Hoewel België nog altijd geen regering heeft (een feit dat nu blijkbaar ook al in Noorwegen bekend is geraakt), lijkt het land toch nog altijd beter te werken dan Italië. Terwijl Yves dag-ik-weet-niet-meer-precies-hoeveel probeerde om een regering te vormen, probeerde Prodi hier een mega-staking te voorkomen. De gelijkenis met Yves is treffend : Romano is niet in zijn opzet geslaagd. Gevolg : de tweede staking in 3 weken tijd. Dit keer is 't een echt coole staking : de volledige Italiaanse transportsector ligt vandaag plat.
Geen trams, bussen, treinen dus, maar ook geen werkende luchthavens. De verschillende transportorganisaties hebben eens besloten om de mensen eens echt goed pijn te doen en eens goed samen te werken. Eendracht maakt macht, heet dat. Om de autostrade op te mogen, moet je hier overigens tol betalen. De tolbeambtes staken ook vandaag. Met andere woorden, als je voor negen uur niet van de autostrade af was, kon je er niet meer af voor een paar uur :-).
Stakingen zijn hier wel iets sympathieker dan in België. Er wordt over de middag namelijk wel gewerkt. Met name van 12 tot 15 uur werken ze wel weer, om er dan weer voor een paar uur mee te kappen. Als je dus besluit om het om 12 uur toch eens te proberen en een trein op te springen, kan het gebeuren dat je om 15 uur alsnog komt vast te zitten. Dolle pret!
Niets dat rijdt, vaart of vliegt dus vandaag, behalve natuurlijk personenwagens. Bij gebrek aan openbaar vervoer zijn dat er vandaag meer dan anders. Gevolg : "traffico molto, molto intenso nelle grandi città".
vrijdag 30 november 2007
maandag 26 november 2007
Troppo largo
De tijd van het jaar was weer daar om nog eens wat kleren te kopen (mijn broeken beginnen stilaan doorkijk te worden). Vandaar : naar Via Roma gegaan om kleren te kopen. Via Roma is samen met Via Garibaldi de fancy, sjieke winkelstraat van Torino. Je vindt er onder meer de Armani-winkel, waar je kostuums van 3000 euro en sjakossen van 800 euro kunt kopen. Allemaal heel mooi allemaal (wel, om eerlijk te zijn vind ik dat het op geen zak trekt, maar kom), maar een blik op mijn financiële situatie heeft me toch maar doen besluiten om daar met een grote boog omheen te lopen. Wel, nagenoeg alle klerenwinkels op de Via Roma (en dat zijn er heel veel) zijn nogal aan de duurdere kant, behalve eentje : de UPIM. UPIM is het Italiaanse equivalent van ketens als C&A en H&M. Betaalbaar dus. Je kunt er ook zelf kiezen, zonder lastig gevallen te worden door een, weliswaar knappe, jongedame die je algauw in vijf dure broeken en 10 nog duurdere kostuumvestjes probeert te steken.
Er is echter één probleem. Een probleem dat eigenlijk ook al in België bestaat. Klerenwinkels zijn blijkbaar voornamelijk gericht op vrouwen. 't Is te zeggen, alleen van vrouwen wordt blijkbaar begrepen dat ze niet allemaal de ideale maten hebben, en het is blijkbaar alleen voor vrouwen mogelijk om kleren in de juiste maten te vinden. Of zie ik dat verkeerd? Van mannen wordt blijkbaar verwacht dat ze allemaal 1 meter 90 groot zijn en beschikken over spieren waar het Michelinmannetje jaloers op kan zijn. Het is hier met andere woorden nog moeilijker dan in België om de kleinere maten te vinden. Doemetoch.
Er is echter één probleem. Een probleem dat eigenlijk ook al in België bestaat. Klerenwinkels zijn blijkbaar voornamelijk gericht op vrouwen. 't Is te zeggen, alleen van vrouwen wordt blijkbaar begrepen dat ze niet allemaal de ideale maten hebben, en het is blijkbaar alleen voor vrouwen mogelijk om kleren in de juiste maten te vinden. Of zie ik dat verkeerd? Van mannen wordt blijkbaar verwacht dat ze allemaal 1 meter 90 groot zijn en beschikken over spieren waar het Michelinmannetje jaloers op kan zijn. Het is hier met andere woorden nog moeilijker dan in België om de kleinere maten te vinden. Doemetoch.
vrijdag 23 november 2007
Een avondje film
Hoerahoera, er is hier een cinema waar ze zowat om de twee weken een film in originele versie spelen. Een cinema waar George Clooney niet klinkt als Silvio Berlusconi en waar Arnold Schwarzenegger op sappig Duitse wijze 'I'll be back' zegt in de plaats van 'ritorno fra poco'. Veel keuze is er niet, slechts een film om de twee weken, maar 't is toch elke twee weken een andere film. 't Is toch al iets.
Gisterenavond dus met een Noor en een Hollander gaan zien naar 'Death at a funeral', een komedie met lijken, dwergen, drugs, mannelijk naakt en stront in de hoofdrollen. De Hollander komt hier een stuk van zijn thesis maken (bij FIAT), de Noor geeft hier les in een middelbare school. Hij geeft Frans en Engels en vindt zijn studenten 'irritating rich Juventus-fans'. Hij vindt ze ook allemaal idioten, omdat ze maar niet willen begrijpen dat Engels en Frans kennen toch wel enigszins nuttig kan zijn in het leven. Ze vinden andere talen nutteloos, want 'je hebt het toch niet nodig' (zelfs niet op tv of in de cinema) en 'Italiaans is toch de mooiste en poëtische taal ter wereld'. Jaja, zo gaat dat hier. Lesgeven in Italië heeft toch wel één voordeel, aldus de Noor. Zowat om de twee weken mag je immers staken. Staken is echt een hobby van de Italianen. Dat vinden ze keitof. Vandaar volgend toevoegsel aan het woordenboek voor de survivor in Italië : sciopero (staking dus, uitgesproken als "sjooperoo").
Na afloop van de film aan de bushalte nog een vriendelijke, edoch er vrij armoedig uitziende Italiaan tegengekomen. Hij bood me spontaan een plaats onder zijn paraplu aan. Er viel immers een druppel water en dan beweren ze hier dat het keihard aan het gieten is. Ik kon hem zowaar begrijpen en er wat woorden mee wisselen. De paraplubezitter was een Calabriër, wat hem enigszins verdacht maakt als maffia-infiltrant in het Noorden. Daar ik niet moest betalen voor zijn paraplubescherming veronderstel ik echter dat hij safe was. Hij vroeg hoe de economische situatie in België is en vatte de Italiaanse situatie samen als volgt : "molto studenti, poco lavoro". Ik vermoed dat hij een dezer dagen gaat staken...
Gisterenavond dus met een Noor en een Hollander gaan zien naar 'Death at a funeral', een komedie met lijken, dwergen, drugs, mannelijk naakt en stront in de hoofdrollen. De Hollander komt hier een stuk van zijn thesis maken (bij FIAT), de Noor geeft hier les in een middelbare school. Hij geeft Frans en Engels en vindt zijn studenten 'irritating rich Juventus-fans'. Hij vindt ze ook allemaal idioten, omdat ze maar niet willen begrijpen dat Engels en Frans kennen toch wel enigszins nuttig kan zijn in het leven. Ze vinden andere talen nutteloos, want 'je hebt het toch niet nodig' (zelfs niet op tv of in de cinema) en 'Italiaans is toch de mooiste en poëtische taal ter wereld'. Jaja, zo gaat dat hier. Lesgeven in Italië heeft toch wel één voordeel, aldus de Noor. Zowat om de twee weken mag je immers staken. Staken is echt een hobby van de Italianen. Dat vinden ze keitof. Vandaar volgend toevoegsel aan het woordenboek voor de survivor in Italië : sciopero (staking dus, uitgesproken als "sjooperoo").
Na afloop van de film aan de bushalte nog een vriendelijke, edoch er vrij armoedig uitziende Italiaan tegengekomen. Hij bood me spontaan een plaats onder zijn paraplu aan. Er viel immers een druppel water en dan beweren ze hier dat het keihard aan het gieten is. Ik kon hem zowaar begrijpen en er wat woorden mee wisselen. De paraplubezitter was een Calabriër, wat hem enigszins verdacht maakt als maffia-infiltrant in het Noorden. Daar ik niet moest betalen voor zijn paraplubescherming veronderstel ik echter dat hij safe was. Hij vroeg hoe de economische situatie in België is en vatte de Italiaanse situatie samen als volgt : "molto studenti, poco lavoro". Ik vermoed dat hij een dezer dagen gaat staken...
zondag 18 november 2007
Italiaanse politiek
Italië mag dan wel een 155-partijen systeem hebben, in werkelijkheid is dat maar een tweepartijensysteem. Er is links en er is rechts. Dat is onlangs meer dan duidelijk geworden, met de oprichting van een nieuwe linkse partij, die de voornaamste oude, linkse partijen verenigt. Die nieuwe mega-partij heet de PD (Partito Democratico), naar model van de Amerikaanse Democraten. Aan rechtse zijde is zoiets nog niet gebeurd, maar Berlusconi is er nog steeds de onbetwiste leider.
Wie zijn in de Italiaanse politiek de hoofdrolspelers? Vooreerst is er natuurlijk de premier : Romano Prodi. 'Il presidente del Consiglio' wordt meestal aangeduid met behulp van zijn bijnaam 'il Professore'. Door sommige Italianen wordt hij echter ook 'vierkante kop' genoemd. Dat heeft te maken met zijn geboortestad, waar volgens de inwoners van de buursteden alleen maar vierkante koppen wonen. De rivaliteit tussen steden neemt hier grappige vormen aan... Hij staat aan het hoofd van een weinig stabiele regering, die woeste aanvallen van buitenuit (vooral Berlusconi dan) en binnenuit (niet al te snuggere ministers) moet trotseren. Zijn regering is overigens al eens gevallen in februari, maar toen heeft president Napolitano hem gevraagd om toch maar verder te doen. Prodi zijn populariteit in Italië is op dit moment quasi nul, en dat niet alleen bij de inwoners van die steden waar hij 'vierkante kop' wordt genoemd.
Hoewel hij premier is, is Prodi vreemd genoeg niet langer de belangrijkste figuur aan de linkerzijde. Dat heeft te maken met de oprichting van de PD. Voor het voorzitterschap van de PD zijn er verkiezingen geweest, waar alle Italianen aan mochten deelnemen. Die 'primary elections' waren een bijzonder groot succes (vier miljoen Italianen hebben hun stem uitgebracht). Uiteindelijk is Walter Veltroni de eerste grote baas van de PD geworden. Dankzij het grote aantal stemmen voor Veltroni en het grote succes van de voorverkiezingen, is hij eigenlijk 'incontournable' geworden (vergelijk het met Leterme die 800.000 stemmen haalt :-)). Dat maakt het leven van Prodi er niet gemakkelijker op, want eigenlijk is die nu uitgerangeerd. Walter Veltroni (in de kranten liefkozend 'Walter' genoemd) is burgemeester van Rome, maar ook graag gezien in Turijn. Dat laatste niet alleen omdat Turijn een eerder links georiënteerde stad is, maar ook omdat hij een fan van Juventus is en politiek en voetbal hier toch altijd een beetje gelinkt zijn.
De rechterzijde dan. Voornaamste figuur daar is uiteraard Silvio Berlusconi, bijgenaamd 'il Cavaliere'. Begonnen als Italiaans charmezanger, is hij uitgegroeid tot zakenman. Al gauw besefte hij dat, als hij echt succesvolle zaken wilde doen, hij in de politiek moest gaan om alle wetten in zijn voordeel te veranderen. Om veel stemmen te kunnen halen, heeft hij een succesvolle voetbalploeg opgekocht, evenals de helft van de media in Italië. Heeft onder andere de controle over heel wat tv-kanalen, waar hij af en toe zijn kwaliteiten als charmezanger ten toon komt spreiden. Heeft veel geld, dat gebruikt wordt om af en toe wat correcties aan zijn lichaam aan te brengen. Verschijnt dus regelmatig op tv met nieuwe oren, ogen, mond, haar,... Het heeft allemaal gewerkt, hij mocht zich in een niet zo ver verleden premier van Italië noemen en heeft zich binnen Europa heel populair gemaakt door Duitse Europarlementariërs met kampbewakers te vergelijken en door reclame te maken voor Italië, "het land met de mooiste secretaresses van Europa". Hij heeft vele vriendjes. Op zijn recente verjaardagsfeestje heeft hij van die vriendjes een tof cadeautje gekregen. Een mooi t-shirt waarop staat : "Godzijdank dat er in mijn familie geen communisten zitten." Lachen, gieren, brullen was dat. Overigens zijn die communisten de schuld van alle kwaad in de wereld. Evenals sommige media in Italië, die nooit een goed woord over hebben voor Silvio. Vuile communistengazetten allemaal...
Een van zijn vriendjes is Gianfranco Fini. Die heeft als jongeman ooit een misstap begaan door neo-fascistje te spelen, maar dat is allemaal lang geleden. Nu is Gianfranco een deftig politicus, die op partijbijeenkomsten steevast vriendelijk wordt toegejuicht door aardige, kale jongelingen, die aan een ziekte lijden waardoor ze hun rechterarm niet meer kunnen plooien en die, tot overmaat van ramp, geregeld de hoogte in gaat. Een ander vriendje van il Cavaliere is Umberto Bossi. Umberto heeft het niet zo op met die tamzakken uit het zuiden van Italië. Hij vindt dat het noorden beter onafhankelijk zou worden. Hij heeft zelfs al een naam voor dat onafhankelijke noorden : Padania. Padania moet op korte termijn het land van melk en honing worden, dankzij een goede politiek waarbij geldt : Padania voor de Padaniërs. Geen vreemdelingen zoals Afrikanen, Oost-Europeanen,... dus. Zeker geen Italianen uit het zuiden ook, hoewel Umberto dat nooit vermeldt. Voor hem behoren zuid-Italianen namelijk al bij Afrika. Bossi heeft wel wat weg van Karel Dillen.
Enfin, de voornaamste hobby van il Cavaliere op dit moment is verwoed proberen om de regering Prodi te laten vallen en opnieuw naar de stembus te trekken. De voorbije weken zag het ernaar uit dat het ging lukken. Deze week moest er in de Senaat namelijk gestemd worden over de begroting, een immer kritiek punt. Alle pogingen om een regering te laten vallen moeten in de Senaat gebeuren omdat de linkse meerderheid daar bijzonder klein is. Silvio had alles goed voorbereid. Hij had wat linkse senatoren bij hem thuis uitgenodigd en hen een grote zak vol geld laten zien. Prodi was natuurlijk kwaad. Hij nodigde dus een aantal journalisten uit voor het avondeten en begon in alle vertrouwen zijn verhaal te doen, in de veronderstelling dat hij eens kon uithuilen bij zijn vrienden-journalisten zonder dat het verhaal in de pers zou komen. Uiteraard stond het verhaal de volgende dag in de kranten :-). Berlusconi verontwaardigd : "Ik heb enkel een aantal ontevredenen politiek asiel aangeboden. Ik ga niet shoppen." Waarop Prodi : "Een aantal senatoren hebben het aan mij toegegeven. Ze zeiden : "Romano, wij hebben een vrouw en kinderen..."". Jaja, interessante lectuur, zo'n Italiaanse gazet. Enfin, een aantal dagen terug is er dan uiteindelijk gestemd in de Senaat over de begroting. 't Was een marathonzitting, aangezien er een duizendtal amendementen waren ingediend. Italianen hebben immers geen woord voor filibusteren. Uiteindelijk heeft Prodi het gehaald, met een vijftal stemmen op overschot. Wenende senatoren en in het rond vliegende senaatszitjes waren het gevolg. Evenals een tandenknarsende Cavaliere. Zijn vriendjes beginnen zich nu zelfs een beetje tegen hem te keren. Vooral Fini heeft nogal wat kritiek geuit ("Je kunt er niet mee discussiëren", of het allerergste wat je tegen Berlusconi kunt zeggen : "Berlusconi was zelf ook geen al te goede premier."). Il Cavaliere heeft zijn nieuwe poging om de regering te doen vallen overigens al ingezet. Dit keer verzamelt hij handtekeningen. Hij beweert al vier miljoen handtekeningen tegen Prodi te hebben. 't Is toch een beetje een rakker, die Berlusconi.
Wie zijn in de Italiaanse politiek de hoofdrolspelers? Vooreerst is er natuurlijk de premier : Romano Prodi. 'Il presidente del Consiglio' wordt meestal aangeduid met behulp van zijn bijnaam 'il Professore'. Door sommige Italianen wordt hij echter ook 'vierkante kop' genoemd. Dat heeft te maken met zijn geboortestad, waar volgens de inwoners van de buursteden alleen maar vierkante koppen wonen. De rivaliteit tussen steden neemt hier grappige vormen aan... Hij staat aan het hoofd van een weinig stabiele regering, die woeste aanvallen van buitenuit (vooral Berlusconi dan) en binnenuit (niet al te snuggere ministers) moet trotseren. Zijn regering is overigens al eens gevallen in februari, maar toen heeft president Napolitano hem gevraagd om toch maar verder te doen. Prodi zijn populariteit in Italië is op dit moment quasi nul, en dat niet alleen bij de inwoners van die steden waar hij 'vierkante kop' wordt genoemd.
Hoewel hij premier is, is Prodi vreemd genoeg niet langer de belangrijkste figuur aan de linkerzijde. Dat heeft te maken met de oprichting van de PD. Voor het voorzitterschap van de PD zijn er verkiezingen geweest, waar alle Italianen aan mochten deelnemen. Die 'primary elections' waren een bijzonder groot succes (vier miljoen Italianen hebben hun stem uitgebracht). Uiteindelijk is Walter Veltroni de eerste grote baas van de PD geworden. Dankzij het grote aantal stemmen voor Veltroni en het grote succes van de voorverkiezingen, is hij eigenlijk 'incontournable' geworden (vergelijk het met Leterme die 800.000 stemmen haalt :-)). Dat maakt het leven van Prodi er niet gemakkelijker op, want eigenlijk is die nu uitgerangeerd. Walter Veltroni (in de kranten liefkozend 'Walter' genoemd) is burgemeester van Rome, maar ook graag gezien in Turijn. Dat laatste niet alleen omdat Turijn een eerder links georiënteerde stad is, maar ook omdat hij een fan van Juventus is en politiek en voetbal hier toch altijd een beetje gelinkt zijn.
De rechterzijde dan. Voornaamste figuur daar is uiteraard Silvio Berlusconi, bijgenaamd 'il Cavaliere'. Begonnen als Italiaans charmezanger, is hij uitgegroeid tot zakenman. Al gauw besefte hij dat, als hij echt succesvolle zaken wilde doen, hij in de politiek moest gaan om alle wetten in zijn voordeel te veranderen. Om veel stemmen te kunnen halen, heeft hij een succesvolle voetbalploeg opgekocht, evenals de helft van de media in Italië. Heeft onder andere de controle over heel wat tv-kanalen, waar hij af en toe zijn kwaliteiten als charmezanger ten toon komt spreiden. Heeft veel geld, dat gebruikt wordt om af en toe wat correcties aan zijn lichaam aan te brengen. Verschijnt dus regelmatig op tv met nieuwe oren, ogen, mond, haar,... Het heeft allemaal gewerkt, hij mocht zich in een niet zo ver verleden premier van Italië noemen en heeft zich binnen Europa heel populair gemaakt door Duitse Europarlementariërs met kampbewakers te vergelijken en door reclame te maken voor Italië, "het land met de mooiste secretaresses van Europa". Hij heeft vele vriendjes. Op zijn recente verjaardagsfeestje heeft hij van die vriendjes een tof cadeautje gekregen. Een mooi t-shirt waarop staat : "Godzijdank dat er in mijn familie geen communisten zitten." Lachen, gieren, brullen was dat. Overigens zijn die communisten de schuld van alle kwaad in de wereld. Evenals sommige media in Italië, die nooit een goed woord over hebben voor Silvio. Vuile communistengazetten allemaal...
Een van zijn vriendjes is Gianfranco Fini. Die heeft als jongeman ooit een misstap begaan door neo-fascistje te spelen, maar dat is allemaal lang geleden. Nu is Gianfranco een deftig politicus, die op partijbijeenkomsten steevast vriendelijk wordt toegejuicht door aardige, kale jongelingen, die aan een ziekte lijden waardoor ze hun rechterarm niet meer kunnen plooien en die, tot overmaat van ramp, geregeld de hoogte in gaat. Een ander vriendje van il Cavaliere is Umberto Bossi. Umberto heeft het niet zo op met die tamzakken uit het zuiden van Italië. Hij vindt dat het noorden beter onafhankelijk zou worden. Hij heeft zelfs al een naam voor dat onafhankelijke noorden : Padania. Padania moet op korte termijn het land van melk en honing worden, dankzij een goede politiek waarbij geldt : Padania voor de Padaniërs. Geen vreemdelingen zoals Afrikanen, Oost-Europeanen,... dus. Zeker geen Italianen uit het zuiden ook, hoewel Umberto dat nooit vermeldt. Voor hem behoren zuid-Italianen namelijk al bij Afrika. Bossi heeft wel wat weg van Karel Dillen.
Enfin, de voornaamste hobby van il Cavaliere op dit moment is verwoed proberen om de regering Prodi te laten vallen en opnieuw naar de stembus te trekken. De voorbije weken zag het ernaar uit dat het ging lukken. Deze week moest er in de Senaat namelijk gestemd worden over de begroting, een immer kritiek punt. Alle pogingen om een regering te laten vallen moeten in de Senaat gebeuren omdat de linkse meerderheid daar bijzonder klein is. Silvio had alles goed voorbereid. Hij had wat linkse senatoren bij hem thuis uitgenodigd en hen een grote zak vol geld laten zien. Prodi was natuurlijk kwaad. Hij nodigde dus een aantal journalisten uit voor het avondeten en begon in alle vertrouwen zijn verhaal te doen, in de veronderstelling dat hij eens kon uithuilen bij zijn vrienden-journalisten zonder dat het verhaal in de pers zou komen. Uiteraard stond het verhaal de volgende dag in de kranten :-). Berlusconi verontwaardigd : "Ik heb enkel een aantal ontevredenen politiek asiel aangeboden. Ik ga niet shoppen." Waarop Prodi : "Een aantal senatoren hebben het aan mij toegegeven. Ze zeiden : "Romano, wij hebben een vrouw en kinderen..."". Jaja, interessante lectuur, zo'n Italiaanse gazet. Enfin, een aantal dagen terug is er dan uiteindelijk gestemd in de Senaat over de begroting. 't Was een marathonzitting, aangezien er een duizendtal amendementen waren ingediend. Italianen hebben immers geen woord voor filibusteren. Uiteindelijk heeft Prodi het gehaald, met een vijftal stemmen op overschot. Wenende senatoren en in het rond vliegende senaatszitjes waren het gevolg. Evenals een tandenknarsende Cavaliere. Zijn vriendjes beginnen zich nu zelfs een beetje tegen hem te keren. Vooral Fini heeft nogal wat kritiek geuit ("Je kunt er niet mee discussiëren", of het allerergste wat je tegen Berlusconi kunt zeggen : "Berlusconi was zelf ook geen al te goede premier."). Il Cavaliere heeft zijn nieuwe poging om de regering te doen vallen overigens al ingezet. Dit keer verzamelt hij handtekeningen. Hij beweert al vier miljoen handtekeningen tegen Prodi te hebben. 't Is toch een beetje een rakker, die Berlusconi.
maandag 12 november 2007
Moord en brand
Voor diegenen die zich afvragen wat hier de actualiteit beheerst, kort samengevat : moord en brand.
Brand, omwille van de wolk in Londen. Daar moet Tom maar meer over berichten. Moord, omdat het toch wel vurige mensen zijn, die Italianen. Zomaar eventjes drie moordzaken beheersen hier het nieuws. Laat ons beginnen met de oudste zaak.
Zaak 1. De criminele Roemenen. Welja, Italië wordt blijkbaar overspoeld door de Roemenen, die moderne Vikingen die andermans land komen teisteren en plunderen en die de Italiaanse vrouwen komen verkrachten (aldus een aantal mensen hier). Zo'n Roemeen heeft een aantal weken terug een Romeinse vrouw vermoord en dat heeft geleid tot een politieke storm in Italië. Het gevolgd is dat criminele Roemenen (en bij uitbreiding andere EU-burgers) hier zomaar mogen worden uitgezet. Ze zijn er goed mee begonnen. Er heerst een ware criminele-Roemenenjacht, die raprap het land worden uitgezet. Straffe uitspraken van politici, zowel van links als van rechts waren het gevolg. Roemeense presidenten en premiers die repliceerden eveneens. Ander gevolg : een vendetta tegen de Roemenen. Her en der zijn al Roemenen aangevallen door gemaskerde Italianen, gewapend met knuppels en boksringen. Hoewel Torino een van de steden is met het grootste aantal Roemenen, zijn hier nog geen ongeregeldheden voorgevallen. Het is vooral Rome dat met de Ro(e)menen zit.
Zaak 2. De zaak Meredith. Een echte moordzaak. Een Engelse die in Perugia kwam studeren en daar vermoord is in de nacht van Halloween! Veel bloed enzo. Elke dag staat haar foto in de krant, samen met die van de verdachten. En dat is nu al bijna twee weken zo.
Zaak 3. De vermoorde tifoso. Dit is een verse zaak van gisteren. Een van de hobby's van Italianen is naar het voetbal gaan. Een deel van de voetbalsupporters combineert die hobby met een andere hobby : eens goed wat mensen in elkaar gaan slaan. En aangezien je niet elke dag een Roemeen in mekaar kunt slaan (dat zou toch wat te veel opvallen), is het op zondag ook wel eens leuk om een supporter van een andere ploeg in mekaar te kloppen. Sinds iemand er ooit is in geslaagd een scooter in het stadion te smokkelen en die naar een aantal mensen heeft gesmeten (echt gebeurd!), kunnen ze elkaar niet meer in het stadion afmotten. Daarom spreken ze af in wegrestaurants, voor de eigenlijke match, en dan kunnen ze op de parking mekaar eens goed bijtimmeren. Dat gebeurt hier wel vaker, voetbal is namelijk oorlog. Maar o wee als er een politiewagen voorbijpasseert. Dan stopt die om eens te kijken. Politiemannen weten dan niet goed wat te doen en besluiten dan maar om een waarschuwingsschot te lossen in de lucht. Gisteren was dit in de lucht recht voor hen, in plaats van recht boven hen. Gevolg : een dode tifoso en relletjes in Milaan.
Ik moet niet vragen wat het nieuws in België is zeker?
Brand, omwille van de wolk in Londen. Daar moet Tom maar meer over berichten. Moord, omdat het toch wel vurige mensen zijn, die Italianen. Zomaar eventjes drie moordzaken beheersen hier het nieuws. Laat ons beginnen met de oudste zaak.
Zaak 1. De criminele Roemenen. Welja, Italië wordt blijkbaar overspoeld door de Roemenen, die moderne Vikingen die andermans land komen teisteren en plunderen en die de Italiaanse vrouwen komen verkrachten (aldus een aantal mensen hier). Zo'n Roemeen heeft een aantal weken terug een Romeinse vrouw vermoord en dat heeft geleid tot een politieke storm in Italië. Het gevolgd is dat criminele Roemenen (en bij uitbreiding andere EU-burgers) hier zomaar mogen worden uitgezet. Ze zijn er goed mee begonnen. Er heerst een ware criminele-Roemenenjacht, die raprap het land worden uitgezet. Straffe uitspraken van politici, zowel van links als van rechts waren het gevolg. Roemeense presidenten en premiers die repliceerden eveneens. Ander gevolg : een vendetta tegen de Roemenen. Her en der zijn al Roemenen aangevallen door gemaskerde Italianen, gewapend met knuppels en boksringen. Hoewel Torino een van de steden is met het grootste aantal Roemenen, zijn hier nog geen ongeregeldheden voorgevallen. Het is vooral Rome dat met de Ro(e)menen zit.
Zaak 2. De zaak Meredith. Een echte moordzaak. Een Engelse die in Perugia kwam studeren en daar vermoord is in de nacht van Halloween! Veel bloed enzo. Elke dag staat haar foto in de krant, samen met die van de verdachten. En dat is nu al bijna twee weken zo.
Zaak 3. De vermoorde tifoso. Dit is een verse zaak van gisteren. Een van de hobby's van Italianen is naar het voetbal gaan. Een deel van de voetbalsupporters combineert die hobby met een andere hobby : eens goed wat mensen in elkaar gaan slaan. En aangezien je niet elke dag een Roemeen in mekaar kunt slaan (dat zou toch wat te veel opvallen), is het op zondag ook wel eens leuk om een supporter van een andere ploeg in mekaar te kloppen. Sinds iemand er ooit is in geslaagd een scooter in het stadion te smokkelen en die naar een aantal mensen heeft gesmeten (echt gebeurd!), kunnen ze elkaar niet meer in het stadion afmotten. Daarom spreken ze af in wegrestaurants, voor de eigenlijke match, en dan kunnen ze op de parking mekaar eens goed bijtimmeren. Dat gebeurt hier wel vaker, voetbal is namelijk oorlog. Maar o wee als er een politiewagen voorbijpasseert. Dan stopt die om eens te kijken. Politiemannen weten dan niet goed wat te doen en besluiten dan maar om een waarschuwingsschot te lossen in de lucht. Gisteren was dit in de lucht recht voor hen, in plaats van recht boven hen. Gevolg : een dode tifoso en relletjes in Milaan.
Ik moet niet vragen wat het nieuws in België is zeker?
zaterdag 10 november 2007
Blasco!
In vorige post al eventjes vermeld : Vasco Rossi (bijgenaamd Blasco, ik weet nog niet waarom). Dit populaire Italiaanse fenomeen (zie hier voor meer) was onder meer de lievelingszanger van de heden ten dage in Piemonte levende Marco Pantani. Hij combineert de charme en gladheid van Eros Ramazotti en Laura Pausini met scabreuze vuilbekkerij (hij durft al eens frasen als 'porcha troia' en 'stronza' in zijn teksten draaien, waarvan ik de betekenis niet zal vertalen). Een absolute aanrader voor iedereen die eens met de Italiaanse populaire cultuur wil kennis maken, dus.
Geniet dus van zijn website : www.vascorossi.net . Aan de rechterkant op 'Foto ufficiali/videoclip' klikken en dan maar genieten van de videoclips van zijn grootste hits. Voor de mannen onder ons : de clip van 'senorita' is een ware aanrader voor eenzame herfst- en winteravonden. Voor de vrouwen onder ons : de clip van 'senorita' legt de ware, Italiaanse-mannen-aard bloot en vertegenwoordigt bijgevolg een belangrijk cultureel document.
Geniet dus van zijn website : www.vascorossi.net . Aan de rechterkant op 'Foto ufficiali/videoclip' klikken en dan maar genieten van de videoclips van zijn grootste hits. Voor de mannen onder ons : de clip van 'senorita' is een ware aanrader voor eenzame herfst- en winteravonden. Voor de vrouwen onder ons : de clip van 'senorita' legt de ware, Italiaanse-mannen-aard bloot en vertegenwoordigt bijgevolg een belangrijk cultureel document.
vrijdag 9 november 2007
Begrijpen maar niet spreken
Dat is mijn toestand van het Italiaans tot nu toe. Ik begrijp het merendeel van wat er gezegd wordt, als het tenminste niet in een of ander goor dialectig accent is geformuleerd. Spijtig genoeg heb ik moeten vaststellen dat Italië nogal veel gore dialectige accenten heeft. Spreken is nog wat anders, daar moet ik nog te hard over nadenken om het vloeiend te kunnen. Maar hoopvol is de situatie in elk geval.
Ik begrijp zo stilaan wat er op de radio wordt gezegd, zelfs al ratelt de presentator aan een tempo waar prins Laurent in zijn sportwagen alleen maar jaloers op kan zijn. Favoriete radiozender tot nu toe : Radio Jukebox (uitgesproken als 'djoebox'), 'la prima radio telematica Italiana'. Zoals verwacht kan worden van een zender die zichzelf 'Radio Djoebox' noemt, vertegenwoordigt de muziekstijl van Radio Djoebox alles wat fout is op muzikaal gebied. Foute house, foute dance, en vooral veel foute Italiaanse muziek. Eros Ramazotti, Laura Pausini en minder bekend in het buitenland maar echt waar hyperfout : Vasco Rossi! Voor diegenen die iTunes hebben, luister gerust eens naar Vasco's muziek en stel vast dat ik gelijk heb.
Hilarisch op Radio Djoebox is steevast de verkeersinformatie. Die bestaat altijd uit een zinnetje : "traffico intenso nelle grandi città". Fantastische zin, boordevol nuttige informatie, die ik anders nooit te weten was gekomen.
Vanmorgen mocht Marco Zatterin het in het nieuws eens komen uitleggen. Marco is de correspondent voor de krant 'La Stampa' in Brussel. De man moet tegenwoordig overuren kloppen. Vorige week mocht hij de reactie van de Europese Unie op het Italiaanse Roemenenprobleem gaan verslaan. Italië kent nogal wat problemen met criminele Roemenen en heeft besloten om ze het land uit te zetten, vandaar. Vanochtend mocht Marco de Italiaanse bevolking (weliswaar met 2 dagen vertraging) uitleggen wat 'Brussel-Halle-Vilvoorde' nu precies betekent. Hij is er niet in geslaagd... Uit zijn verslag kon ik alleen maar vaststellen dat hij wel spreekt, maar niet begrijpt :-).
Ik begrijp zo stilaan wat er op de radio wordt gezegd, zelfs al ratelt de presentator aan een tempo waar prins Laurent in zijn sportwagen alleen maar jaloers op kan zijn. Favoriete radiozender tot nu toe : Radio Jukebox (uitgesproken als 'djoebox'), 'la prima radio telematica Italiana'. Zoals verwacht kan worden van een zender die zichzelf 'Radio Djoebox' noemt, vertegenwoordigt de muziekstijl van Radio Djoebox alles wat fout is op muzikaal gebied. Foute house, foute dance, en vooral veel foute Italiaanse muziek. Eros Ramazotti, Laura Pausini en minder bekend in het buitenland maar echt waar hyperfout : Vasco Rossi! Voor diegenen die iTunes hebben, luister gerust eens naar Vasco's muziek en stel vast dat ik gelijk heb.
Hilarisch op Radio Djoebox is steevast de verkeersinformatie. Die bestaat altijd uit een zinnetje : "traffico intenso nelle grandi città". Fantastische zin, boordevol nuttige informatie, die ik anders nooit te weten was gekomen.
Vanmorgen mocht Marco Zatterin het in het nieuws eens komen uitleggen. Marco is de correspondent voor de krant 'La Stampa' in Brussel. De man moet tegenwoordig overuren kloppen. Vorige week mocht hij de reactie van de Europese Unie op het Italiaanse Roemenenprobleem gaan verslaan. Italië kent nogal wat problemen met criminele Roemenen en heeft besloten om ze het land uit te zetten, vandaar. Vanochtend mocht Marco de Italiaanse bevolking (weliswaar met 2 dagen vertraging) uitleggen wat 'Brussel-Halle-Vilvoorde' nu precies betekent. Hij is er niet in geslaagd... Uit zijn verslag kon ik alleen maar vaststellen dat hij wel spreekt, maar niet begrijpt :-).
maandag 5 november 2007
10 dingen die hier beter zijn dan in België.
Zoals beloofd... Tien dingen die hier beter zijn dan in België.
- wijn. Een goedkope fles Barbera kost hier 3 euro en is qua kwaliteit te vergelijkingen met een 'Belgische' fles van 10 à 15 euro. Piëmonte beschikt overigens over een aantal topwijnen.
- openingsuren van winkels : van 9.30u. tot 19.30u. Heel wat winkels zijn zelfs open op zondag. Ze werken hier wel hard, in het noorden van Italië.
- reliëf : toch wel wat gevarieerder dan in België.
- de herfst : stukken gematigder dan in België. Het regent wel, maar niet zo vaak als in België. Heel wat weekends vallen dus niet in het water en je kunt dus mooie boswandelingen in de buurt maken bij vallende bladeren en een temperatuur tussen 10 en 15 graden. Kleurrijk fenomeen ook, de herfst hier.
- vriendelijkheid. De mensen zijn hier over het algemeen vriendelijker dan in België. Bediening in winkels en dergelijke is stukken vriendelijker. Enige minpunt : bij gebrekkige kennis van het Italiaans is er van die vriendelijkheid niet veel te begrijpen.
- eetgelegenheden. Een groot cultureel verschil. De keuze aan eetgelegenheden is qua prijs veel democratischer. Je kunt hier aan goedkope prijs heel goed eten. In België zijn nagenoeg alle eetgelegenheden bedoeld als uitgaansgelegenheden, niet iets wat je dagelijks doet dus. Hier geldt dat maar voor de helft van de restaurants. De andere helft wordt door heel wat mensen dagelijks bezocht ('s middags bijvoorbeeld) en biedt een goede en goedkope keuken.
- wintersport. Vooralsnog nog niet beschikbaar in België, tenzij een plotse geologische activiteit er alsnog voor zorgt dat signal de Botrange op een hoogte van 2700 m komt te liggen.
- Koffie. Ik weet niet wat er zou gebeuren moest Italië plots zonder koffie komen te vallen. Ik vermoed dat ze allemaal zouden gaan staken. Koffie hoort hier bij het leven, zoals eten, drinken, staken en naar 't wc gaan : een absolute noodzaak dus. Er zijn tientallen variëteiten en creativiteit kent geen grenzen als het om koffie gaat. Zo ken ik hier een bar waar je, als je een 'caffè macchiato' vraagt een espresso krijgt, met een laagje melkschuim en daarop een lachend gezichtje in cacaopoeder. Schattig!
- Zoetigheden. De lijst lokale zoetigheden is hier schier eindeloos. Daar heb ik zeker geen klachten over.
- Natuur. Torino is een grote stad, maar toch hoef je niet zo ver te gaan om op plaatsen te komen waar niet alles is volgebouwd.
P.S. : Italiaanse politiek staat niet in dit lijstje. Het mag misschien verbazing wekken, maar de Belgische politiek is vooralsnog nog altijd een stuk beter dan de Italiaanse. Yves Leterme en zijn vriendjes zullen nog serieus hun best moeten doen om de Italiaanse politiek qua belachelijkheid en idiotie naar de kroon te steken. Zelfs de pogingen die woensdag ongetwijfeld zullen worden ondernomen, zullen er niet in slagen om de dolle fratsen van Prodi en Berlusconi in het niet te doen verzinken. Hier zijn overigens 155 (!) partijen, waaronder mijn persoonlijke favoriet : "Lega Maschio 100%" ("100% mannelijke liga"). Het cijfer 155 dateert overigens van twee weken terug, dus dat kunnen er ondertussen al 165 zijn...
- wijn. Een goedkope fles Barbera kost hier 3 euro en is qua kwaliteit te vergelijkingen met een 'Belgische' fles van 10 à 15 euro. Piëmonte beschikt overigens over een aantal topwijnen.
- openingsuren van winkels : van 9.30u. tot 19.30u. Heel wat winkels zijn zelfs open op zondag. Ze werken hier wel hard, in het noorden van Italië.
- reliëf : toch wel wat gevarieerder dan in België.
- de herfst : stukken gematigder dan in België. Het regent wel, maar niet zo vaak als in België. Heel wat weekends vallen dus niet in het water en je kunt dus mooie boswandelingen in de buurt maken bij vallende bladeren en een temperatuur tussen 10 en 15 graden. Kleurrijk fenomeen ook, de herfst hier.
- vriendelijkheid. De mensen zijn hier over het algemeen vriendelijker dan in België. Bediening in winkels en dergelijke is stukken vriendelijker. Enige minpunt : bij gebrekkige kennis van het Italiaans is er van die vriendelijkheid niet veel te begrijpen.
- eetgelegenheden. Een groot cultureel verschil. De keuze aan eetgelegenheden is qua prijs veel democratischer. Je kunt hier aan goedkope prijs heel goed eten. In België zijn nagenoeg alle eetgelegenheden bedoeld als uitgaansgelegenheden, niet iets wat je dagelijks doet dus. Hier geldt dat maar voor de helft van de restaurants. De andere helft wordt door heel wat mensen dagelijks bezocht ('s middags bijvoorbeeld) en biedt een goede en goedkope keuken.
- wintersport. Vooralsnog nog niet beschikbaar in België, tenzij een plotse geologische activiteit er alsnog voor zorgt dat signal de Botrange op een hoogte van 2700 m komt te liggen.
- Koffie. Ik weet niet wat er zou gebeuren moest Italië plots zonder koffie komen te vallen. Ik vermoed dat ze allemaal zouden gaan staken. Koffie hoort hier bij het leven, zoals eten, drinken, staken en naar 't wc gaan : een absolute noodzaak dus. Er zijn tientallen variëteiten en creativiteit kent geen grenzen als het om koffie gaat. Zo ken ik hier een bar waar je, als je een 'caffè macchiato' vraagt een espresso krijgt, met een laagje melkschuim en daarop een lachend gezichtje in cacaopoeder. Schattig!
- Zoetigheden. De lijst lokale zoetigheden is hier schier eindeloos. Daar heb ik zeker geen klachten over.
- Natuur. Torino is een grote stad, maar toch hoef je niet zo ver te gaan om op plaatsen te komen waar niet alles is volgebouwd.
P.S. : Italiaanse politiek staat niet in dit lijstje. Het mag misschien verbazing wekken, maar de Belgische politiek is vooralsnog nog altijd een stuk beter dan de Italiaanse. Yves Leterme en zijn vriendjes zullen nog serieus hun best moeten doen om de Italiaanse politiek qua belachelijkheid en idiotie naar de kroon te steken. Zelfs de pogingen die woensdag ongetwijfeld zullen worden ondernomen, zullen er niet in slagen om de dolle fratsen van Prodi en Berlusconi in het niet te doen verzinken. Hier zijn overigens 155 (!) partijen, waaronder mijn persoonlijke favoriet : "Lega Maschio 100%" ("100% mannelijke liga"). Het cijfer 155 dateert overigens van twee weken terug, dus dat kunnen er ondertussen al 165 zijn...
zaterdag 3 november 2007
Paulposition
Op mijn nooit eindigende jacht naar cyclo-crossnieuws ben ik op volgende site beland: http://www.gva.be/nieuws/sport/gvatrofee/ . Welja, die bestond al, het is de officiële site van de gva-trofee. Maar wat er echt schitterend aan is, zijn de gastcolumns die rechtsonder te bereiken zijn onder het titeltje 'Paulposition'. Een woordspeling die alleen in de Gazet van Antwerpen kan gedrukt worden en die ongetwijfeld bedacht is door de Paul in kwestie : Paul Herygers. Jawel, Herygers, de poëet van het veldrijden, vertrouwt zijn ontboezemingen nu ook toe aan het papier. Het levert literaire pareltjes op. Bijvoorbeeld:
"Er zijn gelukkig twee dingen waar ik alles over weet: stenen en cyclocross. Duw mij een baksteen in de handen en ik vertel je wat hij waard is. Dat leerde ik in de steenfabriek. Ook over de cyclocross mag je mij alles vragen. Ik hoef over mijn antwoord zelfs niet na te denken. Het stroomt eruit. Zoals een televisietechnicus meteen weet wat er hapert als ik mijn toestel bij hem aflever. " Paul zal er het volk ook enkele uitdrukkingen leren zoals:
"Voor geld danst de beer."
Voila, Herygers verdient een plaats in de links-sectie aan de rechterkant van deze blog.
"Er zijn gelukkig twee dingen waar ik alles over weet: stenen en cyclocross. Duw mij een baksteen in de handen en ik vertel je wat hij waard is. Dat leerde ik in de steenfabriek. Ook over de cyclocross mag je mij alles vragen. Ik hoef over mijn antwoord zelfs niet na te denken. Het stroomt eruit. Zoals een televisietechnicus meteen weet wat er hapert als ik mijn toestel bij hem aflever. " Paul zal er het volk ook enkele uitdrukkingen leren zoals:
"Voor geld danst de beer."
Voila, Herygers verdient een plaats in de links-sectie aan de rechterkant van deze blog.
vrijdag 2 november 2007
Klagen en zagen
Aangezien ik hier nu al enige tijd zit, is het tijd om eens te klagen en te zagen. Hier volgt dus een lijstje met 10 dingen die ik het meest mis aan België. 't Is niet al kommer en kwel, vandaar dat dit lijstje later zal worden opgevolgd door een lijst met 10 dingen die hier beter zijn dan in België. Maar goed, de 10 grootste leemtes eerst (sommige ervan zullen wel belachelijk klinken, maar goed, het zij zo).
- Veldrijden. Uiteraard... Dit gemis bereikt tegenwoordig wekelijks een hoogtepunt en af en toe ook midweeks (zo rond de eerste november). Ongelooflijk dat in het nationale instituut dat 'Gazetta dello sport' heet, er niets over cyclocross te vinden is. Superhelden zoals Sven Nys en Bart Wellens kennen ze hier gewoonweg niet. Maar wacht maar tot Franzoi wereldkampioen wordt. Dan zullen ze hier wel uit hun dak gaan.
- Nederlands/West-Vlaams. In de eigen taal kunnen communiceren is toch wel een luxe en een genot. In de Italiaanse les is er een Nederlander met wie ik wekelijks toch efkes van dit genot kan genieten. Bovendien is Nederlands een taal die hier niemand begrijpt (net als Engels eigenlijk), zodat je dus rustig in het openbaar Italianen kan bekritiseren zonder op een djoef getrakteerd te worden.
- Stoofvlees met frieten. Sommige dingen zijn simpelweg onvervangbaar. En de frieten die ze hier bakken zijn ronduit verschrikkelijk. Van het vettige en slappe soort. Ze kunnen het gewoonweg niet...
- Kaas. Welja, ik zal het nooit luidop tegen een Italiaan zeggen, uit vrees op een djoef getrakteerd te worden, maar ik vind dat hun kazen sucken. Het is vooral het gebrek aan harde kazen dat me zwaar tegensteekt. Goede abdijkazen, zoals je er in België honderden vindt, vind je hier niet.
- Mosterd. Slechts in bepaalde supermarkten is er goede Dijon mosterd te vinden.
- Cinema. Daar is hier eigenlijk geen gebrek aan; Torino is de cinemastad van Italië. De Italiaanse filmindustrie is hier zowat begonnen. Enige probleem : ze kennen hier het begrip 'originele versie' niet. Films hebben dus namen als 'Arancia meccanica' of 'Incontri ravvicinati del terzo tipo' (enig idee welke klassiekers dit zijn?) en George Clooney klinkt als Silvio Berlusconi. Dubben is officieel een van de onnozelste dingen ooit uitgevonden. Het strafste is dat ze durven zeggen dat de gedubde versies beter zijn dan de originele, want 'Italiaans is toch de mooiste en meest poëtische taal in de wereld'. Dat laatste is voor de meeste jongeren blijkbaar ook een reden om geen Engels te leren. Navelstaarderij van het ergste soort is het! Gelukkig worden cd's hier nog niet gedubd...
- Zakjes om hondenuitwerpselen in te doen. De meeste Torinesi beschikken over een hondachtig beest met schofthoogte van anderhalve meter, waarmee ze nogal regelmatig mee gaan wandelen. Het in België zo ingeburgerde hondenpoepzakje is hier echter nog niet uitgevonden. Er kan dus in de straten een nogal kwalijk luchtje hangen. Dit zakje zou het milieu en de Kyoto-normen hier een grote dienst bewijzen.
- Het gebrek aan terrorismedreiging. Kijk, er is hier ook geen absoluut geen Al Qaeda-gevaar. Maar de vorige regering heeft de indruk gewekt dat die er wel is. Gevolg : nog wat meer administratie.
- Stedelijke fietspaden. Nog niet uitgevonden hier.
- Elementaire beleefdheid. Welja, ze zijn gastvrij en vriendelijk, maar op sommige punten scoren ze bijzonder slecht op eender welke elementaire beleefdheidsschaal. Voornaamste punt : het halsstarrig in de weg lopen op voetpaden. De voetpaden in Torino zijn ongeveer zo breed als de E40 ter hoogte van Sterrebeek en toch word je gedwongen op de straat te lopen, waar je van alle kanten belaagd wordt door opgefokte Fiat Panda's. Reden : 40 naast elkaar lopende en kwetterende Italianen die nooit, maar dan ook nooit uit de weg gaan, of toch voor eventjes achter elkaar lopen, als er een tegenligger komt aangestapt.
- Veldrijden. Uiteraard... Dit gemis bereikt tegenwoordig wekelijks een hoogtepunt en af en toe ook midweeks (zo rond de eerste november). Ongelooflijk dat in het nationale instituut dat 'Gazetta dello sport' heet, er niets over cyclocross te vinden is. Superhelden zoals Sven Nys en Bart Wellens kennen ze hier gewoonweg niet. Maar wacht maar tot Franzoi wereldkampioen wordt. Dan zullen ze hier wel uit hun dak gaan.
- Nederlands/West-Vlaams. In de eigen taal kunnen communiceren is toch wel een luxe en een genot. In de Italiaanse les is er een Nederlander met wie ik wekelijks toch efkes van dit genot kan genieten. Bovendien is Nederlands een taal die hier niemand begrijpt (net als Engels eigenlijk), zodat je dus rustig in het openbaar Italianen kan bekritiseren zonder op een djoef getrakteerd te worden.
- Stoofvlees met frieten. Sommige dingen zijn simpelweg onvervangbaar. En de frieten die ze hier bakken zijn ronduit verschrikkelijk. Van het vettige en slappe soort. Ze kunnen het gewoonweg niet...
- Kaas. Welja, ik zal het nooit luidop tegen een Italiaan zeggen, uit vrees op een djoef getrakteerd te worden, maar ik vind dat hun kazen sucken. Het is vooral het gebrek aan harde kazen dat me zwaar tegensteekt. Goede abdijkazen, zoals je er in België honderden vindt, vind je hier niet.
- Mosterd. Slechts in bepaalde supermarkten is er goede Dijon mosterd te vinden.
- Cinema. Daar is hier eigenlijk geen gebrek aan; Torino is de cinemastad van Italië. De Italiaanse filmindustrie is hier zowat begonnen. Enige probleem : ze kennen hier het begrip 'originele versie' niet. Films hebben dus namen als 'Arancia meccanica' of 'Incontri ravvicinati del terzo tipo' (enig idee welke klassiekers dit zijn?) en George Clooney klinkt als Silvio Berlusconi. Dubben is officieel een van de onnozelste dingen ooit uitgevonden. Het strafste is dat ze durven zeggen dat de gedubde versies beter zijn dan de originele, want 'Italiaans is toch de mooiste en meest poëtische taal in de wereld'. Dat laatste is voor de meeste jongeren blijkbaar ook een reden om geen Engels te leren. Navelstaarderij van het ergste soort is het! Gelukkig worden cd's hier nog niet gedubd...
- Zakjes om hondenuitwerpselen in te doen. De meeste Torinesi beschikken over een hondachtig beest met schofthoogte van anderhalve meter, waarmee ze nogal regelmatig mee gaan wandelen. Het in België zo ingeburgerde hondenpoepzakje is hier echter nog niet uitgevonden. Er kan dus in de straten een nogal kwalijk luchtje hangen. Dit zakje zou het milieu en de Kyoto-normen hier een grote dienst bewijzen.
- Het gebrek aan terrorismedreiging. Kijk, er is hier ook geen absoluut geen Al Qaeda-gevaar. Maar de vorige regering heeft de indruk gewekt dat die er wel is. Gevolg : nog wat meer administratie.
- Stedelijke fietspaden. Nog niet uitgevonden hier.
- Elementaire beleefdheid. Welja, ze zijn gastvrij en vriendelijk, maar op sommige punten scoren ze bijzonder slecht op eender welke elementaire beleefdheidsschaal. Voornaamste punt : het halsstarrig in de weg lopen op voetpaden. De voetpaden in Torino zijn ongeveer zo breed als de E40 ter hoogte van Sterrebeek en toch word je gedwongen op de straat te lopen, waar je van alle kanten belaagd wordt door opgefokte Fiat Panda's. Reden : 40 naast elkaar lopende en kwetterende Italianen die nooit, maar dan ook nooit uit de weg gaan, of toch voor eventjes achter elkaar lopen, als er een tegenligger komt aangestapt.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
