Een multi-cultureel gezelschap op weg naar het grote Tourfeest : een Colombiaan, een Chileen, een Canadees en een Belg (mezelf dus). In België heb ik de Tour wel al een paar keer zien passeren, maar dat waren altijd vlakke ritten. Ik was dus wel benieuwd om eens een echte bergrit mee te maken. De verwachting was dat ze op een col niet in twee seconden voorbijgezoefd zijn. Die verwachting is uitgekomen :-).
Enfin, bovengenoemd multi-cultureel gezelschap heeft de trein genomen naar Mondovi. Daar de Colombiaan, de Chileen, de Canadees en de Belg allen van het mannelijke geslacht waren, heeft de Colombiaan zijn charmes gebruikt om het gezelschap in Mondovi wat aan te vullen met Amerikaanse chicks :-). Wel, ze moesten ons volgen eigenlijk, want eenmaal in Mondovi aangekomen, bleek er geen enkele mogelijkheid te zijn om aan de voet van de klim (op een tiental kilometer van Mondovi) te geraken. Een tour-etappe eindigt vlakbij, maar dat er wel eens veel toeristen zouden zijn die dat willen meemaken, dat hadden die Italianen niet begrepen. Italiaans organisatietalent, ik zou er tientallen posts over kunnen volleuteren :-). En er waren veel toeristen. Naast de Amerikaanse chicks, werden we nog gevolgd door twee Denen en een Italiaan. Er waren ook Hollanders, maar die zijn we vakkundig kwijt gespeeld. Amerikaanse chicks en Denen in paniek : stranden op tien kilometer van de voet van de klim, hoe stom kan een dag verpest worden.
Gelukkig zijn we hier al lang genoeg om te weten wat men dan dient te doen. Italiaans babbelen, grote en weidse gebaren maken en jawel, het werkte, een goede mens heeft ons een taxi naar Frabosa Sottana weten te versieren, aan de voet van de klim. Verder mochten we niet, want de Italiaanse politie liet geen niet-geautoriseerde auto's meer naar boven. Ze deden hun werk goed (op dat moment toch). Goed, te voet naar boven gewandeld. De berg stond vol, veel Italiaanse campers, veel Hollanders, Belgen, Aussies, Nieuw-Zeelanders en zelfs Tsjechen. Gezellig wel, iedereen aan de barbecue. Gestrand op 350 meter van de top, maar zo erg was dat niet. We stonden juist in een bocht en hadden schoon zicht. Anderhalf uur degoutante reclame later kwam het lawaai der helikopters en supporters dichterbij en daar waren de vier vroege vluchters, gevolgd door de grotere mannen. Na ongeveer een half uur passeerde de tweede bus. En dan...
... en dan een sterk staaltje Italiaans organisatietalent. Al dat volk springt over de dranghekkens en rusht richting finish. De weg liep vol en er moesten nog renners toekomen. Onder andere onze eigenste Christophe Brandt (Vansevenant was al veilig toegekomen :-)). Mja, hij heeft het toch gehaald, maar ik begrijp toch niet hoe. De carabinieri deden dit keer hun werk niet goed en stonden erbij en keken ernaar. Of ze waren aan 't gsm'en. Het is zo dat de niet-kopmannen de berg terug moesten afrijden en ook voor hen was het niet plezant. McEwen's gezicht stond op storm en ik kon volgende conversatie tussen Vansevenant en Hoste afluisteren:
- Vansevenant : "Wat voor een kl*teboel is me dat hier?"
- Hoste : "Jajong, wa wilt ge? Da's ier Italië, he."
Een betere samenvatting kan ik niet geven. Cunego vond het wel plezant, hij stond rustig tussen het "Damiano, Damiano"-schreeuwende volk te laveren en te glimlachen en te wuiven. Mja, hij zal het wel gewoon zijn zeker.
Enfin, nadat de grote massa al vertrokken was, zijn we terug naar beneden gelopen. Letterlijk. De tour-karavaan vond het een vreemd zicht : een multi-cultureel gezelschap met Amerikaanse chicks 11 km naar beneden spurtend. Maar ze waren fan van ons en wuifden ons vrolijk na. En ja, we zijn zelfs thuisgeraakt in Torino. We hebben onze taxi terug weten te versieren naar Mondovi. Italië : hier leert een mens wel wat improviseren is...
maandag 21 juli 2008
Tour-isme : deel II
De passage!!! Vanuit de voorlaatste bocht (op 400m van de streep).
Anderhalf uur reclame eerst...
Uitzinnige Italianen in afwachting...
Hier zit de winnaar ergens!
Kohl en Sastre
Valverde
Menchov
Vooraan Frank Schleck, achteraan Evans.
Ik vermoed de achterkant van Monfort.
Mario Aerts
De bus
Monsieur 60%. Hij ziet er keiblij uit.
Net een fractie van een seconde te laat afgedrukt. Let evenwel op de gele schijn door de ruit van de achterdeur. Jawel, op de voorste passagierszetel zat Frank Schleck. En hij zag er ook keiblij uit.
Anderhalf uur reclame eerst...
Uitzinnige Italianen in afwachting...
Hier zit de winnaar ergens!
Kohl en Sastre
Valverde
Menchov
Vooraan Frank Schleck, achteraan Evans.
Ik vermoed de achterkant van Monfort.
Mario Aerts
De bus
Monsieur 60%. Hij ziet er keiblij uit.
Net een fractie van een seconde te laat afgedrukt. Let evenwel op de gele schijn door de ruit van de achterdeur. Jawel, op de voorste passagierszetel zat Frank Schleck. En hij zag er ook keiblij uit.
Tour-isme : deel I
Foto's van de 11 km lange wandeling van Frabosa Sottana naar de top in Prato Nevoso
Frabosa Sottana, waar de slotklim begint...
en waar de bevolking polyglot is en Franse spandoeken kan maken.
Slogan om een gevallen held nog wat dieper te laten vallen ("Ricco, je bent een stuk str*nt.")
Tamzakken langsheen een riviertje.
Dit betekent : "Leve de smurfen." Toegevoegd aan deze blog ter ere van de nationale feestdag :-).
Geen commentaar :-)
Italiaanse cheerleaders, die proberen "Prato Nevoso" te vormen. Wederom een schitterend toonbeeld van Italiaans organisatietalent, waarbij mij spontaan de zinsnede "Hoe in godsnaam zijn die Romeinen er ooit in geslaagd om Europa te veroveren?" te binnen schiet.
Yeah, de Aussies.
Ik heb een sterk vermoeden dat deze kerel niet veel van de passerende Tour heeft gezien...
Ultimo chilometro!
Tot slot een natuurbeeld.
Frabosa Sottana, waar de slotklim begint...
en waar de bevolking polyglot is en Franse spandoeken kan maken.
Slogan om een gevallen held nog wat dieper te laten vallen ("Ricco, je bent een stuk str*nt.")
Tamzakken langsheen een riviertje.
Dit betekent : "Leve de smurfen." Toegevoegd aan deze blog ter ere van de nationale feestdag :-).
Geen commentaar :-)
Italiaanse cheerleaders, die proberen "Prato Nevoso" te vormen. Wederom een schitterend toonbeeld van Italiaans organisatietalent, waarbij mij spontaan de zinsnede "Hoe in godsnaam zijn die Romeinen er ooit in geslaagd om Europa te veroveren?" te binnen schiet.
Yeah, de Aussies.
Ik heb een sterk vermoeden dat deze kerel niet veel van de passerende Tour heeft gezien...
Ultimo chilometro!
Tot slot een natuurbeeld.
donderdag 17 juli 2008
En ze waren zo blij...
... eindelijk deden ze nog eens mee in de Tour. Er was behoorlijk weinig aandacht voor de Tour in de pers. Om de Tour deftig te volgen moet ik mij toch telkens wenden tot de Belgische pers. De Gazzetta dello Sport beperkte zich tot slechts één pagina. Vergeleken met de 20 pagina's aandacht voor de Giro, is dat nougatbollen. Toch redelijk vreemd, gezien het feit dat Italië toch een beetje een wielerland is. Reden : ze deden toch nooit mee voor de knikkers. Italiaans chauvinisme dus... Maar goed, is eenieder niet chauvinistisch als het om sport gaat?
Maar kijk, plots waren daar Ricco en Piepoli. Hoera, Italië gaat de Tour veroveren! Pagina's vol over Ricco's heroïsche prestatie. Vergelijkingen met Pantani alom. En daarbij moet je weten dat Pantani hier nog immer als God wordt beschouwd. Pantani heeft nooit, ik herhaal, nooit, aan het verboden spul gezeten. Nee, o nee, bij de Gazzetta kun je tegenwoordig zelfs een 3-delige dvd-box bestellen, met Pantani's grootste exploten. Dat zijn hematocrietwaarden daarbij ook groots waren, dat willen ze hier nog altijd niet geweten hebben.
Maar kijk, Ricco betrapt... En och, 't zijn toch enkel de Italianen die daar hard van verschieten. Of niet?
Maar kijk, plots waren daar Ricco en Piepoli. Hoera, Italië gaat de Tour veroveren! Pagina's vol over Ricco's heroïsche prestatie. Vergelijkingen met Pantani alom. En daarbij moet je weten dat Pantani hier nog immer als God wordt beschouwd. Pantani heeft nooit, ik herhaal, nooit, aan het verboden spul gezeten. Nee, o nee, bij de Gazzetta kun je tegenwoordig zelfs een 3-delige dvd-box bestellen, met Pantani's grootste exploten. Dat zijn hematocrietwaarden daarbij ook groots waren, dat willen ze hier nog altijd niet geweten hebben.
Maar kijk, Ricco betrapt... En och, 't zijn toch enkel de Italianen die daar hard van verschieten. Of niet?
woensdag 16 juli 2008
Gran Paradiso en zijn vuige insekten
Afgelopen week-end naar Gran Paradiso getrokken, één van Italiës meest indrukwekkende natuurparken. Ik zou er foto's van posten, maar op dit moment weigert de foto-service van blogger.com dienst...
Enfin, Gran Paradiso ligt op de grens tussen Piëmonte en Valle d'Aosta en ligt rond de Gran Paradiso-berg die toch net boven de 4000m reikt. Het geheel ligt ook niet zo heel ver van het Mont Blanc massief.
Het is daar dus niet zo onaangenaam om rond te wandelen, ware het niet dat Italië blijkbaar enkele van Europa's meest snode insekten kent. Bij het klimmen dus aangevallen door een horde van dat ongedefinieerd soort ongedierte. En jawel, één snoodaard slaagde er in om zijn tanden (want het moet wel een insekt met tanden van 1 cm groot zijn geweest) in mijn onderbeen te planten en met zijn olifantenslurf mijn bloed op te zuigen. Voldaan van een halve liter bloed wou het beest wegvliegen, maar ik heb het toch kunnen doodkloppen. Rood vocht (mijn rood vocht!) vloog kilometers in het rond.
De volgende dag wakker geworden met vreselijke jeuk in mijn rechteronderbeen. Dat bleek helemaal rood te staan en ook ongeveer dubbel zo dik als het linkeronderbeen te zijn. Waarschijnlijk een lichte allergische reactie dus. Ik zou er foto's van posten maar op dit moment weigert de foto-service van blogger.com dienst :-).
Gevolg : hier naar een doktoor moeten gaan. Mja, die begon te lachen, want zo vaak gebeurt het blijkbaar niet dat doktoren hier iemand zien binnenstappen met een asymmetrische onderbeensituatie en een woordenboek onder de linkerarm. Een woordenboek, want de woorden "jeuk", "insektenbeet" en "gezwollen" kende ik nog niet. Vandaar kort dit extra stukje "Italiaans voor survivors":
- jeuk = pizzicore
- insektenbeet = puntura
- gezwollen = gonfiato
Enfin, ik mocht een zalfje gaan halen bij de apotheek. Daar waren ze half in paniek, want zo'n Belgische Europese ziekteverzekeringskaart hadden ze nog nooit gezien. Enfin, uiteindelijk toch mijn zalfke gekregen. Het staat wederom op de dopinglijst (cortico-steroïden) maar goed, het werkt... Mijn rechteronderbeen heeft bijna terug zijn normale proporties gekregen, bijna...
Insomma : het week-end was weer spannend en avontuurlijk. De gevolgen van het week-end waren nog spannender en nog avontuurlijker!
Enfin, Gran Paradiso ligt op de grens tussen Piëmonte en Valle d'Aosta en ligt rond de Gran Paradiso-berg die toch net boven de 4000m reikt. Het geheel ligt ook niet zo heel ver van het Mont Blanc massief.
Het is daar dus niet zo onaangenaam om rond te wandelen, ware het niet dat Italië blijkbaar enkele van Europa's meest snode insekten kent. Bij het klimmen dus aangevallen door een horde van dat ongedefinieerd soort ongedierte. En jawel, één snoodaard slaagde er in om zijn tanden (want het moet wel een insekt met tanden van 1 cm groot zijn geweest) in mijn onderbeen te planten en met zijn olifantenslurf mijn bloed op te zuigen. Voldaan van een halve liter bloed wou het beest wegvliegen, maar ik heb het toch kunnen doodkloppen. Rood vocht (mijn rood vocht!) vloog kilometers in het rond.
De volgende dag wakker geworden met vreselijke jeuk in mijn rechteronderbeen. Dat bleek helemaal rood te staan en ook ongeveer dubbel zo dik als het linkeronderbeen te zijn. Waarschijnlijk een lichte allergische reactie dus. Ik zou er foto's van posten maar op dit moment weigert de foto-service van blogger.com dienst :-).
Gevolg : hier naar een doktoor moeten gaan. Mja, die begon te lachen, want zo vaak gebeurt het blijkbaar niet dat doktoren hier iemand zien binnenstappen met een asymmetrische onderbeensituatie en een woordenboek onder de linkerarm. Een woordenboek, want de woorden "jeuk", "insektenbeet" en "gezwollen" kende ik nog niet. Vandaar kort dit extra stukje "Italiaans voor survivors":
- jeuk = pizzicore
- insektenbeet = puntura
- gezwollen = gonfiato
Enfin, ik mocht een zalfje gaan halen bij de apotheek. Daar waren ze half in paniek, want zo'n Belgische Europese ziekteverzekeringskaart hadden ze nog nooit gezien. Enfin, uiteindelijk toch mijn zalfke gekregen. Het staat wederom op de dopinglijst (cortico-steroïden) maar goed, het werkt... Mijn rechteronderbeen heeft bijna terug zijn normale proporties gekregen, bijna...
Insomma : het week-end was weer spannend en avontuurlijk. De gevolgen van het week-end waren nog spannender en nog avontuurlijker!
Zatterin over de crisis.
Marco Zatterin is een Italiaans journalist voor de krant La Stampa, in Brussel gelegerd. Hij schrijft meestal commentaren omtrent de EU en haar werking, decreten, ... Vandaag had hij het over de crisis (of course). Ik heb zijn commentaar even vertaald:
Het voorbeeld van de Belgische crisis:
De regering in het koninkrijk van Albert II is opnieuw gevallen. Vlamingen en Walen vechten om princiepskwesties terwijl de economie slabakt? Is het het allemaal waard? En wat doen wij?
Een oude mop, van iemand die ik mij op dit moment niet herinner, ter gelegenheid van de dood van een bekend persoon, gaat als volgt : "de verrassing is niet dat hr. Kweeniewie gestorven is, maar eerder dat hij blijkbaar nog in leven was". Waarschijnlijk zal iemand onder jullie die zin beter voor de geest kunnen halen dan ikzelf, maar ik denk toch dat ik ze kan citeren en kan zeggen : "de verrassing is niet zozeer dat er in België geen regering meer is, maar dat die regering blijkbaar nog in werking was."
Eerste Minister Yves Leterme, Vlaming, heeft maandagnacht ontslag genomen. Het verbaast hier niemand. Onderaan kunnen jullie het bericht hieromtrent lezen (nvjr : heb ik maar weggelaten uit luiheid :-)). Ondertussen zijn er enkele vragen die men zich kan stellen. Heeft het zin om een staat te onderwerpen aan een confrontatie, gebaseerd op intern nationalisme, wanneer de conjunctuur slabakt? Wat is belangrijker : het bevestigen van zijn identiteit of de sociale en economische vooruitgang van een volk, hoe verdeeld en divers dit ook moge zijn? Is het het waard om te staan op administratieve vragen over kleine gebieden van Brussel, ook als dit dreigt het land stuurloos achter te laten?
België antwoordt ja op alle vragen. Vlamingen en Walen zijn gescheiden. De voorstanders van een splitsing zijn tot alles bereid, onbekommerd om het aantal armen dat ze veroorzaken.
Het nationalisme vindt paradoxaal genoeg zijn sterke wortels in de vrede. De economische crisis zal de straf zijn. De Vlamingen trekken aan het koord, de Walen zijn niet bereid om toe te geven. Ondertussen is de inflatie nagenoeg het dubbele van het EU-gemiddelde. Wie betaalt? Iedereen. Maar dat lijkt niet echt belangrijk voor de politieke leiders (op enkele uitzonderingen na uiteraard).
Dit alles doet mij denken aan Italië, ook al zijn wij op dit moment beter. Terwijl de prijzen stijgen, de pasta en het brood duurder worden, de benzine onbetaalbaar is,... gaat het debat over thema's die niet echt dicht bij de noden van de burgers staan. Immigratie, justitie, tv-kanalen, hoe belangrijk ook, helpen niet om het einde van de maand te halen. De voorstellen die men hoort omtrent de olieprijs zijn vreemd; in Brussel doen ze de werklui lachen.
In België (des te meer) en in Italië (in mindere mate) heeft iemand het stuur verloren. Twee verschillende gevallen, maar met een element dat op verontrustende manier gelijkaardig is. Hier valt een regering omwille van een federale staatshervorming, daar vecht men om rechters en telefoonaftappingen. Ondertussen lijdt de economie. En wij met de economie. En het helpt niet echt om na te denken over het feit dat we, na de boodschappenlijst op het eind van de week te hebben ingekort, misschien binnen enkele jaren zouden kunnen genieten van een vluggere werkwijze. Of van een zekerheid (misschien) dat we niet afgetapt worden als we niet tot een maffia-clan behoren. Geen dergelijke troost.
Nietwaar?
Ter informatie : het politieke debat wordt hier overheerst door vragen als : "Kan een premier worden aangeklaagd (voor corruptie), als hij nog in functie is." Of : "Wanneer is een telefoon aftappen gerechtvaardigd in een politioneel onderzoek?" En : "Is het wel correct dat politici vat hebben op de media?"
Voor de rest heeft Leterme hier niet echt een aardschok veroorzaakt :-) Je moest al heel diep zoeken in de gazetten om er een ultrakort berichtje over te vinden.
Het voorbeeld van de Belgische crisis:
De regering in het koninkrijk van Albert II is opnieuw gevallen. Vlamingen en Walen vechten om princiepskwesties terwijl de economie slabakt? Is het het allemaal waard? En wat doen wij?
Een oude mop, van iemand die ik mij op dit moment niet herinner, ter gelegenheid van de dood van een bekend persoon, gaat als volgt : "de verrassing is niet dat hr. Kweeniewie gestorven is, maar eerder dat hij blijkbaar nog in leven was". Waarschijnlijk zal iemand onder jullie die zin beter voor de geest kunnen halen dan ikzelf, maar ik denk toch dat ik ze kan citeren en kan zeggen : "de verrassing is niet zozeer dat er in België geen regering meer is, maar dat die regering blijkbaar nog in werking was."
Eerste Minister Yves Leterme, Vlaming, heeft maandagnacht ontslag genomen. Het verbaast hier niemand. Onderaan kunnen jullie het bericht hieromtrent lezen (nvjr : heb ik maar weggelaten uit luiheid :-)). Ondertussen zijn er enkele vragen die men zich kan stellen. Heeft het zin om een staat te onderwerpen aan een confrontatie, gebaseerd op intern nationalisme, wanneer de conjunctuur slabakt? Wat is belangrijker : het bevestigen van zijn identiteit of de sociale en economische vooruitgang van een volk, hoe verdeeld en divers dit ook moge zijn? Is het het waard om te staan op administratieve vragen over kleine gebieden van Brussel, ook als dit dreigt het land stuurloos achter te laten?
België antwoordt ja op alle vragen. Vlamingen en Walen zijn gescheiden. De voorstanders van een splitsing zijn tot alles bereid, onbekommerd om het aantal armen dat ze veroorzaken.
Het nationalisme vindt paradoxaal genoeg zijn sterke wortels in de vrede. De economische crisis zal de straf zijn. De Vlamingen trekken aan het koord, de Walen zijn niet bereid om toe te geven. Ondertussen is de inflatie nagenoeg het dubbele van het EU-gemiddelde. Wie betaalt? Iedereen. Maar dat lijkt niet echt belangrijk voor de politieke leiders (op enkele uitzonderingen na uiteraard).
Dit alles doet mij denken aan Italië, ook al zijn wij op dit moment beter. Terwijl de prijzen stijgen, de pasta en het brood duurder worden, de benzine onbetaalbaar is,... gaat het debat over thema's die niet echt dicht bij de noden van de burgers staan. Immigratie, justitie, tv-kanalen, hoe belangrijk ook, helpen niet om het einde van de maand te halen. De voorstellen die men hoort omtrent de olieprijs zijn vreemd; in Brussel doen ze de werklui lachen.
In België (des te meer) en in Italië (in mindere mate) heeft iemand het stuur verloren. Twee verschillende gevallen, maar met een element dat op verontrustende manier gelijkaardig is. Hier valt een regering omwille van een federale staatshervorming, daar vecht men om rechters en telefoonaftappingen. Ondertussen lijdt de economie. En wij met de economie. En het helpt niet echt om na te denken over het feit dat we, na de boodschappenlijst op het eind van de week te hebben ingekort, misschien binnen enkele jaren zouden kunnen genieten van een vluggere werkwijze. Of van een zekerheid (misschien) dat we niet afgetapt worden als we niet tot een maffia-clan behoren. Geen dergelijke troost.
Nietwaar?
Ter informatie : het politieke debat wordt hier overheerst door vragen als : "Kan een premier worden aangeklaagd (voor corruptie), als hij nog in functie is." Of : "Wanneer is een telefoon aftappen gerechtvaardigd in een politioneel onderzoek?" En : "Is het wel correct dat politici vat hebben op de media?"
Voor de rest heeft Leterme hier niet echt een aardschok veroorzaakt :-) Je moest al heel diep zoeken in de gazetten om er een ultrakort berichtje over te vinden.
donderdag 10 juli 2008
Back in town.
Goed, terug in Torino. En gelukkig, gelukkig, gelukkig, het is iets frisser dan toen ik naar België vertrok. Slechts 30 graden in de schaduw, maar 's avonds durft het al afkoelen tot 24 graden en in het putteke van de nacht tot 20 graden. Nog steeds zweten dus, maar toch al iets draaglijker zweten. En de airco op de universiteit werkt terug... Mamma Miracoli zal er wel voor iets tussen zitten, denk ik.
Gisterenavond nog efkes de hoogste der Turijnse heuveltoppen beklommen, de zogenaamde Colle della Maddalena. Kwestie van toch eens dat klimgevoel aan te scherpen. Waarom doet dat toch altijd zo'n zeer als je daar opnieuw aan begint? Voor de liefhebbers van profielen, dit is de Maddalena
Het profiel van het colleke dat ik enkele weken geleden in Susa heb gedaan, ziet er zo uit
Ik ben wel gestopt in Madonna della Losa. Ik dacht namelijk dat ik geen meter vooruit ging en dat het al bij al toch niet zo steil was. Bij deze : ik was een woessie.
Plannen voor volgende weken:
De Moncenisio:
(Hmmm, beetje lang precies.)
En Prato Nevoso:
Die laatste plan ik te doen op 19 juli. Da's de dag voor de echte groten daar passeren. Met wat meeval kan ik er misschien wel overnachten om de Tour te zien aankomen. Yell for Cadel zou ik zeggen. Wie wil immers Vansevenant niet onnozel zien doen bij aankomst op de Champs-Elysées?
Gisterenavond nog efkes de hoogste der Turijnse heuveltoppen beklommen, de zogenaamde Colle della Maddalena. Kwestie van toch eens dat klimgevoel aan te scherpen. Waarom doet dat toch altijd zo'n zeer als je daar opnieuw aan begint? Voor de liefhebbers van profielen, dit is de Maddalena
Het profiel van het colleke dat ik enkele weken geleden in Susa heb gedaan, ziet er zo uit
Ik ben wel gestopt in Madonna della Losa. Ik dacht namelijk dat ik geen meter vooruit ging en dat het al bij al toch niet zo steil was. Bij deze : ik was een woessie.
Plannen voor volgende weken:
De Moncenisio:
(Hmmm, beetje lang precies.)
En Prato Nevoso:
Die laatste plan ik te doen op 19 juli. Da's de dag voor de echte groten daar passeren. Met wat meeval kan ik er misschien wel overnachten om de Tour te zien aankomen. Yell for Cadel zou ik zeggen. Wie wil immers Vansevenant niet onnozel zien doen bij aankomst op de Champs-Elysées?
Abonneren op:
Reacties (Atom)
