Elke keer...

... als ik naar België terugkeer, is er een crisis aan de gang. Bankencrisissen, communautaire crisissen, politieke crisissen : ze wachten allemaal netjes tot ik terugkeer naar België. Ik zie hier een patroon in :-). Maar mannen, laat die regering a.u.b. niet vallen. Anders moet ik volgend jaar twee keer geld spenderen aan een vlucht enkel en alleen om te gaan stemmen. Mijn koopkracht! Denkt er daar dan niemand aan mijn koopkracht?!?

Italianen zijn woessies.

Slecht weer in Italië. Het regent een beetje, niet zo erg als wat er gemiddeld in België op een normale novemberdag naar beneden valt. 't Is ongeveer 5 à 6 graden overdag in Turijn. En wat ziet een mens? Sommigen lopen hier rond in ski-outfit. In ski-outfit! Ok, het is fris, niet bepaald weer om in korte broek of t-shirt rond te lopen. Maar ski-outfit?!? Toch een beetje overdreven. En 't ziet er compleet idioot uit, zo'n ski-outfit, met jaren '90 kleuren (paars en fluo-geel!), in een stad. 't Zijn woessies, die Italianen.

Toen ik zaterdag ging fietsen (het motregende een beetje) werd ik dan ook nogal verbaasd achternagekeken. Bij terugkomst werd ik overigens begroet door een als kerstman verklede snotaap met de woorden : "Ciao Pantani, Buon Natale." Het was een truc om indruk te maken op zijn kerstvrouw. Het werkte overigens, hij kreeg zijn kerstvrouw hard aan het lachen... En toch vind ik dat ik er in mijn wieleroutfit duizend keer minder belachelijk uitzag dan al die anderen in hun skipakken...

Een leuke discussie

Op de trein zondagavond van Bologna naar Torino was het weer zover : een oud vrouwtje begon spontaan tegen ons te babbelen. Je moet het hen nageven, de mensen hier kunnen behoorlijk extravert zijn. Niets op tegen : niets is gezelliger dan babbelen met oudere Italianen en de tijd gaat wat rapper voorbij. Het leverde een bijwijlen hilarische discussie op. Vooreerst was ze een grote fan van theoretische fysici ("bijzonder creatieve mensen"), de eerste keer dat ik een dergelijke reactie tegenkom. Vervolgens werd elke Belgische man beledigd met volgende frase : "Ik ken nog een andere Belg en die heeft precies dezelfde verwarde haarstijl als jij. Het zal wel iets Belgisch zijn." (Stijn, je kent toevallig geen oud Italiaans madammeke?)

Maar de echte hilariteit begon toen ze zei : "Italië is een mooi land, maar onze eerste minister is niet bepaald van de beste." Hilarisch, want op dat moment begonnen nog andere mensen zich in de discussie te mengen. Bepaalden onder hen waren diplomatisch en zeiden : "In Italië praat je beter niet over twee dingen : politiek en voetbal. De meningsverschillen zijn niet te overzien." Een ander was echter nogal pro-Berlusconi en begon aan het madammeke te vragen : "Wat hebt u toch tegen Berlusconi als premier?". Het begin van een nogal pittig debat, dat, toegegeven, op elk moment bijzonder hoffelijk bleef. Zelden zo'n hoffelijke politieke discussie meegemaakt.

Het madammeke was van Milaan en reageerde op bijzonder typische manier op het feit dat wij in Torino woonden : "Torino, mooie stad, alleen jammer dat de Turijners zo'n halvegaren zijn." De regionale reflexen hier nemen vaak echt grappige vormen aan. Turijners en Milanezen : het is water en vuur. Aangezien de rest van het gezelschap ook uit Milaan kwam, waren ze het uiteraard volmondig eens met voorgaande uitspraak.

Het echte Italië, je leert het pas kennen als je begrijpt wat mensen zeggen en als je tegen hen kunt babbelen.

Trenitalia, altijd een beetje reizen.

De trein pakken in Italië doet een mens met heimwee terug verlangen naar de NMBS. De NMBS is duizend keer zo goed als Trenitalia. Vertragingen in België? Waar klagen jullie over, over die vijf minuutjes dat de trein eens per maand te laat is?

Neen dan, hier kom je echte dolle pret tegen : vertragingen van twee uur en meer, om de haverklap stakingen. Ongeveer elke keer dat ik hier de trein genomen heb, was er wel iets dat fout liep. Het beste staaltje ben ik afgelopen vrijdagavond tegengekomen. Om naar Bologna te gaan, moesten we een regionale trein nemen. Dat zijn de vuilste, volste, luidruchtigste, heetste en vochtigste treinstellen die je hier kunt tegenkomen. Niet meteen een plezier, maar soit, een iPod helpt al veel om niet te moeten horen hoe een volledig treinstel zit te bellen naar 'la mamma' wat ze van plan zijn om 's avonds te eten.

Alles ging goed, tot ergens halfweg de trein zijn gewone stop nam in een klein stationnetje, ergens op de Po-vlakte. De trein staat stil gedurende vijf minuten (geen argwaan), gedurende tien minuten (hmm, duurt wel een beetje lang), vijftien minuten (grrr), twintig minuten... Waarop stilaan de trein begint te ontvolken. Na een halfuur toch maar eens aan een aantal mensen gevraagd of ze wisten wat er aan de hand was. Niemand die van iets weet, want er was niets gezegd over de intercom. Tot iemand binnenkomt die in het station was gaan vragen wat er aan de hand was : "il treno è soppresso". Vrij vertaald : de machinist had goesting om hier te stoppen en niet meer verder te gaan.

Bon, dan maar naar de caffetaria om te wachten op een andere trein een uur later. Tot we plots weer iedereen onze eerste trein zagen opstappen. Vreemd, want wederom was er niets omgeroepen. We hebben maar hetzelfde gedaan en wat bleek... de trein was niet langer 'soppresso'. Ik vermoed dat de machinist gewoon wat tijd nodig had om wat sigaretten te roken en naar 'la mamma' te bellen wat hij van plan was om 's avonds te eten.

Die vertragingen, daar geraakt een mens gewoon aan. Maar dat er niets wordt omgeroepen, geen greintje informatie wordt verschaft, doet de goesting om een Italiaanse krachtterm te uiten toch wel fel toenemen.

Een leuk lied

Ik heb eindelijk een Italiaans musicus/zanger gevonden die ik goed vind : Paolo Conte, door sommigen de Italiaanse Tom Waits genoemd. Behoorlijk foute vergelijking aangezien alleen Conte's stem wel wat van die van Waits weg heeft. Conte is echter eerder een jazz-man. Enfin, hij slaagt erin goede teksten te schrijven, die het poëtische karakter van de lingua italiana ten volle naar voren brengen. En hij verpest het intimistische karakter van zijn teksten niet door plots in hevige tranen en pathos uit te barsten, zoals hier meestal wel het geval is.

En, hij heeft een lied geschreven ten behoeve van elke wielerliefhebber die naar de koers wil kijken, maar wiens vrouw begint te zagen : Bartali. De tekst luidt als volgt:
Farà piacere un bel mazzo di rose e anche il rumore che fa il cellophane ma una birra fa gola di più in questo giorno appiccicoso di caucciù. Sono seduto in cima a un paracarro e sto pensando agli affari miei tra una moto e l'altra c'è un silenzio
che descriverti non saprei. Oh, quanta strada nei miei sandali quanta ne avrà fatta Bartali quel naso triste come una salita quegli occhi allegri da italiano in gita e i Francesi ci rispettano che le balle ancora gli girano e tu mi fai - dobbiamo andare al cine - e vai al cine, vacci tu. - è tutto un complesso di cose che fa si che io mi fermi qui le donne a volte si sono scontrose o forse han voglia di far la pipì. E tramonta questo giorno in arancione e si gonfia di ricordi che non sai mi piace restar qui sullo stradone impolverato, se tu vuoi andare, vai... e vai che il sto qui e aspetto Bartali scalpitando sui miei sandali da quella curva spunterà quel naso triste da Italiano allegro tra i Francesi che si incazzano e i giornali che svolazzano C'è un po' di vento, abbaia la campagna e c'è una luna in fondo al blu... Tra i francesi che si incazzano e i giornali che svolazzano e tu mi fai - dobbiamo andare al cine - e vai al cine, vacci tu! -

Ik zal het niet vertalen, maar suggereer translate.google.com, alwaar een behoorlijk hilarische vertaling kan worden geproduceerd. Met veel fantasie kun je daar wel een redelijk goede vertaling uitpuren. En voor de wielerbarbaren : hier vind je iets over Bartali.

En nu ga ik mij klaarmaken voor een lang week-end, maandag is hier immers een vrije dag en vieren we allen dat Maria ongeveer 2008 jaar geleden onbevlekt ontving. Een goede gelegenheid om eens een bezoek te brengen aan Italië's culinaire hoofdstad : Bologna.