Tour-isme : deel III - het verslag

Een multi-cultureel gezelschap op weg naar het grote Tourfeest : een Colombiaan, een Chileen, een Canadees en een Belg (mezelf dus). In België heb ik de Tour wel al een paar keer zien passeren, maar dat waren altijd vlakke ritten. Ik was dus wel benieuwd om eens een echte bergrit mee te maken. De verwachting was dat ze op een col niet in twee seconden voorbijgezoefd zijn. Die verwachting is uitgekomen :-).

Enfin, bovengenoemd multi-cultureel gezelschap heeft de trein genomen naar Mondovi. Daar de Colombiaan, de Chileen, de Canadees en de Belg allen van het mannelijke geslacht waren, heeft de Colombiaan zijn charmes gebruikt om het gezelschap in Mondovi wat aan te vullen met Amerikaanse chicks :-). Wel, ze moesten ons volgen eigenlijk, want eenmaal in Mondovi aangekomen, bleek er geen enkele mogelijkheid te zijn om aan de voet van de klim (op een tiental kilometer van Mondovi) te geraken. Een tour-etappe eindigt vlakbij, maar dat er wel eens veel toeristen zouden zijn die dat willen meemaken, dat hadden die Italianen niet begrepen. Italiaans organisatietalent, ik zou er tientallen posts over kunnen volleuteren :-). En er waren veel toeristen. Naast de Amerikaanse chicks, werden we nog gevolgd door twee Denen en een Italiaan. Er waren ook Hollanders, maar die zijn we vakkundig kwijt gespeeld. Amerikaanse chicks en Denen in paniek : stranden op tien kilometer van de voet van de klim, hoe stom kan een dag verpest worden.

Gelukkig zijn we hier al lang genoeg om te weten wat men dan dient te doen. Italiaans babbelen, grote en weidse gebaren maken en jawel, het werkte, een goede mens heeft ons een taxi naar Frabosa Sottana weten te versieren, aan de voet van de klim. Verder mochten we niet, want de Italiaanse politie liet geen niet-geautoriseerde auto's meer naar boven. Ze deden hun werk goed (op dat moment toch). Goed, te voet naar boven gewandeld. De berg stond vol, veel Italiaanse campers, veel Hollanders, Belgen, Aussies, Nieuw-Zeelanders en zelfs Tsjechen. Gezellig wel, iedereen aan de barbecue. Gestrand op 350 meter van de top, maar zo erg was dat niet. We stonden juist in een bocht en hadden schoon zicht. Anderhalf uur degoutante reclame later kwam het lawaai der helikopters en supporters dichterbij en daar waren de vier vroege vluchters, gevolgd door de grotere mannen. Na ongeveer een half uur passeerde de tweede bus. En dan...

... en dan een sterk staaltje Italiaans organisatietalent. Al dat volk springt over de dranghekkens en rusht richting finish. De weg liep vol en er moesten nog renners toekomen. Onder andere onze eigenste Christophe Brandt (Vansevenant was al veilig toegekomen :-)). Mja, hij heeft het toch gehaald, maar ik begrijp toch niet hoe. De carabinieri deden dit keer hun werk niet goed en stonden erbij en keken ernaar. Of ze waren aan 't gsm'en. Het is zo dat de niet-kopmannen de berg terug moesten afrijden en ook voor hen was het niet plezant. McEwen's gezicht stond op storm en ik kon volgende conversatie tussen Vansevenant en Hoste afluisteren:
- Vansevenant : "Wat voor een kl*teboel is me dat hier?"
- Hoste : "Jajong, wa wilt ge? Da's ier Italië, he."
Een betere samenvatting kan ik niet geven. Cunego vond het wel plezant, hij stond rustig tussen het "Damiano, Damiano"-schreeuwende volk te laveren en te glimlachen en te wuiven. Mja, hij zal het wel gewoon zijn zeker.

Enfin, nadat de grote massa al vertrokken was, zijn we terug naar beneden gelopen. Letterlijk. De tour-karavaan vond het een vreemd zicht : een multi-cultureel gezelschap met Amerikaanse chicks 11 km naar beneden spurtend. Maar ze waren fan van ons en wuifden ons vrolijk na. En ja, we zijn zelfs thuisgeraakt in Torino. We hebben onze taxi terug weten te versieren naar Mondovi. Italië : hier leert een mens wel wat improviseren is...