Men mag met mij veel doen, zo rap zal ik niet kwaad worden. Men mag mijn bord wegpakken als ik nog niet klaar ben met eten, boos word ik niet. Men mag als oud vrouwmens pertinent weigeren om uit de weg te gaan op een voetpad van 3 meter breed, ik zal hoogstens eens licht geïrriteerd zuchten. Men mag met gierende banden het zebrapad overrijden als ik ook al aan 't oversteken ben, ik zal de bestuurder geen woeste 'vaffanculo' toeschreeuwen.
MAAR WAT MEN NIET MAG DOEN, DAT IS MIJN VELO PIKKEN, GDVRDMM. Want jawel, na een namiddag in de Decathlon te hebben gespendeerd om een nieuwe koersbroek te kopen, heb ik gemerkt dat mijn velo niet meer op de binnenplaats van Via Massena 63 staat. En daar stond hij wel voor ik naar België ben teruggekeerd.
Mijn trots, mijn stalen ros, mijn Bottecchia Alta Velocita is dus rubata, geschoept, gepikt, gestolen, verschwunden. En dat is toch vrij straf, want op die binnenplaats, daar geraak je toch alleen maar als je de sleutels hebt. Enige manier die ik kan bedenken is merken dat iemand de voordeur niet goed heeft gesloten, geniepig binnensluipen en hopen dat niemand je opmerkt, naar de binnenplaats gaan, fiets opheffen (ze was gesloten!) en er dan terug geniepig mee naar buiten gaan. En er vervolgens door de straten van Turijn mee rondlopen op je schouder.
Mja, er stonden nog fietsen op de binnenplaats. Die staan er nu nog altijd. Maar goed, dat zijn oude wrakken en mijn Bottecchia Alta Velocita was dat natuurlijk niet. De levensduur van een nieuwe fiets is hier blijkbaar niet zo lang.
Ondertussen staat hier op elke hoek van de straat een politieagent, een soldaat of een andere pipo met een geweer in zijn pollen. Want ja, de burger moet zich veilig voelen, aldus die kerel die zich hier minister van Binnenlandse Zaken mag noemen. Ondertussen hebben ze hier ondertussen ook al elke illegaal het land uitgekickt. Want ja, de burger moet zich veilig voelen.
Veiligheid, mijn plek waar het zonlicht niet aan kan, ja.
1 opmerking:
Wat een zonde! Een terechte boosheid.
Een reactie posten