Na Emilia-Romagna volgt hier een verslagje van een streek in Italië waar ik nog nooit geweest was en die, zo bleek, zeer de moeite waard is : Le Marche. Maar vooraleer de provincie van de Marche binnen te rijden, hebben we eventjes Italië verlaten om een bezoekje te brengen aan één van 's werelds ministaatjes en tevens de oudste bestaande republiek ter wereld : San Marino. Veel valt over San Marino eigenlijk niet te zeggen. Behalve dan dat het op de grens van Emilia-Romagna en Le Marche ligt, op 10 kilometer van de Adriatische Zee. En dat het pokketoeristisch is. Overal vind je winkeltjes, die vaak van bijzonder slechte smaak getuigen. Je kunt er wijnflessen met beeltenis van Hitler, Mussolini en Che Guevara kopen (geen grap!). Het nationale motto 'Libertas' wordt dus zeer vrij geïnterpreteerd.
Toch loont het de moeite om San Marino eens binnen te rijden om te genieten van het panorama. Langs de ene kant kijk je richting het (vrij vlakke) Emilia-Romagna en de Adriatische kust. Je ziet er de zee, Rimini, Cesenatico (hometown van ene Marco Pantani!). In de andere richting zie je een ronduit fantastisch landschap, bestaande uit steile heuvels, die geleidelijk hoger en hoger worden, om uiteindelijk over te gaan in de Apennijnen. Dat is het typische Marche-landschap. Ik kende dit landschap nog niet, maar het is werkelijk bijzonder knap om te zien. Er zijn nog wel meer heuvelachtige streken in Italië, maar de Marche kennen hun gelijke toch niet. Toscane en Umbrië zijn ook zeer heuvelachtig, maar daar gaat het om zacht glooiende heuvels. Hier gaat het om steile puisten, gescheiden door zeer smalle dalletjes. Groene velden en bossen en gele korenvelden wisselen elkaar af en hier en daar wordt een heuveltop gedomineerd door een middeleeuws fort of stadje.
Eén van die middeleeuwse stadjes is Urbino. Opnieuw een kunststad, want Urbino is één van die Italiaanse steden waar de renaissance tot bloei is gekomen. Stukken minder bekend (en stukken kleiner en minder toeristisch) dan die andere renaissancestad Firenze, maar niettemin toch de moeite waard om eens een namiddag in rond te lopen. Net als in het historische centrum van Firenze krijg je er de indruk dat je in de 15de eeuw rondloopt. Topper van Urbino is ongetwijfeld het Palazzo Ducale, het paleis van de hertogen van Montefeltro. Het is vooral het werk van Frederik van Montefeltro, die van Urbino een soort van ideale stad wou maken, volgens de toen opkomende renaissance-idealen. Hij heeft er zijn sporen nagelaten. Urbino is ook de geboorteplaats van de schilder Rafaël (Raffaele Sanzio), ook niet van de minste.
Conclusie : als je in de buurt bent, rijd dan eens vlug San Marino binnen om van het landschap te genieten. Doe zeker de Marche en Urbino aan : 't zijn toppers zowel op landschappelijk als cultureel vlak.
Foto's van San Marino staan hier.
Foto's van Urbino staan hier.
woensdag 8 juli 2009
vrijdag 3 juli 2009
Roadtrip part 1 : Emilia-Romagna
Aangezien ik hier al bijna twee jaar ben, en ik eigenlijk nog niet zoveel van dit land heb gezien, zullen de laatste twee maanden waarschijnlijk voor een gedeelte opgaan aan rondreizen. Afgelopen week-end zijn we dan ook gestart met een vierdaagse langs enkele van Italiës minder grote kunststeden. Tevens een rondrit door maar liefst 4 Italiaanse provincies : Emilia-Romagna, Le Marche, Toscana en Umbria. En ook een kleine tussenstop in een ander land : San Marino. Een kleine set verslagjes volgt dus.
Eerste verslagje : Emilia-Romagna. Het stuk 'Emilia' in de naam komt van de 'Via Emilia', een oude Romeinse heirweg, waarvan het kaarsrechte tracé nog grotendeels gevolgd kan worden via de hedendaagse SS9 van Parma tot Ravenna. Emilia-Romagna ligt deels in de Po-vlakte en wordt deels al heuvelachtig. De nabijheid van de Apennijnen laat zich toch al voelen. Op gastronomisch vlak moet het één van Italiës meest bekende provincies zijn. De namen van de belangrijkste steden opnoemen volstaat al om deze streek te linken aan Italiës fijnste producten : Parma (Parmaham en Parmezaan), Modena (aceto balsamico) en uiteraard Bologna, bekend van de pastasaus (niet spaghettisaus!). Emilia-Romagna grenst ook aan de Adriatische kust, en net daar ligt één van Italiës bekendere kunststeden : Ravenna.
Rondwandelen in Ravenna geeft niet direct een gevoel dat je rechtstreeks naar eeuwenoude tijden wordt teruggekatapulteerd. Een groot verschil met steden als Firenze, Roma, Venezia,... Integendeel, niets laat echt vermoeden dat Ravenna een echte kunststad is. Er zijn hier en daar wat oudere gebouwen, maar die staan altijd in een modernere omgeving ingeplant. En toch, Ravenna heeft een ongelooflijk rijke geschiedenis. Reeds ten tijde van Augustus werd Ravenna een belangrijke stad, toen Augustus in het nabijgelegen Classe een van de twee militaire havens van het schiereiland vestigde. In de nadagen van het West-Romeinse rijk (in 409 n.C.) maakte keizer Honorius van Ravenna zijn hoofdstad. Ook zijn zusje en mede-regente Galla Placidia mocht er graag vertoeven. Ze zou haar sporen in de stad achterlaten. Later (in 476 n.C.) werd Ravenna opnieuw hoofdstad, maar nu van het Ostrogotische rijk van Theodoric de Grote. Ook hij zou zijn sporen achterlaten. Later maakte Justinianus, keizer van het Oost-Romeinse rijk, een einde aan de overheersing van Ravenna door de Goten. Nog tot 751 n.C. zou Ravenna onder een sterke Byzantijnse invloed staan. Ook die Byzantijnse invloed zou Ravenna tekenen. En daarna was het de beurt aan bisschoppen, pausen, Venetianen en Fransen. Tot Ravenna uiteindelijk in 1859 aan het koninkrijk Sardinië werd aangehecht. En dat koninkrijk Sardinië werd in 1861 uiteindelijk het koninkrijk Italië.
Al springt het eerst niet echt in het oog, Ravenna is volgepropt met monumenten die getuigen van dit rijke verleden. Vooral het West- en Oost-Romeinse verleden is er bijzonder rijkelijk aanwezig. En dat uit zich in het feit dat Ravenna Italiës mozaïekenhoofdstad is. Her en der in de stad bevinden zich basilica's, doopkapellen (battisteri) en mausolea, die er van buitenaf niet echt spectaculair uitzien. Maar van zodra je binnengaat word je overdonderd door de pracht en praal van de mozaïeken. En die laten mooi de evolutie van de stad zien. Er zijn enerzijds de West-Romeinse mozaïeken in bv. het mausoleum van Galla Placidia. Anderzijds zijn er ook de typisch Byzantijnse mozaïeken van bv. de basilica van San Appolinare Nuovo.
Foto's van Ravenna vind je hier.
Ravenna, absoluut een bezoekje waard voor wie daar toevallig in de buurt mocht zijn.
Eerste verslagje : Emilia-Romagna. Het stuk 'Emilia' in de naam komt van de 'Via Emilia', een oude Romeinse heirweg, waarvan het kaarsrechte tracé nog grotendeels gevolgd kan worden via de hedendaagse SS9 van Parma tot Ravenna. Emilia-Romagna ligt deels in de Po-vlakte en wordt deels al heuvelachtig. De nabijheid van de Apennijnen laat zich toch al voelen. Op gastronomisch vlak moet het één van Italiës meest bekende provincies zijn. De namen van de belangrijkste steden opnoemen volstaat al om deze streek te linken aan Italiës fijnste producten : Parma (Parmaham en Parmezaan), Modena (aceto balsamico) en uiteraard Bologna, bekend van de pastasaus (niet spaghettisaus!). Emilia-Romagna grenst ook aan de Adriatische kust, en net daar ligt één van Italiës bekendere kunststeden : Ravenna.
Rondwandelen in Ravenna geeft niet direct een gevoel dat je rechtstreeks naar eeuwenoude tijden wordt teruggekatapulteerd. Een groot verschil met steden als Firenze, Roma, Venezia,... Integendeel, niets laat echt vermoeden dat Ravenna een echte kunststad is. Er zijn hier en daar wat oudere gebouwen, maar die staan altijd in een modernere omgeving ingeplant. En toch, Ravenna heeft een ongelooflijk rijke geschiedenis. Reeds ten tijde van Augustus werd Ravenna een belangrijke stad, toen Augustus in het nabijgelegen Classe een van de twee militaire havens van het schiereiland vestigde. In de nadagen van het West-Romeinse rijk (in 409 n.C.) maakte keizer Honorius van Ravenna zijn hoofdstad. Ook zijn zusje en mede-regente Galla Placidia mocht er graag vertoeven. Ze zou haar sporen in de stad achterlaten. Later (in 476 n.C.) werd Ravenna opnieuw hoofdstad, maar nu van het Ostrogotische rijk van Theodoric de Grote. Ook hij zou zijn sporen achterlaten. Later maakte Justinianus, keizer van het Oost-Romeinse rijk, een einde aan de overheersing van Ravenna door de Goten. Nog tot 751 n.C. zou Ravenna onder een sterke Byzantijnse invloed staan. Ook die Byzantijnse invloed zou Ravenna tekenen. En daarna was het de beurt aan bisschoppen, pausen, Venetianen en Fransen. Tot Ravenna uiteindelijk in 1859 aan het koninkrijk Sardinië werd aangehecht. En dat koninkrijk Sardinië werd in 1861 uiteindelijk het koninkrijk Italië.
Al springt het eerst niet echt in het oog, Ravenna is volgepropt met monumenten die getuigen van dit rijke verleden. Vooral het West- en Oost-Romeinse verleden is er bijzonder rijkelijk aanwezig. En dat uit zich in het feit dat Ravenna Italiës mozaïekenhoofdstad is. Her en der in de stad bevinden zich basilica's, doopkapellen (battisteri) en mausolea, die er van buitenaf niet echt spectaculair uitzien. Maar van zodra je binnengaat word je overdonderd door de pracht en praal van de mozaïeken. En die laten mooi de evolutie van de stad zien. Er zijn enerzijds de West-Romeinse mozaïeken in bv. het mausoleum van Galla Placidia. Anderzijds zijn er ook de typisch Byzantijnse mozaïeken van bv. de basilica van San Appolinare Nuovo.
Foto's van Ravenna vind je hier.
Ravenna, absoluut een bezoekje waard voor wie daar toevallig in de buurt mocht zijn.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
