Grrttvr#!ç%$§#@#

Het regenseizoen is begonnen, de temperaturen nemen een ferme duik, de zon laat zich niet meer zien, mijn bureau is volledig omgeven door enkel glas, de ramen sluiten nauwelijks, het Italiaans kent geen woord voor 'isolatie' en wat werkt er weer niet op de universiteit...

juist ja, de verwarming...

Soms vraagt een mens zich af of hij zich nog binnen de Europese Unie bevindt...

Parco Nazionale del Gran Paradiso

Op een uurtje rijden van Turijn ligt het Parco Nazionale del Gran Paradiso. Da's een bijna 70.000 ha groot nationaal park, dat ligt rond de Gran Paradiso-piek (4061 m), de 7de hoogste Alpentop en tevens de enige 'vierduizender' die volledig op Italiaans grondgebied ligt. Het is een buitengewoon mooie plek, vooral in de herfst. Oktober is een fantastische maand in Piëmonte : de temperaturen zijn nog altijd aan de hoge kant, het regenseizoen is nog niet echt begonnen en het Gran Paradiso-park is dus nog grotendeels sneeuwvrij. Enkele foto's van een dagje Gran Paradiso (van Posio naar Monte Arzola):

Zicht op de Bordone-vallei.

De kleuren!

De besneeuwde top aan de rechterkant is de Gran Paradiso-piek.

Iets links van het midden opnieuw Gran Paradiso.

Panorama

Zicht op het Lago d'Eugio, Lago Nero en Gran Paradiso.

De schaduwen strekken zich uit...

Bezet II

Dag 4 van de universiteitsbezettingen en het begint toch al een beetje grimmiger te worden. Hier in Turijn gaat alles er vrij beschaafd en rustig aan toe, maar elders durven de gemoederen toch al wat verhitter te geraken. Studenten willen de gebouwen niet meer verlaten. Er wordt echter geen geweld gebruikt, hoogstens wat vuile praat geroepen. Studenten zijn ook in Italië niet meer wat ze veertig jaar geleden waren :-).

En Berlusconi doet niet echt veel om de gemoederen te bedaren. Integendeel, hij heeft zijn minister van Binnenlandse Zaken bij zich geroepen. De heren hebben besloten om de politie erop af te sturen. Wat denken die studenten wel, zomaar vuile praat roepen in een universiteitsgebouw? Daar moet de oproerpolitie op worden afgestuurd. De bewindsvoerders in Italië doen wel nog wat ze veertig jaar geleden zouden gedaan hebben :-).

Ook de middelbare scholieren trekken de straat op. Het doet me allemaal denken aan het jaar '96 in België, toen de scholieren omwille van de Dutroux-zaak ook massaal 'spontane witte-marsen' begonnen te 'organiseren'. Ook toen ontstond er een vorm van lichte anarchie in de straten, die door veel scholieren werd gezien als een reden om eens wat lessen te missen. De reden hier is uiteraard volkomen anders, maar de vorm van het protest lijkt er wel wat op. 't Is alleen nog iets luidruchtiger. En ik heb de indruk dat ze wel weten waar ze de straten voor op trekken (in tegenstelling tot velen in '96 in België).

De herfst, in elk land is het wel een socio-politiek warme periode. De hete herfst is in Italië alvast toch al begonnen.

Herfstbeelden

Yep, de (vroege) herfst is mijn favoriete seizoen in Piëmonte. Twee weken geleden was er wat wind (zeldzaam!) en was er geen smog (wel, de locals noemen dat 'vochtigheid', ik noem dat smog :-)). Dat levert volgende beelden op (vanaf de Colle della Maddalena):

Monte Monviso

De opening in het gebergte, net iets links van het midden, is waar de Val di Susa begint.

De besneeuwde toppen van het Monte Rosa-massief.

Bezet

De universiteit is bezet. Het klinkt jaren '68, maar tegenwoordig is het iets minder spectaculair. Het betekent gewoon dat de studenten een nachtje slapen in de universiteitsgebouwen. Het gaat er allemaal vreedzaam aan toe. Ook al omdat het personeel de actie volkomen steunt en ook wel een beetje meedoet. Er hangen wat spandoeken en de universiteit opent 's avonds haar deuren voor het algemene publiek. Zo kan iedereen eens zien wat er in een universiteit zoal gebeurt. En er worden bijvoorbeeld lessen in de open lucht gegeven.

De reden? De angstwekkende/hilarische (voor een buitenstaander) besparingsplannen van de regering Berlusconi en meer bepaald de minister van onderwijs : Mariastella Gelmini (één van de weinige vrouwen in de regering). De Italiaanse begroting heeft (net als de Belgische) een miljardentekort. In plaats van wat te foefelen met cijfers, groeiverwachtingen enzovoorts gaat men hier (in tegenstelling tot in België) wat drastischer te werk. Men pakt die miljarden gewoon af van een enkele uitgavepost. Briljant, nietwaar? En welke uitgavepost is onbenullig genoeg om wat miljarden te missen? Juist, onderwijs en onderzoek, dat perfide systeem dat enkel bedoeld is om communisten en linkse rakkers te creëren en dat verder geen enkel maatschappelijk nut heeft. En o ja, als we onderwijs en onderzoek toch al knock-out hebben geslagen door al hun geld af te pakken, kunnen we ze maar beter helemaal afmaken. Door er bijvoorbeeld voor te zorgen dat er geen personeel meer is om communisten en linkse rakkers te vormen. Of door aan universiteiten te zeggen dat ze privé-instellingen moeten worden en dat ze voortaan maar zelf hun geld moeten vinden.

Het gaat overigens niet alleen om universiteiten, ook basisscholen en secundaire scholen mogen in de klappen delen. Dat communistengebroed wordt hier immers al van in de pampers gevormd. Pak hun geld af, ontsla die leraars, één leraar kan in een basisschool toch wel de volle zes jaren in één klap geven, nietwaar? En och, tegenwoordig verdienen die leraars toch wat veel geld (een pakje minder dan in België, ter vergelijking). Dat kan wel met wat minder rondkomen.

'Less is more', zo verdedigt Mariastella dat, met het weinige Engels dat ze kent. En ik vrees dat de lokale jeugd binnen een tiental jaar zelfs dat niet meer zal begrijpen...

Verslag van een week-end

-Vrijdagavond vroeg gaan slapen, wegens een lichte kater van de avond ervoor.
-Zaterdagmorgen om 6.30 opgestaan.
-Om acht uur afgesproken op Piazza Vittorio Veneto, om met twee auto's, twee Duitsers, een Spaanse, een Iraniër, een Oostenrijker en een Italiaanse naar een vallei in Valle d'Aosta te gaan.
-De auto's zijn bezit van een Duitser en de Italiaanse. De Italiaanse was op tijd, de Duitser nota bene was tien minuten te laat. Nooit gedacht dat ik dat nog zou meemaken.
-Rond 10 uur aangekomen in de Val de St.-Barthelémy. En beginnen te wandelen.
-Rond 13 uur aangekomen op de Colle di Sialvè (of zoiets).
-Rond 15 uur aangekomen op de Monte Morion. Onderweg een stambecco gezien. Da's een groot beest met nog grotere horens. Op de top van Monte Morion aangevallen door een kudde (zeker twintig) agressieve geiten (met horens) die nogal onbeleefd ons eten probeerden te stelen. Hun buit bestond uit een stuk kip, wat brood en veel plastiek zakken. De plastiek zakken waren nogal populair, in tegenstelling tot fruit, dat ze rustig lieten liggen. Italiaanse geiten zijn echt rotbeesten.
-Rond 17 uur terug aan de auto's aangekomen.
-Rond 19 uur terug in Turijn.
-Om 21.30 naar 'Murphy's six nation's Irish pub' gegaan om wat bier binnen te kappen, evenals een goede cheese-burger, met niet al te goeie frieten. Frieten bakken kunnen ze nog altijd niet in Italië.
-Rond 2 uur in bed.
-Zondag om 8 uur wakker geworden, veel te vroeg...
-Om 11 uur de huur gaan betalen. De huisbazin was weer grappig. Ze is volgens mij al ver over de 70, maar zeer alive and kicking...
-Gegeten, niets gedaan, gekuist, gegeten, gaan slapen.

De witte van Alba

Alba is een klein, middeleeuws stadje ten zuiden van Turijn. Alba ligt in één van de mooiste streken van Piemonte, namelijk de Langhe-streek. Die streek wordt gekenmerkt door bosrijke, zachtglooiende heuvels, bezaaid met kleine dorpjes. De bossen staan vol hazelaars en dit is dan ook de streek waar Nutella geboren is. De heuvels zijn uitstekende plekken om wijngaarden neer te planten en de kleine dorpjes hebben dan ook namen als bijvoorbeeld Barbaresco en Barolo. Het leven in de Langhe is dus goed.

Alba is echter ook bekend om een andere reden, met name omwille van 'de witte van Alba'. Het gaat hier niet om het Italiaanse equivalent van een roman van Ernest Claes. Het gaat om het gastronomische luxeproduct der gastronomische luxeproducten : de witte truffel van Alba. Het groeit onder eikenbomen, wordt gezocht met behulp van honden, het kost verschrikkelijk veel geld (4000 euro per kilo) en het wordt in de herfst (plukseizoen) gevierd met een "Fiera internazionale del tartufo".

Da's simpelweg een soort expo waar lokale truffelboeren hun waren stallen. De Fiera vindt plaats in een grote hal, waar een zeer penetrante witte-truffelgeur heerst. Jaja, de witte truffels geven nogal wat aroma af. Niet alleen truffelboeren stallen er hun waren. Ook kaasboeren, salamiboeren, banketbakkers, en vooral wijnboeren stallen er hun waren uit en laten de bezoekers gretig proeven. De inkom kost 10 euro, maar je krijgt daar een wijnglas bij en een handig zakje om rond je nek te hangen en er je wijnglas in te stoppen. En dan kun je vrij rondlopen en vrij proeven. En ja, er zijn nogal wat wijnboeren en nogal wat Barolo's, Barbaresco's, Ruché's, Dolcetti, Barbera's enzoverder te proeven. 't Is dus niet zo moeilijk om die 10 euro terug te drinken.

De honger wordt gestild door wat kazen (al dan niet met truffels erin verwerkt), salami's (al dan niet met Barolo of truffels erin verwerkt) of wat hazelnoottaarten naar binnen te werken.

En dat alles onder een temperatuur van nog altijd 22 graden. Daar klagen de truffelboeren overigens steen en been over. Regen hebben ze nodig om die truffels te vinden. Enfin, mij hoor je daar niet over klagen, voor mij zijn dat zomerse temperaturen, een welkome afwisseling na de hel van 35 graden die hier in juli en augustus heerst.

Die Fiera van Alba is ongeveer het grootste gastronomische evenement in de streek in herfst. Maar ach, in de herfst organiseert zowat elk dorpje hier wel iets dergelijks. Ha, de herfst, da's hier in Piemonte het mooiste seizoen.

De Nobelprijs

Deze tijd van het jaar is immer een plezante tijd voor een fysicus. Het is altijd plezant om te zien wie dit jaar de Nobelprijs fysica krijgt. De helft van de keren ken je de namen namelijk (omdat het een theoretisch fysicus is). En dit jaar zijn het nog eens twee theoreten. 't Zijn niet van de minsten. De helft van de prijs gaat naar Nambu "for the discovery of the mechanism of spontaneous broken symmetry in subatomic physics". De andere helft wordt gedeeld door Kobayashi en Maskawa "for the discovery of the origin of the broken symmetry which predicts the existence of at least three families of quarks in nature". Beiden zijn welbekend in theoretische fysica-middens. Nambu is bekend vanwege "de Nambu-Goldstone bosonen" (heeft te maken met datgene waar hij de prijs voor krijgt). Kobayashi en Maskawa zijn bekend vanwege de "Cabibbo-Kobayashi-Maskawa" matrix (CKM-matrix) die een bijzondere rol speelt in het Standaard Model van de deeltjesfysica. Meer algemeen hebben ze het fenomeen van CP-schending bestudeerd. En die CP-schending is waarvoor ze nu de prijs krijgen.

Nambu is ook bekend als een van de grondleggers van snaartheorie, maar daar krijgt hij de prijs niet voor :-).

De bijdragen van deze drie mannen zijn van essentieel belang voor onze huidige kennis van de subatomaire wereld. Ik zal later misschien voor de geïnteresseerden posten wat ze precies hebben bedacht en waarom dat zo belangrijk is.

Kijk eens aan, op de website van de krant 'La Repubblica' staat deze ode aan een groot coureur :-). In 11 foto's!

Italië : meer dan één jaar later

Aangezien ik hier nu toch al meer dan één jaar ben, kan ik toch al een soort van round-up maken wat betreft mijn gedachten over Italië. In dat jaar heb ik een soort van haat-liefde-verhouding met Italië ontwikkeld. Kortweg gesteld:

Ik vind Italië een zeer schoon land, ik vind het evenwel bijzonder spijtig dat het bewoond is door Italianen.

Voila, krachtiger kan ik het niet uitdrukken. Qua schoonheid van natuur, steden, cultuur, gastronomie,... is Italië fantastisch. Maar mijn god, die Italianen zijn er ferm te veel aan. Uiteraard is die uitspraak veel te veralgemenend en zijn er veel toffe Italianen, maar er is toch wel iets van aan. Ik verklaar me nader en zal ook proberen wat te nuanceren :-).

Ik vind de Italiaanse samenleving zeer individueel. Er heerst hier een soort van 'survival-of-the-fittest' mentaliteit, die zich op alle niveaus van het dagelijks leven uit. Bijvoorbeeld in navelstaarderij, die er bijvoorbeeld voor zorgt dat de jongeren hier nauwelijks andere talen dan Italiaans spreken. Ik weet nog dat in mijn tijd in het middelbaar we constant werden platgeslagen met uitspraken als : "Je moet andere talen leren, met Nederlands (of Brugs, Leuvens, Gents, Antwerps,...) ben je niets in het leven." Niet zo in Italië, of toch wel, maar er wordt in elk geval geen gevolg aan gegeven. Wat ik hier ook zeer mis, zijn lokale zomerfestivalletjes, bierfeesten, buurtbarbeques,... Het soort activiteiten dat typisch is voor België en dat mijns inziens een niet te onderschatten rol speelt in het creëren van een gemeenschapsgevoel. Dit soort buurtactiviteiten bestaat hier nauwelijks. Als er iets georganiseerd wordt, is het megagroot en overheerst weer het individuele gevoel. Dit heeft deels te maken met het feit dat Torino een grootstad is, maar aan de andere kant vind je zelfs in Brussel dergelijke buurtfeestjes en is België eigenlijk één grote stad (10 miljoen inwoners op een stuk land dat je nauwelijks herkent op de landkaart).

Maar de individualiteit herken je het best in het dagelijks leven. Het verkeer, het chaotische aanschuiven aan de kassa in de supermarkt, mensen die op het voetpad nooit, maar dan ook nooit uit de weg gaan,... het zijn stuk voor stuk voorbeelden van de Italiaanse mentaliteit. Een voorbeeld : vorige vrijdag zat ik in de cinema en ging er een gsm af. Dat op zich is al irritant, maar als die persoon dan opneemt en begint te tetteren in de cinema en zelfs niet de moeite neemt om de zaal uit te gaan, vind ik dat gewoon hallucinant. Dit is typisch en toont aan dat vele mensen hier geen flauw benul hebben van het bestaan van 'de medemens'. In België is de mentaliteit eerder : hier leven andere mensen en ik moet proberen die zo weinig mogelijk te storen. Hier geldt : hier leef ik en doe ik wat ik wil.

De mensen hier zijn zeer vriendelijk, dat wel. Altijd een goedendag of een goedenavond, maar als het er echt op aankomt, dan is er hier wat ik noem 'een compleet gebrek aan elementaire beleefdheid'. Wat ben je met een goedendag als je later door diezelfde persoon quasi van je sokken wordt gereden als je een voetpad oversteekt?

Ben ik alleen met die visie hier? Neen! Ik heb hier ondertussen een vrij internationale kennissenkring. Chilenen, Colombianen, Canadezen, Fransen,... En iedereen zegt hetzelfde. De Canadezen hebben als theorie : 'de wereld stopt voor een Italiaan op vijf centimeter van zijn neus'. De Fransen spreken net als ikzelf van 'il n' y a pas de politesse élémentaire'. En ook alle anderen klagen.

Veralgemeen ik dus met bovenstaande uitspraken? Zeer zeker, absoluut zelfs. Er zijn hier heel toffe en vriendelijke mensen en er is wel degelijk een grote vorm van gezelligheid als je de mensen persoonlijk kent. Maar : slechts als je ze persoonlijk kent... Maar dat neemt niet weg dat mijn algemene kritiek terecht is. In Italië regeert de chaos en daar zijn de mensen hier zelf verantwoordelijk voor. Het is hier simpelweg de mentaliteit en zoals we allen weten valt daar moeilijk iets aan te veranderen. Zo is het nu eenmaal en niet anders en hoewel ongetwijfeld iedereen hier het er in zijn hart niet mee eens is, leven ze toch met die mentaliteit (waarschijnlijk zonder het echt te beseffen), omdat het nu eenmaal niet anders kan.

Maar goed : het land op zich is prachtig. Ik zal hier later ongetwijfeld op vakantie komen. Ik zal dan ook genieten van die chaos, die je op vakantie als charmant en exotisch ervaart. Maar niettemin zal ik mij altijd goed herinneren dat echt leven in die chaos niet van het plezantste is... En ik zal later nog wel eens schrijven over de geneugten des levens hier, om deze klaagpartij goed te maken :-).