase die door ragazzi dient te worden uitgesproken in aanwezigheid van ragazze, voornamelijk om hun ragazzoheid te benadrukken
- Commesso : verkoper, tevens naam van een grappige Italiaanse wielrenner
- Di per di : keten van kleine supermarktjes, waarvan in ongeveer elke straat een filiaal aanwezig is
- Bar : hoeksteen van de Italiaanse samenleving. Ontmoetingsplaats waar men 100 varianten op koffie kan drinken, alcoholische en niet-alcoholische dranken kan nuttigen en 's middags voor weinig geld een deftige warme maaltijd (pesce of carne met verdura en patatine) kan verkrijgen. Wordt uitgebaat door gemiddeld een man en twee vrouwen. De vrouwen scheppen eten op, bedienen, wassen af, brengen drank en ruimen af, terwijl de man aan het espressomachien staat, op vraag van de vrouwen een koffie maakt en het geld ontvangt. De man gaat ook vaak naar buiten en maakt wat grapjes met de klanten. Vermoedelijk is een bar ook een spiegel van het doorsnee Italiaanse gezin.
- fiammingo : Vlaams, taal die hier als bijzonder grappig en vooral onbegrijpelijk wordt ervaren. Ik weet niet goed of er een verschil is met 'olandese'. Wel vreemd dat ik alleen nog maar 'fiammingo' heb gehoord en nog nooit 'olandese'.
- francese : Frans, taal van een bevolking die leeft op 100 km van Torino en die hier nergens wordt gesproken, behalve op de mega-markt van Porta Pallazzo, waar veel Fransen op afkomen.
- inglese : Engels, wereldtaal. De kaart van de gebieden in de wereld waar Engels wordt gesproken vertoont evenwel een blinde vlek in de vorm van de Italiaanse laars.

De collega's op zijn Italiaans

Hier wordt de edele kunst der bureaucratie nog echt tot in alle details beoefend en verfijnd. Bij voorkeur dient aan de uitoefening van die bureaucratie een jaren '70 à 80-tintje te hangen. Denk aan de nostalgie die uitgeademd wordt door de klassieke tv-serie 'De collega's.

Vooraleer je hier iets kunt doen (appartement huren, loon ontvangen,...) moet je hier een magisch nummer vastkrijgen : de Codice Fiscale. Echt moeilijk is dat niet. Je moet ervoor naar een belastingskantoor gaan, je identiteitskaart tonen aan een besnorde manspersoon die je een formulier geeft, een minuut lang onbegrijpelijk Italiaans brabbelt, luid 'Codice Fiscale' roept en vervolgens wijst naar een wachtzaal. Na een halfuur het formulier proberen te ontcijferen en te wachten, kun je dan naar een andere kerel gaan, die je aan de Codice Fiscale helpt. Bij het zien van een Belgisch paspoort, word je zelfs vriendelijk in het Frans geholpen (Belgen hebben ze blijkbaar overal graag). Overigens ziet iedereen je hier aan voor Erasmusstudent aan de Politecnico di Torino. Uitleggen dat ik geen Erasmusstudent ben, heb ik ondertussen al opgegeven.

Vervolgens kun je een rekening openen. Aangezien 'Banca di Sicilia' mij nogal riskant leek, heb ik maar voor 'Banca di Roma' gekozen, ook al omdat ze adverteren met het feit dat je niet al te veel formulieren moet meepakken om een rekening te openen. Op het eerste zicht zien de kantoren er hypermodern uit. Je moet binnen via een antiterrorismesluis, waar je gescreend wordt op bommen, geweren en gsm's. Na het achterlaten van voornoemde voorwerpen in een kluis, kun je de bank ook daadwerkelijk betreden. Waar de bank van buitenuit een hoog anno-2007-gehalte lijkt te hebben, is dit van binnen echter niet zo. Het ziet er precies zo uit als het kantoor van de Collega's in bovengenoemde serie. Het personeel lijkt overigens verdacht op Verastenhoven, De Pesser, Van Hie, Jomme Dockx en Madame Mireille. Gewerkt wordt er pas als het echt nodig is. Als je binnenkomt zitten ze dus allen vrolijk te kletsen, tot iemand 'Ha bisogno' vraagt en je na het zeggen van 'si' bediend wordt door iemand. Als je vervolgens 'sono straniero; non parlo Italiano' zegt, kijken ze bedenkelijk naar elkaar en wordt een strootje getrokken om te bepalen wie het best Frans spreekt en wie dus tijdelijk Baconfoy mag spelen.

Dik tegen zijn goesting begint Jean De Pesser (het strootje heeft beslist dat Baconfoy = Jean De Pesser) te werken. Dit kantoor is echter uitgerust met computers, niet echt het favoriete toestel van De Pesser. Ongetwijfeld zijn deze machines voor hem aanleiding geweest om al ettelijke keren te staken. Overigens zijn de computers van Banca di Roma van het soort dat in België met Spullenhulp wordt meegegeven, in de hoop dat ze in de derde wereld nog van nut kunnen zijn. Alleen met een computer werken kan Jean niet, dus moet hij constant de hulp van zijn maat Corrado Van Hie inroepen om er na een half uur toch in te slagen de vijf velden op zijn scherm in te vullen. Een half uur draaien is echter nogal veel voor zo'n computer, dus crasht die uiteraard. Gelukkig is er een vriendelijke klant om Jean de bekende truc 'Control-Alt-Cancel' (zo heet dat hier) aan te leren, zodat Jean na een kwartier tegen het scherm kloppen de procedure toch kan verder zetten. Die procedure bestaat uit het nemen van heel veel kopies van de benodigde documenten, en vervolgens een hoop formulieren af te printen. Die formulieren worden in tweevoud afgedrukt, in twee stapeltjes vastgeniet en elke pagina van zo'n geniet stapeltje moet worden getekend. Dat tekenen alleen al duurt ongeveer een half uur. Vervolgens probeert Jean uit te leggen dat er een kleine storting op de nieuwe rekening dient te gebeuren. Zijn vlekkeloos Franse uitleg lijkt verdacht op Italiaans, maar goed : 'ho capito'. Dat is het dan, na een tweetal uur in vroeger tijden te hebben doorgebracht, mag je terug de tijdmachine in op weg naar 2007, terwijl achter je Jean een grote 'oef' slaakt en zijn avontuur van de dag vrolijk begint uit te leggen aan Madame Mireille en Jomme Dockx, die Jean er uiteraard op wijst dat zijn Adelbert toch o zo handig is met computers.

Bergen

't Was vanochtend helder weer, dus was er een mooi zicht op de Alpen. Er ligt nog niet echt veel sneeuw in deze tijd van het jaar.

Zondagnacht was 't hier overigens nogal onrustig. Rond 22.30u was er nogal veel lawaai en cirkelden nogal veel helikopters boven de stad. Bleek dat er juist een risicomatch in de serie A was afgelopen. 't Was Juventus Torino tegen ... Torino FC. Het Italiaanse equivalent van Cercle Brugge-Club Brugge dus. Met dat verschil dat er hier dan relletjes ontstaan en een dertigtal mensen worden opgepakt. Voor de geïnteresseerden : Juventus heeft gewonnen met 0-1 (een goal van Trézeguet in de 93e minuut). Juventus staat nu tweede in de stand op 1 punt van Inter.

Oef...

... er is beschaving in dit land.

En dit is wat je er van krijgt : Arturo, de dikke kater.